2024InstagramUitgelicht

De 40 beste ep’s van 2024

Library Card – Nothing, Interesting

In de eerste maand van het jaar 2024 bracht Library Card met “Well, Actually” een schijf uit waarvan ons hart spontaan sneller begon te slaan. Toen schreven we al dat we zeker nog van deze Rotterdammers zouden horen, en inderdaad, net voor de lente verscheen de eerste ep in de vorm van Nothing, Interesting. Die komma tussen de twee woorden vinden we echt een toffe vondst trouwens. Als we dan al eens een vergelijking maken, vinden we dat deze noorderburen dezelfde coole noise maken zoals wijlen Sonic Youth of de springlevende Kim Gordon. De schreeuwende stem van Lot Van Teylingen lijkt ook sterk op die van de grande dame van de noisemuziek. Zo zijn de zes songs op de ep allemaal even boeiend om naar te luisteren. Het is hard, het heeft een verhaal en het is gewoon allemaal lekker strak in elkaar geknutseld. Deze ep werd duidelijk in elkaar gestoken door een viertal dat graag én heel goed speelt én op elkaar is ingespeeld. Ook nog een dikke bravo voor de drumpartijen van Emre Karayalçin. Straf gedaan!

LIGHTSPEED – The Guest House

Met The Guest House liet LIGHTSPEED dit jaar zijn debuut-ep los op de wereld. De Belgische indierockers verzamelden zes tracks die telkens opnieuw verrasten en ons vasthielden. Van een nostalgisch gevoel op “Missy” tot rauwe gitaren op “The Guest House”, de groep creëert een unieke sound waar zowaar zijn stempel op kleeft. Voeg daar dan nog eens de ruwe stem van frontman van Rik Bontinck aan toe en je hebt een debuut dat nog even bijblijft. Sint-Niklaas mag trots zijn op haar muziek, zo bewijst The Guest House.

LIGHTSPEED – The Guest House (★★★★): Rauwe glittergitaren

Man/Woman/Chainsaw – Eazy Peazy

De debuut-ep van Man/Woman/Chainsaw bevat zes nummers die meteen een heus visitekaartje afleveren. Het vijftal uit Londen brengt namelijk intense rockmuziek waarbij ook unieke instrumenten hun intrede maken. Zo is opener “The Boss” een song vol dreigende gitaren met een angstvallige viool die zo de teneur voor de rest van de ep zet. “Maegan” is dan weer een streepje onverwachte noise na twee hele melodieuze tracks, waarbij duidelijk wordt gesteld dat Man/Woman/Chainsaw de conventies van muziek maken niet helemaal volgt. Dat maakt deze ep nu net zo boeiend, want “Ode To Clio” is bijvoorbeeld een wondermooi dromerig liedje dat een contrast biedt met de voorganger, maar wel op het eind nog steeds agressie en intensiteit in zich blijft hebben. Een straffe ep van een band waar we het laatste nog niet van hebben gehoord.

Maruja – Connla’s Well

In hedendaagse postpunk zijn er veel bands die willen feesten, maar sommige willen je rillingen bezorgen. Maruja kiest volmondig voor het tweede en net als op zijn ep van vorig jaar, lukt dat verbazingwekkend goed. De sound neigt hierbij nogal naar orkestrale postrock of dissonantie jazz, maar zanger Harry Wilkinson komt hoorbaar uit de hardcorescene. Deze spanning vindt telkens doeltreffend resolutie: wanneer Wilkinson op “The Invisible Man” bijvoorbeeld het hoogtepunt van zijn rituele scanderen nadert, slaat de drummer plots fill na fill aan elkaar en komt de bas huiveringwekkend luid in de mix. Deze intense dynamieken getuigen van exceptioneel muzikaal vakmanschap. De Britten missen enkel soms wat herkenbare motieven om helemaal door te breken. Gezien hun vele recente releases komt dat er vast nog aan. Afgelopen twee jaar kwamen ze ook al telkens naar Botanique, houd die agenda dus ook in de gaten!

mary in the junkyard – this old house

We kroonden de band eerder dit jaar al tot een van onze ‘Grote Beren van Morgen‘, een rol die ze helemaal waarmaakten met debuut-ep this old house. mary in the junkyard zal nooit de meest toegankelijke muziek maken, maar fans van Big Thief of Porridge Radio zullen zonder twijfel begrijpen wat het drietal in deze lijst doet. Vier nummers die een eerste stempel op de internationale muziekwereld drukten, door onder andere een midden te vinden tussen zacht en ruw. Dat het daarbij altijd een beetje DIY blijft klinken, is daarnaast meteen ook de sterkte van mary in the junkyard en dat bewijzen ook de alweer nieuwe singles die de Britten de afgelopen weken op ons loslieten. De eerstesteenlegging van wat wel eens een erg mooi verhaal kan worden dus, deze this old house.

MAVEE – Out of Time

Nog een ‘Grote Beer van Morgen‘ die het verdient tot in dit lijstje heeft geschopt is MAVEE. De Brusselse soul- en r&b-zangeres wist met Out of Time niet alleen te bewijzen waarom we haar tot in de gaten te houden artieste kroonden, maar legde ook een volgende steen in het grotere geheel. Terwijl ze ook nog eens afstudeerde, zorgde ze er met haar tweede kortspeler voor dat ze zowel in de Ancienne Belgique als op Couleur Café geraakte, en dat met nummers die tegelijkertijd duister als toegankelijk klinken. MAVEE wisselt daarbij ook nog eens af tussen Engels en Frans, wat opnieuw een extra portie eigenheid geeft aan het geheel. Out Of Time liet de tijd, in tegenstelling tot wat de titel deed vermoeden, dus wat trager gaan. En dat is een mooi compliment.

MAVEE – Out of Time (★★★½): Geen haast nodig

Moses Sumney – Sophcore

De grandeur van grae zou Moses Sumney op een ep nooit evenaren, maar dat bleek ook niet de insteek te zijn. Sophcore is sexyer en zelfverzekerder dan alles wat de twijfelaar al heeft uitgebracht. Zijn etherische stem schurkt tegen krolse instrumentals waar het zweet van afdruipt en zijn teksten laten maar weinig aan de verbeelding over. Toch schemert ook de breekbaarheid die we van hem gewend zijn door de bravado. Hij verdrinkt op het weergaloze “Vintage” nog steeds in zijn melancholie, terwijl de stotterende drums en stoffige piano’s overspoeld worden door Sumney’s verschillende stemlagen en samenvloeien tot een van de beste nummers van het jaar. Sophcore is even zoet als onweerstaanbaar, een ep waar je lippen van aan elkaar gaan plakken.

Moses Sumney – Sophcore (★★★★): Honingzoet voorproefje

MOULD – MOULD

De heren van MOULD omschrijven zichzelf als een ‘chunky punk power trio’, wat vrij vertaald ‘stevig powerpunktrio’ wil zeggen. Ze slaan voor ons de nagel op de kop, al mogen ze wel post aan de punk toevoegen. Hun geluid heeft namelijk heel wat meer weg van postpunkgeneratiegenoten dan van klassieke rechttoe-rechtaan punk. Zo wisselen ze voor de lol van brutale riffs naar kalme, rustige tussenstukken, om dan weer open te barsten door middel van een spervuur aan hysterische gitaren, kletterende drums en een nerveuze bas. Ze doen dit zodanig overtuigend, dat we er bijna een zenuwtik van krijgen. Zo start afsluiter “Glow” zodanig gezapig dat we gelukzalig heen en weer beginnen te wiegen, op aangeven van het relaxte tempo. Eens we bijna wegdromen, voelen we het al aankomen. De drums gaan sneller slaan, zanger Joe Sherrin begint luider en luider te zingen, en voor je het weet schreeuwt hij de oren van je hoofd. MOULD is een ep voor de liefhebbers van het genre, van stevige gitaren en van eens lekker op je muil krijgen door een portie sonisch geweld.

Otha – Club 20

Otha is zonder enige twijfel een van de coolste producers van wie je nog nooit hoorde. De Noorse heeft uiteindelijk in haar zesjarig bestaan als artieste ook nog niet al te veel muziek uitgebracht. Misschien is net dat wel de reden dat debuut-ep Club 20 zo’n indruk maakt. Vier nummers en een kleine tien minuten lang toont Othalie Husøy je alle hoeken van de club door die typische Scandinavische popsound te mixen met de vettigste en stevigste clubbassen. De titeltrack trapt de deuren van dansclub aan flarden, waarna “I Hate You In The Morning” ook wat dromerige invloeden aan het geheel toevoegt. Club 20 werd op die manier de ideale ep om in het holst van de nacht nog wat olie op het vuur te gooien; niet te hard, maar genoeg om wat glitter over de misschien al wat vermoeide dansbenen te sprenkelen.

OYESONO – Oh Yes

Onder de noemer OYESONO maakt het duo Billie Leyers en Jasper Maekelberg muziek waarbij het inspiratie haalt buiten de grenzen van het westen. In Oh Yes vertaalt zich dat in een creatieve trip van zes tracks waarbij we passeren in sensuele gebieden en op warme festivals. De ep laat ons ook meerdere keren dansen, hetzij op verschillende manieren. In “Twisted” wiegen we langzaam met onze heupen, terwijl “Bad News First” als een zomers feestje aanvoelt. Oh Yes is een aangename luistertrip die ons terugbrengt naar de warmere maanden.

OYESONO – Oh Yes (★★★½): Reis naar exotische oorden

Ontdek meer op de volgende pagina!

Related posts
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Kingfishr - "Man On The Moon"

Onlangs stonden ze nog in het voorprogramma van James Bay in La Madeleine, maar nu wil het drietal vooral weer op eigen…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Maruja - "Aon"

Wie al is naar een show van Maruja is geweest zal ongetwijfeld met een laaiend enthousiast gevoel huiswaarts gekeerd zijn. Ondanks de…
InstagramLiveRecensies

We Are Open 2025 (Dag 2) @ Trix: Dag des Beren

De zondag staat traditiegetrouw bekend als de ‘Dag des Heren’, maar de zaterdag van We Are Open kunnen we net zo goed…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie gegevens worden verwerkt.