In het digitale tijdperk moet alles steeds sneller en urgenter gebeuren, vandaar dat de ep ook een belangrijker medium wordt om jezelf als artiest te profileren. Sommige artiesten brengen ook gewoon eerst een ep uit alvorens ze naar een album toewerken, anderen houden ervan om de ene ep na de andere uit te brengen. In vier of vijf (soms meer) nummer wordt een verhaal verteld dat de toekomst van een band kan veranderen; of waarmee een gevestigde waarde nog maar eens zijn talent bewijst. Wij lijstten veertig ep’s op die ons afgelopen jaar bijgebleven zijn.
Ontdek onze favoriete nummers uit de 40 ep’s in onderstaande playlist
Adja – IRONEYE
Als onze ‘Grote Beren van Morgen‘ het waarmaken, dan zijn we er als de kippen bij om dat aan iedereen te vertellen. Adja maakte met IRONEYE zelfs zo’n mooie debuut-ep, dat we haar prompt in ons lijstje van de beste kortspelers van het jaar zetten. De zangeres verkent op die ep vooral zichzelf, met uitspattingen binnen soul, maar ook met uptempo ritmes vol trompetjes. Dat zorgt ervoor dat een vergelijking met pakweg Jorja Smith snel gemaakt is, al blijft Adja vijf nummers lang toch vooral zichzelf. 2023 was dan ook vooral een jaar van opstarten, waarbij IRONEYE een mooi begin was. Nu is het vooral uitkijken naar wat de zangeres nog meer in haar mars heeft.
Albumreviews: Beire Kort #39: Adja – IRONEYE (★★★½)
Beach House – Become
Vorig jaar kleurde Beach House nog ons eindejaarslijstje van beste albums, in 2023 duikt het duo op tussen de beste ep’s. Dat is eigenlijk niet zo heel verrassend, want Become is een verzameling van songs die Once Twice Melody niet haalden. Dat op zich is wel speciaal, want de vijf nummers (meteen goed voor een klein halfuur aan muziek), liggen stuk voor stuk in het indrukwekkende meeslepende verlengde van die plaat. Nummers die op het eerste zicht lijken voort te kabbelen, ontplooien zich uiteindelijk tot dromerige gehelen die de perfecte soundtrack zouden kunnen vormen van een avondje sterrenkijken. Perfect om bij weg te dromen op een mooie lentedag, maar even goed om je aan te verwarmen op een koude winteravond; Become is Beach House zoals we het graag hebben.
Beach House – Become (★★★½): Dromerig extraatje
Better Lovers – God Made Me An Animal
De term supergroep wordt vaak te pas en te onpas gebruikt, maar voor de Better Lovers maken we graag een uitzondering. Met leden van Every Time I Die en The Dillinger Escape Plan krijg je al een dijk aan ervaring, en met de toevoeging van de legendarische Will Putney heb je genoeg mankracht om iedereen omver te blazen. Dat deed de band dan ook. Met debuut-ep God Made Me An Animal liet ze meteen een spoor van vernieling achter zich en gooide ze grote ogen. “30 under 13” is door zijn schurende gitaren en brute breakdown een voltreffer van jewelste en ook titeltrack “God Made Me An Animal” trapt door de hoge dosis bruutheid de nodige deuren in. Better Lovers zette zich direct op de kaart en laat ons met smacht uitkijken naar een volwaardig album. Of dat er komt, is op dit moment nog niet zeker, maar met God Made Me An Animal hebben we in ieder geval een smakelijke ep die de honger voor nu stilt.
Camille Camille & Sam De Nef – Waving
Als twee artiesten die op zichzelf al hartverwarmende muziek maken de handen in elkaar slaan, dan weet je dat er je heel wat moois te wachten staat. Camille Camille en Sam De Nef maakten van Waving dan ook weinig verrassend dat o zo nodige warme dekentje op een koude winteravond. Dat doen ze door een zekere DIY-sfeer in de nummers te verwerken, waardoor pakweg het kraken van de gitaar voor een charmante toets zorgt. Doe daar nog een wat celloklanken en de hemelse manier waarop de twee elkaars stemmen blijven aanvullen bij, en je krijgt een hartverwarmende ep met daarop een paar van de mooiste liedjes die het afgelopen jaar in België werden gemaakt.
Camille Camille & Sam De Nef – Waving (★★★½): Het muzikale dekentje
Caspar Auwerkerken – Abloom
Als ex-‘Grote Beer van Morgen’ houden we Caspar Auwerkerken vanzelfsprekend wat meer in de gaten, en dat heeft afgelopen jaar geloond. De jonge singer-songwriter uit Hasselt bracht met Abloom namelijk zijn debuut-ep uit, die er zeker mocht zijn. In die kortspeler verwerkte hij de (muzikale) reis die hij in zijn leven al doormaakte, maar nog belangrijker in de ep is de instrumentatie. We hebben namelijk nooit echt door dat er verschillende instrumenten bij elkaar klinken, daar Abloom permanent aanvoelt als een overrompelend geheel. Het is te zeggen, de nummers beginnen vaak heel klein, om dan op magistrale wijze open te bloeien. Een kabbelend beekje dat plots omslaat in een kolkende waterval; soms niet al te toegankelijk, maar altijd even indrukwekkend.
Caspar Auwerkerken – Abloom (★★★½): Biografische bloei
Charli Adams – nothing to be scared of
In het straatje van zangeressen die melancholie met pop verwerken, is Charli Adams al een tijdje een zangeres om in de gaten te houden. De Amerikaanse put bijvoorbeeld inspiratie uit zowel Bon Iver als Taylor Swift, wat zich ook perfect vertaalt in nothing to be scared of. Zo horen we bijvoorbeeld iets ruwere, uptempo gitaren terug in “everything she wanted”, terwijl “how do u know how to love me” en “I’ve got it from here” zich dan weer ontpoppen tot poppy ballads. Het recept van Charli Adams mag dan wel telkens uit dezelfde ingrediënten bestaan, het geheel slaat wel altijd aan. Door het ruwere randje in haar dromerige pop hebben we toch altijd het gevoel dat er meer woede dan melancholie in de ep verstopt zit, waardoor het nooit voorgekauwd aanvoelt.
Albumreviews: Beire Kort #42: Charli Adams – nothing to be scared of (★★★)
cowboyy – Epic The Movie
Een bandnaam moet altijd iets speciaals bevatten, en in het geval van Cowboyy is dat een extra ‘y’. Die extra letter geeft op die manier al meteen iets prijs over de speelsheid in de muziek die het viertal maakt. Debuut-ep Epic The Movie vertelt al iets over hoe de groep het concept film incorporeert, maar ze doet dat niet door bijvoorbeeld een westernsound te maken. “Gmaps” is zo een speels mathrock nummer dat wat weg heeft van black midi door de unieke manier waarop gezongen wordt, maar muzikaal gaat het veel aanstekelijker te werk. “Tennis” heeft dan weer iets meer energie en lijkt op een paard in galop, terwijl “Algorithmic” kritiek geeft op de vergelijking met black midi. Zelfkritiek is bijgevolg belangrijk en je wordt in net geen vijftien minuten richting alle kanten van de kamer gesleurd. En nadien wil je alleen maar meer.
Divorce – Heady Metal
De grote doorbraak in thuisland het Verenigd Koninkrijk lonkt voor onze ‘Grote Beer van Morgen‘ Divorce, en dat heeft veel te maken met Heady Metal. In die ep verkent het viertal namelijk nog wat meer zijn eigen sound, met invloeden vanuit postpunk, indierock en zelfs wat melancholie. De Britten zetten op die manier telkens een meeslepende sound neer, met “Birds” als allerbeste voorbeeld. Zo klein het nummer begint, zo groots ontploft het zo nu en dan. En dat alles op een bedje van coole gitaren, ietwat chaotische samenzang en vooral heel wat zelfverzekerdheid. Divorce schoot met andere woorden zes keer raak, en verdient daar wat meer lof voor.
dust – et cetera, etc
dust komt uit het Australische Newcastle, maar maakt wel postpunk die uit de donkerste krochten van het Britse continent lijkt te komen. Met et cetere, etc creëert de band een heerlijk tijdsobject in de vorm van een ep die zowel een intro, een interlude als een outro kent. Daarin word je niet echt op je wenken bediend, maar krijg je anticipatie. In de nummers daartussen kletst de groep de ene na de andere banger je richting uit. Dat gaat van het furieuze “The Gutter” richting het agressieve “Alternator” tot het heerlijk aanstekelijke “Ward 52”. “False Narrative” brengt dan weer een iets serieuzere sfeer naar voor, om met “Joy (Guilt)” op een gure manier af te ronden. Een heuse rit dus, die ep van dust, maar wel eentje waarvan het stof begint te stuiven.
ENNY – We Go Again
ENNY is al langer een fenomeen, dat in 2023 opnieuw wist te scoren. Dat gebeurde afgelopen jaar in de vorm van ep We Go Again, waarin ze haar talent en kunnen wederom in de kijker zette. Zie haar als een soort Little Simz die het iets meer soulvol aanpakt, waardoor een Jorja Smith ook nooit echt ver weg is. Waar het de ene keer wat harder klinkt (“U Shld Heal”), zijn het de andere keer de r&b-achtige ritmes (“No More Naija Men”) die de bovenhand nemen, om dan weer wat meer richting het Zuiden te gaan (“Charge It”). De rode draad in dat geheel is telkens ENNY die ons met haar stem zowel omver weet te blazen als te betoveren. Met nog een feature van Loyle Carner op “Take It Slow” maakte ze van We Go Again een zes nummers tellend meesterwerkje dat ons een dik kwartier lang in trance houdt.
Albumreviews: Beire Kort #41: ENNY – We Go Again (★★★½)
Ontdek meer op de volgende pagina!
