De belangrijkste lijstjes zijn bij ons intussen allemaal de deur uit, maar je zal ongetwijfeld gemerkt hebben dat jouw favoriete verborgen parel misschien ontbrak in de Belgische, Nederlandse of internationale toplijst. En daarom hebben we enkele jaren geleden dit lijstje tot leven gewekt; eentje met 35 albums die doorheen het jaar niet de aandacht kregen die ze eigenlijk wel verdienden. Omdat al die albums niet echt met elkaar te vergelijken vallen, is dit gewoon een alfabetische weergave. Op die manier krijgen ze alle 35 toch nog de erkenning die ze verdienen. Dat zal voor de ene misschien een fijne ontdekking opleveren, terwijl de andere een zucht van herkenning zal slaan. Opnieuw voor ieder wat wils!
Astrid Sonne – Great Doubt
2024 kende veel indrukwekkende releases van Deense artiesten die het evenwicht vinden tussen experiment en aanstekelijkheid. Astrid Sonne is een treffend voorbeeld van zo’n muzikant. Na een aantal albums en ep’s met vooruitstrevende elektronica en elektroakoestische muziek, verrijkt ze haar geluid op Great Doubt met elementen die haar werk meer organisch en menselijk maken. Met een vernieuwde rol voor haar altviool en stem brengt ze ijle, existentiële en innemende songs die naast hun abstractie ook subtiel raken aan popinvloeden. Daarmee is het een uniek album geworden dat bij veel mensen een snaar zou kunnen raken.
Beige Banquet – Ornamental Hermit
Dit jaar liet Beige Banquet zijn tweede album Ornamental Hermit los op de wereld. Daarop werd duidelijk dat de groep uit Londen wat volwassener is geworden in vergelijking met het debuut drie jaar geleden. Het recept bleef weliswaar hetzelfde: pulserende postpunk met furieuze vocals en een opvallend strak tempo. Het enige verschil is dat de band iets voller en nog agressiever klinkt dan eerst. Zo is “Parasitic Energy” een nummer vol energie en laat “Collapse / Crisis” ons op zijn hoekige manier heel wat kanten van de ruimte zien. Daardoor lijkt de deur naar een doorbraak nu echt op een grotere kier te staan, al mist de band nog één echt hitgevoelig nummer om dat te verwezenlijken. Nu ligt de nadruk nog steeds op power, wat zeker niet verkeerd is.
Beige Banquet – Ornamental Hermit (★★★★): Rauwe energie in goede banen geleid
Being Dead – EELS
Nadat Being Dead uit Austin, Texas vorig jaar zijn debuutalbum klaar had, kwam daar dit jaar al redelijk snel een vervolg op. Met zestien nummers lijkt de ton der creativiteit niet echt leeg te geraken bij het drietal en het vervolg gaat gewoon verder waar dat debuut stopte. We horen op EELS heel aanstekelijke nummers met “Van Goes” dat heel dromerig binnenkomt en “Big Bovine” dat heel wat tempowissels laat horen zonder daarbij een herkenningspunt te verliezen. Dat is ook het talent van Being Dead: het kan op een album van punk naar dreampop naar surf gaan, zonder daarbij een lijn uit het oog te verliezen, en dat maakt van deze EELS ook een uitstekend plaatje dat nooit gaat vervelen.
Being Dead – EELS (★★★½): Creatief met duizend en een genres
Cindy Lee – Diamond Jubilee
In een tijd waar streaming een vanzelfsprekendheid is geworden voor veel luisteraars, bracht Cindy Lee Diamond Jubilee aanvankelijk uit als een gratis download op een bizarre webpagina. Een opvallende keuze, maar het hield de plaat niet tegen om aanhang te vinden op het internet en in de muziekpers. Het werd een terechte hype, want dit project van Patrick Flegel (de zanger van Women) verdient alle lof. Rond Cindy Lee en het album Diamond Jubilee hangt een waas van mysterie, een eigenzinnige sfeer die je als luisteraar nieuwsgierig maakt. Zo lijken de nummers geïnspireerd op muziek uit ver vervlogen tijden, maar klinken ze tegelijk tijdloos. Dat komt omdat dit kolossaal project twee uur lang een ontzettend eclectische en eigenzinnige vorm van psychedelische, noisy en abstracte pop weet te presenteren. Een snoepwinkel voor de muziekliefhebber.
cool sorcery – TERRA INVADERS
Iedereen weet dat aliens wel eens graag een flesje Orval en een toastje met zalm lusten, maar dat ze ook goede muziek kunnen maken, dat is niet bij iedereen bekend. Toch bewijzen ze, samen met de Braziliaanse band cool sorcery, dat ze wel degelijk kunnen rocken en dat aan de andere kant van het universum ook stevige eggpunk te vinden is. Op TERRA INVADERS brengt de band een intergalactische jamsessie die punk, chaos en buitenaardse vibes samenbrengt en laat ze de gitaren loeien als ruimteschepen die door de lucht flitsen. Ons verzetten tegen de muzikale invasie heeft geen zin, want na “BRING IT ON!!!” headbangen we er al stevig op los, terwijl “idc just kill me already” ons meesleurt naar een kosmische moshpit. Toch sympathieke figuren, die aliens.
The Decemberists – As It Ever Was, So It Will Be Again
Met As It Ever Was, So It Will Be Again is The Decemberists toe aan zijn negende plaat. Dit laatste album was zowel verfrissend als herkenbaar, want de groep herbronde zich en bracht daardoor een werk dat aanvoelt als een verzameling van haar sound gedurende haar hele carrière. Het zorgt voor een variërend geheel, met indiepoptracks als “Burial Ground” of countryvibes in “The Reapers”. Veelzijdigheid is een kenmerk van The Decemberists en daar blijft het ook in As It Ever Was, So It Will Be Again trouw aan. Pronkstuk van de plaat is toch wel het slotnummer “Joan in the Garden”, dat meer dan negentien(!) minuten duurt. Die track is dan ook een verhaal op zich en gebaseerd op Jeanne d’Arc, met zowel feeërieke als donkere geluiden. Het is een slot dat ons vastgrijpt en sluit de negende plaat van The Decemberists af met een climax aan gitaren en drums.
Delta Heavy – Midnight Forever
Het beloofde land van drum-‘n-bass is en bleef ook dit jaar Engeland. Dat bewees onder meer Delta Heavy met het pareltje Midnight Forever. In een liefdesbrief aan het genre probeerde het ervaren duo een soundscape te creëren waarin de nacht nooit eindigt, en vooral: waarin je feestdrang nooit ophoudt. Op “Anywhere” na is het al dancefloor dat de middernachtklok slaat, maar wel met implementaties vanuit bijvoorbeeld indierock (“Bad Decisions”) en melodische techno (titeltrack “Midnight Forever”). Reken daarbij nog de trance-achtige synths à la ATB op “Delirium” met Subsonic en “Ectstasy”, dat eigenhandig de plakkerige dansvloer barsten doet vertonen, en je weet dat je met een banger van een album te maken hebt.
Dog Date – Zinger
Wanneer een album opent met een portie fuzzy riffs, dan weet je meestal al dat het goed vertrokken is. Bij Zinger van Dog Date, het tweede album van het project rond Dylan Kennedy, blijft het die fuzzy riffs aanhouden doorheen een klein halfuurtje. Dat je een opener van je plaat “Nirvana” durft noemen, getuigt van lef, maar Dog Date zorgt er wel meteen voor dat de agressie die de band uit de jaren negentig had, ook leeft binnen zijn muziek. Op die manier houdt het tempo nooit een rustpauze en krijgen we al snel zin om eens volledig los te gaan. De invloed van Californische garagerockbands als Osees en Ty Segall is ontegensprekelijk te horen, maar Dog Date geeft er een eigen gezicht aan door het zonder veel kapsones en vooral met veel energie te brengen. Hierdoor is Zinger een plaat die bij iedere luisterbeurt blijft binnenkomen.
Dorothea Paas -Think Of Mist
Met net iets meer dan een halfuur aan muziek is Think of Mist wat aan de korte kant, maar Dorothea Paas kiest voor kwaliteit boven kwantiteit. De Canadese artiest toont haar poëtische kant op deze langspeler en stelt haar bestaan en haar belang in deze maatschappij in vraag. Ze doet dat met haar typische, dromerige folk, wat voor een contrast van inhoud en sound zorgt. Toch stoort dat niet, integendeel. Het geeft ons de rust en tijd om na te denken en stil te staan bij haar gedachten. Paas zorgt ervoor dat we mee kunnen filosoferen, zonder daarbij saai of eentonig te klinken. Think of Mist is een gelaagde plaat die sneller voorbij is dan we zouden willen.
Drunk Mums – Beer Baby
Tien nummers op twintig minuten, soms hebben we genoeg aan de lengte en tijd om te weten hoe een album zal klinken. Als een plaat dan nog eens de titel Beer Baby krijgt en de band Drunk Mums heet, dan trek je al snel een pintje open terwijl het album afspeelt. De Australiërs trekken op hun vierde album alle registers open met verfrissende garagerock die zich focust op tempo zoals een echte punkband dat moet brengen. Een goede riff die altijd een bepaalde groove herbergt en dan wat vuile zang vormen het recept van Beer Baby. Er is nergens echt een rustpunt te vinden, maar dat hoeft ook niet, want met de nodige gitaarsolo’s en catchy refreintjes zit het album erop voor we het goed en wel beseffen. Het beste voorbeeld van zo’n catchy meebruller is “Livin’ At Night” dat we na één keer al makkelijk kunnen meezingen. Soms kan garagepunk ook simpel zijn, vraag het maar aan Drunk Mums.
Ex-Easter Island Head – Norther
Acht jaar na zijn vorige plaat keerde het Britse kwartet Ex-Easter Island Head terug met zijn best onthaalde album tot nu toe. Voor veel luisteraars was Norther de eerste kennismaking met de opmerkelijke methodologie. De muzikanten halen namelijk het uiterste uit hun instrumenten. Zo spelen ze bijvoorbeeld percussie op hun elektrische gitaar. Dat klinkt robuuster dan het is, want de muziek op Norther is ontzettend verfijnd. Het is een wereld waar met minimalisme, complexe ritmes, kristalheldere texturen en verrassende effecten een fijnmazig net van klanken wordt gesponnen die ons vangt en niet loslaat.
Fievel Is Glauque – Rong Weicknes
Fievel Is Glauque is de samenwerking tussen de Franse zangeres Ma Clément en de New Yorkse toetsenist Zach Phillips. Ze ontmoetten elkaar in Brussel en na wat samen te musiceren ontstond het begin van een jarenlange samenwerking. Samen met een anderen muzikanten creëerden ze hun derde album Rong Weickness. Het is een verderzetting van de stijl die hen een redelijke populariteit opleverde. Zo is deze plaat ook doorspekt met jazzpop met een quirky toets, haarspeldbochten en natuurlijk de warme stem van Ma Clément. Rong Weickness staat bol van ideeën en doet vermoeden dat de inspiratie nog niet is opgedroogd bij dit collectief.
Ontdek meer op de volgende pagina!
