Het uit London afkomstige Beige Banquet is terug met zijn tweede studioalbum. Ooit begonnen als een eenmansproject van Tom Brierley is de band inmiddels uitgegroeid tot een vijfkoppig monster. Zelf noemen ze hun geluid dark punk. Dat is in ieder geval weer eens wat anders dan de inmiddels volledig uitgekauwde postpunk stempel. Ook de invloeden van Devo of de psychrockscene zijn duidelijk hoorbaar, waarbij de band het echter net wat anders aanpakt. Wat opvalt, is vooral de repetitieve sound die de nummers vaak een opgefokte, maar ook zeer opwindende lading meegeeft. Die ritmes zijn hier dan ook minstens even belangrijk als het gitaarwerk. Ook de manier van zingen van eerdergenoemde Tom Brierley past daar uitstekend bij: krachtig en dwingend. En in dit verband mag ook bandlid Blake Carlson-Joshua, die de synth- en percussiepartijen voor zijn rekening neemt, niet onvermeld blijven.
En terwijl vorig album Beta het hier op deze site nog moest doen met een bespreking in de rubriek Beire Kort, zouden we de band tekort doen als we dat nu opnieuw zouden doen. Waar het debuut weliswaar al de potentie van de band bloot legde, wist deze toch nog niet over de hele linie te overtuigen door de wat wisselende songkwaliteit. Dat euvel heeft men effectief verholpen. Knap is ook dat de band hun altijd al opwindende livegeluid heeft weten te vertalen naar dit studioalbum.
De heren vliegen er gelijk keihard in met “Smashed Glass” en die trein dendert daarna lekker door. Pas halverwege het album neemt men wat gas terug met het zes minuten durende “Mind Lapse”. Gelukkig maar, want tegen die tijd liggen we al redelijk uitgeteld in de hoek van de kamer. Dat betekent overigens niet dat daarmee het dwingende karakter van de muziek wordt ingeruild, integendeel zelfs. Op een repetitieve beat praatzingt Tom Brierley zich door dit heerlijke nummer. Nadat we nog een tweetal nummers krijgen om weer wat op adem kunnen komen, gaat het gaspedaal er weer vol op met “Collapse/Crisis”: een rechtse directe vol op de neus.
Opvallend buitenbeentje vormt het freaky en instrumentale “Condition Report” met een intro waarop het lijkt alsof we een dancetrack krijgen voorgeschoteld. Even later nemen de gejaagde gitaren en percussie het toch weer over, hoewel de sfeer van het nummer blijft afwijken van de rest van de plaat. Afsluiten doen we dan weer zoals we zijn begonnen: “Genre Death” is een heerlijke brok energie.
Het moge duidelijk zijn: Beige Banquet heeft met Ornamental Hermit een knap stukje werk afgeleverd waarbij men vooral de energie die de band live altijd al had nu ook op plaat heeft weten vast te leggen. Het kan eigenlijk niet anders dan dat deze heren menige popzaal en festivalweide in lichterlaaie gaat zetten.
Voor wie dit nu naar meer smaakt en zich ervan wil vergewissen of dit enthousiasme wel helemaal terecht is, kan Beige Banquet de komende tijd in Nederland en België live aan het werk zien. Die mogelijkheid is er onder andere op 30 maart in Café Central te Brussel, in het Stroomhuis in Eindhoven op 1 april, in EKKO te Utrecht op 3 april, op 4 april in Vera Groningen en ten slotte op 13 april in Music City in Antwerpen. Later dit jaar zal de band nog op menig festival staan.
Ontdek “Genre Death”, ons favoriete nummer van Ornamental Hermit, in onze Plaatje van de plaat-playlist op Spotify.
Deze band staat al een tijd op m’n radar, benieuwd, Thx!