Als een band als Being Dead een tweede album uitbrengt, verwacht je niet minder dan een evolutie die hun chaotische energie verfijnt en in nieuwe richtingen duwt. EELS is precies dat – een plaat die niet alleen het vuur van de liveoptredens kanaliseert, maar ook de ongepolijste spontaniteit en geniale eigenzinnigheid van hun creatieve experimenten naar nieuwe hoogten tilt. Het duo Falcon Bitch en Schmoofy uit Austin blijft trouw aan de rauwe sound, maar het is de toevoeging van bassist Nicole Roman-Johnston die een extra laag van dynamiek aan het geheel toevoegt, waardoor EELS je meeneemt op een wervelende trip door de grillige hersenspinsels van een van de meest grensverleggende bands van het moment.
Being Dead weigert zich te laten inkapselen door het traditionele punkgeluid en buigt moeiteloos verschillende invloeden om tot een amalgaam. EELS is geen eenvoudige punkplaat; het is een plaat waarin Americana, slacker-indie en zelfs speelse knipogen naar reclameslogans moeiteloos worden samengesmolten. De aanpak is het tegenovergestelde van simplistisch; waar de gemiddelde punkband zich misschien vastklampt aan ruw geschreeuw en kapotte jeans, heeft Being Dead geleerd dat échte punk gaat over totale creatieve vrijheid. Met dit album laten ze zien dat ze meester zijn in het kort maar krachtig experimenteren, met songs die soms amper twee minuten duren, maar die binnen die tijd alles doen om te verrassen en mee te slepen.
Een van de meest opmerkelijke tracks is “Van Goes”, dat de luisteraar vanaf het eerste moment onderdompelt in een intense muzikale rollercoaster. Het opent met een onrustige, pulserende intro, waarna Falcon Bitch haar stem inzet als een wapen dat zich een weg baant door een muur van geluid. De spanning bouwt zich op als de song de kloof tussen idealisme en de harde werkelijkheid blootlegt, vergezeld door een explosief refrein waarin de vraag ‘How do you like it now?’ als een cynisch mantra door de ruimte galmt.
Dan zijn er de kortere, fragmentarische stukken die de anarchistische geest van Being Dead ademen. “Rock n’ Roll Hurts” is hiervan het mooi voorbeeld. Wat begint als een eenvoudige ode aan het genre, ontspoort al snel in een heerlijk vervreemdende kakofonie van industrieel gepiep, gevolgd door een prachtig onhandig a capella-moment waarin Roman-Johnston geïmproviseerde regels zingt als ‘Rock and roll will hurt your soul’, haar lach hoorbaar tussen de regels door. Het is meesterlijk staaltje zelfreferentiële muzikale humor waar je jezelf plots in de opnamestudio waant.
Het gevaar van deze onophoudelijke stijlwisselingen is dat je soms achterblijft in een soort mist van muzikale fragmenten. De ene momentopname voelt als een openbaring, maar wordt even snel verdrongen door een compleet nieuwe klankwereld. Deze methode, waarin Being Dead moeiteloos van het ene naar het andere idee springt, kan soms chaotisch overkomen, maar het is juist deze onvoorspelbaarheid die het album zijn eigentijdse charme geeft. EELS ontvouwt zich als een soort mixtape van invloeden, een artistieke puzzel waarin de grenzen tussen genres vervagen.
EELS telt maar liefst zestien nummers, en dat kan soms zwaar aanvoelen. Toch zijn er altijd momenten waarop Being Dead je weet terug te trekken uit die wirwar van invloeden, met hooks die je plotseling bij de keel grijpen en je aandacht weer volledig vastpakken. Het is alsof ze precies weten wanneer de spanningsboog dreigt te ontspannen, en op dat moment een melodie inschakelen die je er weer bijhaalt. In zekere zin weerspiegelt dit de manier waarop algoritmes werken: een oneindige stroom van content, maar met precies genoeg aandachtspunten om je vast te houden.
De spontaniteit en het plezier van de band zijn misschien wel hun grootste troef. Ze zijn een groep in de meest traditionele zin van het woord, waarin de chemie tussen de bandleden voelbaar is. Er is geen preoccupatie met het nastreven van technische perfectie of een overkoepelend meesterwerk; EELS is bovenal een weerspiegeling van drie vrienden die muziek maken om de lol ervan. Dit is geen band die zichzelf te serieus neemt, en dat zorgt ervoor dat hun geluid levendig en dynamisch blijft.
In de balans tussen korte experimentele flarden en meer doordachte composities ligt de kracht van EELS. Het album is onmiskenbaar eigenzinnig, onvoorspelbaar, en vooral compromisloos. Het durft risico’s te nemen, terwijl het tegelijkertijd trouw blijft aan de ongeschreven regels van punk: doe wat je wil, hoe je wil, zonder grenzen of beperkingen. Being Dead omarmt die anarchie met een zeldzame creativiteit die hen tot een zeer intrigerende band maakt.
In een tijd waarin het moeilijk is om iets nieuws te doen, slaagt Being Dead erin om niet vast te lopen in een enkele muzikale richting. Ze hebben zoveel ideeën dat de mogelijkheden eindeloos lijken. Toch kun je je afvragen of EELS niet te veel ideeën tegelijk probeert te omvatten. Maar misschien was dat ook nooit hun bedoeling. Voor nu is het genoeg om te zien hoe ze experimenteren en plezier maken, en dat plezier werkt aanstekelijk. Het is een genot om naar te luisteren, zelfs als het album soms wat vermoeiend aanvoelt door zijn onophoudelijke creativiteit.
Ontdek “Van Goes”, ons favoriete nummer van EELS, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
