GIFT – Illuminator
Met het tweede album Illuminator probeert GIFT op zoek te gaan naar een groter publiek door zijn psychedelische sounds net iets meer eclectisch te laten klinken. De groep uit New York slaagt daar met verve in, want de invloeden op Illuminator gaan nu van Slowdive richting Tame Impala tot DIIV, wat de psychedelische shoegaze-invloeden net iets dromeriger laat binnenkomen. De songs op het album klinken tot in de puntjes uitgewerkt, met op iedere track oog voor details en natuurlijk heel wat zweverige vocals. Dat is weliswaar niet alles, want met de nodige aanstekelijke melodieën duurt het niet lang vooraleer we langzaam beginnen mee te wiegen en bewegen. Zo is “Going In Circles” nu al een anthem dat je nog niet kent en is “Later” een nummer dat duisternis met verlichting laat clashen. Een uitstekend tweede album van een band die bekender zou moeten zijn dan ze tegenwoordig is.
Grande Mahogany – As Grande As
As Grande As, het debuutalbum van Grande Mahogany, is een hommage aan de funk en psychedelische rock van weleer geworden. Het is echter ook veel meer dan dat. Op de plaat biedt de muzikant een weergave van zijn creativiteit. Zijn vurig gitaarspel rolt op een schijnbaar moeiteloze manier uit zijn vingers en zijn krachtige stem volgt met een even grote souplesse. De groovy band rond hem rijgt het ene funky hoogtepunt aan het andere en zo is As Grande As een album geworden waar de energie van begin tot eind hoog blijft. Onbegrijpelijk dat deze plaat geen groter publiek heeft gevonden.
Hana Vu – Romanticism
We voorspelden al op de dag van de release dat Romanticism in dit lijstje zou eindigen en zeven maanden later geschiedde. Hana Vu is en blijft nog altijd een onontdekte parel van de indiepop, die ook met haar vierde langspeler nog altijd blinkt in de duisternis. Dit keer vooral omdat de Amerikaanse singer-songwriter het idee van ‘een album’ helemaal opentrok. Zo baseerde ze de plaat helemaal op de romantische kunststroming, waarbij ze zelfs elk artwork een simulatie van een schilderij werd. Verder gebruikte ze telkens opnieuw spitsvondige manieren om het gouden randje in de donkerte aan te halen, maar evenzeer een beetje hitpotentieel over het geheel te gieten. ‘Being a romantic is different from being a romanticist’ is het zinnetje waarmee Hana haar eigen bubbel doorprikt, maar op die manier net nog volwassener uit de hoek komt. Romanticism is naast een schilderij van een album ook nog eens een geheel eigen wereld waarin we drie kwartier lang kunnen ronddwalen. Een nagenoeg perfecte, bijna concept-, plaat die veel meer aandacht verdiende dan ze eigenlijk kreeg.
Hana Vu – Romanticism (★★★★): Opgroeien in je hoofd
Hooper Crescent – Essential Tremors
Een genre toewijzen aan Hooper Crescents Essential Tremors is zoals proberen een café zonder bier te vinden: dat gaat gewoon niet. De Australiërs weten namelijk een mix van alle gitaargenres in één blender te gieten en daar een experimenteel geheel van te maken. Het is niet zo dat het daardoor moeilijk in het oor ligt, nee, invloeden van Talking Heads zijn nooit ver weg en dat horen we door de catchy melodieën in de meeste songs. Toch kan het soms eens fel uit de bocht schieten, waardoor we even moeten slikken, maar uiteindelijk komt het album altijd terug op zijn voetjes terecht. Waar de plaat initieel nogal hectisch begint, laat ze ons wel tot rust komen tegen het eind. Op die manier is Essential Tremors ook echt een album dat een verhaal vertelt en waar je alle soorten tempo’s en genres binnen de postpunk op een veertigtal minuten tegenkomt.
julie – my anti-aircraft friend
julie trekt met my anti-aircraft friend de losse veters van de shoegaze-stratosfeer stevig aan en legt er een dubbele knoop in. Het Californische drietal leverde afgelopen september namelijk een debuut af dat balanceert tussen gruizige gitaren en delicate melodieën, terwijl het tegelijkertijd boordevol onvoorspelbare wendingen zat. Opener “catalogue” begint klein, maar wordt met de seconde groter en groter, terwijl “piano instrumental” net wat steviger klinkt dan de titel ons doet geloven. Spoiler, er zit helemaal geen piano in het oogwaarschijnlijk pianostuk. Wat er wel in zit, is een stevige gitaar en dat is nu precies wat wij de juiste invulling vinden voor een instrumentaal pianostuk.
Kelly Moran – Moves in the Field
Kelly Moran is een synoniem voor veelzijdigheid. Ze maakt als componist en producer muziek binnen heel wat genres, waaronder metal, jazz en elektronica. Dat ze durft experimenteren is dus een understatement. Haar specialiteit is piano, wat niet verwonderlijk de hoofdrol speelt op Moves in the Field. Dit keer pakte Moran het wel anders aan door gebruik te maken van een disklavier, een akoestische piano die voorzien is van een computer. Die kan dan weer pedalen en toetsen bespelen die de pianist eerder gespeeld heeft, terwijl Moran daar andere toetsen bij speelt. Het gevolg is een verzameling interessante en complexe nummers die normaal gezien voor een solopianist onmogelijk zouden zijn, zoals een quatre mains met jezelf. Openers “Butterfly Phase” en “Superhuman” creëren op die manier dromerige en hoopvolle sferen, in tegenstelling tot zwaarder aanvoelende “It’s Okay to Disappear”. Afsluiter “Solar Flare” is voor ons het meest geslaagde stuk op Moves in the Field, dat een volledig verhaal vertelt, enkel en alleen met haar piano. Kelly Moran is een getalenteerd componist en dat bewijst deze plaat nog maar eens.
Little Moon – Dear Divine
De carrière van Little Moon kreeg vorig jaar een stevige boost toen ze NPR Tiny Desk Contest won, met nummers uit het album Dear Divine, dat dit jaar pas uitkwam. Het is dan ook bijna overbodig om te zeggen dat deze plaat de moeite waard is. De stem van Emma Hardyman heeft een adembenemend vocal bereik en past perfect bij zowel de ontspannen dalen als de orkestrale toppen. De muziek heeft een gelaagde textuur met naast de typische popinstrumenten ook strijkers en koren of spelconsoles (beide via synthesizer). Hiermee is ze kleurrijker en meer psychedelisch dan de loutere folk van debuut Unphased. Tijd voor een tour met Chappell Roan!
Love Fiend – Handle With Care
De jaren zeventig zijn helemaal terug op het debuut van Love Fiend. De groep rond Jesse Summers houdt zijn invloeden zeker niet verborgen en zo is een band als The Cars heel hard aanwezig op Handle With Care. De inbreng van een saxofoon geeft zijn rockmuziek een soort van glamrockgevoel, waardoor we nergens horen dat de plaat dit jaar zou zijn uitgebracht. Dat maakt evenwel niet uit, want Love Fiend brengt alles met de nodige overtuiging dat het eigenhandig probeert om de jaren zeventig terug hip te maken. De ene keer doet de groep dat door rustig aanstekelijke rock-‘n-roll te brengen, de andere keer door net iets ruigere meebrullers te creëren. Telkens slaat het aan en zo is het halfuurtje van Handle With Care voorbij voor we het weten.
Mabe Fratti – Sentir Que No Sabes
Met een prachtig album onder de arm en veel liveshows was 2024 een goed jaar voor Mabe Fratti. De Guatemalaanse/Mexicaanse celliste heeft al heel wat aangrijpende muziek uitgebracht – solo of met een van haar talrijke projecten en samenwerkingen zoals Amor Muere en Titanic – en ook haar nieuwste plaat Sentir Que No Sabes is een schot in de roos. Op dit album presenteert Mabe Fratti opnieuw een veelheid aan ideeën die uitdagend en verrassend zijn. Haar muziek en cellospel zijn experimenteel, maar worden verrijkt met menselijke warmte dankzij onder andere haar warme zachte stem die in het Spaans zingt. In dat opzicht doet ze wat denken aan Arthur Russell, ook een artiest die de cello omarmde en met zijn stem warmte bracht in zijn abstract spel. Toch bewandelt Mabe Fratti haar eigen pad en zijn we heel benieuwd waar dat ons de komende jaren zal brengen.
Albumreviews: Beire Kort #45: Mabe Fratti – Sentir Que No Sabes (★★★★)
Mach-Hommy – #RICHAXXHAITIAN
Met #RICHAXXHAITIAN bracht de enigmatische rapper Mach-Hommy een ruwweg op zijn thuisland gebaseerd vierluik tot een indrukwekkend einde. Over korrelige beats spuwt hij met zijn rauwe stem teksten van gewapend beton en stort hij harde waarheden over de schrijnende situatie op het eiland waar de Haïtiaanse Amerikaan geboren is over zijn luisteraars uit. Zijn raps zijn een meedogenloze barrage van strakgespannen rijmschema’s en onophoudelijk aaneengeregen obscuriteiten, die het mysterie van Mach-Hommy voeden, maar toch steeds meer kruimels prijsgeven. #RICHAXXHAITIAN is even politiek als persoonlijk, een messcherp en verpletterend statement van een artiest die lak heeft aan hits maken, maar vastberaden is de wereld te veroveren door simpelweg trouw te blijven aan zichzelf.
Mach-Hommy – #RICHAXXHAITIAN (★★★★½): Ongrijpbaar op alle vlakken
Merce Lemon – Watch Me Drive Them Dogs Wild
Indierockzangeres Merce Lemon liet in september Watch Me Drive Them Dogs Wild op ons los. De plaat kwam er na een periode van rust voor de Amerikaanse, want na Moonth uit 2020 en tijdens die welbekende coronapandemie had ze nood aan pauze. Ze keerde terug naar de natuur en liet zich daardoor inspireren, wat te merken is aan de titels op de langspeler. Lemons stem is sindsdien ook veranderd en dat bedoelen we op een goede manier. Ze klinkt krachtiger, met meer zelfvertrouwen, en dat past ook bij de instrumentatie op het album. “Birdseed” klinkt zo melancholisch door het wonderlijke gitaarspel en de meerstemmigheid. “Rain” vormt dan weer een rustpunt en Lemon zingt ons toe met een gevoel van comfort. Watch Me Drive Them Dogs Wild laat ons door haar warme folk meer stilstaan bij het nu en zorgt ervoor dat we de natuur met al haar kleine details waarderen. We zien er de schoonheid van in dankzij Merce Lemon.
merope – Vėjula
Net zoals de prachtige cover die dit album siert, is Vėjula een gedetailleerd werk dat veel kleuren op een verfijnde manier samenbrengt. merope, het duo bestaande uit Indrė Jurgelevičiūtė en Bert Cools, bracht in november deze bijzondere plaat uit waar een wereld aan klanken wordt geschapen. Er wordt in de eerste plaats inspiratie geput uit de muziek met het bespelen van het traditionele snaarinstrument kanklės. Die ruimte aan klanken wordt vervolgens ver opengetrokken met de toevoeging van technologie (in de vorm van ambient synths en veldopnames), delicate zang en bijdragen van gastartiesten. Laraaji, Bill Frisell en Shahzad Ismaily zijn grote namen die hun schouders mee onder Vėjula hebben gezet. Het is een betoverend album geworden en eentje dat ongetwijfeld nog meer tot leven zal komen tijdens de optredens komend jaar.
Ontdek meer op de volgende pagina!
