De Grote Beren van Morgen 2024: Dressed Like Boys

Het ontdekken van nieuwe muziek zit in het DNA van Dansende Beren en zorgt ervoor dat we bijna dagelijks nieuwe artiesten uit binnen- en buitenland in de schijnwerpers plaatsen. Sommige acts laten zelfs zo een diepe indruk achter, dat we hen een extra duwtje in de rug willen geven. In januari stellen we daarom naar jaarlijkse gewoonte onze ‘Grote Beren van Morgen’ voor, een reeks waarmee we acts met veel potentieel in de schijnwerpers zetten en doorheen het jaar wat nauwgezetter volgen.

Na twee succesvolle edities in Trix met onder andere BLUAI, Ão en Porcelain Id, nodigden we afgelopen maand opnieuw acht opkomende artiesten uit voor een interview. Daarvoor trokken we voor het eerst naar De Roma; het decor voor enkele portretten door onze fotograaf Nathan Dobbelaere. Dressed Like Boys, het soloproject van Jelle Denturck (frontman van DIRK.), bijt de spits af.

Hoe zou je je project voorstellen aan iemand die er nog niet vertrouwd mee is?

In de eerste plaats is het voor mij een enorm persoonlijk project en bijgevolg ook een persoonlijke plaat geworden. Het gaat over gay zijn, en over hoe ik er in het verleden en heden mee omga. Daarnaast gaat het ook over hoe het mij veranderd heeft in mijn persoonlijk leven en zelfs binnen de muziek die ik maak.

Wat zijn de basisingrediënten van jouw muziek? Welke elementen komen vaak terug?

De queericons die ik als inspiratie zie, hebben mij altijd aangesproken. De muziek die ik zelf ook luister is voornamelijk van queer-artiesten; zoals bijvoorbeeld Perfume Genius, dat is voor mij een god. Het is nu eenmaal iets dat mij altijd heeft aangetrokken en dat komt denk ik doordat ik mij daarmee kan vereenzelvigen. Je vindt vaak gevoeligheid en herkenbaarheid in die muziek, terwijl ik die elders minder snel zou vinden.

Hoe is het project ontstaan?

Het was geen bewuste keuze om opeens voor een soloproject te kiezen. Het was eerder zo dat ik muziek in mijn hoofd maakte. Eigenlijk zit er constant muziek die nog niet bestaat in mijn hoofd. Bijgevolg moest ik zitten en luisteren, aangezien er al enkele songs klaar zaten. Ik amuseer mij enorm met DIRK., maar ik kan niet alles van mijzelf kwijt in dat project. Het is dus op een manier nogal organisch ontstaan.

Wel heb ik vorig jaar mijn job opgezegd, omdat ik besloten had me te engageren voor mijn soloproject. Voor een keer in mijn leven wil ik mijzelf serieus nemen als muzikant. Ik heb heel lang muziek als een veredelde hobby gezien, wat een enorme West-Vlaamse gedachte is. (lacht) ‘Je mag alles doen wat je wilt, maar eerst moet je zien dat je een échte job hebt.’ Maar vorig jaar dacht ik dan toch: ‘Fuck it, ik wil er volledig voor gaan!’. Je moet tijd hebben om niets te doen, om die songs te laten weken en te ontwikkelen, om er alles uit te halen dat erin zit. Ik heb het gevoel dat dat zich wel vertaald heeft in de plaat die er aankomt.

Hoe is de muzikale sound van het project geëvolueerd? Waar gaat de muzikale reis naartoe?

In het begin was ik actief op zoek naar de ‘classic songs’ en bij een paar van de nummers is het nogal duidelijk dat ik heb zitten luisteren naar de muziek van Bowie. Gaandeweg ben ik me meer op de teksten beginnen focussen, en van daaruit beginnen vertrekken. Dat doe ik normaal niet. Meestal start ik met een zangmelodie, waarin ik dan een tekst probeer te wurmen. Maar nu, tijdens het maken van de muziek voor Dressed Like Boys, las ik veel en spitste ik voortdurend mijn oren. Letterlijk alles kon als inspiratie dienen, en zo vertrok ik vanuit teksten… al was het één goede zinsnede. En daar vloeide de melodie dan uit voort. Dit had als gevolg dat ik minder generische melodieën had, want de tekst stuurde mij nu. Eenmaal ik een aantal nummers had waarvan ik voelde dat ze echt de seventies vibe hadden, voelde ik dat ik het wat meer kon loslaten.

Het hoefde ook niet meer herhaald te worden. Ik kon gewoon puur op gevoel en emoties beginnen creëren. Op die manier waren nummers op technisch vlak soms poepsimpel, maar emotioneel veel diepgaander. Ja, het is al een tocht geweest. Het voelde wel als een enorme bevrijding. Dat is ook het gevoel dat ik de afgelopen maanden had. Ik vond dat in alles. Bij het schrijven van een soloplaat heb je ook de luxe dat je enkel je eigen hoofd nodig hebt en aan niets of niemand moet denken bij het schrijven. Ik heb wel goede muzikanten rondom mij gevonden, die technisch supergoed zijn en die elk een goede muzieksmaak hebben. Dat is heel belangrijk. Ze hebben een hart voor muziek. De band die ik nu heb… amai, die is zo goed. Elke keer als we spelen, zit ik vol adoratie te kijken.

Zijn er artiesten waar je inspiratie uit put op muzikaal of tekstueel vlak?

Puur muzikaal ben ik het in de seventies gaan zoeken, bij David Bowie en Elton John. De niet-kapot-te-krijgen-pianoballads, die waren de inspiratie. Piano was mijn eerste instrument, dus het is fijn dat ik me daar nu wat terug in kan vinden. Voor mij is de song heilig. Er is iets aan de seventies… er werd toen de ene na de andere geniale song geschreven. Door Bowie, John… dat zijn allemaal van die classic songwriters. Die geven er allemaal hun eigen toets aan. Ze noemen het classic songwriting, maar eigenlijk is dat maar veertig-vijftig jaar geleden. Voor mijzelf was dat de reden om de stap te zetten als schrijver: niet om een nummer te schrijven omdat het goed is, maar om het gevoel te creëren dat het altijd al bestaan heeft. Ik probeer er altijd op te letten niet te pretentieus te klinken, maar dat is wel waar ik naartoe wil.

Wat zijn tot nu toe de grootste mijlpalen in je carrière?

Dat zijn er een paar. Om te beginnen gewoon al met die nieuwe band samenspelen. Een andere mijlpaal was de try-out in BarBroos. Het was lang geleden dat ik zo nerveus ben geweest. Vroeger deed ik nog cabaret en dan was ik ook alleen, dan ging ik kapot van de zenuwen. Dat gevoel had ik nu opeens weer, ondanks dat ik het ondertussen al gewoon ben om voor grotere zalen te mogen spelen met DIRK.. Daarmee ervaar ik nul stress. Nu is het zo’n persoonlijk project, dat de stress er wel is.

Maar die try-out is zo goed gegaan! BarBroos stond stampvol, iedereen was muisstil. Je voelde magie. Achteraf kwamen mensen in mijn armen gevlogen van emotie. Toen had ik voor het eerst het gevoel dat dit iets speciaals kan worden. Na die try-out heb ik met The Haunted Youth in Duitsland gespeeld. Dat was echt alleen ik met mijn piano. Daar was ik ook best nerveus voor, want ik zie mijzelf niet als een zotte pianist. Maar dat is uiteindelijk goed meegevallen. Na de Duitse shows mocht ik opnieuw de support van The Haunted Youth doen in De Roma en TivoliVredenburg, maar dit keer met full band. Zulke schone zalen, zo’n goed publiek. Het was overweldigend. Ik probeer het allemaal te koesteren. Nu al, want in principe staan we nog maar aan het begin van het verhaal.

Kwam je al veel obstakels tegen op je pad?

Neen, eigenlijk niet. (lacht) Wat ik wel voel, is druk. Omdat ik zo goed omringd ben door mijn management en label, en die zo hard willen werken aan het project, begin ik nu de druk te voelen dat ik het echt ga moeten waarmaken. Dat zorgt wel voor stress, al is het een luxeprobleem.

Wat is tot nu toe de mooiste fase of het mooiste moment geweest van jouw project?

Ik heb het daarnet al aangehaald, maar het samenstellen van mijn band zelf. Het naar elkaar toegroeien en elkaar leren kennen. Ik heb dat nog nooit op die manier gedaan. Met de vorige bandleden was ik reeds vrienden; we zaten gewoon op café en dan kwam de vraag: ‘Zullen we niet gewoon eens muziek maken?’. Nu was er eerst muziek en dan heb ik een band rond mij verzameld. Natuurlijk werden het mensen die ik al wat kende en bij wie ik mij comfortabel voelde: het juiste soort mensen. Dat maakt het ook mijn eerste mijlpaal, want ze waren de ideale mensen om rond me te hebben en mijn muziek ook beter te maken. Ze laten hun ego aan de deur achter en dat was zalig. Ze denken allemaal mee in functie van de muziek.

2023 komt tot een einde. Hoe zou je de afgelopen 365 dagen omschrijven?

Zalig gewoon. Ik heb alles kunnen doen wat ik wou en was omringd met geweldige mensen die allemaal geloven in het project.

Met welke ambitie kijk je naar 2024?

Mensen zo ver krijgen dat ze zeker één keer luisteren. Dat is soms echt het moeilijkste. Je kan soms jaren aan een plaat werken en vervolgens zet je ze online, maar wordt ze helemaal nergens opgepikt. Dan is je moment gepasseerd en ben je een druppel in de oceaan. Als ze geluisterd hebben, hoop ik dat de muziek zelf verder zijn werk doet. Het kan evengoed zijn dat we dat verkeerd inschatten, maar momenteel lijkt het wel echt de juiste kant uit te gaan. Voor de rest is het belangrijk dat we nu met de band spelen, naar elkaar toegroeien en als liveband sterker worden. We gaan nu al een paar clubshows doen en ook enkele gerichte festivals, want ik ga met DIRK. ook nog een heleboel optredens doen, dus dat krijgt nog even de prioriteit.

Zijn er al concrete dingen waar je naartoe werkt?

De show in de Minard in Gent en dan natuurlijk ook de plaat die komt in het voorjaar.

Wat is de ultieme droom?

Ik denk nooit echt in termen van ‘ik wil in die zaal spelen’ of ‘ik wil zoveel streams halen’. Ik wil niet vasthangen aan cijfers of meetbaar succes. Ik vind het belangrijker dat ik de magie die ik nu al enkele keren mocht voelen tijdens het optreden, voort kan zetten. Mensen kunnen bereiken, net zoals ik dat met Perfume Genius beleef: als ik die hoor of zie, dan sta ik gewoon te janken. Dat gevoel wil ik met een zaal vol mensen kunnen creëren. Ik wil ze meenemen in het verhaal, niet in de zin dat ik mijzelf belangrijk vind en mensen naar mij moeten luisteren. Eerder in de zin dat ik al heel mijn leven worstel met zaken, en zo misschien andere mensen kan helpen, omdat het herkenbaar is voor hen. Troost is een beetje een echo, ook dat gevoel wil ik overbrengen. Dat moet mijn focus zijn en ook blijven in de muziek. Als je denkt in termen van cijfers, dan heb je niet de juiste motivatie voor muziek. En niet het hart op de juiste plaats.

Fan van Dressed Like Boys? Volg hem op Facebook en Instagram.

De Grote Beren van Morgen 2024

Maandag 1/1 – Dressed Like Boys
Dinsdag 2/1 – ISE
Woensdag 3/1 – STEVE
Donderdag 5/1 – Dad Magic
Vrijdag 6/1 – Fat Dog, Elmiene, Picture Parlour, mary in the junkyard en HotWax
Maandag 08/01 – Eosine
Dinsdag 09/01 – MAVEE
Morgen ontdek je de volgende ‘Grote Beer Van Morgen 2024’

Foto’s door Nathan Dobbelaere
Interview door Frauke Van Coile
Speciale dank aan De Roma