De Grote Beren van Morgen 2024: ise

© Nathan Dobbelaere

Het ontdekken van nieuwe muziek zit in het DNA van Dansende Beren en zorgt ervoor dat we bijna dagelijks nieuwe artiesten uit binnen- en buitenland in de schijnwerpers plaatsen. Sommige acts laten zelfs zo een diepe indruk achter, dat we hen een extra duwtje in de rug willen geven. In januari stellen we daarom naar jaarlijkse gewoonte onze ‘Grote Beren van Morgen’ voor, een reeks waarmee we acts met veel potentieel in de schijnwerpers zetten en doorheen het jaar wat nauwgezetter volgen.

Na twee succesvolle edities in Trix met onder andere BLUAI, Ão en Porcelain Id, nodigden we afgelopen maand opnieuw acht opkomende artiesten uit voor een interview. Daarvoor trokken we voor het eerst naar De Roma; het decor voor enkele portretten door onze fotograaf Nathan Dobbelaere. Nadat gisteren Dressed Like Boys gisteren de spits afbeet, stellen we vandaag de zeventienjarige wervelwind ise aan je voor.

Hoe zou jij je project voorstellen aan iemand die er nog niet vertrouwd mee is?

Ik ben een singer-songwriter die momenteel heel veel optredens aan het doen is. Ik sta in mijn eentje op het podium en begeleid mezelf op mijn gitaar. Ik laat me vooral beïnvloeden door de nineties, want ik ben niet de grootste fan van popmuziek. Mijn muziekstijl leunt ook meer aan bij rockmuziek.

Wat zijn de basisingrediënten van je muziek? Welke elementen komen vaak terug?

Een persoonlijk verhaal. Ik schrijf nooit over iets waar ik zelf niet dichtbij sta. Het valt soms voor dat ik iets geschreven heb en achteraf denk van: ‘Wat heb ik hier nu in godsnaam geschreven?’. Dan vind ik het niet goed. Ik wil die boodschap ook meegeven aan het publiek. Iedereen heeft zijn eigen interpretatie bij het luisteren van de liedjes en dan vind ik het heel belangrijk dat veel mensen zich kunnen vinden in de muziek door hun eigen situatie.

Hoe is het project ontstaan?

Ik ben opgegroeid met muziek, want mijn beide ouders zijn er heel veel mee bezig. Toen ik negen jaar was, werd ik lid van een coverband. Daar kwam vorig jaar weliswaar een eind aan voor mij, omdat ik toen begon met solo-optredens en daar echt al mijn tijd en energie in wilde steken. Mijn solocarrière kent dus haar start bij de coronacrisis; het typische verhaal van veel thuis zitten en bijgevolg veel tijd hebben. Ik wilde ook al lang zelf liedjes schrijven, maar mijn Engels was niet goed genoeg. Dus ik keek er wel naar uit om toen naar het tweede middelbaar te gaan en eindelijk Engels te krijgen op school. Dat stelde echter niet veel voor. (lacht) Dus dan ben ik zelf begonnen. Ik had toen enkele liedjes geschreven en liet ze horen aan mijn mama, en zij vond ook dat het toch al heel goed was.

© Nathan Dobbelaere

Hoe is de muzikale sound van het project geëvolueerd? Waar gaat de muzikale reis naartoe?

Ik speelde vroeger gitaar, maar schakelde dan over naar piano. Tijdens de coronaperiode wilde ik toch terug gitaar spelen en heb ik het me maar zelf terug aangeleerd. Ik was dus wel heel eentonig qua akkoordschema. Nu is dat soms nog steeds redelijk eentonig, maar ik merk wel dat ik meer geëvolueerd ben en er toch wat meer variatie in kan brengen. Ik vond het eigenlijk niet zo mooi om liedjes op piano te maken. Als ik nu nog pianonummers maak, zoek ik meteen naar manieren om ze toch op gitaar te kunnen brengen.

Zijn er artiesten waar je inspiratie uit put op muzikaal of tekstueel vlak?

Ik luister heel breed natuurlijk. Momenteel is Foo Fighters een band waar ik heel veel naar luister en ook veel uit leer om mijn eigen nummers te schrijven. Als ik iets hoor van tekst, dan probeer ik daar wel veel uit te leren. Ik luister zelf ook graag naar Brutus, Turnstile… Mijn idool vroeger was Avril Lavigne.

Wat zijn tot nu toe de grootste mijlpalen in je carrière?

Ik denk toch wel deze zomer op het Sziget Festival in Boedapest mogen spelen, en dan erna ook op Pukkelpop. Het was heel zot om even naar een ander land te reizen om op een keigroot festival te spelen. Dat was zo groot dat ik zelfs niet eens alles heb kunnen bekijken. Die ervaring ga ik nooit meer vergeten, en al zeker niet op mijn zeventiende. Dan had ik mij ook ingeschreven voor de wedstrijd van Pukkelpop. Opeens kreeg ik telefoon dat ik bij de laatste drie kandidaten zat. Uiteindelijk was het gewoon volop stemmen ronselen en iedereen heeft keihard geholpen; dat betekent heel veel voor mij. Op Pukkelpop zelf stond het dan ook vol met mensen die ik kende, dat was dan ook heel leuk.

© Nathan Dobbelaere

Welke obstakels of uitdagingen kwamen al op je pad?

School is natuurlijk een obstakel dat voor de hand liggend zou zijn, maar dat valt eigenlijk heel goed mee. We hebben hele goede communicatie over mijn carrière en ze staan er zelf ook echt achter. Dus als ik soms vroeger moet vertrekken, is dat voor hen geen probleem. Ook houden we er zelf heel veel rekening mee dat ik nog zeventien ben, schoolgaand ben en ook graag zou willen verder studeren. Dus dat valt allemaal heel goed mee.

Wat is tot nu toe de mooiste fase of het mooiste moment geweest van je project?

Dat vind ik een moeilijke vraag, omdat het gewoon blijft veranderen. Als ik overal op terugkijk, zijn het eigenlijk allemaal al hele mooie fases geweest. Als ik kijk naar waar ik nu sta en wat ik heb bereikt in een jaar, en dan terugkijk naar de ise die begon… Waar ik toen zo verbaasd was dat ik gewoon dingen mocht en kon doen, en dan nu zie hoe diezelfde zaken gewoon groter en groter worden, dat is gewoon heel overweldigend.

© Nathan Dobbelaere

2023 komt tot een einde. Hoe zouden je de afgelopen 365 dagen omschrijven?

Vol nieuwe ontdekkingen en ervaringen. Ook met veel nieuwe visies die ik heb gekregen door allerlei dingen te doen. Maar ik ben vooral heel dankbaar voor alles. Ik krijg zoveel kansen die niet iedereen krijgt.

Met welke ambitie kijk je naar 2024?

Gewoon blijven gaan!

Zijn er al concrete dingen waar je naartoe werkt?

Ik denk gewoon heel veel optreden en toewerken naar een ep. Veel schrijven en ook graag samenwerken met andere artiesten.

Wat is de ultieme droom?

Samenwerken met Dave Grohl! Ik heb ook een lijst met doelen die ik in mijn leven wil bereiken. Pukkelpop was daar één van en dat heb ik al mogen afvinken. Rock Werchter staat ook zeker op die lijst. Op dezelfde affiche staan als Foo Fighters zou geweldig zijn. Gewoon dat ik op een groot podium mag staan en dat iedereen mijn muziek kan meezingen.