We kennen Jelle Denturck al enige tijd als de frontman van rockband DIRK. en ondanks dat hij zich naar eigen zeggen enorm amuseert in die groep, had hij het gevoel dat hij ook op zijn eentje een verhaal te vertellen heeft. Dat verhaal werd gisteren mooi uitgebreid, met veel emoties en een koor verteld in de Minard Schouwburg van Gent. Dressed Like Boys, zoals het nieuwe project van Denturck heet, heeft voorlopig slechts één nummer uitgebracht, dus het was een beetje spannend hoe de rest van de liedjes zouden klinken. We waren uiterst aangenaam verrast door de muziek, die met momenten heel wat emoties opwekte en tegelijkertijd de sterke muzikanten heel wat speelplezier opleverde.
Vooraleer Dressed Like Boys ons verwelkomende in zijn wereld werden we eerst op de planeet van Arend Delabie ontvangen. Een jonge knaap met een gitaar, zo zijn er veel, maar deze doet er een schepje bovenop. Met oprechte teksten en een stem die je vanaf de eerste noot je kleinste lichaamscel doet vibreren kan je eigenlijk al niet veel verkeerd doen. De prachtige theaterzaal zette de puurheid van zijn muziek extra in de verf, en bijgestaan door de zingende bassiste Hanne Vandekerckhove deed de volledige set wat denken aan “Heaven” uit Stop Making Sense. Nummers als “So Close” en “Is She Dead?” waren dan ook niet minder dan hemels en dan moest “One More Try” nog aanbreken. Het nummer liet zich kenmerken door een melancholie die werkelijk pijn deed en tranen opwerkte, zoals Lana Del Rey dat op haar beste momenten ook doet. Arend Delabie nam ons in geen tijd mee naar de hemel en liet ons de hele tijd in een oprechte en emotionele sfeer zweven.
Na een ‘Goeie avond’ en een diepe zucht legde Jelle Denturck zijn vingers op de piano en werd “Questions” solo ingezet. Het nummer toonde meteen een persoonlijke kant van de singer-songwriter en het was slechts een voorbode van hoe kwetsbaar Jelle zich bij Dressed Like Boys durft op te stellen. De goed gevulde theaterzaal hield hun adem in tot de laatste noot was gespeeld en kwam dan meteen met een luid en enthousiast applaus. Met vier extra muzikanten werd het sfeervolle en uptempo “Agony Street” ingezet en het werd al gauw duidelijk dat het vijftal heel wat speelplezier had. Met wat meerstemmige zang hier en daar kreeg de muziek wat meer kleur en uiteindelijk smeet Nathan Ysebaert er een eerste gitaarsolo tegenaan. Ondanks dat Jelle Dentruck hier achter zijn piano zat, bleef zijn muziek met momenten best stevig en de rockinvloeden waren dan ook nooit ver weg.
Echo’s van Elton John en David Bowie’s oudste muziek waren dan ook doorheen de avond te horen. De oldschool rockmuziek liet zich leiden door pianowerk en net als Elton John sloeg ook onze ster van de avond zo nu en dan een praatje, al was het zonder blinkende bril en glitterende kostuumvest. Ook wanneer er niet werd gebabbeld, gezongen of gerockt wist Dressed Like Boys interessant te blijven, zoals tijdens een mooie lange intro met pianoklanken en soundscapes. Intimiteit werd niet alleen opgezocht in de muziek maar evengoed in de teksten over liefde, over moeilijke relaties, over terugkeren naar een oude woonplaats en meer. De verhalende songs hadden zo nu en dan een dramatische toevoeging, zonder dat het ooit te veel werd waardoor er een leuke dynamiek ontstond in de set van Dressed Like Boys.
“Pride” was een van de nummers waarbij we onze adem eventjes inhielden en de tranen lieten stromen. Het lied is een van de bestaansredenen van Dressed Like Boys en is geïnspireerd op een homofobe aanval die Jelle en zijn vriend Nant meemaakten in de befaamde Overpoort. De pianoballade werd vergezeld van een tekst die door boekdelen sprak en de lijn ‘please don’t pick a fight, swallow your pride’ was er eentje die ons raakte tot in onze kern. Wat later werd er een ode aan Jaouad Alloul gebracht, die omschreven werd als een Antwerpse God én Godin. Geïnspireerd door een voorstelling waarin Jaouad in drag vertelde hoe we allemaal dagelijks een masker opzetten en hij in de spiegel durft te kijken voor hij dat masker opzette kwam Dressed Like Boys met een tekst over fier zijn op je normafwijkende geaardheid. Denturck vond bevrijding in die voorstelling en die was ook terug te vinden in het inspirerende nummer. Daarmee werd het belang van zowel muziek als drag als een kunst- én protestvorm nog maar eens aangetoond.
Afsluiten gebeurde met liedje over Nant, die voor de gelegenheid Nando gedoopt werd, en tijdens “Nando” werden we verrast door het Antwerp Queer Choir. De korte verschijning van het koor zette het lied extra kracht bij en dat kwam het koor nog eens doen tijdens toegift “Stonewall Riots Forever”, wat eveneens een belangrijke levensles was voor de mensen die niet bekend zijn met de pivotale Stonewall Riots. Zo krachtig als er met dat statement werd afgesloten, zo persoonlijk, intiem en pijnlijk was het concert op andere momenten. Tranen vloeiden, maar op andere momenten werd ook plezier gemaakt op het podium waardoor het publiek niet anders kon dan vol vreugde toekijken. Dressed Like Boys is een project waarbij Jelle Denturck zich naar eigen zeggen naakter dan ooit voelt en bijgestaan door vier sterke muzikanten maakte hij afgelopen avond van Dressed Like Boys een band die functioneel naakt gaat. Een levensles hier, een persoonlijk verhaal daar en sterke muziek als constante, dat was het beloftevolle concert van Dressed Like Boys waardoor we nog harder uitkijken naar de release van hun album.
Setlist:
Questions
Agony Street
Pinnacles
Our Part of Town
Finger Trap
Pride
My Friend Joseph
Gregor Sasma
Lies
Jaouad
Healing
Nando
Stopping by Woods on a Snowy Evening
Stonewall Riots Forever
