Het aantal albums dat wekelijks verschijnt, is meedogenloos groot. Daarom is het onmogelijk om alles binnen de correcte tijdspanne van een degelijke review te voorzien. Gelukkig hebben we daarvoor een oplossing ontwikkeld in de vorm van ‘Beire Kort’. Reviews van in de voorbije maanden verschenen albums of ep’s die we nog niet recenseerden, en dat telkens in één alinea. Deze editie is tevens al de 39ste en de eerste van 2023. In deze review onder andere recensies van Kali Uchis, Clouds Taste Satanic, Amber Run, Joël Francis en Kate Bond.
The Lathums – From Nothing To A Little Bit More (★★½)
In Engeland headlinen ze hun eigen festival, worden ze getipt door Paul Weller en staan ze steevast aan de top van de charts, maar op het Europese vasteland loopt het nog niet zo’n vaart voor The Lathums. Deed hun sympathieke debuut How Beautiful Life Can Be ons nog wegdromen naar de hoogdagen van The La’s en The Housemartins, dan klinkt opvolger From Nothing To A Little Bit More veel te gepolijst. Single “Struggle” is een geweldige albumopener waarin frontman Alex Moore een relatiebreuk van zich afschreeuwt en in “Sad Face Baby” wanen de lads uit Wigan zich eventjes de troonopvolgers van The Police, maar vaak gaat de frisse Britpop van The Lathums gebukt onder een te bombastische productie. Hierdoor klinken hun ongecompliceerde popdeuntjes te pompeus (“Crying Out”), te stroperig (“Turmoil”) of gewoon te langdradig (“Undeserving”). Benieuwd of ze live wel weten te overtuigen op woensdag 5 april in Trix Antwerpen.
Weval – Remember (★★★)
Het Nederlandse antwoord op Moderat en Bicep? Dat is al tien jaar lang Weval. Met Remember droppen Harm Coolen en Merijn Scholte Albers een derde album. Een Schweppes-reclame met Penélope Cruz leverde hen een platendeal met Kompakt op, maar ondertussen heeft het Amsterdamse duo dat label alweer ingeruild voor Ninja Tune. Remember klinkt minder organisch dan voorganger The Weight en keert grotendeels terug naar het elektronische geluid van de beginjaren. Op “Never Stay For Love” levert Eefje de Visser een Engelse vocale wederdienst voor de Weval remix van “De Parade”, terwijl floorfillers als “Don’t Lose Time”, “Changed For The Better” en de euforische afsluiter “Forever” het goed zullen doen in clubs en op zomerfestivals. In “Losing Days” en “Where It All Leads” overstijgen de twee geluidskunstenaars de dansvloer en laten ze pas echt horen wat een oor voor detail ze hebben. Beats voor gevorderden.
Op woensdag 22 maart staat Weval in de Rotonde van Botanique, tickets vind je hier.
Sylo – blanket (★★★)
De Canadees-Koreaanse Sylo waagt zich op zijn tweede project blanket opnieuw aan alt-r&b en voorziet ons zo van een warm dekentje waar we een kleine 21 minuten onderkruipen. Zijn vertederend zachte stem vormt de rode draad tussen de subtiele r&b-producties en blijft in de rustige sferen voor warmte zorgen. blanket is het beste bewijs dat in minimalistische r&b heel veel kracht zit en je geen overdreven uithalen of adlibs nodig hebt om op te vallen. Het subtiele in zijn zeven nummers siert Sylo enorm en wordt ook enthousiast onthaalt. Het is dan ook verrassing dat “Ginny”, het beste nummer van de ep, ondertussen al meer dan tien miljoen streams heeft.
Swiss Army Wife – Medium Gnarly (★★½)
Het debuutalbum Medium Gnarly van de Amerikaanse band Swiss Army Wife heeft met slechts negentien minuten op de klok weinig tijd om te kunnen imponeren, maar daar zijn de muzikanten uit Portland toch stellen ze niet teleur. Nummers als “This # Is No Longer in Service” en “Halloween” zijn catchy en weten de perfecte balans te vinden tussen emo, indie en poppunk. Ondanks dat dit album pas recentelijk is uitgebracht, voelt het echter aan alsof het al tien keer eerder in de schappen is verschenen. Natuurlijk, iedere noot is al ooit eens gespeeld en innoveren in de muziekwereld is lastig, maar met weinig vernieuwing en zonder uitspringende stukken kan de plaat amper een blijvende indruk achterlaten. Swiss Army Wife heeft met het Medium Gnarly aangetoond dat ze in staat zijn om kwaliteitsvolle muziek te maken, nu is het tijd om deze ook innoverend te maken.
Kate Bond – Divide and Rule EP (★★★½)
Haar naam is Bond. Kate Bond. En met haar debuutep Divide and Rule EP introduceert ze zichzelf meteen op een zeer boeiende en verfrissende manier. Ze noemt zichzelf de uitvinder van het genre ‘fuck you soul’ en die term treft voortreffelijk. Op bijzonder mooi gearrangeerde instrumentaties zingt ze met haar warme stem over alle dingen die haar in de Britse maatschappij frustreren. Single “Divide and Rule” sloten we bij de release meteen in ons hart, maar ook “We Just Want To Be Loved” veroverde een plekje in onze borstkas met het aanstekelijke refrein. Haar zang ligt in de strofes vaak ergens tussen spraak en zang, waardoor haar boodschap elke keer weer overkomt en ze in de refreinen haar mooie stemkleur in al zijn facetten kan laten zien. Het kroontje op de artwork is alvast niet te hoog gegrepen, want dit is een koninklijk debuut.
Joël Francis – Fall In Love With Me, The Tape (★★★½)
Er beweegt veel in het Belgische r&b-landschap, want de Leuvense Joël Francis is stilaan aan haar doormars begonnen. Op haar nieuwe ep Fall In Love With Me, The Tape brengt ze een ode aan de liefde en zoekt ze de dromerige melodieën op waar ze met volle overtuiging haar honingzoete stem in de strijd gooit. De ster van dit project is wederom haar vocale prestatie en de harmonieën die met elke luisterbeurt onweerstaanbaarder worden en laten zien dat ze het talent heeft om het ver te schoppen. Beetje bij beetje lijkt Joël steeds meer mensen te bereiken en Fall In Love With Me, The Tape is in ieder geval een goede zet. We kunnen het pittige “On The Down-Low” nu al niet meer uit ons hoofd krijgen.
Dance Devil Dance – Avatar (★★★)
Het circus van Avatar is weer neergestreken in het land en heeft als nieuwste act hun plaat Dance Devil Dance voor ons meegenomen. Voor de Zweedse metalband, dat onder leiding staat van het muzikaal talent Johannes Eckerst, is het ondertussen al het negende studio werk en de eerste plaat sinds 2020. Dance Devil Dance is een ratatouille aan genres en stijlen wat resulteert in een hoog gehalte aan wisselvalligheid. Titeltrack “Dance Devil Dance” en hitsingle “The Dirt I’m Buried In” trekken duidelijk de kar en staan in fel contrast met nummers als “Train” en “Gotta Wanna Riot”, waarvan het lijkt dat die eerder voor een compleet andere band geschreven zijn. Al bij al heeft Eckerst en consorten ons een album gegeven met hoogte- en dieptepunten, maar door de stijlwisselingen raakt het album uit balans en verliest het zijn flow. Nee, Dance Devil Dance is zeker niet het sterkste wapenfeit in het arsenaal van Avatar.
Rebecca Black – Let Her Burn (★★)
Rollercoasters worden vaak als metafoor gebruikt voor hobbelige parcours, maar bij Rebecca Black treft dat cliché metafoor voortreffelijk. Nadat ze met “Friday” tot de meest bespotte persoon op het internet werd in 2013, wil ze met haar debuutalbum Let Her Burn laten zien dat ze een serieus te nemen popartiest is. Dat lukt haar helaas alleen gedeeltelijk, want voor elk goed nummer op haar debuut zit er helaas ook een minder overtuigend nummer op de tracklist. Wanneer ze experimenteert en zich in bijvoorbeeld “Erase You” of “Destroy Me” vurig toont, is ze op rustige nummers als “Sick To My Stomach” of “Look At You” eerder een uitdovende spaarvlam dat wacht om terug helemaal vuur te vatten. De vonk springt dus helaas niet helemaal over.
Kerala Dust – Violet Drive (★★★)
Drie jaar na voorganger Light, West is het Britse trio Kerala Dust terug met een album vol hypnotiserende ritmes, donkere grooves en funky americana. Het album begint veelbelovend met de pulserende beats en hooks van “Moonbeam, Midnight, Howl”, piekt nog even in het hypnotiserende “Violet Drive” en het pompende “Pulse VI”, maar verzand gaandeweg in een poel van onderling inwisselbare ritmes en vibes. Heel wat liedjes klokken bovendien af boven de vijf minuten en dat is te lang om de repetitieve ritmepatronen spannend te houden. Mensen die het voorbije decennium onder een steen hebben doorgebracht zullen onder de indruk zijn, maar wij horen in Voilet Drive toch vooral een middelmatige kruisbestuiving tussen Balthazar en LCD Soundsystem.
Amber Run – How to Be Human (★★★½)
De jongens van Amber Run zijn niet gemaakt om stil te zitten. Gespreid over de periode tussen november 2021 en november 2022 brachten ze een driedelige ep-cylcus op de markt en nu ligt er alweer een volwaardig album van het trio uit Nottingham in de winkels. Die plaat bestaat voor meer dan de helft uit liedjes die we reeds kennen uit de eps of vooruitgestuurde singles, maar toch voelt het album niet aan als een herkauwing. De tedere indiepop en ingetogen ballads vloeien netjes samen tot een toegankelijk geheel. Net als op vorige platen is de sfeer veelal melancholisch en op de rand van de dramatiek, met her en der een speelse uitbarsting zoals op “The Beautiful Victorious” en een ingetogen rustmoment die we vinden bij “Always Blue”. De echte sterkhouder van de band blijft ongetwijfeld zanger en gitarist Joshua Keogh die met zijn stem moeiteloos meandert tussen een aangrijpend falset, melancholisch gemijmer of warm gezang. Met How to Be Human levert Amber Run nog maar eens het bewijs waarom ze zo’n geliefde indieband zijn.
Adja – IRONEYE (★★★½)
Uit de nationale vijver der veelbelovende talenten is Adja Fassa zonder enige twijfel een visje om in de gaten te houden. We bekroonden de Sound Track Brussel-winnares eerder dit jaar dan ook niet voor niets tot ‘Grote Beer van Morgen‘. Nu brengt ze met IRONEYE haar debuut-ep uit, waar ze meteen hoge ogen mee weet te gooien. Doorheen het vijf nummers tellende project verkent Adja zoveel mogelijk facetten van zichzelf, te beginnen met het soulvolle “Told you so”. Dat de zangeres heel wat in haar mars heeft, wordt direct duidelijk, want aan de hand van haar stem weten de nummers een bepaalde innemendheid met zich mee te nemen. Zo kan je bijvoorbeeld wegdromen op “To be naive”, maar is stilstaan geen optie op “SambaFassa”. Daarin horen we zwoele ritmes en trompetjes, maar ook nog altijd dat herkenbare geluid. Adja leunt ergens aan bij pakweg Jorja Smith, maar doet langs de andere kant ook iets totaal anders; een geslaagd debuut als je het ons vraagt!
Kali Uchis – Red Moon In Venus (★★★)
De Colombiaans-Amerikaanse zangeres Kali Uchis loste met haar tweede album Sin Miedo (del Amor y Otros Demonions) een van de populairste Spaanstalige albums van 2020. Op haar derde album Red Moon In Venus keert ze echter voor een groot deel terug naar het Engels, terwijl de muzikale elementen zo goed als hetzelfde blijven. De grootste troef van dit project is meteen ook zijn grootste zwakte: het conceptalbum blijft qua sfeer en tempo steeds in dezelfde regio’s, waardoor het enerzijds een uiterst coherent album is, maar anderzijds niet helemaal de aandacht kan houden. Uitblinken doet ze het meest op de twee Spaanse nummers, die halfweg het album eens iets nieuws toevoegen, en “Deserve Me” waarbij Summer Walker het tempo de hoogte in drijft.
Clouds Taste Satanic – Tales of Demonic Possession (★★★½)
Het Amerikaanse doom-metal viertal Clouds Taste Satanic staat in het New Yorkse underground-circuit al enkele jaren bekend om hun hoogstaande muzikale kunde en instrumentale vaardigheden. Dit bewijzen ze dan ook op hun nieuwste plaat Tales of Demonic Possession. Het album, dat in eigen beheer is uitgegeven, is een opeenstapeling van zweverige melodische gitaarriffs die vergezeld worden door uitstekend slagwerk. Met een duur van net geen tachtig minuten is het album duidelijk een flinke kluif, maar toch lukt het de band om de aandacht van de luisteraar over de volledige lengte vast te houden. Gitaristen Steven Scavuzzo en Brian Bahus slagen erin om hun gitaarpartijen steeds een nieuwe richting mee te geven waardoor bij ieder nummer een unieke setting ontstaat. Hoogtepunt van het album is “Spirits of the Green Desert”, dat eenmaal na het intro als een bloem openklapt om vervolgens laagje voor laagje ons voor te bereiden op een denderende gitaarsolo.
Deze beire kortjes werden geschreven door Maxim Meyer-Horn, Bryan Boomaars, Bert Van Roy, Steven Scheers en Lucas Palmans.
