Liturgy @ Trix (Club): De vijf sterren ook live waard

Het in maart verschenen 93696 was een schot in de roos. We bekroonden het album volledig terecht met vijf sterren omdat Liturgy erop de allerspannendste metal van het moment neerzette. Deze nieuwe muziek van de New Yorkse band is alles wat ze in 2009 in hun manifest Transcendental Black Metal voor opperden: een vorm van blackmetal die durft te vernieuwen, chaos durft te omarmen, technische complexiteit durft tot zijn grenzen te drijven en rauwe emoties durft aan te gaan. Dat Liturgy een band is die durft, was al duidelijk op hun legendarische passages op Roadburn 2022. Toen speelden ze nog zowel H.A.Q.Q. als Origin of the Alimonies integraal. Op deze nieuwe tour laten ze dat achterwege en plukken ze nagenoeg enkel uit dat overweldigende 93696.

Openen was weggelegd voor Predatory Void, een Belgische metalsupergroep met leden van Amenra, Oathbreaker, Doodseskader en meer. Dit jaar verbaasden ze met debuutalbum Seven Keys to the Discomfort of Being, een plaat die speelt met verschillende metalstijlen, ergens tussen black-, doom-, death-, sludge- en postmetal. Een grote kracht is ook frontvrouw Lina R. die soms vanuit een helse pijn schreeuwde en soms met een effectpedaaltje erover prachtig zong. De band rondom haar speelde enorm strak en zwaar, waarbij de liefde voor metal duidelijk zichtbaar was. Predatory Void was onverwachts een emotionele uitbarsting die ons meteen overtuigde.

Enkele minuten voor dat Liturgy begon, kwamen de bandleden op een nogal droge manier hun kabels alvast naar wens leggen. Op hun dode gemak wandelde het viertal op podium, om eventjes wat te prutsen, waarna frontvrouw en het brein achter Liturgy Haela Ravenna Hunt-Hendrix een melodietje begon te zingen. Dit stak ze in een loop, waarover ze steeds meer harmonieën toevoegde en we de opener van 93696, “Daily Bread”, herkenden. Je had niet meteen door dat het prachtig was, maar de kippenvel op onze armen kwam net als haar zang laag per laag tot Hunt-Hendrix begon te schreeuwen.

Dit liep over in het geweldige “Djenneration”, een schoolvoorbeeld – in hoeverre dat mogelijk is – van waar Liturgy voor staat: intense technische composities vol tempowissels die zo overweldigend zijn dat je in een soort trance terecht geraakt. Er zijn vaak herkenbare melodieën en grooves, maar deze zijn zo onvoorspelbaar en de songstructuren zijn zo wild dat het moeilijk is niet verrast te zijn. Zo ook getuigde “Caela”, een nummer dat het heeft van precisiewerk in de strakke grooves. Het enige jammere hieraan was dat de glitch vanop de productie van het album verloren ging live, hoewel dat door de strakheid en complexiteit totaal niet erg was.

Een show van Liturgy is een beetje als het kijken van een zware film in cinema: er is niet echt een rustmoment, maar je blijft gekluisterd aan het kijken naar deze in duisternis gehulde show. Het was dan ook fijn kijken naar dit viertal. Tia Vincent-Clark leek de meest nonchalante, doch zelfzekere bassiste die we kennen. Mario Miron, een gitarist zonder pedalboard, staarde in uiterste concentratie naar zijn spel. Leo Didkovsky trommelde alsof zijn leven er van af hing. Het was duidelijk een band, met als bindmiddel de beheerstheid waarmee ze speelden, maar toch stonden alle spots op Hunt-Hendrix. Haar rauwe krijs was iedere keer weer doorspekt van pijn, haar gitaarspel vernietigend en de schuchterheid die ze bij haar bindteksten had werd platgewalst door de muziek die ze op ons afvuurde.

Buiten nummers uit de nieuwe plaat haalden ze ook “Generation” boven, een compositie uit 2011, toen nog met een heel andere band gespeeld. Het is een nummer dat alleen maar een stijgende lijn kent, zowel in opbouw als in de hoge gitaarnoten die over een hevige groove nooit lijken te stoppen met klimmen. “Haelegen II” en “Before I Knew the Truth”, dat opnieuw met een koor bestaande uit verschillende geloopte zanglijnen van Hunt-Hendrix begon, waren indrukwekkend en de snijdende solo (als je dat zo kan noemen bij Liturgy) van Mirion was slopend. We zeiden het eerder al, maar Mirion heeft geen pedalboard en speelt alles, van loeiharde riffs tot deze hoge solo’s, met één sound.

“93696”, het titelnummer, was misschien wel het meest epische. Het was een waar rifffestijn waarbij de band het meest groovy ooit ging. Doommetaldrums werden opgevolgd door een soort bassolo om vervolgens nog een kwartier lang heel veel andere richtingen uit te gaan. Ook afsluiter “Antigone II” duurde een kwartier, waarbij voor de laatste keer de vocallooper gebruikt werd en vervolgens een onstopbare finale werd ingezet vol burst beats en theatrale finalemelodieën. Zonder al te veel poespas vertrok Liturgy achter de gordijnen, terwijl de net gekregen tinnitus nog nazinderde.

We waren enorm blij om twee fantastische groepen met frontvrouwen die door merg en been schreeuwen op hetzelfde podium te zien. Predatory Void overtuigde ons. Liturgy was wederom een trancendentale trip vol rauwe emoties en technische complexiteit. De nieuwe plaat overtuigde ook live en voerde ons in een trance vol onverwachte wendingen. Dit keer waren we vooral verrast door de individuele krachten van deze metalmachine en in de vier bandleden viel enorm veel te ontdekken. Hierdoor kregen we enkel bevestigd dat Liturgy één van de indrukwekkendste livebands is die we kennen.

Setlist:

Daily Bread
Djennaration
Caela
Generation
Haelegen II
Before I Knew the Truth
93696
Antigone II