Desertfest 2023 (Festivaldag 2): Meesterwerken van duistere materie

Nu de dagen korter, grijzer en vooral kouder worden, is een reis naar de Sahara voor sommigen een droom die ze maar al te graag werkelijkheid zien worden. Ook wij koesteren verlangens naar een woestijntrip, al zoeken wij het met Desertfest dichterbij huis op. Dit wereldwijde festivalfenomeen staat al meer dan een decennium bekend om het boeken van de beste stoner-, sludge- en doomacts van het moment. Ook dit jaar is geen uitzondering en maken we met alle liefde de trip naar de Trix om weer volledig op de hoogte te zijn van wat er speelt binnen de scene. Helaas moesten we de eerste festivaldag door logistieke redenen aan ons voorbij laten gaan, waardoor we bands als The Ocean en Truckfighters moesten laten schieten. Gelukkig bracht de tweede dag met optredens van onder andere Year Of No Light, LLNN en de grootschalige headliner Cult of Luna meer dan genoeg muzikaal genot om onze vingers bij af te likken.

Witch Piss @ Vulture Stage

Onze dag begon al vroeg, want met een naam als Witch Piss heb je meteen onze aandacht. Achteraf bleek het de juiste keuze om vroeg aan de festivaldag te beginnen en pakte Witch Piss ons samen met de rest van de vroege vogels vanaf de eerste seconden volledig mee. Dat begon al bij de trage, meedogenloze basslijnen waarmee ze openden en die ons direct meesleepten. De bassist van dienst zorgde met zijn tomeloze energie ook voor beweging op het podium en schreeuwde meer dan eens zijn longen uit zijn lijf na de zoveelste diepe basslijn, terwijl zanger Peter Egberghs het een stuk ingetogener hield. Halverwege kwam daar dan toch verandering in en perste de frontman er een schreeuw uit waar je U tegen zegt. De band heeft duidelijk zijn “Hoofprints” op het publiek van de Vulture Stage achtergelaten en met nieuw werk in de pijpleiding lijkt dat zeker niet de laatste keer te zijn.

Year Of No Light @ Desert Stage

Slechts vier. Dat is het aantal nummers dat Year Of No Light nodig had om ons compleet uit onze sokken te blazen. Het uit Bordeaux afkomstige zestal staat al jaar en dag bekend om hun intense mix van zwaar gelaagde gitaren en meeslepend drumwerk, en trakteerde ons drie kwartier lang op een waar spektakelstuk dat laagje voor laagje werd opgebouwd. Tijdens “Hierophant” werd die eerste laag gelegd en greep de band ons meteen bij de keel, om vervolgens met “Alètheia” en “Objurgation” verder te bouwen aan hun meesterbouwwerk. Bij “Stella Rectrix” stond die dan eindelijk in volle glorie overeind en torende het ver boven het uitgelaten publiek uit. Wees gewaarschuwd Cult of Luna, want Year Of No Light heeft de weg richting de top van de postmetalvoedselketen ingezet.

Year Of No Light komt 7 december terug naar België als ze in de Museumzaal van de Botanique staan.

LLNN @ Canyon Stage

Terwijl onze lichamen nog natrilden van de sonische storm die Year Of No Light op ons losliet, was het de beurt aan LLNN om hetzelfde te doen. De Deense lawaaimakers kwamen met een doel: alles veertig minuten lang de getver in trappen. En dat lukte. Nummers als “Parallels” en “Division” manifesteerden zich als meedogenloze aanvallen op onze trommelvliezen en sneden er vervolgens doorheen als een warm mes dat door een staaf boter gaat. LLNN kwam met hun muzikale orkaankracht in onze bloedbanen terecht, waande zich alle kanten op en vestigde zich in iedere vezel van ons lichaam om zich vervolgens niet meer los te koppelen.

Butch Kassidy @ Vulture Stage

Donderdag nog op Left of the Dial, zaterdag op Desertfest. Het zijn drukke dagen voor Butch Kassidy. De band moest het in Antwerpen doen zonder de toeters en bellen die in Rotterdam aanwezig waren en had slechts een zwart doek en wat lampen, maar ze haalden muzikaal werkelijk alles uit de kast om er toch nog een show van te maken. Die show startte bij “Douglas on Fire”, dat door de trage en zorgvuldige opbouw langzaam van smeulende bladeren naar een ware bosbrand veranderde. Het geluid van de jonge honden sprak de bezoekers duidelijk aan, want naarmate de set vorderde kwamen er steeds meer nieuwsgierigen en barstte de kleinste stage zowat uit zijn voegen. Hoogtepunt was de afsluiter “Heath“, die met uiterste zorg en precisie op het publiek losgelaten werd. Wat enkel nog volgde was een luid applaus van de aanwezigen die bijna een eeuwigheid duurde, iets dat we door de geweldige prestatie al van ver aan zagen komen. Dit is er een om in de gaten te houden.

King Buffalo @ Desert Stage

De rode loper werd net na zeven uur uitgrold in de Desert Stage, want met King Buffalo kwam er koninklijk bezoek langs. De afgelopen jaren zijn alles behalve onproductief geweest. Het trio heeft namelijk in vier jaar tijd evenveel platen uitgebracht en nam de band, aan de hand van frontman Sean McVay, ons telkens mee op een psychedelische trip. Ook op Desertfest namen ze ons mee op reis doorheen hun zelfontworpen universum vol catchy gitaarlijnen en dreunende bassklanken. Tijdens de set lag de nadruk vooral op Regenerator, de laatste plaat van de Amerikanen. “Mammoth” en “Firmament” dreunden doorheen de zaal en namen het publiek mee in een trip naar een andere dimensie, terwijl de klanken van “Cerberus” ons lieten wegdromen. De set vloog voorbij en toen de laatste noten gespeeld werden, kwamen we weer hard terug in de barre realiteit. Een drugstrip zonder de middelen, dat is misschien de beste omschrijving van het optreden van King Buffalo.

Voordat King Buffalo terug richting Amerika trekt, treed het nog op in onder andere het Burgerweeshuis, de Melkweg en de Effenaar te vinden. Voor alle drie de concerten zijn er nog tickets te koop.

Dead Witches @ Canyon Stage

Heksen, het is duidelijk een thema tijdens deze editie van Desertfest. Waar we eerder op de dag al Witch Piss in de Vulture Stage aantroffen, leidde het spoor ons nu richting de eerste verdieping waar Dead Witches net aan hun set begonnen was. Met geschminkte gezichten en een geblinddoekte zanger was het gezelschap zeker bijzonder te noemen, maar als eenmaal de muziek aangaat, brengen de leden ons in een trance. Wij waren niet de enige die in een trance leken te zijn, want ook Suzanne Coleman, die de band van dromerige vocalen voorziet, lijkt met momenten los van god te staan. Met bijzondere dansmoves leken ze door de duivel bezeten en zwaaiden de armen er stevig op los, waarbij zelfs “The Final Exorcism” mocht niet baten. Tegen het einde van de set kregen we nog een primeurtje, want met “The midday Sun at Midnight” bracht de groep ook nog een streepje nieuwe muziek mee die sterk in de smaak leek te vallen bij de aanwezige fans. Al bij al bleef het een bijzondere act, maar als je de gimmicks wegdacht was het een meer dan prima band.

Iron Jinn @ Vulture Stage

Supergroep, een sticker die de afgelopen jaren te pas en te onpas geplakt werd op nieuwe bands. Maar als we dan nog eenmaal die sticker mogen uitdelen, dan doen we dat bij Iron Jinn. Met leden uit groepen als The Devil’s Blood, Shaking Godspeed en Birth of Joy bezit de band meer dan genoeg podiumervaring om die status aan zich toe te schrijven. En die ervaring werd al heel snel zichtbaar, want de band zat er meteen goed boven op. “Truth Is Your Dagger” en “Lick It or Kick It” konden rekenen op een onthaal waar iedere band van droomt en ook “Soft Heelers”, de grootste hit van de groep, werd met luid gejoel onthaald. Helaas moesten wij door een overlap van artiesten na dertig minuten met lichte tegenzin de zaal verlaten om ons te verplaatsen naar de Canyon Stage, maar gelukkig kunnen we de band binnenkort nogmaals aanschouwen tijdens Helldorado.

Khan @ Canyon Stage

Op een dag vol hoogtepunten komt er altijd wel een tegenvaller, zo ook op Desertfest. Want waar alle eerdere bands ons wisten te verrassen, was het bij Khan helaas andere koek en kregen we spijt dat wij eerder bij Iron Jinn waren weggegaan. Ja, de band speelde strak en zo nu en dan met de nodige precisie, maar wist mede door de statische look en het dertien-in-een-dozijn gitaarwerk ons bijna niet te imponeren. Wij waren duidelijk niet de enige die er zo over dachten, want halverwege de set was de zaal nog half zo vol als waar het mee startte. Spijtig, maar niet alles kan natuurlijk een schot in de roos zijn. Ook niet als je je naam deelt met een van de bruutste en grootste veroveraars uit de geschiedenis.

Cult of Luna @ Desert Stage

Toen de lichten doofden en de rookmachines aangingen wisten we dat dat maar een ding kon betekenen: Cult of Luna is in aantocht. De sekte en haar volgelingen bracht ons afgelopen voorjaar al naar Walhalla toen ze aanmeerden in een uitverkochte AB, waardoor ons verwachtingspatroon het dak uitrees. Op Desertfest deden ze dit nogmaals vlotjes over en brachten ze ons misschien nog wel een betere versie van zichzelf dan we enkele maanden geleden reeds zagen. Opener “Cold Burn” startte de zegetocht van de Zweden en trok het publiek al meteen mee de diepte in. Iedere overgang was naadloos en het concert kwam vrijwel nooit tot complete stilstand. Naarmate de avond vorderde, bereikte Cult of Luna zijn hoogtepunt met “Finland”. De zaal explodeerde van vreugde wanneer de eerste tonen klonken en zagen de band één worden met de muziek die ze brachten.

Met zo goed als geen publieksinteractie wist de band toch iedere toeschouwer te raken en kreeg het na iedere wervelwind aan lawaai een orkaan aan applaus terug. Alsof het muzikaal nog niet indrukwekkend genoeg was, werden wij getrakteerd op een visueel spektakelstuk met een lichtshow van jewelste. Na een adembenemende finale met “Blood Upon Stone” verlaten de bandleden het podium, met een uitgeput maar voldaan publiek achterlatend. Year Of No Light, je moet van hoge huizen komen om Cult of Luna van die apex-spot af te stoten.

Gnome @ Canyon Stage

Wie dacht dat de folkloristische wezens op Desertfest na al de heksen en djinns op waren, had het goed mis. Want als dessert na het grootste hoofdgerecht, kregen we op de tweede festivaldag nog de last-minute toevoeging Gnome voor onze kiezen. Gewapend met rode puntmutsen bracht het trio, ondanks hun naam, nog eenmaal een reusachtig geluid naar de Canyon Stage en sloten ze de festivaldag met “Wenceslas” en “Kraken Wanker” in stijl af. Toen Gnome met een voldaan gevoel weer richting hun paddestoel ging, besloten wij ook dat het welletjes was geweest. De zaterdag van Desertfest bracht ons vele hoogtepunten, maar met nog een volledige festivaldag voor de boeg hopen we het lijstje nog een beetje meer uit te bereiden.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!