© CPU – Nathan Dobbelaere
Op slechts enkele jaren tijd is het Rotterdamse Left of the Dial uitgegroeid tot een van dé plekken om nieuwe bands te leren kennen of om aan een spotprijsje een heel weekend muziek te luisteren. De start van deze editie was alleszins al goed, met een spelletje bingo op de launchparty en Pink Eye Club dat op een varende boot de genodigden muzikaal verwelkomde. Met meer tickets verkocht en enkele oude geliefde bands die terugkeerden op de affiche, waren er los van het weer dan ook genoeg redenen om te geloven dat ook dit jaar weer een topeditie zou worden.
Moreish Idols @ WORM 1
Aan Speedy Wunderground-alumni was er zoals gewoonlijk geen gebrek. Moreish Idols was een van de eerste bands die dit jaar zijn start kende bij het cultlabel en intussen een plekje op de line-up had verzilverd. Net zoals vele kompanen, is de sound van deze groep dan ook allesbehalve simpel. Nummers als “Nocturnal Creatures” en “Hangar” bulken van creativiteit en bijzonder scherpe songstructuren. De sfeerschepping die op plaat zo goed klinkt, mag dan wel wat zijn weggevallen door het redelijk doffe geluid, maar de saxofoon die soms beheerst door het lint ging, maakte dat ruimschoots goed. Schrijf maar op, Moreish Idols, want het is weer zo’n band die alles in huis heeft om het te maken.
Flat Party @ Poing
Een festival moet altijd op gang getrapt worden en zoals dat bij Left of the Dial ieder jaar wel het geval is, zijn er ook dit jaar nieuwe locaties waar je bands kan aan het werk zien. Flat Party mocht een van die nieuwe locaties officieel openen. De band uit Londen stond met zijn zessen op het podium en dat zorgde er al snel voor dat je een volle sound te horen kreeg. De frontman had met zijn charisma niet veel meer nodig om zijn publiek mee te krijgen, al was de zaal niet volledig gevuld zo vroeg op de avond. Dat mocht niet deren, want de meerdere gitaarlijnen en intense snelle nummers zoals “Dig Up Concrete With a Plastic Shovel” gaven wel de intensiteit die je nodig hebt om een strakke show te zien. Op die manier overtuigde Flat Party wel, al had er in de muzikale ontwikkeling misschien net iets meer dynamiek mogen zitten. Nu waren dertig minuten net genoeg om geboeid te blijven, maar dat zal ook aan de omstandigheden gelegen hebben, want iets later op de avond en met een volle zaal zou alles meer tot zijn recht komen.
Strawbey @paradijskerk
Strawbey kwam als eerste op het podium van de Paradijskerk in een foute mix van Londense schooluniformen en tevens met een jetlag. De gitaren haalden de effecten uit de shoegaze, terwijl de zanger The xx achterna ging. Hierbij liet hij zich bijstaan door digitale soundscapes. Het grote voordeel hiervan was dat de bandleden de maat vlotjes in hun oortjes konden volgen. Het nadeel was dat die bandopname voor ons te luid stond om de zanger deftig te kunnen verstaan. De muzikanten hadden ook al eens last van een valse noot, hoewel de drummer het meest consistent bleef. De bassist kwam echter heel zelfverzekerd over en als ook de frontman zijn gitaar van de grond opraapte, klonk het samenspel vol potentieel!
Naked Lungs @ Perron Small
Veel bands op Left of the Dial spelen nog maar voor het eerst buiten hun thuisland, maar Naked Lungs heeft toch net iets meer ervaring op de teller. Midden augustus verscheen zelfs het debuutalbum van het viertal en dat werd dan ook voorgesteld in de kleine zaal van Perron. Dat bleek de perfecte locatie voor de gure muziek van de Britten, want met de nodige noise en agressieve vocals kwam de band al snel als een stomp in de maag aan. Zeker als de effecten nog wat harder naar voor werden geduwd en de riffs zich als een mug rond je oren kwam nestelen. Het was weliswaar niet irritant, maar vooral erg intens. De frontman smeet zijn lyrics in het rond als een echte bezweerder, terwijl de rest van de band bleef zorgen voor krachtexplosies. Het tempo was zo ook altijd tamelijk kalm, met op het eind bij “Database” een soort van extra energieke song die zowel dreigend als heel snel binnenkwam.
FEWS @ Arminius
FEWS is ergens terug te vinden op de scheidingslijn tussen Osees en bandjes als Beige Banquet. Of met andere woorden: redelijk fuzzy, en strakke riffs gecombineerd met een hoekigheid die enkel van over het Kanaal kan komen. De band heeft bovendien ook wel al heel wat muziek in het repertoire zitten, ondanks dat ze nog maar sinds circa 2015 aan het spelen is. De prachtige Arminius bleek alleszins een ideale setting voor de voortdurend doordenderende show van FEWS. Donker, intens en mysterieus, maar vooral aan een tempo waarbij je het best niet waagt je vingers tussen twee nummers te steken.
Dim Imagery @ Poing
Uit Leeds was Dim Imagery in Poing de tweede band van de avond en al snel merkte je dat het vijftal met zijn sound grotere dingen kan doen. De gitaren brachten, zoals dat wel vaker gebeurt op Left of the Dial, een postpunksound en net daardoor klonk alles voller in zijn geluid. Zeker als de frontman zijn parlando zang onderbrak door iets furieuzer in het rond te springen en zingen. Het tempo lag bij de groep altijd heel hoog, waardoor de reeds goed volgelopen zaal moeilijk stil kon blijven staan. Van de iets meer jazzy sfeer, die soms in de kalmere stukken naar voor kwam, bouwde Dim Imagery altijd op naar een intens en groots einde. Zo wist je wel wat je kon krijgen, maar toch werd het altijd zeer krachtig gebracht.
© CPU – Nathan Dobbelaere
YOWL @ Rotown
Verhalen vertellen met een typisch Britse portie cynisme, onder begeleiding van donkerbruine postpunk die wat veel naar Noord-Amerika heeft gekeken; veel beter dan dat kunnen we de sound van YOWL niet omschrijven. Het debuutalbum Milksick kwam vorige maand uit, maar bleef sindsdien toch wat onder de radar bengelen. Tijd om daar in een goedgevulde Rotown verandering in te brengen dus. Er zat dan ook zeker wel wat groovy gewals in de set van YOWL, maar algemeen gezien lag het zware gewicht van de songs toch wat te veel op de maag om heel de zaal mee te krijgen op de boot. Die doorbraak van dat debuut zal misschien dus ook nu nog niet voor meteen zijn.
The Tubs @ Salsability
In een ver verleden was er in het Gentse een band die met de naam The Tubs door het leven ging. Tegenwoordig moet je daarvoor naar Londen, waar er een band met dezelfde naam nu furore maakt. Het viertal speelde op Left of the Dial als drietal, waardoor de gitarist de jangly gitaarpop dubbel moest spelen en zich daardoor ook veel meer moest concentreren. Het resultaat was een iets meer ruwe versie van wat we op plaat al hoorden. Drummer Matthew Green verklaarde al dat er guitig gebruik werd gemaakt van de gratis biertjes doorheen de dag en dat merkte je ook aan de band. Naast de leuke garagerock met een soort van zonnige sfeer, was er ook gewoon een soort van heel relaxte vibe die bleef hangen. Zeker als Green dan nog eens begon in het rond te lallen, wist je dat The Tubs gewoon een bende hele coole gasten is. Muzikaal moest het er gelukkig niet onder lijden en daardoor hoorden we een leuke set vol aanstekelijke en snelle nummers die met hun dynamiek altijd als een soort van briesje in de zon binnenkwamen.
cowboyy @ WORM 2
Dankzij het succes van avant-gardebands als black midi, is het niet echt verrassend dat er nieuwe groepen proberen om in die voetsporen te treden. Kyoto Kyoto was een van die bands die vorig jaar zeer verdiend een plekje op de line-up kwam innemen, dit jaar was de eer aan cowboyy. De hoekigheid en absurditeit op vlak van structuur doen nog steeds sterk denken aan onder andere black midi, maar cowboyy heeft de sound intussen wel volledig eigen gemaakt. Op het ene moment hoor je louter wat fijn vingerwerk uit een gitaar en zachte drums, twee seconden later zit heel de zaal te headbangen op een riff die zelfs veel thrashmetalfans over de streep zou trekken. Bedoeld voor de ongetrainde luisteraar was het allemaal niet echt, maar steengoed was het hoe dan ook.
Kal Marks @ Perron Small
Wiens oren nog niet genoeg aan het tuiten waren door al het lawaai op de eerste dag, kon nog terecht bij Kal Marks voor een tinnitusfeestje. De Amerikaanse heren brengen iets dat veel wegheeft van industrial noisepunk, waar vooral de noise veel nadruk krijgt. Al van bij de eerste momenten daverden trommelvliezen en vlogen kledingstukken naar een andere dimensie. Het gekke eraan? Dat werkte nog ook. De bijzonder donkere intensiteit van de band kreeg alleen maar meer laagjes en kracht door het gedreun dat door de boxen weergalmde. Niet voor de zwakken der aarde, met andere woorden.
Adult DVD @ Centraal
Adult DVD kon maar net op het kleine podium van Centraal met zijn zessen, maar net daardoor wist je dat het goed zou zijn. De zaal was tot in de nok gevuld en ook het podium was goed volgepropt met allerlei synths en een drumstel. Adult DVD was dus niet de cliché postpunkband met gitaren. Nee, ze maakte meer gebruik van elektronische elementen om zo tot een heel dansbare sound te komen. Op die manier deed de band ook wel wat denken aan Working Men’s Club, maar de sound van Adult DVD is iets ruwer en rauwer. Zeker de stem komt harder binnen en als er dan toch eens een gitaar in het geheel komt, mag het allemaal wat steviger. De opbouw van de set zat heel goed in elkaar met een meer repetitieve sound waarvan je voelde dat het zou exploderen, en dat gebeurde uiteindelijk bij “Bill Murray”. De song kreeg iedereen in de zaal aan het dansen en Centraal stond net niet te trillen op zijn grondvesten door de bassen en elektronische geluiden die het zestal verspreidde. Perfect om de nacht in te zetten dus.
Butch Kassidy @ Rotown
Butch Kassidy had de eer en het genoegen om Rotown af te sluiten. De band pakte die kans met beide handen aan, want Butch Kassidy is niet zomaar een band. De frontman droeg zijn shirt van Swans en op die manier had je al meteen door waar de Britten naartoe wilden. Met een gigantisch scherm achter zich en heel veel gitaren, beukte het vijftal naar believen. Het was wel slim beuken, want in de drie of vier nummers die ze speelden, zat telkens een prachtige opbouw die tot een agressieve conclusie kwam. Het instrumentale speelde zo zijn centrale rol, zeker omdat het donkere, grauwe altijd overheersend was en de sound op die manier als een Magere Hein kwam om je volledig in te pakken. Met de zwart-witte visuals en een heel lugubere sfeer, voelde het ook telkens alsof Halloween vroeg kwam dit jaar. Zonder de verplichte kitsch, maar wel met de nodige horror zonder tierlantijntjes. Afsluiter “Heath” duurde live nog langer dan tien minuten en het publiek liet zich ook niet kennen en vuurde spontaan een moshpit op gang. Butch Kassidy had in zijn opbouw zoveel vuur ontketend, dat het wel moest ontploffen. Een hele straffe band die in zijn genre heel groot kan worden, want de manier waarop ze haar songs maakt, komt beenhard binnen.
Bad Nerves @ Perron Big
De headliner van de eerste dag zal misschien wel Bad Nerves geweest zijn. In tegenstelling tot quasi elke band op de affiche, heeft dit vijftal toch wel al heel wat naam en faam vergaard de afgelopen jaren, vooral met een meer dan uitstekend debuutalbum. De anticipatie in het Grote stuk van Perron was dan ook al zeker voelbaar voor de show, maar de goesting nog veel meer tijdens de show. Onder de klanken van het razendsnelle “Baby Drummer” was een van de eerste moshpits een feit, waarna het alleen maar intenser werd. Nummer na nummer groeide het aantal mensen dat hun ledematen in de strijd gooide, zelfs crowdsurfers verschenen op het dak van handen. Bad Nerves was gekomen voor een triomftocht, en triomferen deed het.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Deze recensies werden geschreven door Niels Bruwier, Renaat Senechal en Simon Vyverman.
