Teddy Swims @ Trix: Zoals een vis in het water

Sommige verhalen lezen als een modern sprookje, net zoals het verhaal van de Amerikaanse zanger Teddy Swims. Jarenlang zong hij in metalbands de ene ruige song na de andere, maar zijn doorbraak kwam er pas wanneer hij met zijn kenmerkende stem een Shania Twain-nummer onder handen nam. Miljoenen views later en met een steeds heviger kloppend peperkoekenhartje onder zijn getatoeëerde borstkas, bracht hij vorig jaar zijn debuutalbum uit. I’ve Tried Everything But Therapy (Part 1) werd een onverwacht succes en leverde hem zelfs een nummer-1-hit in België op. De vraag was nu enkel of dat modern sprookje in een eerste van twee uitverkochte shows in Trix voor een happy end zou zorgen…

Het voorprogramma Paul Russell zorgde al meteen voor twijfel. De muziek liep van een zeer slecht gemixt bandje, zijn zang klonk dunnetjes en elke gimmick in de show (van facetimen met mensen uit het publiek tot een fake telefoontje krijgen als intro) voelde zo onnatuurlijk en overgeacteerd. We leken wel op een Amerikaanse dorpsfeest terecht gekomen te zijn, want muzikaal had Russell weinig te bieden. Elk nummer leek op de voorganger en zelfs zijn virale hit “Lil Boo Thang” leek hij vocaal niet helemaal de baas te zijn ondanks de duidelijke hulp op de backingtrack. Eigenlijk zijn we van mening dat je beter niets zegt als je niets positief kunt zeggen… Bij deze onze excuses voor deze alinea.

Teddy Swims trapte in Antwerpen het Europese luik van zijn uitverkochte tour af. Na een tiental data in Amerika was de band duidelijk volledig op elkaar ingespeeld. De authenticiteit die we bij het voorprogramma nog misten, zat er bij de levensgrote knuffelbeer wel vanaf het begin in. “Goodbye’s Been Good to You” stelde meteen duidelijk: op het podium staan vijf muzikanten die hun vak als de beste beheersen en een zanger die van nature eventjes negentig minuten iedereen naar huis kan zingen. Want wat kan die man toch zingen! “What More Can I Say” en “Broke” werden door de zanger met een naturel gebracht, die de laid-backsfeer in de zaal nog een stukje benadrukten en voor heen en weer gewieg zorgden. Gezelligheid ten top.

Zijn popmuziek met invloeden uit soul, blues en country lijkt wel het perfecte recept te bevatten voor een vast plekje in de knuffelrock-compilaties. “911” en “Dose” hadden een ingetogen karakten en zorgden ervoor dat iedereen dichter bij elkaar kroop. Het enige wat die rustigere nummers nog een tikkeltje warmer kon maken, zijn enkele gospelstemmen die voor de achtergrondzang zorgen en de weinige ingetogen momenten van een extra elan voorzien. Zeker in ballades zoals “Simple Things” of “Amazing” zou een vocaal tegengewicht voor nog meer balans zorgen, maar ook bombastischer werk zoals “Devil in a Dress” met zijn ongelofelijk falsetto zou hiervan enorm profiteren.

Nadat er met bijvoorbeeld “Apple Juice” wat nieuw werk in de set werd voorgesteld, werd het tempo halfweg het optreden volledig uit de show gehaald om met enkele akoestische versies met enkel toetsen of gitaar de sentimentelere toer op te gaan. Nadat hij met het countryesque “Growing up Is Getting Old” een ode aan zijn overleden grootmoeder bracht en iedereen aanspoorde om meer tijd met familie te spenderen, bouwde hij voor het slot uiteindelijk toch nog op naar een climax met “Bed on Fire”. Hierin kwam de hele band nog eens in actie en met een nonchalante houding haalde de frontman zijn noten een voor een. Swims is duidelijk gezegend met een gouden stem en weet die dondersgoed in te zetten.

Als eerste bis kregen we met “Tell Me” nog een nieuw nummer voorgeschoteld, dat met drie gitaren op podium terug dreef in de set bracht en iedereen moest klaarstomen voor zijn twee grootste hits. Al zorgde een onnodig uitgesponnen intro van zijn wereldhit “Lose Control” ervoor dat de spanning richting einde eerst nog eens grondig op de proef gesteld werd, voor hij iedereen gaf waarvoor die kwam en uiteindelijk met die andere radiohit “The Door” geroutineerd afsloot. Een showman zoals Swims weet uiteraard hoe je een show na bijna anderhalfuur met een instrumentale outro en singalong moet afsluiten. Misschien had zijn set wat meer gelijkaardige momenten kunnen gebruiken, want ondanks zijn uitstekende muzikaliteit en loepzuivere zang leek de 31-jarige zanger soms niet goed te weten welke richting hij muzikaal wilde opgaan. Na een krachtige start volgde een lang en ingetogen stuk dat de dynamiek uit de show haalde, wat voor festivaloptredens een echte sfeerbreker kan zijn. Over een ding zijn we echter zeker: Teddy Swims hoort op een podium, want daar voelt hij zich als een vis in het water.

Op maandag 29 april staat Teddy Swims opnieuw in een uitverkochte Trix.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Facebook / Instagram / Website

Setlist:
Goodbye’s Been Good to You
What More Can I Say
Broke
911
Dose
Hammer to My Heart
All That Matters
Devil in a Dress
Apple Juice
Suitcase
Simple Things
Amazing
Some Things I’ll Never Know
You’re Still The One (Shania Twain cover)
Growing up Is Getting Old
Bed on Fire

Tell Me
Lose Control
The Door