Gary Numan @ OLT Rivierenhof: Multidimensionale tijdreiziger

Tijdloze artiesten die het maximale uit het minimale halen, zijn tegenwoordig een schaars goed. De 65-jarige Gary Numan had eind jaren zeventig genoeg aan een synthesizer om “Are Friends’ Electric?” en “Cars” te schrijven. Tubeway Army was geen lang leven beschoren, maar solo bleef het Britse new wave-icoon onvermoeibaar. Door steeds zichzelf te blijven, verdween Numan nooit op de achtergrond. Te midden van de coronapandemie hield hij met Intruder de mensheid nog een gebarsten spiegel voor. De teneur van Numans recentste studioalbum zagen we ook terugkeren in de kaskraker Oppenheimer. Het einde der tijden is een beladen thema. Live maakt Numan daar op zijn manier een dansbare beleving van. Dat ondervonden we vorige zomer al in de Ancienne Belgique. Een jaar later dompelde hij het groene Rivierenhof in een gitzwarte sfeer.

Door een jonge elektropunkband te laten openen, bevestigde Numan zijn invloedrijke status. CLT DRP of CLIT DRIP uit Brighton geeft een moderne twist aan de eighties new wave. Voor Annie, Daphne en Scott mogen de gitaren en beats een stuk harder en sneller. Ondanks dat CLT DRP ons op plaat wel doet bewegen, viel daar in het OLT maar weinig van te merken. Het grijs wolkendek was een prima achtergronddecor voor een dik half uur uit de bol te gaan, maar het publiek dacht daar anders over. De stuurse frontvrouw liet de moed niet tot in haar schoenen zakken en paradeerde regelmatig van links naar rechts. Toen het begon te miezeren, bleef iedereen braaf op zijn plek waardoor we vermoeden dat CLT DRP toch geen al te slechte beurt maakte. Op het einde kreeg de groep nog een spontaan applaus, al kwamen de vroege nachtvogels overduidelijk voor Gary Numan.

Daar waar nostalgie troef vanavond troef was, is Numan geen artiest die weggemoffeld wordt op pakweg Nostalgie Beach Festival. De man kreeg de show voordien een mooi slot op het Amsterdamse Dekmantel en vulde, op een paar lege zitvlakken na, bijna het OLT. Dat was op zich een meevaller. Het was nergens te druk en zowel op de tribunes als aan het voorplein was iedereen relaxed. Bovendien zorgden de kleurrijke paraplu’s voor een ludiek gezichtsveld. Stipt om negen uur doofden de rode lichten uit en ging de volumeknop omlaag. Nog geen paar seconden later drongen Numan en zijn band door tot de voorste regionen van het podium. Door te openen met de titeltrack van zijn nieuwste studioalbum werd de set geen zoveelste reis naar het verleden. De Brit maakt immers al lang geen synthgedreven new wave meer. Ook de wereld van de industriële metal was voor hem geen onontgonnen terrein. De twee mysterieuze snarenplukkers bouwden een industriële metalmuur, waar Rammstein ongetwijfeld enkele betonblokken uit kapte. Numan zette het OLT daarentegen in lichterlaaie door theatraal te dansen of te rammen op de gitaar.

Toen we op voorhand zagen dat Numan een uur en drie kwartier toebedeeld kreeg, hadden we ergens een beetje schrik dat dat te veel van het goede zou zijn. Dat bleek achteraf gezien een irrationele angst te zijn want de show vlotte goed door. Het kat- en muisspel tussen regen en droogte veroorzaakte geenszins tekenen van vermoeidheid bij het publiek. Ondanks de kletterende regen bleef iedereen trouw op post. Een kleine bedanking mocht er misschien wel van af. Dat terzijde stond de koelbloedige act als een paal boven het overtollige regenwater. Een ietwat hardere uitvoering van de hit “Cars” zorgde echter voor een collectief orgelpunt. Vanaf dan gingen plots ook de hemelsluizen dicht en nam de donkerte de bovenhand. Het was in die natuurlijke donkerte dat Numan en de zijnen het best gedijden. Het tweede deel van de show bestond voornamelijk uit tracks die sluimerden in zwaardere trance.

De pompende beats en Numans gedeclameer bij “My Name Is Ruin” deden ons tijdsbesef helemaal verdwijnen. Tijdens een klein gitaarloos moment begon de gitarist kort te dansen, wat best spontaan overkwam. Verder waren de postapocalyptische kostuums en sobere lichtshow geen oubollig schouwspel noch ‘vintage’. Numans vooruitziende blik wierp zich ook op productioneel en esthetisch niveau. Daar kunnen veel tijd- en generatiegenoten iets van leren. Vlak voor de bisronde kregen we dan toch nog een vriendelijke dankjewel van de meester zelve. Alsof de duivel ermee gemoeid was, ontaardde het zwaarmoedige “A Prayer for the Unborn” in de zoveelste regenbui. Culthit “Are Friends’ Electric?” deed gelukkig de stroom niet uitvallen. Lekker doorweekt zong iedereen uit volle borst mee. Wanneer de show definitief tot z’n einde kwam, bleef alles peis en vree. Numan zijn wilde haren mogen dan wel piekzwart geverfd zijn, hij hield het OLT artistiek tegelijk dwingend én respectvol bij de les.

Facebook / Instagram / Website

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!