© CPU – Peter Verstraeten
Kan je een eighties-artiest wel een oldie noemen als die sinds zijn bloeiperiode eigenlijk nooit gestopt is met muziek uitbrengen? Gary Numan is de pionier van de new wave met hits als “Cars” en “M.E.”, maar bleef sindsdien gewoon onafgebroken muziek maken. In de loop der jaren schoof hij zijn typische synths steeds vaker aan de kant om plaats te maken voor luide gitaren. Zijn show in de AB naar aanleiding van de nieuwe plaat Intruder, zijn achttiende soloalbum ondertussen, liet zien dat Gary Numan volledig is overgeheld naar industrial- en gothrock.
De ondertussen 64-jarige Brit kwam dreigend het podium opgewandeld onder flikkerende stroboscopen. Numans gezicht was volledig wit geschminkt, een gewoonte die lang geleden ontstond om zijn jeugdacne te verbergen. Bovenop die witte laag schenen bloedrode strepen, die we ook bij zijn vier bandleden terugzagen. Het vijftal leek samen ook een oogpotloodje te hebben opgemaakt. Hun schmink gaf de zaal meteen een heel gothic sfeer en dan spraken we nog niet over de outfits van de gitarist en bassist: de twee magere, kale mannen stonden gewikkeld in een lange zwarte jurk aan weerszijden van Gary Numan en leken zo wel een weerspiegeling van elkaar.
© CPU – Peter Verstraeten
De band klonk zoals ze eruitzag: angstaanjagend. Het publiek was laaiend enthousiast en riep volop ‘Nuuuuuumaaaaaaan,’ maar kreeg slechts enkele keren de tijd om een uitgebreid applaus te laten horen. De nummers werden snel achter elkaar doorgespeeld en Numan nam één enkele keer, na het eerste nummer, de tijd voor een praatje. Daarbij verontschuldigde hij zich heel oprecht voor zijn schorre stem. Die schorheid kwam misschien nog niet zo ongelegen, gezien Numan vanavond wat vaker de ruwere, diepere oorden van zijn stem liet klinken in plaats van de hoge, wiebelige eightieszang. Die evenwel ook altijd een duister kantje had, zijn recentere werk zit namelijk vol krachtige, meeslepende gothrock.
Live werd die kracht extra in de verf gezet door de looks en opstelling van de band. De synthesizers stonden letterlijk op de achtergrond, terwijl de gitaristen bijna de publiekszone betraden. Beide mannen keken vaak richting het publiek om indringend oogcontact te maken met een fan, naar wie ze dan onverstaanbare handgebaren uitvoerden. De mannen aan de drums en synths bleven wel heel geconcentreerd in hun rol van muzikant. Daardoor kwam het mysterieuze karakter van Numan en de gitaristen soms te veel over als toneel in plaats van dat het voor een totaalconcept zorgde.
Daarnaast kon Numan een schattig dankbaar lachje niet onderdrukken wanneer het publiek nummers als “Pure” stevig meezong. “Cars” kon uiteraard ook op enthousiasme rekenen. Door de krachtige liveversie met veel drum zag je sommige mensen wel denken: moeten we nu met de heupen zwieren of headbangen? Bij afsluiter “Are ‘Friends’ Electric” was het danspasje alleszins duidelijk, ook in de zitjes achteraan: de vinger ritmisch in de lucht smijten.
© CPU – Peter Verstraeten
De Ancienne Belgique smulde van Gary Numans repertoire dat telkens stevig gehuld was in drums en gitaren, of het nu om oude of nieuwe nummers ging. Numan wist meer dan veertig jaar aan muzikaal werk op een geslaagde manier te boetseren tot een geheel, dat hij vlotjes achter elkaar doorspeelde. Het publiek had amper tijd om zijn tevredenheid met applaus te tonen, maar Gary Numans verlegen, dankbare lach liet zien dat de positieve reacties wel binnenkwamen.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
Intruder
Halo
Metal
The Gift
Bed of Thorns
Is This World Not Enough
Films
Pure
Resurrection
Down in the Park
Everything Comes Down to This
Dead Sun Rising
Cars
My Name Is Ruin
The Chosen
A Prayer for the Unborn
The Fall
Are ‘Friends’ Electric?
