Hellmut Lotti Goes Metal @ OLT Rivierenhof: Afspraak met de geschiedenis

Had je ons een jaar geleden proberen wijs te maken dat we met Dansende Beren uit de bol zouden gaan op een concert van Helmut Lotti, we hadden je bedankt met een vriendschappelijk doch lacherig schouderklopje. Helmut Lotti is dan ook een man van vele vormen, maar weinigen ervan passen doorgaans in ons moderne malletje tussen de Last Dinner Party’s en Fred Agains van deze wereld. Begonnen eind jaren tachtig als Elvis-imitator in de Nederlandse soundmixshow, verder ontpopt als meisjesidool met hits als “Kom nu” tijdens de hoogdagen van Tien om te zien op de dijk van Blankenberge en uiteraard doorgebroken met de enorm succesvolle Goes Classic-albums. Je kan er van vinden wat je wil, maar met Helmut Lotti Goes Classic wist Lotti het record van de drie bestverkopende Belgische albums op zijn conto te schrijven en zich Tiritombagewijs het collectieve geheugen in te zingen.

Nu krijgen we nogmaals een nieuwe Helmut geserveerd, eentje die voluit de kaart van de ouderwetse harde rock trekt. Met een extra letter in de naam en een strakke lederen broek om de heupen klinkt Hellmut Lotti Goes Metal haast als een grap, en als we eerlijk zijn: zo is het ook allemaal wat ontstaan. Toen Radio Willy een stunt zocht om hun Willy 1000 in de kijker te zetten, werd gezocht naar een sterke Vlaamse zanger om een nummer te coveren. De zender kwam haast vanzelf bij Lotti terecht, die maar wat graag een nummer van Iron Maiden wilde brengen. “Run to the Hills” had namelijk een speciale betekenis voor een jonge Helmut bij het opgroeien. Toen Lotti nog louter door het leven ging als kleine Helmut Lotigiers deed hij namelijk niks liever dan meezingen met de platenkast van zijn broer. Dat zijn vader op een dag tijdens het zingen van Maiden eindelijk opmerkte dat zoonlief wel degelijk sterk kon zingen, zorgde dan ook voor een speciale band met dat ene nummer. De ijzersterke act waarin Lotti zich van een klassieke zanger met pitteleer transformeerde tot metalhead ging ontzettend hard viraal, wat uiteindelijk resulteerde in een overvolle tent op Graspop en een liveplaat. Niemand lacht nog om de grap, het is gemeende ernst geworden.

Om die plaat en zijn herwonnen liefde voor het genre in de kijker te spelen, trekt Lotti de komende weken langs diverse uitverkochte zalen. De aftrap van zijn tour was weggelegd voor het altijd feeërieke openluchttheater van het Rivierenhof. In de kleine arena stonden Hellmut en zijn band dan ook te trappelen om ons mee te nemen langs een staalkaart van de populairste nummers uit de hardere rock van de vorige eeuw. Het is een gegeven waar enorm makkelijk cynisch over te doen is. Weer een Vlaamse zanger die even wat covers van oude nummers uit zijn hemdsmouwen schudt, is een commentaar die we de voorbije maanden vaker de revue zagen passeren op sociale media. Dat die critici echter weinig met het genre hebben, mag duidelijk zijn. Een blik op de tracklist van de plaat toont namelijk een collectie van nummers die enorm uitdagend zijn om te brengen. Gelukkig maar dat Lotti voor zijn eerste volledig uitverkochte show de plankenkoorts onder controle had, en met vuur uit de startblokken schoot voor een avond vol gebalde vuisten en meeschreeuwen.

Voor het zover was werden we echter nog op een korte support act getrakteerd in de vorm van Judith. De Antwerpse zangeres stond niet op de oorspronkelijke planning van het concert en botste met haar zachte covers ook wat op tegen het gezellig keuvelende publiek van het OLT. Dat het volk al ruim een uur op voorhand de kenmerkende banken van de arena had ingepalmd, toonde dat het publiek met een broek vol goesting kwam afgezakt naar het Rivierenhof, maar dan duidelijk wel uitsluitend voor goede, ouderwetse rock. De jonge zangeres kweet zich verdienstelijk van haar taak met covers als “Creep” van Radiohead, maar bleek helaas wat verkeerd gecast voor een publiek dat vooral de duivelshoorns de lucht in wilde steken. Judith is een fijne, jonge zangeres, maar werd als support, zoals wel vaker in het OLT, behandeld als wachtmuziek.

Gelukkig maar dat het de man waarvoor iedereen naar het park afzakte wel meteen het vuur aan de lont stak. Meteen bij de start van “Holy Diver” kreeg Hellmut Lotti een deel van het publiek van de banken van het OLT en de dansvloer in beweging. De zanger smeet zich met een mengeling van branie en jongensachtige charme door de klassieker en demonstreerde voor het eerst deze avond zijn krachtige zangstem. Je kan vinden van Lotti wat je wil, maar dat de man een van de meest herkenbare stemmen van ons land heeft is de grote reden waarom ook dit avontuur weer een succes geworden is. De zenuwen die Lotti voelde aan het begin van deze onderneming bleven duidelijk onder de oppervlakte, en zo begon hij ons haast feilloos van klassieker naar klassieker te voeren.

“I Was Made For Loving You” deed spontaan Kiss vergeten en werd vlotjes naar Hellmuts hand gezet. Het toonde ook aan dat we een stuk meer verrassingen zouden krijgen tijdens deze volledige show dan wat we op Graspop zagen. Bij “Smoke on the Water” werd met die denderende riff duidelijk gemaakt dat er ook een uitstekende groep muzikanten rond de ster van de avond verzameld werd. Het publiek op de vloer ging dan ook uit zijn dak, zelfs toen het steeds heviger begon te regenen en de frontman er nog een schepje bovenop deed door met een watergeweer te sproeien.

Lotti gaf al vroeg in de set toe dat hoewel de noemer van de show en het album Goes Metal is, er toch vooral hardrock met lichte invloeden van metal gespeeld zou worden. Steppenwolfs “Born To Be Wild’’ bijvoorbeeld, dat oorverdovend hard meegebruld werd. Tijdens “Poison” bewees Lotti dan weer ook in de lagere regionen van de zang sterk uit de verf te kunnen komen, wat in samenspel met de gifgroene belichting en de gutsende regen voor een memorabel moment zorgde. Ook de hoogtes kennen uiteraard al lang geen geheimen meer voor Hellmut, wat in enkele knappe vocale uithalen resulteerde in de knuffelrocker der knuffelrockers, namelijk “Still Loving You’’.

Na een rits aan klassiekers was het tijd om een gloednieuw nummer op het publiek los te laten. Lotti legde uit dat de keuze voor een liveplaat er pas kwam een week voor Graspop en dat er nog snel een nieuw nummer moest opgenomen worden. Om eerlijk te zijn kon je die haastigheid ook wel horen in “The Darkness’’, een nummer dat voelde als een samenraapsel van clichés en dat uiteraard verbleekte in het gezelschap van al de evergreens die de revue passeerden.

Een optreden van Lotti zou uiteraard ook niet compleet zijn zonder een knipoog naar het verleden van de zanger, en zo kregen we een nummer van Elvis Presley dat in een lederen Motorhead-jasje gestopt werd en zowaar een korte streep “Tiritomba’’ met scheurende gitaren. Het waren leuke faits divers, maar ze wogen niet op tegen de onverwoestbare kracht van bijvoorbeeld een “Paranoid’’ van Black Sabbath of een “Breaking The Law’’ van Judas Priest, dat door Hellmut omschreven werd als een fuck you tegen Margaret Thatcher. Had je ons een dik jaar geleden gezegd dat we Helmut Lotti het woord fuck gingen horen zeggen op een podium, dan was wederom een vriendelijk doch lacherig schouderklopje op zijn plaats.

Ook Judith kreeg nog eens de kans om te schitteren op het podium, met een publiek dat deze keer wel aandachtig was. In een duet brachten de twee samen een knappe versie van “Nothing Else Matters’’, waarbij vooral de oerschreeuw van Lotti net voor de gitaarsolo even wist te imponeren. Het meeste kippenvel scoorde de zanger echter met een bloedmooie versie van “Que je t’aime’’ van Franse rocker Johnny Hallyday. Het was ondertussen gestopt met regenen, maar niet iedereen in het OLT leek het droog te houden.

Tegen het einde aan trakteerden Hellmut Lotti en zijn band ons nog op een laatste rits stevige klassiekers. Lotti stak even Brian Johnson naar de kroon met een schurend “Highway to Hell’’ en speelde “Paradise City’’ stukken behendiger op de toonladder dan Axl Rose anno 2023 kan. Met zijn lederen pitteleer en het microfoonstatief achter de schouders genoot de zanger duidelijk met volle teugen van het publiek dat eerst zijn naam en dan die van José scandeerde. José is een pientere, oudere dame die al jaren fan is van Helmut Lotti en had gezworen nooit naar een metalconcert te gaan. Dat ook zij zich vooraan stond te amuseren bij deze nieuwe versie van haar idool, toont nog maar eens dat Hellmut Lotti Goes Metal een schot in de roos is voor de zanger.

Afsluiten deed het OLT uiteraard met het nummer dat alles in gang zette. Iedereen zette nog een laatste keer de keel open voor “Run To The Hills’’ van Iron Maiden, een gepast slot voor een avond die voelde als een viering van het hardere genre uit vervlogen tijden. Er werd gezongen en gesprongen en we zagen een eenzame, moedige crowdsurfer zijn ding doen, terwijl Lotti nog een laatste keer alle registers van zijn gouden strot opende. Cynisme zal er uiteraard altijd zijn, maar Hellmut Lotti bewees in het OLT de marketingstunt te overstijgen en toch vooral op zijn eigen sterke manier door enkele stevig rockende bladzijden van de geschiedenis te knallen.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!