Rammstein @ Koning Boudewijnstadion: Veel vuur, weinig tegenwind

Een band als Rammstein heeft in zijn bijna dertigjarig bestaan al heel wat watertjes doorzwommen. En al zeker als je weet dat choqueren, naast pyromanie, de enige hobby van de Duitsers blijkt te zijn. Maar nu liggen de kaarten toch een beetje anders. Aanklachten omtrent seksueel grensoverschrijdend gedrag jegens frontman Till Lindemann kleuren de media al enige tijd, waardoor het naar verluidt ook wat rommelt binnen de groep. Een mens blijft echter nog altijd onschuldig tot het tegendeel bewezen is; iets wat tot op heden niet gebeurde. En dus blijft de Duitse metalgigant gewoon optreden. Zonder schroom, want dat is toch nog altijd het motto dat een Rammstein-show zo groots en indrukwekkend maakt.

Het zorgt er langs de andere kant ook voor dat de band van zo’n gigantische populariteit kan blijven genieten, want exact een jaar geleden liet het vijftal het inwonersaantal van Oostende zo maar even verdubbelen. 365 dagen later staan er maar liefst drie uitverkochte doortochten in het Koning Boudewijnstadion op de planning – om even te schetsen: cijfers die enkel Coldplay ooit heeft overschreden. Heel veel is er in de tussentijd echter niet veranderd. Recentste studioalbum Zeit lag ook toen al in de winkelrekken, en dus kende de setlist geen drastische veranderingen. Enkele frisse oudjes en een paar frisse nieuwtjes, maar langs de andere kant – en met de beschuldigingen in het achterhoofd houdend – geen “Pussy” met schuimspuitende metalen penis meer. Achteraf gezien slechts een detail, want Rammstein bracht ook gisterenavond nog steeds tonnen spektakel.

Waar het vorig jaar in Oostende nog met puffen en zweten was, moest ABÉLARD het dit keer met een regenachtig wolkendek doen. Niet dat dat heel erg was, want het voorprogramma waar de Duitsers steevast voor blijven kiezen, brengt niet meer dan Rammstein-covers op piano. Stadia zijn bijgevolg dan ook niet de ideale setting voor Katherine Nikitine en Héloïse Hervouët, daar ook het Koning Boudewijnstadion niet al te veel gehoor had voor hun pianoversies van onder andere “Zeit” en “Sonne”. Langs de andere kant is het natuurlijk ook niet de makkelijkste taak om te openen voor zo’n megalomane set als die van Rammstein, dus op die manier vond ABÉLARD toch ook ergens het midden tussen fijn entertainment en achtergrondmuziek tijdens het wachten. De twee dames toonden vanop het B-podium dus zeker hun kunnen, maar achteraf gezien was het allemaal veel te weinig om van een memorabel optreden te spreken. Het duo zou zeker charmant kunnen zijn in optimale omstandigheden; iets dat het gisteren allesbehalve had.

Geen van de om en bij de 50.000 concertgangers die daar echter wakker van lag, want elke kop kwam enkel en alleen maar voor de orkaan die Rammstein heet naar Brussel afgezakt. En die fans kregen ook meteen waar voor hun geld, want met “Rammlied” kregen we meteen een groots begin van de avond voorgeschoteld. Waar Lindemann eerst nog op het grote LED-scherm bovenaan het imposante podium verscheen, zakte hij niet veel later als een engel (of duivel?) vanachter datzelfde scherm met een lift naar beneden. Het licht in de mond, het kerkachtige koor op de achtergrond; de connectie tussen de frontman en het stadion had meteen een tikkeltje magisch. Een momentje dat meteen daarna als donderslag bij heldere hemel werd omvergeblazen door de rest van de band die ondertussen uit de krochten van de stage naar boven was gekomen. Een cultachtig, haast religieus begin.

Dat laatste mag je overigens vrij letterlijk nemen, want met het daaropvolgende “Links 2-3-4” lieten de zes opperbevelhebbers het Koning Boudewijnstadion marcheren en scanderen. Het stemde Lindemann zichtbaar tevreden, want met “Bestrafe mich” sloeg hij aan het stuiptrekken en headbangen, maar kreeg hij ook enkele zweepslagen van toetsenist Flake. En waar laatstgenoemd nummer al zo’n twintig jaar de setlist niet meer haalde, werd het opgevolgd door “Giftig”, dat deze tour op zijn beurt voor het eerst de weg naar het podium vindt. Meteen ook een mooi voorbeeld van hoe Rammstein gisterenavond heden en verleden in een strakke mengelmoes samen liet komen. Daarin zit live tot op vandaag nog altijd één grote constante: vuur. Dat vormde met mondjesmaat de overgang richting “Sehnsucht”, waarna de olie- en benzinevaten klaarblijkelijk rijkelijk werden leeggegoten en de Duitsers hun doos vol ondertussen gekende, maar daarom niet minder indrukwekkende, trucjes volledig opentrokken.

“Mein Herz brennt” werd ingeleid door rood vuurwerk, om uiteindelijk te belanden in een brandende dolk in het hart van Lindemann. Voor “Puppe” werd dan weer een kinderwagen het podium opgerold, die niet veel later in de fik zou vliegen. Terwijl de zwarte confetti met tonnen door het Koning Boudewijnstadion dwarrelde, viel op dat Rammstein zijn best deed om de samenhorigheid binnen de band nog eens in de kijker te zetten. De frontman filmde elk bandlid afzonderlijk, wat voor een tof en ook wel warm moment zorgde. De muur tussen podium en publiek werd zo nog wat meer doorbroken. Dat merkte je ook aan het feit dat het stadion alsmaar meer mee raakte in de show, getuige ook de participatie bij de Hakka voor “Angst”. Dat Till na een paar stevige uithalen zich wat schunnig amuseerde met een CO₂-kanon, nam iedereen er graag bij.

Na die grootsheid voelde “Zeit” aan als een kleine verademing; misschien zelfs een beetje kippenvel. Dat sloeg niet veel later om in koude rillingen naar cringe, toen Kruspe zijn remix van “Deutschland” draaide en de andere bandleden in lichtgevende pakjes hun ‘beste’ dansmoves bovenhaalden. Alsof de jongens hun eigen dansje voor het schoolfeest mochten verzinnen: speciaal. Gelukkig was de eigenlijke versie van het nummer wel het startschot voor een lange en indrukwekkende eindspurt.

Nadat Landers en Kruspe een mooi intermezzo hielden werd namelijk een grote kookpot het podium opgerold met daarin Flake die gedoemd was het leven te laten. Lindemann speelde met vlammenwerpers, het publiek genoot van het spektakel. Dat werd nog een paar niveautjes hoger getild tijdens “Du Hast”, toen de frontman met een kruisboog vuurwerk doorheen het hele stadion deed flitsen, om daarna alles te doen ontploffen. Rammstein liep alsmaar warmer, met “Sonne” als letterlijke kookpunt. Vlammen schoten als paddenstoelen uit de grond, handen in rock on-houding gingen de lucht in en kelen werden schor geschreeuwd. De Duitsers hadden over het algemeen al een strakke set neergezet, maar je voelde aan alles dat dít hetgeen was waarvoor iedereen was gekomen: spektakel.

Nadat de zwarte rookwolken stilletjes aan het ruime sop kozen en menig fan zijn ‘dicke titten’ had getoond, dook de band op op het B-podium achteraan het stadion. “Engel” werd gebracht in een zee van smartphonelampjes met ABÉLARD als begeleidingsband, waarna de leden op rubberen bootjes over het publiek voer om als “Ausländer” terug aan te komen op hun podium. Vanaf dan kon Rammstein eigenlijk pas echt ten volle profiteren van zijn lichtshow, met “Du riechst so gut” als mooi voorbeeld. Hard, vuur en samenhorigheid; zelfs als je de band al een paar keer live zag, bleef het allemaal best indrukwekkend. En dan moest het grootste van de avond nog komen. “Ohne Dich” was melancholisch en rolde op die manier de rode loper uit voor de volgende stunt.

Aan vuur en sfeer namelijk geen gebrek meer, met “Rammstein” waarbij Lindemann een soort rugzak van steekvlammen droeg en Kruspe en Landers van hun gitaar een vlammenwerper hadden gemaakt. Het daaropvolgende “Ich will” gooide – pun intended – nog wat meer olie op het vuur, waardoor iedereen definitief helemaal mee was in het hele verhaal. Nadat Flake zich voor de zoveelste keer ontpopte tot de Marc Vertongen van de avond, nam Rammstein voor een derde keer afscheid, hetzij nu met “Adieu”. Het podium werd een laatste keer in de fik gestoken, confetti vulde de zwarte rookwolken en de band dankte Brussel uitbundig. Tot hun lift ontplofte en ze met z’n zessen letterlijk opgingen in de vlammen.

Wie op voorhand had gedacht dat Rammstein voor een bittere nasmaak zou zorgen, had het dus mis. De Duitsers staan natuurlijk ook garant voor strakke kwaliteit, en dat was ook gisteren niet anders. Met momenten voor elk bandlid afzonderlijk, maar langs de andere kant ook momenten die de samenhorigheid binnen de band uitstraalden, pakte het zestal het Koning Boudewijnstadion voor een zoveelste keer in. Rammstein was strak. Rammstein was vuurwerk en spektakel. Maar bovenal: Rammstein was gewoon zichzelf. En dat zorgde er opnieuw voor dat er 50.000 concertgangers met een warm, licht verbrand hartje terug huiswaarts keerden.

Vanavond en morgen staat Rammstein een tweede en derde keer in het Koning Boudewijnstadion. De allerlaatste tickets daarvoor zijn nu beschikbaar.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

(Music for the Royal Fireworks)
Rammlied
Links 2-3-4
Bestrafe mich
Giftig
Sehnsucht
Mein Herz brennt
Puppe
Angst
Zeit
Deutschland
Radio
Mein Teil
Du Hast
Sonne

Engel
Ausländer
Du riechst so gut
Ohne dich

Rammstein
Ich will
Adieu