Dag 3
Op dag drie van het festival deed iedereen er duidelijk wat langer over om de getormenteerde lichamen uit de hostelbedden te lichten, want het festivalterrein leek omstreeks vijf uur nog angstvallig leeg. Degenen die hun festivaldag wel openden bij bar italia hadden zich de moeite gerust kunnen besparen. Met Tracey Denim heeft de jonge, experimentele band een album onder de arm dat hen tot de hype van het moment kroont, maar iemand moet de bandleden toegefluisterd hebben dat die hype op zich volstaat voor een goed concert. Geen enkel moment gaf bar italia de indruk met enig plezier op het podium te staan. Wanneer ze niet zongen of hun instrument bespeelden, keken de verschillende bandleden het publiek stoïcijns aan. Binnen de rommelige performance hoorden we wel flarden van dat geniale album. Zelfs een non-optreden krijgt een nummer als “punkt” niet klein, maar Jezus, wat deden ze hun stinkende best om dat wel te doen. Bindteksten zijn over het algemeen overroepen, maar wanneer je letterlijk geen woord tot het publiek richt noch enige energie in een optreden steekt, blijft enkel een vervelende dedain over. Het publiek keek het ook maar verbouwereerd aan. Wat moet je ook…
© Paco Amate
Wie wel wat liefde wilde ontvangen, kon aan het hoofdpodium terecht bij Arlo Parks. In een T-shirt van Smashing Pumpkins maakte de Britse duidelijk dat het pas verschenen My Soft Machine een nieuwe stap is in de wereldcarrière die haar bij flarden op het lijf geschreven lijkt. “Blades” en “Weightless” werden voor relatief nieuw materiaal reeds als favorieten onthaald. Een positivist zag een stem van een nieuwe generatie aan het werk, een criticus zou kunnen opperen dat een optreden van drie kwartier dat acht minuten te vroeg stopt en dan ook niet altijd even spannend was, wel wat mager blijft. We verkiezen de eerste houding.
Afgaande op het publiek voor de Amazon-stage is My Morning Jacket eerder de stem van een oudere generatie. De Amerikanen rockten er lekker op los en konden, ondanks het feit dat het betere werk al even in het verleden ligt, toch op talrijk enthousiasme rekenen. Alle nummers werden voorzien van een heerlijk uitgesponnen, instrumentale outro die ons al warm maakte voor het aansluitende concert van The War on Drugs op datzelfde podium. Hoogtepunten kiezen is moeilijk in een set die uitblinkt in stabiliteit, maar “One Big Holiday” klonk toch nog iets grootser dan gebruikelijk.
De verrassing van het weekend was misschien Maggie Rogers wel. Voor het eerst leek de mooie Cupra-stage volledig vol te staan en daar was vooral de Amerikaanse zelf danig van onder de indruk. Al bij “Give A Little” zette het publiek het massaal op een dansen. Met een cover van Whitney Houstons “I Wanna Dance With Somebody” was het hek helemaal van de dam en dan moest afsluitend duo “Light On/That’s Where I Am” nog volgen. De Amerikaanse keek zoveel volksgekte zelf met tranen in de ogen aan. Met een energieke performance bombardeerde Maggie Rogers zichzelf in Barcelona tot popster.
The War On Drugs, een strijd die Primavera Sound afgaande op de constante marihuanageur nog niet helemaal onder controle heeft, tekende enkele minuten later voor het tweede hoogtepunt van de dag. De groep had “Thinking Of A Place” niet eens nodig om te bevestigen dat het eigenlijk een schande was dat ze niet op de hoofdpodia geprogrammeerd stonden. In de plaats daarvan kreeg het publiek voornamelijk materiaal uit I Don’t Wanna Live Here Anymore. Wie het gelijknamige nummer de set zag afsluiten, weet dat die plaat nu al een klassieker is.
© Sergio Albert
Na al dat rockgeweld op de Amazon-stage was het tijd voor Eurosongsensatie Måneskin. Het was verbazend om te zien hoe de groep best veel hits in het eerste deel van haar set propte. Het was nog verbazingwekkender om te zien hoe de gitaristen halsbrekende toeren uithaalden zonder dat hun gitaarlijnen ook maar één moment anders klonken. Alvorens we ten onder gaan aan scepsis, moet wel benadrukt worden hoe frontman Damiano als een rasperformer tekeer bleef gaan. Alle critici ten spijt is de man geboren om op dergelijke podia te staan. We weten enkel niet of Måneskin voldoende goede songs heeft om ons daar ook altijd aan te treffen.
Primavera Sound Barcelona slaagde er met glans in om de vervelende smaak van vorig jaar weg te werken. Daarbij werden ze gewillig geholpen door een brede selectie aan artiesten die het beste van zichzelf gaven. De organisatie boekte weer een brede variëteit aan acts die juist op dit moment hun (prille) hoogdagen beleven. Wanneer de topconcerten de mindere momenten ruimschoots overtreffen, rest ons enkel een bedankt en tot volgend jaar.
