Kleine meisjes worden groot en zoveel geldt ook voor Maggie Rogers. De Amerikaanse singer-songwriter zong zich voor het eerst in de schijnwerpers met haar song “Alaska“. Als onderdeel van een masterclass mocht ze dat nummer aan niemand minder dan Pharrell Williams laten horen en de rest is inmiddels geschiedenis. Waar de ene artiest hemel en aarde probeert te verzetten om de machine in werking te krijgen, streefde Rogers net een kalmer tempo na. Dat uit zich ook in haar songs, waarbij het lijkt alsof de factor tijd uitgeschakeld is. Op haar derde studioalbum, waarvan we eerder al de titeltrack en “So Sick Of Dreaming” te horen kregen, laat Rogers dieper dan ooit in haar kaarten kijken.
Dat het parcours van Maggie Rogers op z’n zachtst gezegd indrukwekkend te noemen is, wisten we al. Enkele jaren geleden begon de artieste aan een opleiding aan Harvard en later dit jaar zal ze de master ‘Religion and Public Life’ afronden. Dat verklaart meteen ook het introspectieve kantje van haar muziek en de evolutie die Rogers op vlak van songwriting doormaakte. “It Was Coming All Along” opent het bal op uiterst voorzichtige wijze. Deuren worden gesloten en andere blijken open te gaan op de song die niet alleen een Taylor Swift-proof titel heeft, maar ook prima uit het repertoire van de wereldster zou kunnen komen. Terwijl ze stilaan leert hoe te navigeren doorheen haar twenties, krijgen we als luisteraar mooie beeldspraak te horen die we vooral kunnen proeven. Of hoe zouden we ‘a honey shade of blue’ anders moeten interpreteren dan iets bitterzoet.
‘When I give up I feel love’, klinkt het nogal tegenstrijdig op “Drunk”. De drumpartij zorgt ervoor dat het geheel wat steviger voortgestuwd wordt dan de woorden van Rogers op het eerste gezicht doen uitschijnen. Al vroeg op het album komt de Amerikaanse wat pittiger uit de hoek en dat is een hoed die haar bijzonder goed staat. Het contrast kan dan ook bijna niet groter zijn met “So Sick Of Dreaming” dat we eerder al als single te horen kregen en doet denken aan Kacey Musgraves haar Golden Hour. Terwijl de ondergaande zon haast het perfecte licht over de wereld werpt, lijkt Maggie Rogers ons ertoe aan te zetten nieuwe horizonten op te zoeken. De song vormt dan ook de perfecte toevoeging voor je roadtrip-playlist en geeft een duwtje in de rug om die trip waar je al zo lang over droomt eindelijk te boeken.
Liefde krijgt naar goede gewoonte een prominente plaats op het album, maar het blijkt ditmaal geen rozengeur en maneschijn te zijn. Toch is Don’t Forget Me alles behalve een zielig album om naïeve tienerhartjes te plezieren. Muzikaal is het allemaal heel doordacht, maar toch rustig en is het dus net op tekstueel vlak dat Rogers uitblinkt. De nieuwe maturiteit schijnt doorheen elk woord en zo weet de singer-songwriter langzaam maar zeker je hart te veroveren. Met een lekker in het gehoor liggend baslijntje weet “If Now Was Then” die indruk te bevestigen. Het eerlijk klinkende nummer gaat tegen de gemiddelde popstructuur in en laat het refrein wat langer op zich wachten, om uiteindelijk op een vrij sobere manier open te bloeien.
Ook in de tweede helft weet Maggie Rogers mooi binnen de lijntjes te kleuren met gezellige songs die hinten naar een zwoele zomer. “I Still Do” toont haar van haar meest melancholische kant. Een hoger vocaal register wordt opengetrokken terwijl de piano voor een emotioneel geladen song zorgt. De intimiteit maakt ruimte voor een voorzichtig dansbare song in de vorm van “On & On & On”. De festivalzomer lijkt binnen handbereik te zingen en daar zit het catchy refrein zonder enige twijfel voor iets tussen. Het vormt dan ook een laatste ankerpunt voor we langs kalme waters richting titeltrack “Don’t Forget Me” wandelen.
De derde langspeler van Maggie Rogers is een sterk wapenfeit dat de Amerikaanse op het hoogtepunt van haar kunnen als songwriter toont. Op instrumentaal vlak is het net de relatieve eenvoud die de plaat siert, terwijl we af en toe toch wat meer verrast hadden willen worden. Met de zomerse zonnestralen die stilaan hun intrede maken, doet ze ons dromen van een prachtige festivalzomer waarin we maar al te graag een liveversie van deze songs te horen zouden krijgen in het bijzijn van een ijskoud biertje.
Facebook / Instagram / Twitter
Ontdek “On & On & On”, ons favoriete nummer van Don’t Forget Me, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
