LiveRecensies

Primavera Sound Barcelona 2023: Hoogtepunten verzamelen onder de Spaanse zon

© Christian Bertrand

Primavera Sound Barcelona is al twintig jaar het Europese festival bij uitstek om de meest actuele, alternatieve bands aan het werk te zien. Vorig jaar pakte het festival het na de coronapauze ambitieuzer dan ooit aan met twee festivalweekends in Barcelona. Daarmee leek het festival initieel zijn hand te overspelen, met een eerste weekend en stadsconcerten die soms in organisatorische chaos verzandden. Het hield de festivalorganisatie niet tegen om weer te stunten, met een gespiegelde line-up die binnen enkele dagen ook in Madrid aantreedt. Met kleppers als Blur, Kendrick Lamar en lokale trots Rosalía op de affiche konden de festivalgangers al maanden verlekkerd uitkijken naar hun Spaanse trip.

Primavera a la Ciutat

Net als vorig jaar hadden de mensen die een weekendticket kochten de mogelijkheid om enkele dagen op voorhand gratis concerten mee te pikken in zalen verspreid over de stad. Het enthousiasme daarvoor was dit jaar wel een stuk beperkter met enkel uitverkochte zalen voor Darkside en The Comet Is Coming. Op dat laatste concert waren ook wij aanwezig.

Openen deed Blondshell. De band rond Sabrina Teitelbaum blinkt uit in indierock die het van een zekere pissigheid moet hebben. Blondshell leek zich in Barcelona echter vooral te willen amuseren op het podium. Dat leidde tot een gemoedelijk optreden, terwijl sommige nummers soms gebaat waren geweest bij een frontvrouw die ons deed geloven dat ze echt water wilde zien branden.

Ook The WAEVE zou daarna niet de strakste set van de week presenteren. Het zijproject van Blur-gitarist Graham Coxon bracht een mix van jazz en gitaarrock die bij momenten voor vrolijke chaos zorgde. Het moet zijn dat de instrumenten even chaotisch gestemd waren, want zangeres Rose Elinor Dougall zou een heel optreden lang met haar keyboard op de sukkel blijven. Bij afsluiter “Something Pretty” moesten we evenwel constateren dat het verzamelde, muzikale niveau op het podium dermate hoog was dat het de schoonheidsfoutjes rechtvaardigde.

© Sharon Lopez

Een uur en een kwartier zou The Comet Is Coming spelen, maar na een half uur zat de zaal al tegen een climax aan. Qua uiterlijk lijkt de groep te bestaan uit een toetsenist die weggelopen is uit Gestapo Knallmuzik, een dronken, Britse drummer en een spierbundel achter een saxofoon. Een allegaartje dus, maar hemel; wat een geluid brachten ze voort. Met hun unieke mix van jazz en elektro bliezen ze alles wat rechtstond en -kroop meermaals omver. Bij “Summon The Fire” gingen alle gsm’s de hoogte in. Het is een gewoonte die we doorgaans ergerlijk vinden, maar Shabaka Hutchings is een muzikale oerkracht en van zo’n fenomeen wil je bewijzen.

Dag 1

Op de eerste volwaardige dag van het festival bleek meteen dat de organisatie alles uit de kast had gehaald om de organisatorische chaos van vorig jaar naar het verleden te katapulteren. Er stond meer personeel achter de meeste bars dan dorstigen ervoor en ook de gigantische vip-tent aan de hoofdpodia stond niet meer ergerlijk in het zicht van het gewone volk. Maar er was dus ook muziek, veel muziek.

Op het Dice-podium opende joe unknown de debatten. De Britse vuilbek had perfect begrepen wat zijn rol was: het publiek opwarmen voor drie festivaldagen met een amusante show. Zo doopte hij een oudere festivalganger om tot moshpitleider, ad fundum-drinker en zoveel meer. De arme man leek al geradbraakt voor het festival goed en wel begonnen was. Muzikaal gebeurde er weinig wereldschokkends, temeer omdat het meelopende bandje soms wel erg duidelijk de rapper ondersteunde, maar plezant was het wel drie kwartier lang.

Het verhaal van Black Country, New Road is dan weer genoegzaam bekend. Zanger Isaac Wood verliet de band na meesterwerk Ants from Up There en stortte de groep op de vooravond van haar internationale doorbraaktournee in een identiteitscrisis. Ook op Primavera Sound kon de band niet verstoppen dat het in alle haast gemaakte, nieuwe materiaal niet altijd even sterk is. Black Country, New Road zweert als bestuursvorm niet bij een uitgesproken leider, maar wanneer echt iedereen zich liever in de schaduw hult, bekruipt ons toch de gedachte dat een frontman of -vrouw een functioneel gegeven is.

© Christian Bertrand

‘Minimale interactie, maximale inspanning’: het zou het lijfmoto kunnen zijn van Built To Spill. Doug Martsch verspilt liever geen energie aan bindteksten en laat de microfoon aan zijn gierende gitaar. “Big Dipper” was al een reminder dat rock uit de jaren ’90 nog altijd okselfris kan klinken, maar het absolute hoogtepunt was – hoe kan het ook anders – een in verschillende bedrijven opgevoerd “Going Against Your Mind”. Stelselmatig voerde de groep het tempo op naar een gierende apotheose. Rockmuziek, quoi.

Wie nog wat meer wilde rocken, kon daarna op het hoofdpodium terecht bij Turnstile. Vorig jaar belandde de groep door de nodige annuleringen tot haar eigen verbazing op het hoofdpodium van Rock Werchter. Nog geen jaar later heeft Turnstile zich die podia volkomen eigen gemaakt. De band bracht een spannende set die enkel onderbroken werd door een wel erg lang uitgesponnen drumsolo en de stem van Brendan Yates die soms niet helemaal over het sloopwerk van zijn band uitkwam. Het resultaat was een goede show die niet meteen veel extra zieltjes won, maar er alleszins ook geen verloor.

NxWorries slaagde er meteen daarna in om het tempo stevig naar beneden te trekken. Dat lag ten dele aan een heerlijke, loungy uitvoering van hun nummers, maar ook aan de constante kleedkamerbezoekjes van Anderson .Paak. De onderbrekingen werden net als op Core Festival ingevuld met een dj-intermezzo van wederhelft Knxwledge, maar dat kon niet vermijden dat vooral de eerste pauze het enthousiasme bij het publiek enorm deed dalen. In een zwoele finale trok Anderson .Paak een twintigtal vrouwen uit de vip-tribune voor het nodige getwerk op het podium. Hoe dat verliep laten we aan de verbeelding van de lezer over, maar gelukkig zorgde de uitvoering ook voor een muzikaal hoogtepunt.

Wie voor het concert van Alison Goldfrapp nog een pintje ging halen, moest zich niet onmiddellijk haasten. De zangeres verscheen een dikke twintig minuten later dan gepland op het podium. Haar stilistische act met dansers kwam daarom, in tegenstelling tot die van Anderson .Paak, nooit helemaal van de grond. In het publiek werden wel vergelijkingen met Kylie Minogue gemaakt, dus zo slecht zal het dan toch niet geweest zijn.

© Christian Bertrand

Soms voel je binnen de eerste halve minuut dat een concert zo ongelofelijk raak gaat zijn. Zo verging het iedereen die Loyle Carner zag opkomen op de tonen van “Hate”. Met opengesperde ogen spuwde de jonge rapper zijn haatbericht naar een uitzinnige menigte. De lat was gelegd en zou op geen enkel moment verlaagd worden. De uitbundige respons ontroerde Carner duidelijk, waarop hij besloot ook het publiek in de traanklieren te raken. “Blood On My Nikes”, een aanklacht tegen de golf aan Londens steekwapengeweld, kreeg een geniaal spoken word-einde en op “Still” riep de rapper uit zijn jong zoontje nooit tot een toxische man te laten uitgroeien. Maatschappelijk engagement dat niet oprechter kon overkomen en de kers was op een muzikaal uitstekende taart. Bij enthousiaste afsluiter “Ottolenghi” viel op dat maar weinigen de keuze hadden gemaakt om op tijd te vertrekken naar Blur. Een vijfsterrenshow.

Blur is terug! De voorbije jaren leek Damon Albarn zich vooral toe te spitsen op Gorillaz, maar plots was daar dan die aankondiging van een festivaltournee. Wat onthouden we van het grote comebackconcert? Dat de kunstgrasweide met haar enorme, Britse aanwezigheid omgetoverd leek tot een Engels voetbalstadion. Dat klassiekers als “Girls & Boys” en “Parklife” een publiek nog steeds in lichterlaaie kunnen zetten. Dat nieuwe single “The Narcissist” een van de beste nummers van 2023 is. Dat geen Oasis-fan kan ontkennen dat de tand des tijds zachter is voor Damon Albarn. Dat het viertal nog steeds zelf plezier beleeft wanneer ze samen op een podium kruipen. Wees gerustgesteld voor de Lokerse Feesten: Blur heeft er zin in.

Lees alles over dag 2 op de volgende pagina.

Related posts
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Shabaka - "End Of Innocence"

Wie ‘Shabaka Hutchings’ zegt, denkt meteen aan de toonaangevende jazzbands die hij de laatste jaren leidde. Sons Of Kemet, dat passieproject met…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Ook Barry Can't Swim, Sylvie Kreusch, Fat Dog en meer naar Pukkelpop

Het hoogseizoen voor verse festivalnamen is in bloei. Vandaag op het programma: 13 nieuwelingen voor de Pukkelpopaffiche. Zoals gewoonlijk is het bovendien…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Maggie Rogers - "Don't Forget Me"

De bal ging aan het rollen toen een jonge Maggie Rogers als onderdeel van een masterclass een van haar songs mocht laten…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.