Strikt gezien is dit niet de debuutplaat van bar italia: onder World Music, het label van hippe vogel Dean Blunt, bracht het Londense trio eerder al twee albums uit. Samen waren die goed voor een dik half uur aan muziek, niet meteen langspeelplaten dus. Wat de band liet horen, creëerde wel een opwindende buzz die opborrelde uit de underground. De enigmatische groep produceerde eerder impressies van één à twee minuten dan conventionele nummers in een klassieke structuur. Beneveld door een melancholische sfeer was het geluid betoverend en ongrijpbaar, en deed het vooral naar veel meer verlangen.
Dat vonden de studiobonzen van Matador Records ook: onder dat label brengt bar italia nu zijn eerste, qua lengte dan, volwaardige langspeler. De groepsnaam verraadt al min of meer wat we kunnen verwachten: genoemd naar het slotnummer van Pulps Britpopklassieker Different Class, maakt het drietal er geen geheim van dat zijn muzikale opvoeding vooral uit de jaren negentig bestaat. Tracey Denim staat bol van (sub)genres die in deze periode zijn ontsproten. bar italia is erin geslaagd zich de taal eigen te maken en er een opwindend en indrukwekkend verhaal mee te schrijven.
De singles die vooraf gelost werden, zorgden er al voor dat we onze doos met superlatieven klaarhielden voor de bespreking van dit album. Zowel “punkt” als “Nurse!” maakten ogenblikkelijk indruk. Die laatste begint rustig met de stem van Nina Cristante, maar wanneer later zowel Jezmi Tarik Fehmi en Sam Fenton invallen en daarbij snedige distortion uit de gitaar halen, gaat onze hartslag al een eerste keer de hoogte in. Meteen al een vroeg hoogtepunt op de plaat. Die stem van Cristante zorgt op openingsnummer “guard” samen met een kinderlijk pianowijsje voor een bedrieglijke onschuld. Het creëert een sfeer die we ook terughoren in het werk van Cate Le Bon of Aldous Harding.
Maar die jaren negentig dus. Veel elementen daarvan vinden we hier terug, zowel instrumentaal als vocaal. Ook de jaren tachtig zijn trouwens van de partij: zo bepalen bijvoorbeeld de kenmerkende heldere gitaren van The Cure het geluid tijdens “Clark”. Bovenal laat bar italia de shoegaze herleven. Naar het einde van laagtempo-ballade “my kiss era” toe steekt die onbedwingbaar de kop op om niet meer te verdwijnen. Vooral “Missus Morality” is shoegaze-pop van de bovenste plank: misschien wel de braafste, meest traditionele songopbouw die op het album staat, met bijpassende refreinen die de hoogte ingaan, maar zeer verslavend spul.
Tussendoor brengen de midtempoliedjes, waar deze plaat rijk aan is, oprispingen van grungemuziek. Op “Horsey Girl Rider” en “Friends” gromt de bas en mogen de gitaren ongegeneerd heersen, terwijl de stem van Fenton voor een melancholische laag zorgt. Een mooie, lichtjes hese stem trouwens, die, wanneer hij voorzichtig door de instrumentatie heen op de voorgrond komt, de geest van de betreurde Mark Linkous van het fantastische Sparklehorse over het album laat rondwaren. Maar dat kan misschien ook wishful thinking en vooral het grote gemis zijn dat spreekt, een mens wil er al eens weemoedig van worden. Alle drie zingen ze op deze plaat, vaak zelfs tijdens één nummer. Die afwisseling van stemmen houdt het fris en spannend. Wanneer ze tegen elkaar schurken in een melodieuze schemering, en samen smachten zoals tijdens single “changer”, is het er heel aangenaam vertoeven.
Op afsluiter “maddington” krijgen we strijkers te horen en wordt er zo in weelderige, barokke stijl een streep onder dit debuutalbum getrokken. Niet voor de eerste keer valt hier trouwens op dat de stem en frasering van Fehmi veel weg heeft van King Krule. Die gedachte aan hem drong ons eerder sterk door tijdens het met triphop doorspekte “yes i have eaten so many lemons yes i am so bitte”. Het is een indicatie dat anno 2023 de muzikale genres veel minder afgebakend zijn dan in de jaren negentig, en dat maakt Tracey Denim alleen maar interessanter.
Wanneer het terug stil geworden is, moeten we vaststellen dat we eigenlijk geen slecht nummer gehoord hebben, geen enkele keer voelden we de behoefte om die ‘next’-toets aan te klikken. De hang naar de (Britse) indiescene van zo’n dertig jaar terug heeft gelukkig niet tot goedkoop kopieergedrag geleid. Hoewel het muzikaal niet echt origineel is, en de band daardoor ook de opwinding niet over de hele lijn kan vasthouden, slaagt bar italia er toch in om regelmatig onze adem te doen stokken. Dit debuut lost de verwachtingen ruimschoots in en kan alleen maar het veelbelovende begin zijn van een grootse toekomst.
Je kan je dit najaar aan bar italia nestelen op 25/11 in de Trix of op 26/11 in de Botanique.
Ontdek “Nurse!”, ons favoriete nummer van Tracey Denim, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
