Dag 2
Vrijdag kondigde zich aan als dilemmadag. Kiezen is verliezen, maar gelukkig zouden we in de loop van de dag getrakteerd worden op een aantal fenomenale optredens. Julia Jacklin mocht de Amazon-stage openen. De Australische singer-songwriter voegt in elk nummer wel een laagje intimiteit toe voordat het geheel rockend openbreekt. Het zegt dan ook veel over artiest en publiek dat je op die momenten een speld kon horen vallen. Afsluiten deed ze met het stevigere duo “I Was Neon/Pressure To Party”. Onder de stralende Spaanse zon werd zowaar gedanst.
De legende gaat dat je niet echt op Primavera Sound was als je het optreden van Shellac niet zag. De mysterieuze Amerikanen waren op quasi elke editie aanwezig, maar dat was anno 2023 nog geen garantie op een fantastisch optreden. De noiserock van de groep verzonk al te vaak in een flauwe comedyshow. Te midden van het optreden maakte Shellac zo tijd voor een Q&A waarbij we leerden wanneer ze het eerst dronken waren in New Orleans en wat hun favoriete album van The Stooges is. Mocht iemand het zich afvragen: Fun House was het antwoord op die laatste vraag. Dat het publiek op die momenten enthousiaster leek dan tijdens de gespeelde nummers zegt mogelijks alles. Trouwe fans hebben allicht genoten, maar ons leek het toch plezanter op het podium dan ervoor.
© Christian Bertrand
Gabriels is zo’n band die de laatste jaren weinig mis kan doen. Stap per stap werken de leden aan een klassevolle catalogus stilistische soul die gewoonlijk met lovende recensies overladen wordt. Op het Spaanse podium schortten lange tijd echter twee radars in de motor. Ten eerste werden de mysterieuzere nummers van de band helemaal overspoeld door het geluid uit de naburige Boiler Room. Dat extern excuus ten spijt, viel er lang ook niet zoveel te beleven op een podium waar nochtans negen personen opstonden. Pas met “Love and Hate in a Different Time” gaf de band eindelijk een stroomstoot door het publiek. Met “One and Only” sloot de groep een set af die ons finaal toch voldoende gaf om ons Gabriels-geloof niet te verliezen.
Aansluitend leverde Karate het tweede vijfsterrenconcert van het weekend af. Na zeventien jaar is de groep terug op tournee en staat hij met de honger van jonge honden op het podium. “Sever” en “This Day Last Year” werden met een eindeloos applaus ontvangen. Frontman Geoff Farina gaapte zoveel liefde met een mix van verrassing en onwennigheid aan. Karate gaf een redelijk talrijk publiek een strakke set die aan de ribben bleef kleven, het publiek gaf haar liefde in tienvoud terug.
We waren nog niet bekomen van zoveel emoties of Alvvays vuurde haar vrolijke indiepop al enkele meters verder af. De band posteerde haar publieksfavorieten netjes vooraan en achteraan de setlist waardoor Molly Rankin niet kon verbloemen dat het geheel wat inzakte in de middenbeuk. Desondanks kon er complexloos gedanst worden met een groep die haar energie live niet verliest. Archie zou gek zijn om dat huwelijksaanzoek af te slaan.
© Sharon Lopez
Geen concert bracht dit weekend meer volk op de been dan de headlinershow van Kendrick Lamar. Met Mr. Morale and the Big Steppers had die dan ook een van dé albums van 2022 onder de arm, al waren het vooral de klassiekers uit eerder werk die de weide in brand staken. We zouden ons kunnen verwonderen over de schrikwekkende hoeveelheid gsm’s die in de lucht vlogen (de show is met grote zekerheid integraal te bewonderen op een schimmig Youtubekanaal), maar de energie die het publiek bij bijvoorbeeld de intro van “m.A.A.d. city” gaf, was overrompelend. Visueel was de show in alle soberheid even indrukwekkend. Beschilderde doeken beeldden de Afro-Amerikaanse geschiedenis af en een vijftal dansers zwierven een hele show als zijn demonen rond de rapper. Gezien de enorme catalogus hits voelde het wat bizar dat de show afgesloten werd met twee nummers van Baby Keem (voor de gelegenheid samen gebracht), maar het is iets te oneerbiedig om van een anticlimax te spreken.
Wie nog wat energie overhad, maakte zich aan de Cupra-stage op voor het optreden van Yves Tumor. Met Praise a Lord Who Chews but Which Does Not Consume; (Or Simply, Hot Between Worlds) bracht de Amerikaanse producer dit jaar nog een enorm intrigerend album uit, maar helaas mondde de show al snel uit in een gigantische teleurstelling. Van bij de start leek het alsof de microfoon van de zanger nauwelijks aanstond. Het publiek scandeerde voortdurend ’turn it up’, maar dat bracht enkel verandering in het snel afbrokkelende vertrouwen van de zanger. Geremd door de omstandigheden trachtte Yves Tumor dan maar de connectie met zijn publiek op te zoeken met enkele fratsen. Dat hij bij het uitdoen van zijn jas minutenlang niet bevrijd leek te raken uit de mouwen waarmee hij tenslotte zijn gitaristen verblindde, was illustratief. Zonde.
Lees alles over dag 3 op de volgende pagina.
