Anaïs Oluwatoyin Estelle Marinho, oftewel Arlo Parks voor de vrienden, heeft al sinds haar achttiende een wel heel specifiek kroontje op haar hoofd staan. Ze weet zich namelijk al sinds de release van haar debuutsingle “Cola” te profileren als de koningin der soundtrack van de ideale zondagmiddag; een titel die ze tot op vandaag op haar cv heeft staan. En toch is er in die vijf jaar tussen toen en nu gigantisch veel gebeurd. De Britse werd in 2021 – in het kielzog van onder andere Dua Lipa, Arctic Monkeys en Ed Sheeran – verkozen tot BRIT’s Best New Artist, om dan haar debuutplaat Collapsed In Sunbeams bekroond te zien worden met de Mercury Prize en met datzelfde album een jaar later twee Grammy-nominaties in de wacht te slepen. Mochten die prijzen an sich nog niet genoeg prestige aantonen, dan vatten we het graag even samen: Arlo Parks is wel een dingetje.
Een sterke start is één ding, maar dan volgt er op een gegeven moment natuurlijk ook ‘die moeilijke tweede’. Het moet daarnaast ook gezegd dat de dromerige r&b van Arlo Parks niet meteen het genre is waarin je de gekste dingen kan doen en dus waren we bijgevolg best benieuwd naar hoe de Britse zou evolueren richting toekomst. En de toekomst is nu. Met My Soft Machine laat de Britse haar tweede langspeler op de wereld los; en ergens voelt dat tegelijkertijd heel snel en best lang na de vorige. Dat heeft veel te maken met de tijden waar we uit komen: Parks loste haar debuutplaat ten midden van een pandemie en leek, bij het ontbreken van een noemenswaardige releasetour, nooit echt afwezig. Het leverde achteraf gezien allemaal bij aan het maakproces van deze My Soft Machine, want – zeker met haar 22 lentes – is het leven de afgelopen jaren gewoonweg heel erg intens geweest voor de zangeres.
En zoals dat gaat bij artiesten, leveren intense periodes vaker wel dan niet een nieuwe plaat op. My Soft Machine werd voor Arlo Parks een zoektocht naar vooruitgang; op menselijk vlak, maar natuurlijk ook op muzikaal vlak. Dat laatste werd bijvoorbeeld al duidelijk aan de hand van eerste single “Weightless“, waarin de Britse wat zwoelere popinvloeden aan het geheel wist toe te voegen. Een geslaagde evolutie, die vooral smaakte naar meer. En er is effectief meer. Waar “Impurities” nog richting ietwat schattige oosterse klanken neigde, is het in dit hele verhaal vooral “Devotion” dat de kroon spant. Zo glad het nummer van start gaat, zo ruw worden de randjes naarmate het vordert, met uiteindelijk zelfs een gitaarsolo als begeleidend instrument bij Arlo’s zachte stem. Redelijk geniaal, al zeggen we het zelf.
Die lijn wordt doorgetrokken richting “Dog Rose”, waarin het een ietwat psychedelisch bewerkte riff is die doorheen het melancholische r&b-/rocknummer de hoofdrol speelt. Waar Arlo Parks op haar debuutplaat vaak iets te veel uit hetzelfde vaatje tapte, voel je aan zowat alles dat ze doorheen My Soft Machine, hetzij zorgvuldig, buiten de lijntjes probeert te kleuren. En kleuren doe je beter met twee, zo blijkt met “Pegasus”, waarin Phoebe Bridgers het gezelschap vervoegt. Met een Jamie xx-achtige instrumentatie klinkt de song zowel schattig als zwoel, waardoor het geheel je eenzelfde gevoel bezorgt als datgeen je krijgt wanneer je net een vallende ster aan de hemel zag: gelukzaligheid.
Horen we op My Soft Machine dan een herboren Arlo Parks? Ja en nee. Zoals hierboven beschreven is de evolutie bij de Britse in heel wat nummers sterk hoorbaar, maar ze dreigt ook met regelmaat in oude gewoontes te vervallen. Niet dat dat erg is, maar in vergelijking met eerder genoemde tracks kan je je bij pakweg “I’m Sorry” of “Room (Red Wings)” niet van het gevoel ontdoen dat het allemaal wat doelloos voortkabbelt. Ideale achtergrondmuziek voor op een regenachtige zondagmiddag, maar in het kader van een album simpelweg net iets te oninteressant. Een voorval dat overigens wel vaker de kop durft op te steken doorheen het album. De beat van “Purple Phase” klinkt, met hier en daar enkele productionele hoogstandjes, bijvoorbeeld zeker wel cool, maar het moet gewoon gezegd dat het woordje ‘langdradig’ door onze gedachtengang schoot. Iets waar ook de lichte trapbeat in “Puppy” helaas geen verandering in kan brengen.
Hoe dan ook laat Arlo Parks ons met haar tweede langspeler opnieuw voldaan achter, want hoewel het album in zijn geheel niet altijd kan blijven boeien – en laat ons eerlijk zijn hoeveel albums kunnen dat wél? – wist ze ons toch een aantal keer te verrassen. De evolutie die de zangeres doormaakte in haar leven is dan ook hoorbaar in de muziek. Zoals een cliché interviewantwoord vaak luidt: een nieuwe plaat is een reactie op de vorige. En dat is ook op deze My Soft Machine zeker van toepassing. Niet alleen een uitbreiding van het oeuvre, maar meteen ook een uitbreiding van de capaciteiten. Buiten de lijntjes kleuren, noemt men dat dan, maar Arlo Parks doet dat wel nog steeds met haar eigen pastelkleurige stiftjes. Niet té zot.
Arlo Parks stelt My Soft Machine op 13 en 14 september voor in Paradiso Amsterdam en op 15 september in de Ancienne Belgique.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Pegasus”, ons favoriete nummer van My Soft Machine, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
