CORE Festival (Festivaldag 1): Een warme gloed

CORE Festival, de liefdesbaby van Tomorrowland en Rock Werchter, begon zaterdag aan zijn tweede editie. Ook dit jaar werd het Ossegempark aan de voet van het Atomium weer omgetoverd tot een sprookjeswereld waar iedereen die van r&b, stevige beats of jazz houdt wel zijn gading kan vinden. Desondanks een breed gamma aan artiesten verspreid over zes podia uit verschillende genres, kon de organisatie niet het bordje uitverkocht bovenhalen. Iets wat jammerlijk genoeg vorig jaar ook het geval was. Voor de bezoekers kan dat aangenaam zijn, gezien je niet over de koppen moet lopen en de ruimte kan nemen om volop te dansen. Toch is dat voor de artiesten vaker een moeilijker gegeven, omdat het een ware uitdaging is om sfeer te creëren als het plein voor het podium maar halfvol staat. Desondanks hebben we ook dit jaar weer kunnen genieten van artiesten als MAVEE, Nu Genea en Yussef Dayes, en was Angèle van dienst om de eerste festivaldag af te sluiten.

MAVEE @ Endoma

Van het podium van Sound Track naar het openen van een festival als CORE, dat is niet iedereen gegeven. MAVEE, een jonge Brusselse met Kameroense roots, stond een tweetal jaar geleden nog te zingen in het jeugdhuis van Ternat en schopte het zelfs tot winnares van de muziekwedstrijd. Ondanks haar geringe ervaring verdronk ze helemaal niet op het grote podium van de Endoma. Samen met haar tweekoppige liveband en dansers trakteerde ze de vroege vogels van CORE op een soulvolle r&b-set, waar zowel onuitgebrachte nummers als ouder werk in elkaar overvloeiden. Het zwoele “Silly Games” zorgde er al snel voor dat de temperatuur in de grote tent enkele graden warmer werd en de eerste heupen losgegooid werden. Toen OSKI op het podium gehaald werd om samen een nieuw nummer te brengen, gingen de eerste handen al de lucht in en bereikte de sfeer al vroeg op de dag een eerste hoogtepuntje. Met haar nieuwste worp “I Know” bewees MAVEE dat ze ook stevig kan uithalen met haar stem en dat we zeker nog niet het laatste van haar gehoord hebben. Haar stem en danspasjes pakten de eerste bezoekers in het Ossegempark al snel in, waardoor we haar in de toekomst zeker eens later op de dag geprogrammeerd willen zien staan.

RORI @ Ardo

Heel lang is de Waalse popzangeres RORI nog niet bezig. In 2020 begon de jongedame haar carrière en drie jaar later was er dan haar succesvolle debuut-ep Ma saison en enfer. Het was dan ook een heuse taak voor de jonge Waalse om de Ardo te openen. Onder een zonovergoten Main Stage mocht RORI het toekomende publiek verwelkomen en om kwart voor twee stipt begon ze er ook aan. Met enkel een gitarist en drummer aan haar zijde klonken de eerste noten van “Ma Place” over het terrein en bracht ze de toeschouwers onder de indruk. De zangeres barstte van energie en bracht, met enkele kleine bindtekstjes in alle talen tussendoor, het ene nummer na het andere. Af en toe liet ze wat kleine steken vallen, waarbij ze wel kon rekenen op haar backingtrack die het dan overnam. Storend was dat niet, gezien het haar voldoende hielp om haar show volledig te maken. Te midden de set kregen we dan ook “Soleil” en haar krachtige en warme stem paste dan ook perfect bij de stralende zon die op iedereens gezicht scheen. Hoewel het publiek aan de Main Stage nog niet in grote getale aanwezig was, slaagde RORI er wel in om iedereen mee te krijgen. Het was dan ook bij haar grootste hit “Docteur” dat de toeschouwers in beweging werden gebracht en ze zelfs enkele pogingen ondernam om het publiek te laten meezingen. Dit was echter minder geslaagd, maar we geven haar kuddos voor de moeite. Afsluiten van de zonnige set deed de Waalse met “Encore”, waarbij ze nog een laatste keer haar kunnen toonde en iedereen met een blij gezicht op verkenning kon trekken naar andere oorden op het terrein.

Ravyn Lenae @ Endoma

De Amerikaanse singer-songwriter uit Chicago Ravyn Lenae bracht vorig jaar haar debuutplaat HYNPOS uit, waarin ze haar r&b en neosoul tot een geslaagd huwelijk bracht. Deze mocht de zangeres komen voorstellen in de al iets meer gevulde Endoma-tent. Tien minuten later dan gepland begon ze dan ook overenthousiast aan haar set gepaard met een heuse instrumentale intro. Dat ze er zin in had was duidelijk, maar dit was niet het geval bij het publiek. Beginnen deed ze met “Exstasy”, maar de eerste noten die we daar van kregen, probeerden we liefst van al te vergeten. Tevergeefs probeerde Ravyn Lenae boven de muziek te komen, waardoor we eerder muziek met backingvocals kregen en we het gevoel hadden alsof ze gewoon klanken doorheen haar microfoon aan het zingen was met de soms wat onnodige hoeveelheid aan whistlestones. Alles klonk live een beetje hetzelfde, waardoor het aanvoelde alsof het één lang nummer was. Zo kregen we bij elke track een extreme hoeveelheid fairydustsounds, zoals op “Where I’m From”. Het enthousiasme dat Lenae zelf uitstraalde, vertaalde zich jammer genoeg dan ook niet naar het publiek dat kalmpjes bleef meeboppen. Om het laatste kwartier van de set in te luiden verdween ze even van het podium, waarop we getrakteerd werden op een heuse gitaarintermezzo en zo eigenlijk het beste stuk van de set kregen. Die laatste vijftien minuten waren dan nog steeds één en hetzelfde, waardoor de Amerikaanse jammer genoeg niet kon overtuigen.

Nu Genea @ Ardo

Het duo van Nu Genea bracht voor de gelegenheid niet alleen zijn liveband mee, maar ook het Zuid-Italiaanse weer. Onder een brandende zon werden we namelijk ondergedompeld in de Bar Mediterranea. Met hun Zuiderse klanken en Italiaanse teksten waanden we ons een dik uur aan de Italiaanse kust in plaats van in de hoofdstad van ons landje. Met nummers als “Parev’ Ajere” of “Disco Sole” bewees de band dat muziek een universele taal is en dat je de teksten niet hoeft te begrijpen om je te amuseren. De zomer spatte bijna letterlijk van de acht man die het podium inpalmden (niet alleen door de weerkaatsing van de zon op de gouden cape/vleugels van de zangeres) en dat straalde dan ook makkelijk uit op het toch al goedgevulde plein voor het grote Ardo-podium. Met hun groovy discosound bleek het aartsmoeilijk om de benen en heupen stil te houden. Toen Nu Genea met “Marechià” en “Tienaté” aan zijn grootste hits begon, was zelfs voor de stijfste harken onder ons de tijd aangebroken om die heupen los te gooien. Met de zon op onze snoet, de geur van zonnecrème in de lucht en de zwoele muziek van Nu Genea waanden we ons gisterennamiddag voor eventjes helemaal aan de Mediterraanse kust.

Eliza Rose @ AltVerda

Onder een stralend zonnetje mocht Eliza Rose haar debuut op Belgische bodem vieren. In het amfitheater dat dit weekend AltVerda wordt genoemd, en dat deed ze meteen op zijn grondvesten daveren. De Britse dj en producer mag dan wel een dikke hit hebben met “B.O.T.A (Baddest of Them All)”, op CORE deed ze het met slechts een dj-set. Dat bleek echter geen probleem, want tussen de spiegels zorgde ze ervoor dat niemand stil kon blijven staan. Ze goot soul- en funkklassiekers in een hedendaags jasje, waarmee ze letterlijk stof deed opwaaien. De bassen drongen zowat permanent door tot in onze kleinste teen, al voelden sommige drops wel een beetje vreemd aan. Dat deerde echter niemand, want Eliza Rose bouwde gewoon een zomers feestje waarbij de goeie vibes die CORE al de hele dag uitstraalde centraal stonden. Als de CO2-kanonnen dan nog eens werden bovengehaald, was de set eigenlijk al compleet. Hallelujah!

DOMi & JD BECK @ Endoma

Anderson .Paaks protégés DOMi & JD Beck hebben er al een mooi parcours op zitten. Met twee Grammy-nominaties onder hun arm, een succesvolle debuutplaat NOT TIGHT en twee sets op het wereldbekende Coachella, hadden ze dus meer dan iets waar te maken in de Endoma in het Ossegempark. Met het podium ingekleed als hun debuutplaat (inclusief toiletpot als stoel) werd het publiek verwelkomd op een eerste Belgische show, en dat de twee nog jong zijn was te merken aan de meme-projecties die doorheen de set werden afgespeeld. Het jonge duo vloog, net zoals de vingers van DOMi over haar piano, er direct in. Voor een goed gevulde tent mochten ze het beste van zichzelf tonen en ze kregen dan ook al snel een oorverdovend applaus vanaf het eerste nummer ten einde kwam. We kregen af en toe een woordje tussendoor, maar het viel op dat de twee nog niet gekend zijn met het optreden voor grote publieken en zich liever focussen op het spelen van muziek. We bedoelen dit dan ook letterlijk, want volgens hen zou de zang er enkel maar voor zorgen dat de show bergafwaarts zou gaan. Jammer genoeg moeten we hen hier ook gelijk in geven. Tijdens “BOWLING” kregen we voor het eerst hun zangstemmen te horen en dat was eigenlijk niet nodig. De twee zijn talenten op hun instrumenten, maar hun vocalen hebben wel nog wat werk nodig. DOMi & JD BECK wisselden hun set af met covers, zoals een mashup met MF DOOM, en nummers van hun eigen langspeler. Dat de twee er wat van kunnen, moeten we ze wel zeker meegeven. Ze slaagden erin ons van de ene sfeer naar de andere te brengen, waardoor we heel de set lang constant van gevoel wisselden en ons geen moment verveelden. Desondanks de titel van hun debuutplaat, speelde het duo juist heel ‘tight’.

Masego @ Ardo

Masego bracht met het selftitled Masego een aantal maanden geleden een van de betere albums uit die we dit jaar al hoorden. De verwachtingen lagen dus hoog toen hij met zijn saxofoon naar het Osseghempark afzakte. Met een stevigere versie van “Navajo” zette de Amerikaan met Jamaicaanse roots meteen de toon voor de rest van het uur. Masego was niet afgezakt om ons in slaap te wiegen met zijn saxofoondeuntjes. Dat de man niet enkel een artiest, maar ook een goede entertainer is, bewees hij al vroeg in zijn set door tijdens “Lady Lady” zijn beste moonwalk boven te halen of tijdens “Mystery Lady“ met rozen richting het publiek te gooien. Met zijn zelfgenaamde traphousejazz liet Masego een mix van hiphop tot jazz en alles wat daartussen valt neerdalen in de buurt van het Atomium. Om het publiek uit zijn hand te laten eten gebruikte de artiest alles wat binnen zijn mogelijkheden lag. Gaande van rozen en flyers tot gekke danspasjes en zelfs iets wortelachtig. Dit alles maakte dat we echt naar een show aan het kijken waren en niet enkel naar een optreden. In een Masego-show kan een saxofoon natuurlijk nooit ontbreken en elke keer wanneer hij het instrument bovenhaalde, steeg de zwoelheid naar nieuwe recordhoogten. Om ook nog de temperatuur naar nieuwe hoogtes te duwen sloot de Amerikaan af met “Tadow”, waarmee hij de hele Ardo aan het dansen kreeg. Normaal gezien start de zomer pas op 21 juni, maar Masego bracht deze al een maand vroeger mee naar ons land.

Yussef Dayes @ Endoma

Wie na de set van Masego op de Ardo even wat muzikale afkoeling zocht, kwam naar de Endoma om het drumtalent Yussef Dayes te zien. De Brit brengt in het najaar zijn debuutplaat uit, na een hele reeks samenwerkingen met andere artiesten. Gehuld in een rode visnettop met rastamuts sjofelde hij het podium op en begon hij zonder enig woord aan zijn set. Om eerlijk te zijn, er moesten ook geen woorden vuilgemaakt worden aan de topset die Dayes voor ons in petto had. Elk nummer werd met gefluit en applaus ontvangen en de ondertussen volle Endoma kon er maar niet genoeg van krijgen. We kregen het ene lied na het andere en werden zo ook getrakteerd op een jazzcover van “Careless Whisper” van George Michael. Dat de man zijn hart, ziel en passie in zijn muziek steekt, was meer dan duidelijk aan de kracht waarmee hij op zijn drumkit tekeer ging. En dat het publiek dit ook kon appreciëren was te zien aan de blije gezichten en fans die zich vol overgave smeten op zijn muziek. Het ene stuk gleed mooi over in het andere en we verkenden hoogtes waar Yussef Dayes ons mooi in begeleidde. Hoe spaarzaam hij was met zijn woorden, gaf hij dubbel en dik terug in zijn muziek en wij konden niet anders dan gewoon puur genieten.

Pusha T @ Ardo

Toen aangekondigd werd dat Pusha T naar CORE festival zou afzakken, werden er in de Antwerpse haven overuren gedraaid. Een van de grootste namen uit de cokerap mocht de Ardo uit zijn voegen doen barsten. Jammer genoeg surft de man ook mee op de recente tendens van dj’s die eerst het publiek moeten opwarmen voor de rappers zelf het podium betreden. Gelukkig volgden al snel de stevige bassen van “Let the Smokers Shine the Coupes” en kregen we Pusha T zelf ook te zien. Met vrienden als Pharell, The Alchemist en Kanye West stalen niet enkel de grofgebekte teksten van Pusha T de show, maar even goed de beats. Met de heerlijke sample in “Just So You Remember” hoorden we daar al meteen een goed voorbeeld van. Toch bewees hij meteen daarna dat hij al die beats niet eens nodig heeft om indruk te maken door de intro van “If You Know You Know” a capella te rappen. Hoewel de Amerikaan het beste van zichzelf aan het geven was en zelfs de tijd nam om een plaat te signeren, bleef het energieniveau in het publiek nogal aan de lage kant. “Diet Coke” zorgde dan toch even voor een stroomstoot, waarna er op dat elan verder gesurfd werd en bij “Rock N Roll” en “Call My Bluff” de handen toch de lucht in gingen. Op de valreep kregen we zelfs de eerste pogo van het festival op de tonen van “Mercy”. Toen we dachten dat King Push het energiepijl niet meer hoger kon krijgen, besliste hij om “Runaway” met Kanye West ertegenaan te knallen en zo ook de achterste regionen van het publiek aan het bewegen te krijgen. Voor hij van het podium stapte, dropte de man nog even een atoombommetje met “I Don’t Like” om zo het Osseghempark nog eens goed wakker te schudden voor de avond inviel.

Romy @ AltVerda

Zangeres van Britse indieband The xx, maar Romy Madley-Croft is tegenwoordig ook bezig met haar eigen muziek uit te brengen. Bandgenoot Jamie xx koos de kant van elektronische muziek en ze besloot hem daar in te volgen. Onder haar artiestennaam Romy wist ze al een monsterhit te scoren met mede-Brit Fred again.. en Australische dj HAAi op “Lights Out” en scoorde met “Strong”, tevens een samenwerking met Fred again.., ook sterk. Om half acht stipt begon Romy dan ook aan haar set op de AltVerda. De zon was reeds gezakt, maar de Britse zorgde ervoor dat ze nog steeds scheen door middel van haar muziek. Als we even rondom ons keken, zagen we dan ook dat iedereen dol in het wild rondsprong en leek het even alsof het amfitheater veranderd was in een sportarena van de Wii en we een strike gegooid hadden. De beats beukten er op los en het publiek dat waarschijnlijk al heel de dag halt hield aan de AltVerda, beantwoordde dit vol enthousiasme. Tussen het draaien door probeerde ze dan ook wat interactie op te zoeken met het volk door voldoende hartjes te gooien. Ook haar reeds vernoemde bandgenoot had zijn plaatsje in de set, want wanneer Romy “Loud Places” van Jamie xx afspeelde, werd het volk gek en kon haar eigen open air niet meer slecht gaan.

PinkPantheress @ Endoma

BBC Sound of 2022-winnares PinkPantheress is druk bezig. Na een vruchtbare festivalzomer afgelopen jaar, mocht de jonge Britse dit showtje opnieuw brengen voor een volle Endoma. Waar ze vorig jaar op Pukkelpop (een passage die ze zelf bleek vergeten te zijn) nog alleen met haar dj en hypeman op het podium stond, werd er nu gekozen voor een setting met livemuziek. De dj mocht terugkomen, maar nu was er ook plaats voor een drummer en toetsenist/gitarist. Ze wandelde het podium op met haar handtas onder de arm alsof ze een vlugge tussenstop maakte en binnen de vijf minuten al weer door moest. Volgens PinkPantheress zelf droeg ze deze omdat die haar comfortabel doet voelen. Het publiek werd gek van het showtje dat de zangeres probeerde op te voeren en at uit haar hand alsof ze ons gouden eieren aan het voeren was. Jammer genoeg was het op muzikaal niveau een performance van een ander niveau. De set was doorspekt met autotune, lipsyncing, korte bindtekstjes waarin ze net iets te veel herkenbaar wilde zijn met haar leeftijdsgenoten en gekke, kleine dansjes zorgden ervoor dat het geheel enorm rommelig overkwam. We kregen dan ook het gevoel dat het de eerste keer was dat ze de set bracht, want de band en zangeres waren totaal niet op elkaar afgestemd gezien ze soms dacht te moeten zingen terwijl dat niet het geval was. Op een bepaald moment verdween ze dan ook voor vijftien minuten, om zogenaamd lippenstift aan te brengen, maar haar band verdween mee en we kregen een set van haar meegebrachte dj. Het was dan ook jammer dat dit moment eigenlijk het beste van de hele show was en er hier wel feest was. Misschien was de keuze dan ook beter geweest om haar op de AltVerda te zetten, gezien deze de set moest dragen. Op “Just a Waste” keerde ze terug en eigenlijk is die titel een beetje een samenvatting van de hele set, gezien de set een kwartier vroeger stopte en ze amper dertig minuten zelf op het podium stond. Misschien moet de BBC de volgende keer wat dieper nadenken voor het uitreiken van zijn prijzen.

HAAi @ AltVerda

Nadat Romy de AltVerda twee en een half uur onder handen had genomen, gaf ze de fakkel door aan een van haar betere vriendinnen: HAAi. De naar Londen uitgeweken Australische pakte het echter wel meteen een pak steviger aan, want ze nam meteen de proef op de som betreffende het ongelimiteerde decibelgebruik. Teneil Throssell, zoals de dj en producer echt heet, knalde namelijk zulke stevige beats door de speakers dat het publiek bijna letterlijk omver werd geblazen. Dat deerde de AltVerda weliswaar helemaal niet, want met een mix van strakke boilerroom en stevige dance, inclusief hier en daar snuifjes jungle, trap en trance, kwam ook HAAi alsmaar meer in haar element. Harder, beter, sneller en sterker; het energiepijl in het amfitheater ging al de hele dag in stijgende lijn en Throssell zorgde op haar beurt voor nog maar eens een reeks met kookpuntjes.

NxWorries @ Ardo

Ietsje later dan zijn protégés DOMi & JD Beck was het aan labelbaas Anderson. Paak zelf. Samen met Knxwledge vormt hij sinds 2015 het duo NxWorries. Het was enkele jaren stil rond deze samenwerking, maar sinds vorig jaar zijn ze terug met nieuw werk en daar hoort natuurlijk ook een eerste show op Belgische bodem bij. Met Knxwledge uittorend boven een groot LED-scherm maken de twee mannen goed gebruik van de gigantische LED-wall op het podium van de Ardo. Op het tempo van de logge beats verscheen ook zijn kompaan Anderson. Paak, voor de gelegenheid getooid in een gigantische muts, op het podium en duurde het dus niet lang voor er ‘Yes Lawd’ door de boxen knalde. De zwoele beats en Andersons groovy stem zorgden er al snel voor dat nummers als “Kutless” en “What More Can I Say” het talrijk opgedaagde publiek in een trance kregen. Net als bij PinkPanthress kregen we hier ook een intermezzo van de dj, al konden we deze keer wel beter plaatsen omdat de helft van het duo nog altijd op het podium bleef staan. Tijdens dit momentje vuurde Knxwledge onder andere Lenny Kravitz en Bobby Caldwell voor de kiezen, waardoor het laidbacksfeer behouden bleef. Toen Andy weer op het podium verscheen, werd duidelijk waarom hij even de coulissen ingedoken was. Hij had namelijk zijn zwart pak ingeruild voor een roos exemplaar, inclusief hoed. Met de schemering die inviel waren nummers “Just like this” en “Underneath the Balcony” de perfecte tracks om de eerste nacht van CORE lekker zwoel in te zetten. Om er toch voor te zorgen dat er niemand in slaap gewiegd werd, besloot Knxwledge weer een intermezzo in te lassen, al was het deze keer met disconummers van onder andere Magic Lady. Toch werd dat dansen ook verder gezet toen het duo aan “Link Up” begon en ze zelfs hun podium omtoverden tot een dansvloer door er een hele bende vrouwen op uit te nodigen. De set van NxWorries leek op het eerste zicht een laidback rustmomentje te worden, maar mondde uiteindelijk toch uit in een heus discofeestje met “Suede” en zelfs een Knxwledge-remix van “Wonderwall”.

Charlotte Adigéry & Bolis Pupul @ Endoma

Charlotte Adigéry & Bolis Pupul @ CORE 2023

Charlotte Adigéry en Bolis Pupul zijn weer klaar om een hele zomer lang de festivals af te schuimen. Met hun debuutplaat Topical Dancer uit 2022 maakte het duo al internationale naam met optredens op Amerikaanse televisie. Het ziet er dus naar uit dat het dansje van de Topical Dancer nog niet uitgedanst is en dat mocht iedereen geweten hebben in de Endoma op vrijdagavond. Om 22.30 stipt gingen de lichten uit en werden we met de scherpe gil van Charlotte Adigéry wakker gemaakt voor het heuse dansfeest dat ons te wachten stond. Eerder was er wat onzekerheid of we het duo zouden zien, gezien Adigéry haar vader verdwenen was uit een rusthuis, maar gelukkig wel werd teruggevonden. De gil die we kregen was dus vermoedelijk niet alleen het startschot van de show, maar ook een heuse ontlading van al de gevoelens die de zangeres gisteren meegemaakt had. Starten deden ze naar traditie met “Hey” en naar even goede gewoonte brachten ze hun nummers vol energie, passie en klasse. Het was met andere woorden weer een klassieke Charlotte Adigéry en Bolis Pupul-set, alles zat strak en netjes en de twee waren zo goed op elkaar ingestemd dat fouten zo goed als onbestaande waren. Enkele nummers verder nam Adigéry, in zowel Frans als Nederlands, de tijd om wat dieper in te gaan op haar dag. Hier nam ze ook de tijd om iedereen te bedanken die haar geholpen en steun gegeven had. Het was een vertederend moment van liefde en solidariteit, en de zangeres was overduidelijk geëmotioneerd. Hoewel er een heuse feestsfeer doorheen de tent raasde, bleef het publiek toch redelijk statisch en was het tot “Ceci n’est pas un cliché” dat de hele zaal zich ook volledig smeet. Niettemin was het weer een strakke prestatie van het Belgische duo.

Angèle @ Ardo

De eerste festivaldag werd afgesloten door een ware Brusselse. Act van dienst: Angèle, die tegenwoordig veel meer tijd in het buitenland doorbrengt dan in haar vertrouwde thuisstad. De samenwerking met Dua Lipa op “Fever” zorgde voor internationaal succes bij voornamelijk het niet-Franssprekende publiek en ze maakte ook de oversteek naar Amerika. Recent mocht ze zo tweemaal het bekendste, Amerikaanse festival Coachella spelen, waar ze het publiek bekoorde met een mooie mengeling van oud en nieuw werk. En dat door gewoonweg covers van jezelf op Instagram te plaatsen, alhoewel de familiale connecties daar ook zeker een bijdrage in hebben gezien ze de dochter is van Marka (Allez Allez) en de zus van Brusselse rapper Roméo Elvis. Starten deed ze met “Plus de sens” en aan de hand van een handje vol dansers kon de show echt van start gaan. Ze sprak al snel het publiek toe en deze thuismatch bracht haar duidelijk blijschap. Het was wel opvallend dat autotune en lipsyncing veel te veel gebruikt werden en er duidelijk een keuze moest worden gemaakt tussen vocals en show, en de keuze werd voor dat laatste gelegd. Maar in dit geval was dat niet erg, gezien de zangeres wist een show te geven. Ze werd niet alleen ondersteund door haar dansers, maar ook door heuse visuals die dankzij de grote LED-schermen van het Ardo podium goed tot zijn recht kwamen. Wanneer je steunt op digitale shows kan er wel al eens wat mislopen en was dat ook het geval bij “Oui ou non” toen de schermen het begaven en we in een duister geheel werden gelaten.

Het eerste meezingmoment kregen we aan de hand van “Tout Oublier”, een van haar grootste hits mede dank door de feature van haar broer Roméo Elvis. Deze laatste kwam niet meezingen, maar we kregen nu een ware karaoke mogelijkheid gezien de tekst op de grote schermen werden geprojecteerd. Deze visuals waren dan soms ook wat te veel van het goede. Als we geen opeenhoping van emojis kregen, was het de ‘glitterregen’ die over de livebeelden viel en het geheel eigenlijk wat goedkoop liet overkomen. Op andere momenten werden de achtbanen geprojecteerd die je kan terugvinden op de albumhoes van Nonante-cinq en gedurende “Perdus” werd het hele podium gehuld in een rode gloed en waren de visuals zo georganiseerd dat het leek alsof ze in een rode kamer zat. Tijdens “Je veux tes yeux” kregen we nog een kledingswissel en veranderde ze haar groen-zwarte tweed outfit voor een glitterende two-piece, helemaal klaar om tot het einde te glitteren. Niet haar broer, maar wel Damso werd tevoorschijn gehaald om zijn verse op “Démons” mee te komen rappen, maar verdween even snel als hij naar verscheen. Afsluiten deed de Brusselse op de meest perfecte manier met “Bruxelles je t’aime” en zo kon ze haar thuisstad de ideale vaarwel zeggen waardoor iedereen met een voldaan gevoel naar huis ging.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Deze recensies werden geschreven door Lucas Palmans, Joren Van der Plas en Frauke Van Coile.