© CPU – Lennert Nuyttens
Terwijl andere gitaarbands vroeg of laat tot de conclusie komen dat muziek maken beter een passionele hobby blijft, houdt STAKE het hoofd boven water. Zelfs na zes albums, waarvan LOVE, DEATH and DECAY de recentste worp is, blijven Brent Vanneste (gitaar/zang), Cis Deman (gitaar), Joris Casier (drums) en Jesse Surmont (Bas) onze nieuwsgierigheid prikkelen. Met postmetal en andere atmosferische genres kan het immers alle kanten uitgaan, waardoor het telkens uitkijken is wat de West-Vlaamse Gentenaars voor ons in petto hebben. Een goede vijf jaar geleden nam STAKE in de (toen nog) Vooruit waardig afscheid van zijn emotioneel verleden. Dat de langverwachte terugkomst naar Gent een symbolische show zou worden, werd meteen duidelijk toen de laatste kaarten de deur uitvlogen.
© CPU – Lennert Nuyttens
Ter gelegenheid van deze speciale avond kwam WHORSES van stal. De Gents-Kortrijkse noiseband maakt al enige tijd de underground onveilig. Na enkele beloftevolle singles als “Splinters” kwam er vorig jaar het zelfgetitelde debuut, waar we gisterenavond het meeste van hoorden. Frontman Harry Descamps was uitgedost in een strakke visnettop waardoor de ogen onmiddellijk zijn richting uitgingen. Ondanks dat het feit dat WHORSES amper steken liet vallen, werd de set na twintig minuten iets te eentonig en probeerde Descamps de meubelen te redden door even vooraan het podium te komen grasduinen. Bovendien zorgde drummer Tijl Van de Casteele hier en daar voor een brutale opflakkering. Live waren zijn zanglijnen een pak intenser dan in de studio en ook zijn drumwerk werkte aanstekelijk op onze nekspieren. Toen de gitaar van Timotheus De Beir het even liet afweten, speelden de overige drie eveneens professioneel verder. Dat WHORSES in de concertzaal strak in het zadel zat, mochten we dus letterlijk nemen.
© CPU – Lennert Nuyttens
Tijdens de vorige passage in de Antwerpse Trix viel het ons op dat het publiek een stuk rustiger was dan bij de vorige keren dat STAKE de zeven plagen op ons losliet. Terwijl nog geen honderd meter verderop doodgewone stervelingen zich lieten verleiden door smoutebollen op de Halfvastenfoor, opende STAKE in de Concertzaal van de Vooruit de kermis van de hel. De overgang van een distorted streepje klassieke muziek naar “Love Death Decay” deed de grond onder onze voeten stilletjes aan verdwijnen. Kort erna kookte bij “Catatonic Dreams” de boel over en was het voorste middenplein een heftige moshpit die telkens openging wanneer de gitaarriffs alsmaar sneller gingen.
Desalniettemin speelde STAKE niet alleen een thuismatch om iedereen gadeloos naar huis te sturen. Gevallen broeders kregen voor het misantropische “Devolution” een gepast eresaluut, terwijl “The Shrine” en “Track Into Sky” op hun beurt een psychedelische knipoog naar de vorige naamperiode waren. Fysiek gezien lijken de jaren amper vat te hebben op de leden, maar blaakten ze elk apart van een volwassen gezondheid. In plaats van zelf het gevaar op te zoeken, hoefde Vanneste maar met zijn ogen te knipperen om een wall of death op poten te krijgen. Deman en Surmont bleven stoïcijns op hun speelveld om Vanneste volledig te laten opgaan in de muziek. De twee snarenplukkers hadden echter genoeg aan hun eigen vlijmscherp spel om zichzelf anderhalf uur lang geconcentreerd te vermaken.
© CPU – Lennert Nuyttens
Wanneer we dachten dat Vanneste in een hoekje bloed zou ophoesten, waren we bijlange nog niet van hem af. Gedurende het puberale “Dickhead” werd de pit weer een pak meedogenlozer, maar alle remmen gingen vanzelfsprekend los toen “F*ck My Anxiety” onze angstgevoelens deed wegbranden. STAKE was hierbij het levende bewijs dat harde muziek een helend effect kan hebben. Al moet je ergens een schizofreen kantje hebben om anderhalf uur lang te staan zweten en puffen op schreeuwlelijke vocalen en riffs. “Deadlock Eyes” voelde immers aan als een adembenemend kopje onder in een bad vrieswater en gedurende de laatste mokerslagen zagen we de vlammen uit de videoclip denkbeeldig voor ons opdoemen.
Op het moment dat STAKE definitief uitgeblust leek te zijn, zorgde “Everybody Knows” voor de laatste onstuimige uitspattingen. Na vijf jaar niet meer in de Vooruit gespeeld te hebben, maakten de vier muzikanten de cirkel rond. Door niet te eindigen met “The Sea Is Dying” liet STAKE het verleden voor wat het is en dat konden we alleen maar toejuichen. Ten slotte grabbelde de postrockband uit de bekende trukendoos, maar bewezen de ‘merci’s’ dat gisterenavond volledig in het teken stond van empathie en wedergeboorte. Dat de beukenden gitaarlijnen en allesvernietigende drumbreaks desastreuze effecten uitlokten, maakten van STAKE een tweekoppige titaan in het zwaardere genre.
Volgende maand speelt STAKE in JC de Bilding (14/04), Cactus Club (15/04) en VIERNULVIER (22/04). Komende zomer staan Retie Rockt (10/06), Dour (15/07), Boomtown (16/07) en Alcatraz Open Air (13/08) op de agenda.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
