© CPU – Ymke Dirikx
Ondanks dat Fien Deman in 2015 met de groep I Will I Swear werd uitgeroepen tot een van de winnaars van De Nieuwe Lichting, kregen we tot enkele weken terug nooit een langspeler van haar te horen. Intussen bestaat die groep al jaren niet meer en bracht Deman in 2017 en 2019 wel twee ep’s uit onder de naam Ivy Falls. Met dat nieuwe muziekproject kwam Deman niet meteen in de grootste spotlight te staan, wat ervoor zorgde dat Ivy Falls tijd kreeg om aan nieuwe muziek te werken. Het nog verse Sense & Nonsense gaat over hoe ze als twintiger haar weg in het leven zoekt en klinkt als een intieme, melancholische ontdekkingsreis. Hoe die muziek zich naar een podium zou vertalen was de vraag en daarvoor zakten we af naar de Balzaal van de Gentse Vooruit.
Het ijs breken deed I’m the Hug met een klein grapje, waarna het viertal een eerste ingetogen nummer in gang zette. Gitaargetokkel en het geluid van brushes zorgden voor een intieme sfeer die doorheen de set groter werd. Een toevoeging van saxofoon of klarinet zorgde op de juiste momenten voor wat afwisseling tussen en diepgang in de songs. Het viertal haalde duidelijk veel plezier uit het spelen van hun muziek en het brave publiek leek dit dan ook te appreciëren. Naar het einde toe werd de muziek iets uitbundiger en zo ontpopte “My House” zich tot een hoogtepuntje. Waar de groep aanvankelijk misschien wat braaf overkwam, toonden ze doorheen de set toch aan dat ze ook op hun strepen konden staan, al deden ze dit nog steeds op een gepaste ingetogen manier. “Forget Me Not” zorgde voor een beetje een moody sfeer, maar later werd er met een meer upbeat nummer een andere uithoek van de sound van I’m the Hug opgezocht. Afsluiten gebeurde met een luide en stevige cover en zo toonde het viertal aan dat ze meer te bieden hebben dan de rustige zondagmiddagmuziek.
© CPU – Ymke Dirikx
De gezellige set van I’m the Hug leidde het optreden van Ivy Falls mooi in, want ook zij kwam met een hele reeks liedjes die geschikt waren voor onder de zachte zomerzon. Openen gebeurde met “Golden” waarop de frêle stem van de frontvrouw over de kalme muziek gleed, die als een klein beekje rustig kabbelde. De harmonieuze backings voegden meteen wat extra kleur toe aan de muziek zonder dat die aan intimiteit moest inboeten. Ook “Blue” en “Water” werden op een gelijkaardige manier aan het publiek voorgesteld en werden (zoals alle songs) met een braaf, doch welverdiend applaus ontvangen. De stem van Fien Deman kwam hier het best over bij de lagere tonen, aangezien sommige van de hoogste noten net iets hoog lagen. Vals klonk het nooit, maar wanneer ze vocaal niet werd bijgestaan door haar band hadden we op enkele zeldzame momenten een ‘net niet’ gevoel.
“Willing” opende met slechts wat pianoklanken en pure zang. Wat later voegde het contrabaswerk van Trui Amerlinck een groovy element toe aan de muziek en de vuile gitaarklanken die er naar het einde toe aan te pas kwamen, zorgden voor een mooi contrast. De zachtheid die zonder enige twijfel als een constante in de muziek aanwezig is, werd op de juiste momenten uitgedaagd door een stevigere gitaar. Bij “Strange Way” mocht de gitarist echt schitteren met een mooie en relatief stevige solo aan het einde, zeker als je die vergeleek met de zachte klarinetmuziek aan het begin van datzelfde nummer.
© CPU – Ymke Dirikx
“Strange Way” zorgde voor een rustmoment in het al rustige optreden, maar was daarom niet minder welkom. Ivy Falls nam er haar gitaar bij en trakteerde het publiek op een sololiedje dat ze met gesloten ogen bracht. Ook wij stonden met onze ogen dicht te genieten vooraleer we tijdens “Fight Me” een beetje met onze heupen konden beginnen bewegen. De bas zorgde daar voor een groovy element en toen met “Time” het slotnummer van de avond werd bereikt, werd dat lied wat meer kracht bijgezet. Het voelde als de wind die door je haren waait tijdens een zonnige tocht in de cabrio, vooraleer er met bisnummer “Lemons” in schoonheid werd afgesloten.
Ivy Falls deed in VIERNULVIER wat we van haar hadden verwacht. Ze trakteerde ons op het merendeel van de nummers van haar eerste langspeler en vulde die aan met enkele oudere nummers. Dat die soms net iets anders klonken dan het nieuw materiaal zorgde voor een fijne afwisseling in de set. De kalme muziek was de perfecte soundtrack voor een gezellige zondagse picknick in het zuiden van Frankrijk en werd op de juiste momenten wat extra kracht bijgezet. Gedurende een klein uurtje nam Ivy Falls ons mee in haar wereld en het was zonder twijfel gezellig in haar bubbel.
Facebook / Instagram / X / Website
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
Golden
Blue
Water
Willing
Twelve
Not Cool
List
Strange Way
Fight Me
Time
Lemons
