We Are Open 2023 (dag 1) @ Trix: Gezegend met talent

Jaarlijks stelt Trix al diens podia (inclusief de Kelder) ter beschikking van allerlei Belgische projecten. Deze jongstleden editie van ontdekkingsfestival We Are Open laat de klassieke opdeling van de focus op jazz, elektronische muziek en hiphop op vrijdag en de gitaardominerende zaterdag achterwege. We krijgen een bont allegaartje Belgische acts die op de rand van doorbraak staan, die gloednieuwe zijprojecten, solocarrières of nieuw materiaal willen voorstellen. Trix maakte een straffe selectie vaderlands schoon. En wij zijn daar uiteraard weer graag bij.

Soft Boy @ Bar

De ontdekkingsavond werd geopend met warme charme door de beglitterde Gentenaar Xander Hamelton en zijn muzikale vrienden. We vermoeden dat deze jongeman een interessante platencollectie op zijn plank heeft staan, gezien zijn muziek knipoogt naar allerlei muziek van weleer. Soft Boy grijpt vooral terug op vrolijke, twangley, licht psychedelische sixtiespop, volledig in lijn met de Elephant 6-beweging. Het samenspel van rammelende gitaren, een groovy ritmesectie en soms een streepje viool was erg speels, maar nog leuker vinden we de Beach Boys-gewijse samenzang: ‘pa pa pa pa’, ‘la la la la’ of ‘ah ah ah ah’. Het was een zware taak om de energie van het publiek aan te wakkeren, maar de knuffelbaarheidsfactor van deze groep was alvast enorm. Met goedlachse liedjes over pakweg boeken zorgde Soft Boy voor een vredevol begin van We Are Open 2023.

Soft Boy speelt samen met JAKOMO in de Charlatan op 24 april.

Mia Lena @ Kelder

Anderhalf jaar geleden schitterde Marie Benmokaddem alias Mia Lena nog op onze showcase in Pilar, vrijdagavond mocht ze de ‘kelder’ openen van We Are Open. De kelder is een onderverdieping tussen het café en de repetitieruimtes van het complex. De Brusselse zette met haar soulvolle stem de toon van een muzikale vrijdagavond. De eerste kijklustigen troepten al vroeg samen om rustig aan te viben op tracks als “Lonely” en het kersverse “…questions”. Doordat Lena vlot wisselde tussen Nederlands, Frans en Engels voelde iedereen zich onmiddellijk welkom. Niettegenstaande haar synthesizersound flirt met popmuziek of r&b, had ze toch een losse of alternatieve vibe waardoor haar performance spontaan overkwam.

Mia Lena speelt 15 april op Squat Festival, 29 april op Inc’Rock Festival, 3 mei op Les Nuits Botanique en 6 mei op Les Aralunaires.

RONKER @ Café

‘We zijn nog maar één nummer ver en er is al een snaar gesprongen’, grapte frontman Jasper De Petter. Onze Grote van Beer Morgen 2023 kreeg de eer om het podium van het café te openen en kon rekenen op een trouw publiek. Het viertal uit de Dendersteek doet zich een beetje ‘schraal’ voor, maar weet dondersgoed waar ze mee bezig is. Ronkende stonerpunk à la Motörhead dekt de lading volledig. RONKER is nu eenmaal straight to the point. Hier en daar moest De Petter het publiek wat oppeppen om te doen bewegen. ‘Classics’ als “Goliath” en “Shame” klonken dan weer bekend in de oren waardoor de aanwezigheidsfocus strak bleef. Zoals vanouds toonde De Petter fysiek weer aan dat een monitor of versterker een handig verhoog is om iedereen bij de les te houden. Hopelijk hielden ‘de vijf zotten’ die hem erna staande holpen, er geen accute rugpijn aan over.

Dit voorjaar speelt RONKER nog bij het Leuvense INUIT (21/02) en in Wevelgem (01/04). De eerste reeds aangekondigde festivalshow is op Rockelingen (29/07).

Blu Samu @ Zaal

De eer om de grote zaal te open verging Blu Samu. De Brussels-Portugese hiphopster schudt iedereen wakker met haar diepe bassen en groovy tunes. Haar gebruikelijke gasten liet ze in de hoofdstad. Geflankeerd door een drummer en gitariste/toetseniste deinsde ze niet terug om een volle zaal op te zwepen. ‘y’all don’t know this track?’, riep ze verbaasd bij het inzetten van “I Run”. Wie niet meteen wist hoe te dansen op haar zwoele Portugese teksten, hielp ze door een dansje voor te doen. Eentje dat zelfs de mensen met stijve heupen meekreeg. In haar eenvoudig wit lang kleed had Blu Samu iets kinderlijk. Al spraken die dansmoves en hitsige teksten dat tegen. Even dachten we dat haar set inzakte bij een ingetogen Portugees lied, maar wanneer de beat startte, legde ze de babbelaars het zwijgen op. Haar hese stem kwam helemaal tot z’n recht op “Douceur” en “Manzanita”. Afsluiten deed ze met een impressionante rap op “Turquoise”. Voor ze er nog snel een half bisnummer aanplakte.

Lennart Heyndels @ Kelder

In de Kelder stond Brusselaar Lennart Heyndels omsingeld door allerlei knopjes, kabeltjes en apparaatjes. Naast zijn werk bij Hi Hawaii en allerlei jazzensembles vond de multi-instrumentalist tijd om een heerlijk album bijeen te knutselen: Brussels MIDI, een titel die de sound goed omschrijft. Op modulaire synthesizers en allerlei midi’s creëert hij vrolijke electro die een zelfde sfeer deelt als Yellow Magic Orchestra, of dichter bij huis, Borokov Borokov. Helaas besloot het publiek de dansbenen stil te houden, en in plaats daarvan aan het babbelen te slaan. In de kelderruimte kreeg de rumoer meer ruimte dan Heyndels spel. Dat was erg jammer, want dansen had fijn geweest.

Ada Oda @ Bar

Ada Oda liet de Italiaanse zon in ons hart. De prettig gestoorde postpunkband rond César Laloux (The Tellers, BRNS, Italian Boyfriend) en Victoria Barracato, dochter van Frédéric François, at namelijk gretig van beide walletjes. Naast uptempo songs genre Wet Leg speelde Ada Oda ook luchtige psychedelische liefdesliedjes die de eerste rijen deden heupwiegen. Barracatos Italiaanse zanglijnen waren onverstaanbaar, maar dat belette echter niemand om zich ook geestelijk open te stellen voor de fijne deuntjes. Na verloop van tijd begon alles wat dunnetjes te klinken. Er was daarentegen geen gebrek aan spelplezier. De bandleden waren elk op hun manier Duracell-konijntjes die afwisselend rondsprongen en het ruim aanwezige publiek in de ogen keken. Diegene die telkens binnen kwamen, bleven ter plekke staan of zochten elders een goed plekje. Ada Oda maakte dus een prima beurt. De erfgenamen van René Magritte kunnen op hun twee oren slapen want het Belgisch absurdisme is nog lang niet uitgedoofd.

Marcel @ Café

Aan gitaren geen gebrek op deze eerste dag van We Are Open. En dat beloftevolle Belgische muziek niet alleen uit Vlaanderen moet komen, bewees de korte, maar krachtige set van Marcel. De band uit het verre Aarlen staat gekend voor veel lawaai. De versterkers stonden hoog opgestapeld aan de zijkanten van het krappe podium waar ze met z’n vijven op samengepakt stonden. De zanger gaf nog snel een laatste advies aan de geluidsman ‘plus fort!’ voor hij zijn winterjas uitdeed en een voetbalshirt tevoorschijn kwam. Marcel bood carnavaleske punk à la Plastic Bertrand aan, maar dan in onverstaanbaar Engels. Dat maakte ook niet uit. De ‘oehs’ en ‘aaahs’ waren aanstekelijk genoeg om een moshpit te ontketenen. Zelfs in het Duits ging Marcel hard. De gitarist wisselde af met een orgeltje en zo waren de grauwe jaren 80 nooit ver weg. ‘We verkopen croissants en cd’s aan de merchandise’, zei de drummer in gebrekkig Nederlands. De aangename chaos was compleet wanneer de zanger op een fluitje begon te blazen. Marcel besloot zijn Vlaamse veroveringstocht met de enige Franstalige song in hun portefeuille “Intimité”.

Marcel staat dit jaar op 27 april op Les Nuits Botanique met Annabel Lee en Gros Coeur.

Jazz Brak @ Club

Waar Zwangere Guy solo of bij STIKSTOF het feest altijd op gang weet te trekken, lijkt de nadruk van Jazz (Brak), het prachtige pseudoniem van rasechte Brusselaar Jasper De Ridder, altijd op het zo oprecht mogelijk overbrengen van zijn teksten te liggen. Hij hoeft niet in de spotlight te staan, maar wil samen met zijn familie (BOVEN ALLES) bouwen aan een activistische aanpak om Brussel aan te spreken. ‘Taal is het wapen van het volk,’ hoorden we hem scanderen op zijn allereerste liveshow als soloartiest. Jasper vertelde ons dat hij heel erg uitkeek naar dit specifieke moment. Iedereen wist dat hij het meende. De teksten zijn, zoals het Jazz begaat, introspectief en gaan vaak over wat STIKSTOF betekent, maar nu even goed over het belang van zijn solomuziek. Debuutplaat BRAK ligt binnen anderhalve maand in de platenwinkels. Jazz vertelde ons dat in tussentijd zijn vaderschap zal verdubbelen. Deze toekomstige gebeurtenis kwam terug in de teksten. De beats van Stab zijn goed, maar zijn nogal gelijkaardig aan het recente STIKSTOF-werk. We zagen Jazz solo, maar zagen hem nog niet volledig als uniek project. Oprecht is hij wel steeds, en zelfs een moshpit opentrekken weet hij klaar te krijgen.

Debuutplaat BRAK dropt op 23 maart 2023. Die stelt hij onder andere voor twee dagen later op Out the Frame 2023.

Meltheads @ Zaal

Er is slechts één band die hier vorige editie ook stond en dat is Meltheads. Dat ze in een jaar tijd zijn gegroeid van het openen op de caféstage tot een headlinerwaardige naam in de grote zaal, is een duidelijk voorbeeld van wat een sterke livereputatie en een monsterhit als “Naïef” teweeg kunnen brengen. Toch was de thuismatch met een overvolle zaal iets bijzonders. Het grootste deel van de show bestaat uit noisey punknummers die misschien beter zouden staan op een kleine stage. Niet dat het podium te groot was. Frontman Sietse Willems neemt elk podium volledig tot zijner beschikking. Met een microkabel rond zijn nek gewikkeld, en een zonnebril op schreeuwde hij zo hard mogelijk in de micro. Vervolgens dimden de lichten en werd “Naïef” heel rustig ingezet. Het publiek ging los op dit – voor velen – hoogtepunt van de avond. Toch voelde het een beetje aan als twee shows, gezien het nummer niet echt in hun set past. Anderzijds, het zijn wel twee goede shows.

Meltheads tourt als support van dEUS door Luxemburg, België en Nederland, waaronder in de hopeloos uitverkochte AB-shows. Volgende zomer palmen ze dan de festivalpodia in.

Nikitch & Kuna Maze @ Bar

Boven aan de bar was het stevig dansen bij de in Brussel residerende Franse producers Nikitch & Kuna Maze. Samen speelden ze jazzy house met live band. Je kent het wel, van die wah wah synths, een stevige basgroove en drums met voortdurende hihats. Het trio stak er enkele jazzbreaks tussen en af en toe werd een dwarsfluit bovengehaald. Het publiek vormde zich rond de band heen en begon te dansen. Dit kleine feest maakte iedereen gelukkig, zowel op als naast het podium, tot achter de bar. We dansten al te graag mee.

Mayorga @ Café

Valentijn viel vrijdagavond enkele dagen vroeger, want de liefdevolle indierock van Mayorga pakte het Café moeiteloos in. Geliefd bij zowel een jong als ouder rockpubliek kon de winnaar van de Nieuwe Lichting 2023 en ex-De Belofte op Willy rekenen op een overvolle speelplek. Bezieler Helena Mayorga Paredes hoefde namelijk niemand aan te manen om dichterbij te komen, want iedereen hing stijf aan haar lippen. Ondanks dat Paredes het project naar zichzelf noemde, stond er wel degelijk een hechte band te performen die ieders emoties opwekten. Charline D’Hoore (gitaar/elektronica) en Trui Amerlinck (bas/elektronica) waren zo sterk op elkaar ingespeeld dat Paredes ongestoord kon soleren en rondvliegen. Haar rode pumps testten meerdere de malen de wetten van de zwaartekracht. Een lach of een traan kon eraf, maar het koppel dat ‘hard aan het muilen was’, kaapte de hoofdprijs van appreciatie.

HEISA @ Club

Limburg boven met HEISA! Na het geweldige joni en de vorig jaar verschenen ep OUTLIAR heeft dit Limburgse trio heel wat sterk materiaal om mee uit te pakken. En toch verrasten ze ons door te beginnen met een nieuw, nog niet uitgebracht nummer. Eentje dat alle ingrediënten die HEISA zo’n coole band maakt omarmt: vingersnelle gitaren, bikkelharde drums en vooral de bas die klinkt alsof het vijf gitaren tegelijk afspeelt. De naam van de band doet eer aan het geluid. Ritmes zweven vaak op een heel strakke manier in het rond. Geluidsmuren doorbreken zichzelf. Het hoogtepunt was zeker en vast hun wilde “80’s Song“. We zijn omvergeblazen. Weeral.

Kleine Crack & Slagter @ Kelder

Het Belgisch equivalent van Ho99o9 draagt al enige tijd  de naam Kleine Crack. De Antwerpse rapper stond een poos geleden op de cover van Knack Focus en lijkt steeds meer aan relevantie te winnen. Het VHS-collectief ontrekt zich van alle sociaal wenselijke narratieven en beukte er hard op. Drillrap, gabber of trance,… Kleine Crack en zijn vaste kompaan Slagter maakten van dat alles een hamerend spektakel. De fans vatten onmiddellijk post en al vanaf de eerste beat ontstond er een broeierige moshpit. Ondanks de donkere teksten over drugs en masturbatie, zat de balans tussen haat en liefde meer dan goed. Kleine Crack besefte maar al te goed dat hij de mens moet entertainen, maar verloor daarbij niet aan authenticiteit. De aanwezigheid van Kleine Kova en de twee enthousiastelingen die een ‘Crack-verse’ mochten komen spitten, deden de set voorbijgaan als een trein. ‘Wij spelen thuis en winnen’, was van begin tot eind geen leugen voor eigen bestwil.

Zaterdag 18 februari nemen Kleine Crack en Slagter en de VSH crew hun intrek bij De Studio in Antwerpen.

30.000 monkies @ Café

Afsluiten (op de afterparty na) was weggelegd voor de noiserock van het Beringse 30.000 monkies. Na HEISA konden ook zij bewijzen dat de Limburgse scene goed zit. Songstructuren lijken achterwege gelaten. Experimentele ambientstukken en gespeel met een dubbele micro en wat electronica werden afgewisseld met brutale broodroosters van doommuren. Dat gitarist Michiel De Naegel een alter ego heeft als Joeri Chipsvingers, werd duidelijk gemaakt door zijn fans door telkens ‘Joeri! Joeri!’ te roepen tussen de nummers door. “HONESTY INTEGRITY FRIENDSHIP PASSION” was bevreemdend en live was het dat ook. De zaal liep langzaam leeg, maar wie bleef, kon genieten van een bijzonder creatieve band.

Ook al was het publiek niet altijd voor honderd procent aandachtig bij de liefde voor muziek, alle artiesten grepen hun kans ten volle om te genieten van dit toonmoment. We zagen echt sterke shows van onder andere Mayorga, HEISA, Kleine Crack & Slagter en Nikitch & Kuna Maze. Op de tweede dag is het programma even rijkelijk gevuld. Daar zullen Lander & Adriaan het hoofdpodium betreden, maar uitkijken doen we ook naar onder andere Tuff Guac, Annabel Lee en Use Knife.

Deze recensies werden geschreven door Cédric Ista, Emma Vierbergen en Pieter Wilms.