Er hing een lange tijd een vloek rond het Eurovisiesongfestival, want ondanks enkele honderd miljoen kijkers per jaar, waren er maar weinig acts die een langdurige, internationale carrière konden uitbouwen na hun deelname. De Italiaanse rockformatie Måneskin brengt daar (voorlopig) verandering in. In 2021 wonnen ze overtuigend in Rotterdam en groeiden ze uit tot een ongeziene hype tot ver buiten Europa. Sinds hun overtuigende zege is het wachten op een nieuw album van Damiano, Victoria, Thomas en Ethan. Ondanks dat het album dan wel RUSH! mag heten, hebben ze dus hun tijd genomen om aan nieuwe nummers te werken. Die klinken helaas iets minder authentiek dan op hun vorig project Teatro d’ira: Vol. I, want de Amerikaanse invloeden overheersen hun Italiaanse charmes.
Het viertal trok voor RUSH! onder andere voor het eerst naar Los Angeles en werkte in de muziekmetropool samen met hitproducers als Max Martin, Justin Trantor en Captain Cuts. Dat het album dus al snel heel Amerikaans aanvoelt, is dan ook geen verrassing. Opener “OWN MY MIND” maakt zich daar nog niet schuldig aan. De song is hoofdzakelijk opgebouwd rond een goed geschreven refrein en muzikaal klinken ze scherp en gedreven zoals we het in hun eerdere projecten al hoorden. Helaas kunnen ze dat niveau niet volhouden en vallen ze al snel te commerciële arrangementen te prooi. “TIMEZONE” is zo Amerikaans als het maar kan zijn en zou evengoed van OneRepublic of Imagine Dragons kunnen zijn. Van zodra de groep hun muzikale identiteit wat verliest, raakt het viertal ook onze aandacht wat kwijt, want het gekende geluid horen we in “TIMEZONE” amper.
Het zou kort door de bocht zijn als we zouden stellen dat Måneskin niet zijn best doet om nieuwe dingen uit te proberen, maar net zoals in de wetenschap is niet elk experiment geslaagd. In “BLA BLA BLA” willen ze een gewisse punk-flair verspreiden, maar die is helaas te ongeloofwaardig om van een goed nummer te kunnen spreken. Op “THE LONELIEST” willen de Italianen dan weer hun zachte kant laten zien, maar raken ze verstrikt in een spinnenweb van meligheid en flauwe instrumentatie. De emotie die ze in de tekst steken, kunnen ze helaas muzikaal niet bij ons oproepen en temt ons enthousiasme wederom. De pijnpunten van RUSH! zijn duidelijk. Zelfs met de hulp van gitaargod Tom Morello op “GOSSIP” slaagt het viertal er niet in om het vuur in ons aan te wakkeren en inspireren ze ondanks een energieke melodie weinig. Onze tenen krullen pas echt wanneer Damiano in “KOOL KIDS” een heel nummer lang een Brits accent imiteert. Wat het nut daarvan is? We zullen het wellicht nooit weten, maar we hopen vooral dat deze uitschuiver een eenmalige gebeurtenis is.
RUSH! heeft gelukkig ook wat meer te bieden, en dan vooral in het laatste deel van het album. In “MARK CHAPMAN” weerklinkt namelijk eindelijk nog eens het Italiaans en klopt het plaatje muzikaal helemaal, met een gedrevenheid die we in de Engelstalige nummers vaak missen. Op “IL DONO DELLA VITA” doet de groep daar nog een schepje bovenop en gaan ze qua instrumentatie nog een stuk sfeervoller te werk door voor minder pop-georiënteerde melodieën te gaan en echt eens buiten de lijntjes te kleuren met warmere, doordachtere klanken. Tussen alle voorspelbare poprock die deze langspeler rijk is, brengt “IL DONO DELLA VITA” een meer dan welgekomen frisse wind op RUSH! en geven ze ons een inkijk op hetgeen er in de Italianen zit, maar te weinig tot uiting komt. Het eerder uitgebrachte “LA FINE” klinkt dan weer zoals we het viertal van vroeger kennen: niet bijster origineel, maar wel effectief en vooral leutig. In het Italiaans blijft Måneskin nu eenmaal het meest uniek en het sterkst in hun schoenen staan.
Hun gigantische succes heeft ervoor gezorgd dat de vier rocksterren niet langer in kleine, zweterige clubs moeten spelen. Hun aankomende Europese tour brengt hen langs de grootste zalen van Europa en dat je daarvoor ook de nodige arena-anthems nodig hebt, spreekt voor zich. Op RUSH! horen we naast de hits “SUPERMODEL” en “MAMMAMIA” ook wat nieuwe kandidaten voor grootse meezingmomenten. “GASOLINE” is een kant-en-klare meebruller die in de studioversie niet veel origineels te bieden heeft, maar in liveshows wel voor een explosieve sfeer zou kunnen zorgen. Ook “FEEL” geeft ons het gevoel dat de fans hier zot van zullen worden, doordat vooral ook Victoria en haar basgitaar een belangrijke rol krijgen en Damiano ook in de studioversie al zijn extravagante zelve kan zijn. Het zijn bijlange niet de sterkhouders van het album, maar onderlijnen vooral hun ambities om live verder door te groeien naar nog grotere podia dan waar ze nu al staan.
We hebben het in eerdere recensies al aangehaald: Måneskin klinkt unieker en snediger in het Italiaans. Dat ze op RUSH! vooral voor het Engels kiezen, is wellicht om hun internationale succes alleen maar groter te laten worden, maar zorgt er voor ons tegelijk ook voor dat ze hun unique selling point verliezen. Måneskin kan en moet beter, want op deze zeventien nummers horen we iets te zelden de euforie die hen zo kenmerkte in het begin. Dat ze met de meeste nummers voor sfeer zullen zorgen tijdens hun liveshows, staat buiten kijf, maar we missen soms wat authenticiteit en hebben het gevoel dat RUSH! eerder een commercieel product is in plaats van een muzikale verder ontwikkeling. Het is aanstekelijk en plezant, maar hun meerwaarde verloren ze wat uit het oog. De fans zal dat echter worst wezen, terwijl de eeuwige critici na dit project met zekerheid niet zullen worden geconverteerd tot hun grote fans. We kunnen RUSH! daarom best vergelijken als fruit op een pizza: de ene kan niet genoeg ananas op zijn pizza Hawaï hebben, terwijl de andere zo’n pizza vervloekt en er een aanslag op de Italiaanse keuken in ziet. Måneskin, je bent er fan van of niet. Net zoals van pizza Hawaï.
Op 2 en 3 maart staat Måneskin in Vorst Nationaal. Beide shows zijn reeds helemaal uitverkocht.
Facebook / Instagram / Twitter
Ontdek “IL DONO DELLA VITA”, ons favoriete nummer van RUSH!, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
Ik vind het jammer dat jullie dit schrijven Maneskin is een goede band en het heeft al het zwaar te verduren gehad. Verder vind ik Rush! een geweldig album, The Loneliest vind ik een prachtige ballad. Ze stoppen heel veel moeite in hun muziek, dus zo een felle uithaal is onterecht.