2022FeaturesInstagramUitgelicht

35 albums die je misschien over het hoofd zag in 2022

Revelators Sound System – Revelators

Met vier nummers zou je niet meteen denken dat Revelators een lang album is, maar niets blijkt minder waar. Twee songs klokken boven de tien minuten af en zo zitten we al snel aan een duurtijd van boven de dertig minuten. Revelators Sound System is het zijproject van His Golden Messenger-frontman M.C. Taylor samen met producer Cameron Ralston. Het geheel brengt de sonische klanken van de altcountry van zijn project samen in een gevoel van sprituele jazz, waardoor je meer dan een halfuur in een soort van trance verkeert. Alice Coltrane is een naam die snel bij je opkomt als je wilt vergelijken, maar toch creëert de band een volledig eigen wereldje. Of dit een eenmalig uitstapje was of niet, Revelators staat als een huis en werd, ondanks de release op 37d03d (het label Aaron Dessner en Justin Vernon), te vaak over het hoofd gezien.

Richard Dawson – The Ruby Cord

Richard Dawson vervolledigt met The Ruby Cord zijn trilogie rondom tijd. Peasant speelde zich nog af in de middeleeuwen, 2020 in het (destijdse) heden en deze nieuwe in door sciencefictiongevaar geteisterde scenario’s. Het album start met een joekel van een nummer: exact 41 minuten lang. In dit epos wordt het verhaal uit de doeken gedaan van “The Hermit”: een simpele middeleeuwse visser die een nieuw soort ogen wordt aangeboden. Hierop krijgt hij zoveel informatie ter beschikking tot het punt dat hij de echte en de virtuele wereld niet meer van elkaar kan onderscheiden. Dit verhaal ligt pijnlijk dicht bij onze realiteit, en ook op de overige zes ‘kortere’ nummers krijgen we gelijkaardige verhalen te horen. Zo is er bijvoorbeeld “Museum”, een museum opgericht eeuwen nadat de mensheid verdween. Dawson bezingt er enkele vage herinneringen aan de mensheid, met onder andere ‘Riot police beating climate protestors’. Misschien is het een negatieve blik op de toekomst (en het heden), maar toch straalt de helende stem van Dawson en het prachtige gitaarspel veel levensvreugde en bewondering voor de wereld uit. Zo getuigt de manier waarop een koor voor de climax op datzelfde “Museum” zorgt. De imperfectie in het muzikale (zoals enkele valse gitaarnoten) voegt enorm veel toe aan de oprechtheid van deze Engelse songwriter. Het ambitieuze karakter maakt deze trilogie des te indrukwekkender.

Rip Room – Alight and Resound

Als je ervoor kiest om je band Rip Room te noemen, dan kan je die naam maar beter waarmaken. De artpunkgroep uit San Fransisco is al sinds 2015 bezig met het touren en releasen van ep’s, maar pas dit jaar verscheen het debuutalbum. Eind mei is een drukke periode en zo raakte de plaat wat ondergesneeuwd, maar dat bleek volledig onterecht. De band houdt het midden tussen Parquet Courts en Melvins. Een streepje punk en een streepje grunge dus, en dat is meteen hoorbaar in de vocals van frontman John Reed. “Loose Ends” heeft een catchy melodietje in de gitaar, waardoor je al snel de neiging krijgt om te bewegen en “The Timing’s Never Right” laat ook horen dat het instrumentale een prominente rol inneemt. Er wordt voldoende geëxperimenteerd met noisy geluiden, maar de nadruk ligt op het repetitieve en dat slaat aan.

Scarcity – Aveilut

Hierboven (zie: Mamaleek) schetsten we al even het afgelopen jaar van The Flenser, een vooruitstrevend label op vlak van donkere, harde muziek. Een release van dit jaar die in nichekringen heel wat furore maakte, maar het grote publiek moeilijk kon bereiken, is het debuutalbum van het New Yorkse Scarcity. Deze black metalband belichaamt wat stadgenote Hunter Hunt-Hendrix begin vorig decennium opperde in haar manifest: black metal verliest zichzelf in zijn clichés en een nieuwe generatie moet er nieuw leven inblazen. Ook al lijkt Scarcity wel wat ideeën van Liturgy gestolen te hebben, toch zet de band op Aveilut – bam! – een eigen gezicht neer. De droney ambient in combinatie met hevige percussie, dissonante gitaren en schreeuwen om nachtmerries van te krijgen is op z’n minst gezegd indrukwekkend, en op z’n meest gezegd transcendentaal.

Širom – The Liquified Throne of Simplicity

Širom is een trio dat alles uit de kast haalt. Letterlijk. Deze Sloveense groep maakt namelijk droomachtige folk met een gigantisch arsenaal aan (obscure) akoestische instrumenten, inclusief handgemaakte creaties. Hiermee maakt de band geen korte gevatte liedjes, maar wel lang uitgesponnen muzikale trips die vaak tegen de twintig minuten klokken. Het werk dat Širom op The Liquified Throne of Simplicity presenteert is meeslepend en bijna hypnotiserend, maar steeds verrassend dankzij de vele geluiden waar we als West-Europese luisteraar niet altijd mee vertrouwd zijn. Hoewel de muziek van dit trio altijd groots in aanpak is, klinkt het bijzonder gevoelig en tastbaar. Het beluisteren van deze plaat kan op voorhand als een hele onderneming lijken, maar eenmaal je in deze muziek zit genesteld, wil je er niet meer uit.

The Soft Pink Truth – Is It Going to Get Any Deeper Than This?

Is It Going to Get Any Deeper Than This? is niet alleen de titel van de nieuwste plaat van The Soft Pink Truth, maar ook het doel. De zin werd ooit door een vrouw naar het hoofd van een dj’ende vriend geslingerd en bleef hangen. Bijgevolg heeft The Soft Pink Truth (het project van Drew Daniel, lid van Matmos) een plaat gemaakt die start als aanstekelijke deephouse met zware baslijnen, maar steeds dieper wegzinkt naar andere genres. Zo weeft de muzikant naadloos disco, pop, drone, funk en jazz in het album en kent de plaat hier en daar drastische moodswings tussen euforie en wrevel. Het lijkt bijna een onmogelijke opgave om met zo’n concept een gefocuste plaat te maken, maar The Soft Pink Truth is hierin geslaagd en daardoor verdient hij met Is It Going to Get Any Deeper Than This? alle eer.

TV Priest – My Other People

Een van de mooiste platen die dit jaar verscheen, is ongetwijfeld My Other People van TV Priest. Het tackelen van moeilijke onderwerpen en complexe gevoelens is iets dat in het postpunkgenre vaak genoeg gedaan wordt, maar veelal is het dan met een flinke lading sarcasme en ironie. Op My Other People doet TV Priest het juist met een dosis oprechtheid en kwetsbaarheid die we in het genre niet vaak genoeg zien. Het album is eerlijk en intiem, en slaagt er moeiteloos in om succesvol op onze emoties in te spelen. Een plaat om eventjes casual naar te luisteren is het niet, maar wij garanderen je dat My Other People volledig de moeite en tijd waard is.

Upchuck – Sense Yourself

Nog voor je één noot van Sense Yourself hebt gehoord, heb je al een idee wat je op je bord zult krijgen. Het bloed op het hoofd van frontvrouw Kaila ‘KT’ Thompson laat je weten dat we hier geen zachte indiefolk zullen horen, maar rasechte, snelle punk. Upchuck doet wat Turnstile vorig jaar zo goed deed, alleen kreeg het veel minder aandacht. De sound van de band is dan ook iets robuuster met meer nadruk op het punkgehalte, snelle gitaren en furieuze vocals en minder experimentele kantjes. De opname is ook wat ruwer, waardoor je echt het gevoel krijgt dat je in de studio zit tijdens de luisterbeurt. Met punkbangers als “Sense Yourself” en “Leech” ligt het tempo hoog, maar op een nummer als “Facecard” kruipt er ook een subtiele postpunkinvloed in het geheel. Kortom, voor iedereen in het punkgenre wat wils op deze Sense Yourself.

Vendredi Sur Mer – Métamorphose

Er was eens… Meestal beginnen sprookjes steeds met diezelfde zin, maar op Métamorphose begint de Zwitserse Vendredi sur Mer met haar fantastische single “Le Lac“. Voor haar tweede langspeler waren de verwachtingen hoog, want haar debuutalbum Premiers émois werd een alom geprezen plaat. Gelukkig verschool ze zich niet in haar schelp, maar werkte ze aan minstens even frisse popdeuntjes die door hun Franse tekst en nostalgische sound een lichte euforie in ons ontvlamden. Dankzij het tweede album van Vendredi sur Mer leefden wij nog lang en gelukkig, want op de dertien leuke liedjes kan niet alleen gezellig gedanst worden, maar is er ook ruimte voor diepgang. Franse pop op z’n best.

Vulva – Woe to the Wicked

Het Rotterdamse postpunkduo Vulva bracht ons dit jaar haar debuutalbum Woe to the Wicked. Wie een tere ziel heeft, blijft beter ver weg van deze twee dames, want hun rauwe en feministische teksten verbloemen niks. Er was zelfs even een kleine controverse in de Nederlandse media over het nummer “Kill the Baby”. Het feit dat VULVA geen blad voor de mond houdt, in combinatie met doomy sludge riffs, pijnlijk geschreeuw en een gruizige mix maakt dat Woe to the Wicked een van de meest eerlijke en eigenwijze albums van 2022 is.

Wild Pink – ILYSM

De Amerikaanse indierockers van Wild Pink zijn al even actief, maar hebben in onze regio nog geen al te grote bekendheid vergaard. Als het van hun voorlaatste plaat A Billion Little Lights afhangt, is dat wat ons betreft geen wonder, want dat album blonk vooral uit in saaie middelmatigheid. Het afgelopen jaar bracht het kwartet uit New York met vierde langspeler ILYSM weliswaar helemaal andere koek; twaalf liedjes vol aanstekelijke teksten, slimme songstructuren en bovenal wondermooie melodieën. De gloedvolle productie laat de zachte pianopartijen en ritmes goed tot haar recht komen en vormt de perfecte basis voor John Ross’ fluisterende zang. Als je weet dat hij de plaat maakte ter afleiding van z’n gevecht tegen kanker dan krijg je alleen maar meer kippenvel. ILYSM is dan ook een album om te koesteren en verdient zeker en vast je aandacht.

Uit al deze albums kozen we overigens onze favoriete nummers, en die goten we allemaal in een Spotify afspeellijst. Zo kan je des te meer genieten van al deze verborgen pareltjes!

Deze lijst werd samengesteld door alle beren. De recensies werden geschreven door Niels Bruwier, Lucas Palmans, Simon Meyer-Horn, Maxim Meyer-Horn, Robbe Rooms, Pieter Wilms Stephanie van Tol, Jan Kurvers, Steven Scheers, Ariane Cooremans en Martijn Minne.

Related posts
AlbumsFeatured albumsRecensies

Waxahatchee – Tigers Blood (★★★★½): Thuiskomen met een prachtige omweg

We schrijven maart 2020 wanneer Waxahatchee het prachtige Saint Cloud op de wereld losliet. Te midden van een pandemie waarin alles op…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Dehd - "Light On"

Twee bands, Dream Eagle en Heavy Dreams, slaan sinds 2015 de handen in elkaar en noemen zichzelf nu Dehd. De band uit…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Rock Werchter maakt affiche compleet met 22 nieuwe namen!

Al bekomen van de dertien nieuwe namen die Pukkelpop vanochtend op je los liet? Goed, want er volgt nóg meer festivalnieuws! Dat…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.