We stelden je de afgelopen weken al heel wat lijstjes voor met onder andere de beste platen van Belgische en Nederlandse bodem, maar ook onze internationale top 50. Dat het een haast onmogelijke opdracht is om de beste albums te kiezen, werd daardoor nog maar eens duidelijk; zeker doordat er heel wat pareltjes onder de radar blijven. Daarom maakte we bij deze nog een lijstje, met daarin 35 albums die eigenlijk meer aandacht verdienden dan ze kregen. Omdat al die albums niet echt met elkaar te vergelijken vallen, is dit gewoon een alfabetische weergave. Op die manier krijgen ze alle 35 toch nog de erkenning die ze verdienen. Dat zal voor de ene misschien een fijne ontdekking opleveren, terwijl de andere een zucht van herkenning zal slaan. Opnieuw voor ieder wat wils!
Anna Erhard – Campsite
Vorig jaar rond deze tijd maakte de wereld al kennis met Anna Erhard via haar debuutalbum Short Cut, wiens verlegen klinkende nummertjes al volop wisten te charmeren. De Zwitserse knutselde dit jaar een beresterke opvolger in elkaar: Campsite. De titel verwijst naar het vaste kampeerplekje waar Anna’s ouders haar tot haar grote vreugde elke zomer mee naartoe namen en de levendigheid en gelukzaligheid van die momenten hoor je diep verweven zitten in het poppy DNA van de plaat. “Horoscope” is misschien wel het meest catchy nummer dat Anna Erhard tot nu toe geschreven heeft, “Three Tons of Steel” en “Family Time” klinken toverachtig mooi en “Guestroom” is een binnenkopper van formaat. Redenen genoeg dus om het plaatje van Anna Erhard een kans te geven, en dat heeft ESNS ook beseft!
Big Scary – Me and You
Als je muziek maakt en uit Australië komt, dan weet je zeker dat er talent in de vingers zit. Bij Big Scary is dat niet anders. Het duo uit Melbourne maakt weliswaar geen rammelende garage of stevige hardrock, maar houdt het heel klein en breekbaar. Dit jaar verscheen met Me and You hun vijfde album en nog steeds lijkt het ons alsof de aandacht voor de band te miniem is. Tom Iansek en Jo Syme zoeken op de plaat naar intimiteit, ingetogenheid, hoop en liefde. De ene keer hoor je de stem van Jo waardoor je aan London Grammar denkt, de andere keer doet Tom zijn ding waardoor het meer richting The War on Drugs neigt. En als je dan een combinatie te horen krijgt zoals op “Real Love”, dan voel je gewoon magie in de lucht hangen. Een ideaal plaatje om eens goed bij te mijmeren en het hoopvolle van het leven te omarmen.
Bob Vylan – Bob Vylan Presents the Price of Life
Het derde album van het Britse duo Bob Vylan mocht niet ontbreken in een van onze lijstjes. Met Bob Vylan Presents The Price of Life brengen de heren hun vlijmscherpe maatschappijkritische teksten vinniger dan ooit tevoren. Hierdoor wonnen ze zelfs de MOBO-award voor beste alternatieve act van 2022. Dit is extra indrukwekkend als je weet dat de Britten alles zelf producen, opnemen en uitbrengen op hun eigen label. Nummers “Wickedamp; Bad” en “GDP” zijn absolute hoogtepunten en illustreren perfect hoe rauw, explosief en uniek hun mix van grime, hiphop en punk is.
Croatian Amor – Remember Rainbow Bridge
Croatian Amor zwemt in de nostalgie. Remember Rainbow Bridge, het nieuwe album, is de perfecte post-raveplaat. Na een volledige nacht door bassen geteisterde trommelvliezen, strompelend door de straten onderweg naar huis, wekt bijvoorbeeld titelnummer “Remember Rainbow Bridge” zowel weemoedige rust als rusteloze euforie op. Even veel kinderlijke bewondering als een melancholische terugblik. Omdat de Deense Loke Rahbek deze mix tussen ambient en techno maakte als hommage aan de adolescentie, is het afspelen van dit album tijdens zo’n huiswaartse wandel een diepe reflectie op wat het betekent om jong te zijn en de acceptatie dat onze positie in de wereld verandert. “5:00 am Fountain” dwaalt doorheen het ochtendgloren en na een tocht van een dik half uur kan je voldaan slapengaan met het meditatieve ukulelemotief op “So Long Morningstar”.
Crows – Beware Believers
Het wordt tijd dat Crows meer erkenning krijgt. Al van bij het debuut in 2019 laat de band geen spaander heel van alles wat rechtstaat en dat is op opvolger Beware Believers niet anders. Het bracht de Britten weliswaar al iets verder – naar Sonic City bijvoorbeeld – en daar lieten ze zien dat de nummers live zowaar nog strakker zijn dan op plaat. Bij deze Beware Believers zoekt Crows ook andere regionen op, waardoor songs als “Meanwhile” en “Healing” iets donkerder binnenkomen zonder daarbij een verplichte ontploffing te krijgen. Daarnaast horen we op “Garden of England” en “Slowly Seperate” nog steeds de furiositeit die hen kenmerkt en zo wordt Crows steeds meer volwassen. Hopelijk zorgt hun derde plaat voor de nodige volwassenheid, om het zo bij het grote publiek ver te schoppen.
death’s dynamic shroud – Darklife
Misschien heb je nog niet van hen gehoord, maar death’s dynamic shroud is zo ongeveer het meest toonaangevende producerscollectief dat op onze aardbol ronddwaalt. Ze stonden mee aan de wieg van de hele vaporwavebeweging om in 2015 dat genre volledig te overstijgen met het geestverruimende I’ll Try Living Like This. Zeven jaren later komen James Webster, Tech Honors en Keith Rankin met Darklife op de proppen, een album dat popmuziek bevraagt, bespeelt, omkeert en in nieuwe banen leidt. We hebben nog nooit iets gelijkaardigs gehoord als singles “Fall For Me” en “Messe de E-102”. De kans is klein dat popmuziek (of clubmuziek) uiteindelijk zo zou klinken, maar de mix tussen glitchy productie, synthpop, vaporwave en hevig bewerkte stemmen is extreem fascinerend. Dat de heren gestaag naambekendheid vergaren maakt ons heel nieuwsgierig naar wat voor invloed ze uiteindelijk zullen hebben.
Dehd – Blue Skies
De in Chicago gevestigde band Dehd is gegroeid met elk album dat ze uitbracht sinds het zelfgetitelde debuutalbum in 2016. Na het succes van Flower of Devotion in 2020 waagde de groep zich in 2022 opnieuw aan een langspeler met potentieel tot een doorbraak bij het grote publiek. Blue Skies bevat net als de vorige releases een paar stuwende popnummers, met het typische kleurrijke geluid dat we van de Amerikaanse band gewoon zijn. Roadtrip-rockalbums worden beoordeeld op hun aanbod aan vrolijke, makkelijk mee te schreeuwen teksten en daar heeft Blue Skies er een overvloed aan. Met synthesizers, glinsterende gitaren en verschillende lagen van zang transformeren de nummers tot levensechte versies van zichzelf. In tegenstelling tot haar vorige werk, schenkt Dehd op Blue Skies ook aandacht aan tragere en meer meditatieve singles met een verhoogde emotionele inhoud. Deze oprechtheid binnen elk nummer is hoe de band met beide voeten op de grond blijft en hoe ze van Blue Skies een album maakte zonder iets van haar eerdere charme te verliezen.
Della Zyr – 비타민과 우려 Vitamins and Apprehension
Er raast een nieuwe rage over het wereldwijde web: dromerige Koreaanse shoegaze. Vorig jaar ging de cassette van Parannouls To See the Next Part of the Dream voor een honderdtal euro over de toonbank. Zijn concullega Asian Glow bracht enkele albums en ep’s uit, waarvan je misschien nog wel iets terugvindt in een van onze andere eindejaarslijstjes. Beide labelgenoten zijn DIY éénmansprojecten, en zo ook Della Zyr. Waar de andere twee soms neigen naar schreeuwerige emo, blinkt Della Zyr uit in het combineren van dromerige folk met in reverb druipende gitaren. Dit debuutalbum klinkt bijna even mooi en sprookjesachtig als de prachtige hoes. De verschillende texturen maken het een plaat die past bij verwondering voor de wereld, met een onderliggende laag van tristesse. Vorige week voegde de Zuid-Koreaanse op de valreep nog een ep toe aan haar oeuvre. Die duurt ironisch genoeg langer dan het album, maar bevat eenzelfde schoonheid; een verlengstuk dat we even graag ons laten omarmen als het debuutalbum.
Dienne – Addio
Uiteraard waren er dit jaar ook tal van Belgische albums die we graag in de kijker zetten. Eentje daarvan is Addio van Dienne. Dit debuutalbum is geschreven in de nasleep van het overlijden van haar grootmoeder. Ze overleed tijdens de covidpandemie, waardoor fysiek afscheid nemen niet mogelijk was. Dat afscheid nam Dienne dit jaar in muzikale vorm, met een gevoelige en meeslepende plaat. De soundscapes die ze creëert klinken op het eerste gehoor abstract, maar zijn dankzij nostalgische geluidsfragmenten, zachte elektronische texturen en hobo in werkelijkheid heel gevoelig en vooral menselijk. We zijn lang niet de enige die geraakt zijn door het album, want niemand minder dan Nicolas Jaar bracht de plaat uit op zijn label.
Endless Dive – A Brief History of a Kind Human
Wat is de link tussen Vlaamse primitief Rogier Van der Weyden, Buffalo Laurent Depoitre en de jongens van Endless Dive? De slaperige Waalse stad Doornik, van waaruit ze hun claim to fame proberen te manifesteren. Het viertal debuteerde al in 2016 met een ep’tje dat vooral onder de radar bleef vliegen en dat werd drie jaar later opgevolgd door een debuut dat onterecht wat in de vergetelheid verzeild raakte. Nu nog eens drie jaar later lijken de jongens erop gebrand om niet nog eens hetzelfde lot te ondergaan met hun nieuwe plaat. Op A Brief History of a Kind Human koppelen ze hun melodieën die knipogen naar Explosions In The Sky met de energie van Mogwai en dompelen ze het onder in een winterse sfeer zoals ook Do Make Say Think dat kan. Al van bij opener “Blurred” trekt de band je een waas voor de ogen, waarna “Elevator to Silence” heerlijk traag langs je benen en rug naar boven klimt. Met de indrukwekkende apotheose “Au revoir” zegt Endless Dive niet ‘vaarwel’, maar wel ’tot later’.
flipturn – Shadowglow
In 2022 verscheen eindelijk het debuutalbum van flipturn. Niet dat er veel anticipatie voor was, want de band uit Florida heeft maar één nummer dat boven de tien miljoen streams uitkomt en dat is alweer een song uit 2018. Dat iedereen bijna vergeten was dat flipturn bestond, kon je dus best geloven. Toch is Shadowglow een testament geworden waarin het vijftal zijn talent om catchy indierocknummers te schrijven tentoonspreidt. In veertien nummers horen we vooral veel plezier en een voorbeeld van hoe indierock zou moeten klinken. Soms is het moeilijk om er binnen dat genre uit te springen en het is dus jammer dat flipturn niet de aandacht krijgt die het verdient. Een nummer als “Brooklyn Baby” blinkt uit in zijn opbouw en “Hollow” toont dat je met veel instrumenten een rijk geluid kunt maken. Al deze elementen geven Shadowglow een luisterbeurt (of meerdere) van vijftig minuten zijn volledige waarde.
Florist – Florist
Florist, de Amerikaanse folkband rond zangeres Emily Sprague, kwam in 2022 opnieuw bij elkaar en bracht het gelijknamige album Florist uit. Dit omdat de groep voor het album Emily Alone uit 2019 was teruggevallen op Sprague’s soloproject zonder bijdragen van de andere bandleden. De negentien nummers op Florist maken het evenzeer een audiodocumentaire als een folkalbum. Meer dan de helft van de tracklist bestaat namelijk uit gevonden geluiden, kortstondige improvisaties en combinaties daarvan, gepresenteerd als duetten met de natuur. De langspeler speelt als een familieportret: het vormt een ode aan de voedende kracht en troost van hun vriendschap. Nadat Emily Sprague in 2019 voor Emily Alone solo ging, voelt dit album aan alsof de band samen nieuwe wegen probeert in te slaan. Hun geluid, gewoonlijk zacht en stabiel, wordt een les in catharsis. Een van de eerste dingen die daardoor opvalt, is de dynamiek van de band. Omdat Sprague een treffende tekstschrijfster is en omdat haar stem zo rustig en bekrachtigend is, is het gemakkelijk om over het hoofd te zien hoe cruciaal elk lid is voor de minimalistische stijl van de groep. Aangezien dat de interludes talrijker zijn dan de gezongen nummers, is het moeilijk om dit Florists meest toegankelijke album te noemen, maar het is zeker het meest fysieke. Je krijgt alle componenten te horen die het album vormen: de bandleden die samenkomen, de liedjes die op hun plaats vallen en zelfs het bos waarin ze de opnames maakten. Florist is het best te ervaren als een geheelbeleving, maar sommige nummers staan zeker op zichzelf.
Ontdek meer op de volgende pagina!
