Het debuutalbum van de Zwitserse jongedame met het zwoelste stemgeluid van Europa en omstreken is uit! We hebben het over niemand minder dan de rijzende ster Vendredi Sur Mer, en wij stellen ineens voor om minstens een midweek aan ‘t zeetje bij te boeken met de muziek van deze jongedame. In een interview vertelde Charline Mignot ons over de dingen die haar inspireren en over hoe haar specifieke sound tot stand komt. Dat die sound ook echt overtuigend klinkt, bewijst ze met verve op Premiers Émois.
Frans is op zich al de taal van de romantiek, en Vendredi Sur Mer wendt die dan nog eens aan op de best mogelijke manier. Charline bezingt de liefde en brengt dat zo zwoel en verleidelijk als maar zijn kan. Doordat ze afwisselt tussen zingen, spreken en de verleidelijke middenweg krijgt het geheel een retro vibe. Zoals zij woorden uitspreekt; dat kom je niet vaak tegen, en het feit dat ze dit live ook perfect voor elkaar krijgt, maakt dat allemaal nog beter. Vendredi Sur Mer hoeft niet te overtuigen met uithalen of iets dergelijks, ze wil niet de show stelen, maar focust daarentegen op het meeslepen van de luisteraar in een sfeervol verhaal.
Die retro sound wordt nog versterkt door het gebruik van specifieke synths. In de meer uptempo nummers komt daar nog eens een leuk arsenaal aan bouncy baslijntjes bij, die de songs optillen tot een dansbaar, funky resultaat. Hierop toont de artieste zich van haar sterke, onafhankelijke kant en je gelooft meteen dat ze de hele wereld aankan. Een rolmodel dat haar visie op de liefde zonder schroom deelt onder begeleiding van aanstekelijke keys en bas, wees maar zeker dat het werkt. Probeer maar eens stil te zitten op “Encore” of singles “Écoute Cherie” en “Chewing-Gum”. Ook “Larme à Gauche” wordt al snel erg groovy. De gitaarriff die het refrein begeleidt, heeft in feite niet zoveel om het lijf, maar wordt perfect bespeeld door Charline, doordat ze haar tekst telkens opnieuw eerst uitspreekt en geleidelijk aan meer begint te zingen op dezelfde melodie als de gitaar. Het zijn die kleine dingen die haar nummers vaak zo interessant en aanstekelijk maken.
Hier en daar gaat Vendredi Sur Mer de kalme en zachte kant op, zonder de nummers te laten openbarsten in grooves en hooks. De Zwitserse toont zich weer als de koningin van de zweverigheid, haar zwoele stem brengt je in vervoering. Maar er zijn ook songs op het album die rustig beginnen en al gauw opbouwen in de richting van dansbaarheid. Zo worden “J’aimerais” of “Toi Moi Pas Nous” binnen de minuut overstelpt met synths. Meebewegen wordt een evidentie, en tegelijk klinken die nummers nog steeds dromerig. Een leuke mix!
Dat is nog niet alles. Vendredi Sur Mer haar palet aan invloeden heb je pas volledig ervaren wanneer je ook haar nummers met niets minder dan hiphop-invloeden ontdekt. Veelzijdigheid troef want ook deze richting gaat ze zonder struikelen uit. Zo voegen keys vanaf het begin van “La Nuit” een geheel nieuwe dimensie toe aan de sound van Vendredi Sur Mer. Een diepe bas versterkt dat effect nog en maakt er zelfs iets duisters van. De nummers blijven hun coole mengeling van zweverigheid en funk behouden, en tegelijk komt er dit intrigerende hiphop-gevoel bij. Hetzelfde presteert Charline op “Dolan” en een laatste zijde van de zangeres krijgen we te horen op “L’Histoire Sans Fin”. Het lijkt alsof geëxperimenteerd wordt met de instrumentals en de sound is uiteindelijk nergens zo ludiek als hier. We vragen ons bijna af waar ze niet mee weg zou komen…
De conclusie spreekt voor zich: Vendredi Sur Mer brengt electropop van de bovenste plank en vult die in zoals ze het wil. De jongedame kan ons in een vingerknip aan het dansen zetten, maar durft het ook rustig te houden en schuwt een experiment met hiphop-invloeden niet. Als zij niet uitgroeit tot een grootse sensatie, dan weten wij het ook niet meer.
