Onder haar moniker Vendredi sur Mer werkt Charline Mignot inmiddels al sinds 2013 aan haar muziek, maar het was met haar debuutalbum Premiers Emois uit 2019 dat ze haar ultieme doorbraak had. De Zwitserse bracht een frisse wind in de Franstalige popwereld en schuimde alle festivals af. Het is dan ook niet verwonderlijk dat nummers als “Écoute chérie” of “La femme à la peau bleue” de kaap van twintig miljoen streams vlotjes bereikten. Drie jaar later is ze terug met nieuw werk, waarop ze muzikaal een metamorfose onderging en toch nog steeds vasthoudt aan het romantische, sensuele van haar eerste langspeler.
Er heerst een heerlijk nostalgische sfeer in Vendredi sur Mers muziek, maar toch klinken haar nieuwe nummers iets hedendaagser dan op haar eerste album. Het zwoele en liefdevolle zit er nog steeds in, maar de referenties naar de jaren tachtig in de melodieën zijn inmiddels ingeruild voor moderne, lichte beats. Haar jongste hit en tevens albumopener “Le lac” vat eigenlijk meteen samen wat we hiermee bedoelen, want de pianomelodie wordt na een korte intro meteen bijgestaan door warme beats en een heerlijke vocale productie die zelfs wat aan Lous and The Yakuza doet denken. Het weemoedige blijft echter nog steeds overeind en komt zelfs even sterk naar voren.
Terwijl Vendredi sur Mer op Premiers émois resoluut haar speelse kant naar voor brengt, lijkt ze het op Métamorphose iets doordachter aan te pakken door donkerder uit de hoek te komen. Terwijl “Comment tu vas finir” perfect op haar eerste wapenfeit zou kunnen staan, is “Désabusée” een tikkeltje duisterder in zijn productie, mede dankzij de passage van Sam Tiba – overigens ook de producer van het hele album – en de bonkende beats die wel eens uit de Berghain zouden kunnen komen. Daartegenover staat dan weer het fragiele “S’il est”, dat zich beperkt tot een magische pianomelodie en het vooral ook moet hebben van haar intrigerende zang, waardoor het nummer als een heldere ster op dit album pronkt. Een gelijkaardige emotie wekt ze ook met “Mâle à l’aise” op doordat ze haar stem nog iets meer de ruimte geeft en zich met gemak nestelt in onze gedachten.
Nadat ze op “Dis moi” samen met Duñe nog even in rustige sferen blijft hangen, keert ze op “Monochrome” en “Déçue” terug naar de dansvloer met zeer funky baslijnen die tijdens de refreinen met alle aandacht gaan lopen. “Capable de toi” is misschien wat minder dansbaar, maar haar kenmerkende spraakzang weet ons in de strofes weer volledig in de ban te trekken zoals enkel zij dat kan. Eindigen doet ze uiteindelijk met het bezwerende “Lettre à moi-même”, waarmee ze het album met haar tedere stem doorheen haar nieuw sprookjeswereld loodst en zichzelf nog eens herinnert aan wat ze allemaal bereikt heeft. Niet alleen de tekst zorgt daarbij voor kippenvel, ook de strijkers hebben er hun aandeel aan wanneer ze het halfweg het nummer van haar overnemen.
Op Métamorphose ondergaat Vendredi sur Mer een sprookjesachtige gedaantewisseling, die nog steeds aanleunt bij hetgeen haar zo populair maakte, maar tegelijk ook de mogelijkheid biedt om een nieuw publiek te bereiken. Vendredi sur Mer is al lang geen briesje meer, maar verovert de Franstalige popwereld als een echte wervelwind die stilaan iedereen meekrijgt. Métamorphose is een album dat toont dat Franstalige pop nog lang niet aan zijn einde toe is. Vendredi sur Mer gaat niet alleen voor een nostalgisch sfeertje, maar zoekt muzikaal nog meer diepgang op en experimenteert ook nog wat meer met haar stem. Métamorphose werd een album dat misschien minder vrolijk klinkt dan haar eerste album, maar daarom niet moet onderdoen en laat zien dat er nog heel wat facetten te ontdekken vallen.
Op 11 mei staat Vendredi sur Mer op Les Nuits van de Botanique. Tickets voor de show zijn reeds te koop.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
