Fousheé – softCORE
Soms wordt een album beter naarmate je er vaker naar luistert. softCORE van Fousheé is hier een perfect voorbeeld van. Op het eerste gehoor vonden we dat de debuutplaat van de Amerikaanse iets te weinig diepgang had, maar hoe meer we ernaar luisterden de afgelopen tijd, hoe meer we het gingen waarderen. Fousheé vermengt op softCORE genres variërend van chille r&b tot stoere poppunk tot een uitermate geslaagd geheel, eentje dat barst van bravoure, ambitie en zelfvertrouwen. Na haar bescheiden succes op TikTok in 2020 kiest Fousheé ervoor om niet voor de makkelijke weg te gaan met hapklare liedjes met potentieel om viraal te gaan op de filmpjesapp, maar juist om lekker haar eigen ding te doen. softCORE is het bewijs dat dat verdomd goed werkt, en we kunnen niet wachten om te zien wat de toekomst in petto heeft voor de Amerikaanse!
High Vis – Blending
Britpop is bijlange nog niet dood. Waar Blur tegenwoordig een comeback aankondigt en Liam Gallagher vorig jaar twee keer Knebworth uitverkocht, zijn er ook nog nieuwe acts die hun neus aan het venster steken. High Vis is weliswaar niet gloednieuw, want al sinds 2016 timmeren ze aan de weg. Toch lijkt Blending hun plaat te zijn die de wegen deblokkeert en hen richting meer bekendheid zal schieten. Muzikaal horen we op de volledige plaat een mix tussen Jane’s Addiction en The Stone Roses, waar vooral de vocals richting het eerste neigen en het muzikale richting het tweede. Toch bezit High Vis de nodige eigenheid en ook wel steengoede songs. Neem nu opener “Talk for Hours”; meteen word je meegezogen in het verhaal van de band met een anthem dat al snel in je geheugen gegrift staat. Ook nummers als “Trauma Bonds” of “Fever Dream” hebben echter die dromerige gitaar in combinatie met het anthemgehalte dat iedere song van body voorziet. Naar High Vis hoef je bijgevolg niet meer te hengelen, de band zal binnenkort wel zelf uit zijn aquarium ontsnappen.
Hinako Omori – a journey…
Hinako Omori is een van de vele artiesten die door middel van het ambientgenre op zoek is naar de helende aspecten van muziek. Op haar album a journey… kregen we dit jaar een ambitieus en verrassend resultaat te horen. De titel is goed gekozen, want Omori neemt ons mee naar grenzeloze muzikale landschappen die perfect in elkaar overvloeien. Op het album genieten we van het meticuleus gecreëerde, ruimtelijke geluid, dat rijk is aan kristalheldere synths en de zalvende zang van Hinako Omori. a journey… is daarom voor iedere liefhebber van verstilde muziek een album dat je niet gemist mag hebben, maar ook voor de mensen die minder vertrouwd zijn in het genre is het een ideaal album om je te laten binnentrekken in een nieuwe wereld.
Jeshi – Universal Credit
Uit de gigantische vijver van opkomend Brits hiphoptalent is Jeshi een meer dan welgekomen verademing, zo bewees hij net voor de zomer op zijn debuutalbum Universal Credit. Jarenlang schaafde de Londense artiest aan zijn sound, terwijl zijn pen ook scherper en actueler werd. Op zijn eerste album gaat hij dan ook de moeilijke thema’s niet uit weg en heeft hij het onder meer over de generatie die nu volwassen wordt in een van de grootste economische crisissen van de laatste jaren. Beladen materie met andere woorden, maar hij weet het toch op een zeer luchtige en verrassend catchy manier te brengen. Nummers als “3210”, “Generation” en “Protein” steken er bovenuit, maar ook “Hit by a Train” en “National Lottery” laten hun sporen na. Universal Credit is zowel inhoudelijk als muzikaal een goede belichaming voor 2022 en daarom meer dan het beluisteren waard.
Kathryn Joseph – for you who are the wronged
for you who are the wronged is misschien een wel van de mooiste en meest breekbare albums van het jaar. Kathryn Joseph komt op haar nieuwste langspeler naar buiten met muziek zo fragiel als kwetsbaar porselein. De intieme muziek brengt een super serene sfeer met zich mee en zorgt voor kalmte en rust in de grootste chaos. Ondanks dat de muziek heel rustig is, zit er zo nu en dan toch een zekere aanstekelijkheid in, waardoor je alsnog vast komt te zitten in de kleine kunstwerkjes op dit album. Wie op zoek gaat naar uiteenlopende muziek, mag for you who are the wronged gerust overslaan, maar wie genieten kan van intieme muziek, die ontdekt hier misschien wel een meesterwerk.
Maia Friedman – Under the New Light
Wie de voorbije jaren naar het nieuwe werk van Dirty Projectors geluisterd heeft, zal zeker en vast de stem van Maia Friedman gehoord hebben. Ze is een van de stemmen in de excentrieke groep, maar ook solo bracht ze dit jaar een bijzonder aangenaam album uit. Under the New Light is een verzameling van tien sterke indiepopsongs geworden. Niet van de meest experimentele of vernieuwende soort, maar gewoon oerdegelijk, ontzettend sfeervol en aanstekelijk. De songs van Friedman klinken aangenaam, kleurrijk en gemeend. Haar debuut is zo’n plaat die je eender wanneer wilt opleggen en misschien zelfs twee keer na elkaar.
Mallrat – Butterflue Blue
De Australische Mallrat kwam op haar debuutalbum Butterfly Blue werkelijk uit haar cocon en ontpopte zich als een kleurrijke muzikale vlinder. Op elf nummers doorgrondt ze rustige elektronische geluiden die soms openbreken tot iets groters en door ruwe gitaarlijnen worden verrijkt. De single “Your Love” kan gerekend worden tot de betere popnummers van het jaar en ook de verrassende samenwerking met de rapster Azealia Banks “Surprise Me” weet positief te verrassen. Mallrat schommelt op haar album tussen sentimentele nostalgie en hartverwarmend futurisme, wat in het nummer “Rockstar” zijn symbiose kent. Tussen alle opzwepende popmuziek door voelt Mallrats eerste wapenfeit als een vertederende boodschap van liefde die ons hartje dit jaar meermaals sneller liet slaan.
Mamaleek – Diner Coffee
The Flenser, het gerenommeerde label rondom Dan Barrett (Giles Corey, Have a Nice Life) heeft er een ontzettend goed jaar op zitten. De laatste worp van Chat Pile werd een gigantisch internationaal succes en schopte het tot onze top 50, maar enkele andere projecten leverden ook fantastische albums op (zie ook Scarcity). Mamaleek is zo’n project. Met zijn combinatie tussen smooth jazz en metalscreams zorgt de band voor een luisterbeurt waarbij je je redelijk ongemakkelijk voelt, op een heel fascinerende manier. De hoes weet het Twin Peaks-esque gevoel van het album misschien wel het best te vatten. De spanning lijkt voortdurend op het randje van mentale breakdown te balanceren. Je bent gewaarschuwd, het is geen gemakkelijke luisterbeurt. Wel een heel verslavende.
Marina Herlop – Pripyat
Heel af en toe komt er een album tevoorschijn dat je uit je lood slaat, puur en alleen al omdat het zo eigenzinnig, eigenaardig en ongeremd artistiek is. pripyat van Marina Herlop is er zo eentje. De muzikante genoot scholing in klassieke piano die in haar sound te horen is, maar weet haar achtergrond volledig te deconstrueren en om te bouwen naar een eigen muzikale taal. Op pripyat horen we glitchende geluiden, ritmes die geïnspireerd zijn door de Carnatische muziek uit India en de bezwerende stem van Herlop die als een koor opgebouwd en gelaagd wordt. In zowel productie, durf en muzikaliteit is dit korte, maar krachtige album een unieke uitblinker.
MJ Lenderman – Boat Songs
‘Underrated’ is misschien een groot woord voor een album dat door Pitchfork tot een van de vijftig beste albums van het jaar gekroond werd. Toch leek Boat Songs in België wat onder de radar te blijven. Onterecht, want MJ Lenderman varieert moeiteloos tussen complexloze indierock en vervormde zang- en gitaarpartijen. Het meesterschap van het album schuilt echter in haar songschrijverschap. In eenvoudige strofes beschrijft de zanger vaak absurde en komische taferelen. “Hangover Game” is zo meer een ode aan de edele kunst van het pintelieren dan aan de bezongen Michael Jordan. Een album dat muzikaal vernuftig in elkaar steekt en ons een glimlach op de mond tovert; meer kunnen we niet vragen.
Oso Oso – sore thumb
Midwest emo is een genre dat in België nog te veel ondergewaardeerd wordt. Nochtans komen er jaarlijks pareltjes in het genre naar boven, zoals dat dit jaar bij Oso Oso het geval is. De vierde plaat van de band uit Long Beach gaat verder waar hun vorige plaat uit 2019 stopte. Met zijn twaalf nummers maakt Oso Oso namelijk gewoon nog steeds zonnige nummers met een emotionele invloed in de vorm van een dromerige stem, die het geheel van de nodige lusteloosheid voorziet. Toch word je helemaal niet lusteloos als je naar de songs luistert, want een nummer als “fly on the wall” heeft een bepaalde intensiteit en “pensacola” kon evengoed van Weezer geweest zijn in het Pinkerton-tijdperk door de laidback gitaartjes. Kortom, sore thumb is dé midwestemo-plaat die je dit jaar moest checken.
Petrol Girls – Baby
Wie een stevige dosis feministische punk nodig heeft met maatschappelijke teksten op het scherpst van de snee kan bij Petrol Girls terecht. Op Baby wordt helemaal geen rekening gehouden met taboes. Het beste voorbeeld hiervan is uiteraard het onverbloemde “Baby, I Had An Abortion”, waarbij de niet mis te verstane tekst ondersteund wordt door een van de meest catchy en halsbrekende refreinen van het afgelopen jaar. Op “Fight for Our Lives” wordt dan weer een krachtig pleidooi gehouden voor vrouwelijke lichamelijke integriteit, waarna de Amerikaanse politiesysteem het te vergelden krijgt op “Violent by Design”. Wie het jaar genadeloos en spijkerhard wil afsluiten, geeft Baby misschien best nog een kans.
Ontdek meer op de volgende pagina!
