‘Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg.’ Geen enkele zegswijze is treffender voor Slipknot. Gekke hoeden, tonnen make-up of angstaanjagende maskers lijken vandaag de enige piste om binnen de metal commercieel succes te boeken. GWAR en KISS waren de schoolvoorbeelden, maar toch is het Slipknot dat bijna 25 jaar lang zijn gimmick overstijgt. Zelfs nu wereldwijd geweten is wie er onder de maskers zit, blijven legioenen ‘Maggots’ zich verzamelen bij de grootste podia. Afgelopen zomer waren we lichtjes teleurgesteld door de set op Pukkelpop. Daar struikelden de negen leden over iets wat enkel de beste kan overkomen. De vorige shows in ons land waren namelijk van een torenhoog niveau, waardoor de groep in Kiewit worstelde met z’n energieke livestatus. Dat gezegd zijnde kregen we toen maar één nieuw nummer te horen: “The Dying Song (Time to Sing)“. Deze single mat zich moeiteloos aan de klassiekers.
Eens de Europese tournee was afgelopen, keken we halsstarrig uit naar The End, So Far. Slipknot is immers nog een van de weinige metalacts waarvan de albumrelease een ‘evenement’ is. De albumtitel deed bijvoorbeeld de geruchten gonzen dat het einde nabij is. Insiders vermoedden dat het zevende album de laatste release is op Roadrunner Records. Wat er ook allemaal van aan is, de overige twee singles “The Chapeltown Rag” en “Yen” lieten geen uitgebluste indruk achter, al moeten we evenzeer vaststellen dat de scherpe randjes er af zijn. De opgefokte tieners van weleer zijn nu kloeke mannen die hun band runnen als topondernemers. Gevallen broeders Paul Gray en Joey Jordison zijn sereen vervangen door Allessandro Venturella en Jay Weinberg. Intussen zijn beide muzikanten meer dan volwaardig lid van de Slipknot-familie. Dat je een paar losse vijzen moet hebben om tot die familie te willen behoren, spreekt voor zich. Daar waar We Are Not Your Kind terugkeerde naar de gloriedagen, bevestigt The End, So Far het cliché dat elk einde een nieuw begin heeft.
Het nieuwe begin krijgt onmiddellijk vorm op “Adderall”. Slipknot is altijd een band van extremen geweest, maar slingert hier in een omgekeerde bocht. Door de pianostukken en Corey Taylor zijn zuivere zanglijnen kan de track makkelijk weggezet worden als een ballade. Voor ons lijkt het nummer eerder op de filmscore van een tergend trage onweersbui. Zo eentje waar je niet goed kan inschatten hoe lang het duurt vooraleer de bliksem inslaat, en er geen vuiltje aan de lucht lijkt te zijn. Mis, poes! De kilte en tederheid worden vermorzeld door “The Dying Song (Time to Sing). Een klassieke Slipknot-single die ongetwijfeld zijn vaste plek in de setlists zal opeisen. Op Pukkelpop zorgden de spervuren aan riffs en catchy coupletten voor moshpits en meezingmomenten, die aantoonden dat de machinerie vlot blijft werken. Het negenkoppig monster kreeg doorheen de jaren wat vervangonderdelen, maar onderwierp zich nooit aan slijtage.
Ouderdomsdeken Clown en het nieuwste lid ‘Tortilla Man’ (Michael Pfaff) houden de industriële sound springlevend. Diep verscholen achter het beukwerk op “Hivemind” echoën klappen van ijzeren staven die onze trommelvliezen niet doen springen. Bijennesten hebben de eigenschap dat ze geen standaard locatie hebben, maar kenmerken wel verschillende verschijningsvormen. Zo ook bij Slipknot waar iedereen elkaar constant voor de voeten lijkt te lopen. Schijn bedriegt, want wie de band nauwlettend volgt, weet dat voornamelijk Clown en Taylor het pad uitstippelen. Doorheen “Hivemind” schuift iedereen zijn persoonlijkheidscrisis aan de kant en zijn de details netjes uitgewerkt. Slipknot is geen bijenkorf waarvan platenbonzen de muziek als smeuïge honing kunnen oogsten. Ook “Medicine for the Dead” was een groepswerk. De track laat ons baden in verontreinigd afvalwater waarvan de biologische veranderingen geen ernstige gevolgen hebben voor onze gezondheid. Het is juist in deze vochtige plekken dat maden zich thuis voelen.
Het slotstuk “Finale” vat de teneur goed samen. ‘I know it’s a shame but I got to stay, cuz I like it here.’ Ondanks boeiende nuanceverschillen preekt The End, So Far voor eigen kerk. Nu-metal mag misschien een revival beleven, de grondleggers van het genre blijven op eenzame hoogte zitten. In tegenstelling tot Linkin Park en System Of A Down die hun carrières artificieel in leven houden, is het gedenkwaardig dat Slipknot blijft opkomen voor de zogezegde ‘onfatsoenlijken’. Het zelfgetitelde debuut was in het gezegende Woodstock-jaar 1999 een brutale revelatie waarvoor de critici hun neus ophaalden. Zes albums later kan niemand er nog om heen dat Slipknot een gerespecteerde band is die elke opportuniteit met beide handen vastgrijpt. Meer chaos betekent meer structuur, althans volgens de wetten van de jungle in Des Moines, Iowa. Onze vrienden van Rammstein speculeerden met “Adieu” over het einde van de band. Moest “Finale” hetzelfde resultaat beogen, wachten we vol ongeduld af naar de biopic die Slipknot het krediet geeft waar het al een kwarteeuw recht op heeft.
The End, So Far wordt eerst volop gepromoot in Zuid-Amerika en Azië. Intussen sijpelen de eerste Europese festivalaankondigingen vlotjes binnen. Nova Rock, Rock For People en Greenfield Festival wisten Slipknot al te strikken. Als Graspop Metal Meeting ze zou aankondigen, lees je dat als eerste bij ons.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
