© CPU – Peter Verstraeten
Er zijn maar weinig zekerheden in het leven, maar dat Slipknot steevast de Graspop-pelouse doet vollopen, is er ongetwijfeld eentje. De gemaskerde troepen rond Corey Taylor stonden gisteren voor de negende keer op de Desselse weilanden en horen inmiddels tot het inventaris van het Belgische metalwalhalla. Met een nieuwe productie (incl. Rolls Royce-carrosserie), een messcherpe setlist en een hoop nieuwe ‘oude’ maskers trekken ze momenteel door Europa en doen ze waar ze goed in zijn; een menigte laten veranderen in een inferno. Een nieuw album hadden de heren niet voor te stellen en dat gaf hen de mogelijkheid om een paar oudgediende nummers opnieuw vanonder het stof te halen. Net als in 2023 moest Shawn ‘Clown’ Crahan overigens verstek geven wegens familiale omstandigheden, al was de show daardoor niet per se een spektakelelement armer. Op Graspop speelde Slipknot een no-nonsens concert dat zich zowaar tot een van de betere op ons territorium in recente tijd mag beschouwen.
Daar sta je dan. Half elf in de avond, uitgekookt na een warme dag op een festival en een energietank die enkel nog maar op reserves aan het draaien is… Luttele minuten later is dat echter allemaal vergeten, want Slipknot herschikt de verdere avondplannen met een vintage concert waarbij je haast niet anders kon dan met pompende vuisten hard te gaan op opener “(sic)”. Het gifgroene licht op het podium hulde de weide in bezwerende kleuren en gaf letterlijk en figuurlijk het startschot voor de fans om in gang te schieten. De eerste crowdsurfers werden gesignaleerd, de pit werd genadeloos weid opengetrokken en chaos maakte zich meester over het festival. Toch straf als je dat al kan bewerkstelligen bij het eerste nummer. En dan stonden er nog dertien andere nummers in de startblokken om het venijn er anderhalf uur in te houden.
© CPU – Peter Verstraeten
Slipknot begon hard, zeer hard zelfs. “People = Shit” was de katalysator voor heel wat frustraties en liet een agressieve golf door het publiek gaan. De vrijwilligers van het Rode Kruis, stuk voor stuk onbezongen helden van het festival, kregen nog wat extra werk te verduren en moesten scherp blijven om de aanzwellende golf van pijnlijke schouders en benen van de eerste zorg te kunnen voorzien. De Amerikanen op het podium bleven terwijl ongestoord verder spelen en trakteerden Graspop op “Gematria (The Killing Name)”, een nummer uit 2008 dat ze op deze tour voor het eerst spelen. Het schepte wel de verdere toon van het concert, waarbij uiteraard ook “Wait and Bleed” en “Nero Forte” niet onopgemerkt voorbij kwamen. Of om het in de woorden van Corey Taylor uit te drukken: ‘Slipknot is fucking back at Graspop, my Friends’.
Een dierbare vriend die ze op deze tour moeten missen, is Clown. Tot tweemaal toe gaf Taylor te kennen dat Shawn Crahan wegens familiale omstandigheden niet mee in Europa vertoeft. Zijn bijdrages werden dan wel gemist, al hield de rest van het negenkoppige gezelschap zo ook wel de boel recht. Net voor “Yen” kregen we een eerste korte onderbreking te verwerken. De band dook even de coulissen in en zo was er ook voor het publiek een broodnodige opportuniteit om de longen met nieuwe zuurstof op te laden. De tweede onderbreking, deze keer voor “The Heretic Anthem”, was dan weer wel overbodig. Mr. Wilson mocht een paar minuten wat spelen met zijn mengpaneel, maar daarmee kan je een kritisch Graspop-publiek niet bekoren. Al een geluk dat “The Heretic Anthem” dat euvel eigenhandig rechtzette.
© CPU – Peter Verstraeten
Corey Taylor durft wel eens wat zeveren tussen de nummers door, maar hield het gisteren binnen de perken. De frontman aasde meer op het in vuur en vlam steken van de weide. “The Devil in I” was een typisch Slipknot-meezingmoment waarbij Taylors zuivere zang verbazingwekkend genoeg heel dunnetjes overkwam. In de ruigere stukken klonk hij dan weer beter dan ooit. “Unsainted” had power en veerkracht en liet de weide in pijlsnel tempo richting ontploffing gaan. Mick Thomson jaagde zijn vingers over de snaren en nieuwe drummer Eloy Casagrande maakte zich al bijna onmisbaar door naast een hels ritme ook gretigheid in de nummers te brengen. De weide zat bij “Duality” aan het kookpunt en dat leverde zoals verwacht de gebruikelijke Graspop x Slipknot-scenes op.
Het negende huwelijk tussen Slipknot en Graspop kreeg een verlengde met een drie nummers tellende encore. “Spit It Out” was er eentje voor de (kapotte) stembanden, maar verrassend genoeg deed Corey Taylor geen gebruik op het gebruikelijke ‘jumpthefuckup’-moment. Echt nodig was dat niet, want het voorste deel van het publiek was al uitzinnig genoeg. Bij het ‘oude volkslied’ “Surfacing” kon je haast niet anders dan met je hand op het hart staan mee te genieten. En dan was daar nog een geknipte afsluiter in de vorm van “Scissors” die de cirkel van hun komst helemaal rond maakte. Zo helemaal op het einde kreeg het nummer alle ruimte om de laatste restjes energie te verpulveren. De drumsolo en de ondersteunende gitaarriffs waren de kers op een donkere huwelijkstaart. Op naar nummer tien, een feestaantal waar Graspop en Slipknot nu al naartoe leven.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Onze recensie van de eerste festivaldag lees je hier.
Onze recensie van Iron Maiden lees je hier.
Onze recensie van de tweede festivaldag lees je hier.
Setlist:
(sic)
People = Shit
Gematria (The Killing Name)
Wait and Bleed
Nero Forte
Yen
Psychosocial
The Heretic Anthem
The Devil in I
Unsainted
Duality
Spit It Out
Surfacing
Scissors
