Na het overleden van bassist Paul Gray en de split met drummer Joey Jordison, was het grootste deel van het creatief brein achter Slipknot verdwenen. Deze zware periode wist de band toch mooi te vertalen in hun vijfde studioalbum. Het werd een volwaardig eerbetoon aan Paul Gray, genaamd .5 The Gray Chapter. De mannen uit Iowa staan ervoor bekend om elk album te experimenteren zonder de typische Slipknot sound te verliezen. Iedere plaat volgt een andere weg en dat doet deze We Are Not Your Kind op zijn best. Deze langspeler bouwt verder op de vorige vijf en neemt de Slipknot sound verder dan het ooit geweest is. Dit is vijf jaar wachten meer dan waard.
Bijna vijventwintig jaar terug ontstond er een band in het Amerikaanse Iowa. En net zoals bij velen begon hun verhaal ook met drie vrienden die wat jammen en uiteindelijk op een unieke sound stoten. Deze drie vrienden waren Shawn ‘Clown’ Crahan, Paul Gray en Joey Jordison. Ze hadden dan ook natuurlijk een grote impact op het schrijven van de eerste vier platen. Ondertussen blijft enkel nog Crahan over. Na de dood van Paul viel Slipknot in een diepe put. Het leek er zelfs even op of ze zouden stoppen – zeker nadat Joey uit de band werd gezet. Het was zelfs een lange tijd ongeweten waarom dat zo was. De drummer had een geschiedenis met druggebruik, maar het was uiteindelijk een acute ziekte aan zijn ruggengraat. De vervangingen kwamen er in 2014 in de vorm van Jay Weinberg (drum) en Alessandro Venturella (bas), die tijdens de .5 Gray Chapter van datzelfde jaar nog geen persoonlijk masker kregen. Nu anno 2019 hebben ze hun waarde binnen de groep al dubbel en dik bewezen en verdienden ze dus ook hun persoonlijk masker. Eerder dit jaar ontstonden er opnieuw strubbelingen in de groep, waarna percussionist Chris Fehn na 21 jaar The Nine verliet wegens een geschil over ‘oneerlijke betalingen’. Fehn werd vervangen door een nog steeds onbekend lid dat op het internet bekent staat als ‘de tortilla man’.
Waar hun vorige telg eerder een herdenking was, is We Are Not Your Kind een uitbreiding op hun nalatenschap. Ze spelen hier niet enkel in op hun bekende sterktes, maar verbreden hun horizonten en slaan muzikale kanten op waar ze vroeger maar naar durfden hinten. Dit doen ze met de ruwe agressie, vloeiende melodieën en de brutale percussie waar ze voor bekend staan. De mannen gaven zelf aan dat ze verandering willen brengen in de hele muzikale wereld. Vandaag de dag draait alles nog maar rond singles, monsterhits en albums waar je gewoon tien singles krijgt zonder ergens een rode draad te hebben. Slipknot wou met deze veertien songs zorgen voor een totaalervaring die je voor iets meer dan de volle zestig minuten meepakt in hun nieuwe verhaal. En dat is hun volledig gelukt.
Elk nummer vloeit over in het volgende en neemt je mee doorheen hun problemen. Net als voor al de voorgaande platen halen ze hun inspiratie uit hun persoonlijke ellende. Iowa beschreef hoe de band omging met hun reis naar bekendheid, All Hope Is Gone tackelde dan weer verslaving en de spanningen binnen de groep en het is ondertussen wel duidelijk wat .5 The Gray Chapter motiveerde. We Are Not Your Kind put veel inspiratie uit de scheiding die zanger Corey Taylor net achter de rug geeft. Dit samen gebracht met de experimentele structuur van het album zorgt voor de perfecte mix. Om het geheel perfect aan elkaar te lijmen zijn er drie korte nummers die rond de minuut blijven hangen. Neem deze apart en ze stellen op zich niet zoveel voor, maar binnen de totaliteit zorgen ze met hun onconventionele technieken en horror samples voor de perfecte lijm die het razende tempo in toom houdt.
Zo begint het album ook met “Insert Coin”, een soort acht bit intro die in minder dan twee minuten een sfeer creëert die op elk moment aanwezig blijft. Nu de lugubere sfeer gezet is, verwelkomen we maar al te graag het koor dat “Unsainted” inleidt. Deze is gegarandeerd een Slipknot klassieker die op Graspop al het publiek wist in te palmen met zijn brutale riffs en catchy clean refrein. Eerder deze week kregen we nog “Birth of the Cruel” geserveerd, dat hier als derde nummer verschijnt. De grungy vocal intro van Corey vloeit moeiteloos over in een klassiek Slipknot nummer dat zowat het vervolg kan zijn op “(Sic)”. Na deze twee zware kleppers krijgen we onze tweede filler. “Death Because of Death” zit vol horror samples gemixt met Coreys aanzienlijk geteisterde stem, en past perfect voor de atoombom die “Nero Forte” ontketent.
Nu we toch volledig opgepompt zijn blijven we doorgaan met het vlijmscherpe “Critical Darling”. Wat klinkt de miserie van iemand anders toch goed. Vol. 3 gaf ons “Vermilion part 1 & 2”, All Hope Is Gone trakteerde ons op “Snuff”, .5 The Gray Chapter bracht ons “Goodbye” en nu worden we verwend met “A Liar’s Funeral”. Allemaal nummers volgepakt met zwaar geladen tekst, rustige opbouw en snoeiharde riffs, omringd door prachtige percussie. “Red Flag” blaast gewoon verder door, op de meest Slipknot-manier mogelijk. De liftmuziek van derde en laatste lijmsong “What’s Next” kan niemand voorbereiden op wat daadwerkelijk volgt.
Welkom in het werkelijk gruwelijke werk dat “Spiders” heet. Een sample van hoge pianonoten, een dubbele clean vocals track, melodische gitaarriffs, horror samples en spinnen: kippenvel gegarandeerd. Na deze freakshow mag je het hoofd nog eens losschudden op het apocalyptische “Orphan” dat zeer hoge tempo’s aanneemt. Wie dacht dat “Spiders” al eng was, houdt zich beter ergens goed vast. “My Pain” is een extreem zware track, maar dan vooral op vlak van inhoud. De zware gitaren en het snelle drumwerk maken plaats voor ambient noise, vocale effecten en diepe tekst. Dit allemaal samen zorgt voor het meest experimentele Slipknot nummer tot nu toe. Het voorlaatste exemplaar, “Not Long for This World”, surft mooi verder op de sfeer die “My Pain” creëert en vloeit weer over in de bekendere Slipknot sound, infused met nihilistische lyrics. Als afsluiter krijgen we de ondertussen al zeer bekende “Solway Firth”, die begint waar “Insert Coin” eindigde. Vervolgens neemt deze song ons nog een laatste maal in de chaotische mix van death, thrash nu-metal mee.
Zo vormt We Are Not Your Kind de ideale mix tussen deze vernieuwende Slipknot en de Slipknot die we maar al te goed kennen. Het balanceert perfect tussen instrumentaal harde en lyrisch zware nummers. Door het gebruik van de drie filler songs brengt de band steeds opnieuw net genoeg ademruimte om daarna weer stevig door te kunnen gaan. Ondanks de zwaarte van hun teksten, zijn hun refreinen aanstekelijker dan ooit. Zelfs na het album een week op repeat te zetten, slaagt het erin om ons geïnteresseerd te houden; bij elke luistersessie ontdek je wel iets nieuws. Wat op zich ook niet moeilijk is als je met negen artiesten werkt. Eens je We Are Not Your Kind integraal beluisterd hebt, laat het je achter met niets anders dan voldoening.
Hun doel om een volledige albumervaring te maken, is meer dan geslaagd. Dit is volgens ons de beste plaat van Slipknot sinds Vol. 3. The Nine nam het risico om hun sound verder te evolueren en nam de experimentele weg. Daar zijn wij uitermate blij mee. We Are Not Your Kind is als geheel een muzikaal meesterwerk en levert alsnog fantastische songs die op zichzelf kunnen staan. Greg Fidelman doet hier als producer uitstekend werk: Slipknot heeft nog nooit zo mooi geklonken. Wie de band live aan de slag wil zien, zal een trip moeten regelen naar een van onze buurlanden, want de mannen uit Iowa stopen op hun volgende stadiontour niet in België.
We Are Not Your Kind komt vrijdag 9 augustus wereldwijd uit.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
