Slipknot @ Pukkelpop 2022: Middelmatige maskerade

‘Ik ben ooit eens halverwege het rijtje van Slipknot mee op het podium gewandeld’, dixit Mauro Pawlowski over zijn meest memorabele Pukkelpop-ervaringen. Na een afwezigheid van 22 jaar mocht het negenkoppig collectief de eerste festivaldag van Pukkelpop afsluiten. Dat metalheads allerlande hun wenkbrauwen fronsten, hoefde niet te verbazen. Sinds de Shelter verdween in 2017 wordt er amper nog metal geprogrammeerd. Desalniettemin hoort Slipknot wel degelijk thuis op een festival als Pukkelpop waar de meest diverse sub- en jongerenculturen elkaar stapvoets kruisen. De groep uit Iowa draait al vanaf het debuut uit 1999 mee in het internationale circuit. Per release wist ze zich op te werken tot een van de meest succesvolle metalbands van de 21ste eeuw. De toekomst lonkt, want het afgelopen jaar releasete Slipknot drie singles van de opvolger van We Are Not Your Kind. “The Chapeltown Rag“, “The Dying Song (Time to Sing)“, en “Yen” lieten alvast een band horen die met beide voeten op de grond klaar is voor een nieuw hoofdstuk.

Van dat hoofdstuk waren we getuige op de eerste festivaldag van Pukkelpop, dat als festival de laatste halte was van de huidige Europese tournee. Omwille van de gietende regen leek het er eerst op dat Slipknot zou spelen voor een halflege weide zoals Tame Impala in 2019. Eens de hemel terug opklaarde, raakte het voorste vak dan toch propvol. De spanning was letterlijk te snijden. Eenmaal “For Those About to Rock” van AC/DC uit de PA knalde, raakte iedereen in extase. Dat gevoel zou blijven hangen totdat Corey ‘fucking’ Taylor zijn legioen maggots begroette en het feest der herkenning kon beginnen. Hoewel het intussen drie jaar geleden is dat Slipknot nog eens in België speelde, werd er klaarblijkelijk niet veel moeite gestoken in een andere productie en bindteksten. Wie de band hier voor het eerst zag, zal sowieso omvergeblazen zijn. Voor de trouwe fans of de mensen die ze eerder zagen, was het echter toch een beetje teleurstellend. Het is pijnlijk om te schrijven, maar de Amerikaanse oppervlakkigheid waar we andere overzeese groepen weleens van verweten, leek eveneens eigen te zijn aan deze nu-metaltitanen.

Naast de vorige Pukkelpop-passage liggen de échte hits ook bijna een generatie achter ons. Dat viel overdag reeds te merken aan het iets oudere publiek dat zich speciaal voor deze gelegenheid nog eens waagde aan een dagje Kiewit. Toen het levensgrote gordijn naar beneden dook op de intro van “Disasterpiece” waren we vertrokken voor een kleine twee uur aan doldwaze razernij. Die razernij bevond zich voornamelijk middenin het publiek waar een hoopje bronstige beren het fysiek voor het zeggen hadden. Op het podium was alles daarentegen strak geregisseerd waardoor we niet voor verrassingen kwamen te staan. Het is wel echter zo dat Slipknot de afgelopen 25 jaar een hoop (hit)singles bij elkaar sprokkelde die iedereen snel kan meezingen. Niet alleen Fleddy Melculy moest vandaag twee keer iets vragen vooraleer hij deftig antwoord kreeg van zijn trouwe volgers. Naast de gebruikelijke promotiepraat over het zevende studioalbum dat verschijnt op 30 september, stelde de frontman de vraag of we daarvan al iets live wilden horen.

Na een eerste slappe poging kregen we het Belgische livedebuut voorgeschoteld van “The Dying Song (Time to Sing)”. Van alle meest recente singlereleases lijkt deze ons in toekomstige setlists een blijver te worden, want door zuivere zanglijnen en snoeiharde riffs hoorden we Slipknot op z’n best. Verder was er ook de nodige peptalk voorhanden om te reflecteren wat ‘fan zijn van Slipknot’ tegenwoordig betekent. Of je de band nu voor de eerste keer aanschouwde of ze al eens had gezien, tijdens het concert was iedereen welkom om als een “Unsainted” door het leven te strompelen. ‘Hoe zotter, hoe liever’, zullen ze op het hoofdpodium gedacht hebben. De bandleden doorzwommen in hun privélevens verschillende watertjes, maar leken samen de pedalen niet kwijt te zijn. Links en rechts, gezeten op twee geïmproviseerde drumstellen van olievaten mepten Shawn ‘Clown’ Crahan en Michael Pfaff simultaan op hun instrumenten.

Achteraan het terrein vroeg men zich waarschijnlijk af wat Slipknot hier nu in feite kwam doen. Dat inzicht ontglipte ook Taylor niet, want Slipknots muziek is immers niet bedoeld voor tere zieltjes. Bij “Psychosocial” was de wall of death genadeloos hard. Vanaf dan begonnen we eveneens aan de laatste etappe waarbij Taylor tweemaal de vaart uit de show haalde. “Duality” en “Custer” werden op het einde telkens onderbroken, zodat hij kon vragen of we nog één nummer wilden horen. Zulke fake bisrondes zagen we nooit eerder en hoeven we in de toekomst ook niet meer te zien. Ze boden namelijk nul meerwaarde aan het spektakel waarvoor Slipknot eigenlijk bekendstaat. Toch zijn er nog zekerheden in het leven. Het ‘jumpdafuckup’-moment werd tijdens “Spit It Out” nog eens naar boven gehaald en deed de boel eens op haar grondvesten daveren. Toen de lichten zachtjes uitdoofden, hielden sommigen het onmiddellijk voor bekeken. Ondanks dat “People = Shit” en “Surfacing” twee loeiharde en bekende nummers zijn, was de échte bisronde net iets teveel van het goede. Voor het eerst in Slipknot zijn Belgische livegeschiedenis vielen de maskers af en dat was doodzonde.

The End, So Far verschijnt op 30 september. Of Slipknot aan zijn zevende release een zaaltournee koppelt, is voorlopig afwachten.

Alle recensies van Pukkelpop 2022 lees je hier.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Disasterpiece
Wait and Bleed
All Out Life
Sulfur
Before I Forget
The Dying Song (Time to Sing)
Dead Memories
Unsainted
The Heretic Anthem
Psychosocial
Duality
Custer
Spit It Out

People = Shit
Surfacing