Rock Am Ring (Festivaldag 2): Kilometers vreten aan een verscheurend tempo

©CPU – Nathan Dobbelaere

Na een knallende start begon dag twee onder minder goedgezinde weergoden. Toch lieten de toeschouwers aan de Nürburgring zich daar niet door uit het veld slaan. Wat wél voor hoofdbrekens zorgde, waren de verscheurende keuzes die gemaakt moesten worden: Bullet For My Valentine of Heaven Shall Burn? Spiritbox of Airbourne? Of de moeilijkste van allemaal: Rise Against of Slipknot? Wij trotseerden met plezier de nodige kilometers op het uitgestrekte Nürburg-terrein om een zo uitgebreid mogelijk verslag te kunnen brengen.

Still Talk @ Orbit Stage

©CPU – Nathan Dobbelaere

Op dag twee van Rock am Ring beet het Keulse Still Talk de spits af op de kleine Orbit Stage. In eigen land genieten ze van wat airplay, maar in de Lage Landen is de band nog een nobele onbekende. Toch wist het vijftal met een Duitstalige variant van Paramore de vroege vogels wakker te schudden. Frontvrouw Tanja gaf zich volledig, al bleef het schaarse publiek afwachtend toekijken. Muzikaal bracht Still Talk een toegankelijke mix van poppunk en lichte posthardcore. Niks baanbrekend, maar wel een aangename, complexe manier om de dag te beginnnen. Een ideale opwarmer voor wat weer een lange en boeiende festivaldag zou worden.

Kittie @ Mandora Stage

©CPU – Nathan Dobbelaere

Een kwart eeuw na hun doorbraak stonden de zussen Morgan en Mercedes Lander opnieuw op het podium met hun band Kittie, dit keer op de Mandora Stage van Rock am Ring. Na een lange pauze staat de ‘aan’-knop sinds vorig jaar terug aan. Wat ooit frisse, vrouwelijke nu-metal was, klonk nu als een zwaardere, maar minder doordachte variant. De band bleef trouw aan haar all-female bezetting, maar wist muzikaal op geen enkel moment te overtuigen. Morgan ruilde haar melodieuze zang in voor rauw gebrul, terwijl misplaatste solo’s en rommelige drums het geheel verder onderuithaalden. Ooit baanbrekend, nu vooral achterhaald. Wij vonden er maar weinig aan en haakten al snel af.

Nothing More @ Utopia Stage

©CPU – Nathan Dobbelaere

In vergelijking met gisteren trok opener Nothing More op de Utopia Stage bedroevend weinig volk. Het eerste vak was amper gevuld en de overige zones bleven vrijwel leeg. De intro van John Denvers “Take Me Home, Country Roads” bracht toch wat beweging in het publiek; de aanwezige handen gingen gewillig de lucht in en wiegden zachtjes mee. Zanger Jonny Hawkins verscheen met ontbloot bovenlijf en deels in goudverf gehuld – een opvallende verschijning die meteen alle aandacht naar zich toetrok. Het duurde niet lang of hij had het publiek in zijn greep. Hawkins bleek niet alleen een geboren showman, maar toonde ook over een meer dan degelijke zangstem te beschikken. Muzikaal klopte het plaatje, al miste het geheel over de duur van drie kwartier net iets te veel variatie om écht te blijven boeien. Daar verandert het feit dat hij met trommel aan het einde van de set het publiek indook vrij weinig aan. Na drie optredens werd het duidelijk: dag twee kwam aanzienlijk trager op gang dan de openingsdag.

Me First and The Gimme Gimmes @ Mandora stage

Me First and the Gimme Gimmes is dood. Lang leve Spike and the Gimme Gimmes. Binnenkort gaat de band door het leven onder een nieuwe naam, maar het recept blijft exact hetzelfde. Wie terugdenkt aan de beginjaren – toen ze nog een echte allstar punkrockband waren – ziet vandaag vooral een afkooksel daarvan. Aan de Mandora Stage maalde echter niemand daarom: tussen al het metalgeweld was een luchtige portie punkrock meer dan welkom. Strak in het pak verscheen zanger Spike op het podium om met een punkversie van “Jolene” af te trappen. De zang stond wat te stil in de mix en het geheel klonk bij momenten behoorlijk rommelig. Maar met een set vol meebrulbare klassiekers stoorde dat nauwelijks. Spike heeft nog steeds iets te veel flair voor één podium, maar precies dát is nu net de gimmick. Me First mag dan wat van zijn glans verloren hebben, “Country Roads” en “Wild World” werden nog steeds uit volle borst meegezongen. En om toch de enkele gen z’ers op hun hand te krijgen gooide ze er nog “good 4 u” van Olivia Rodrigo tegenaan.

Spiritbox @ Utopia Stage

Spiritbox in een hokje stoppen is een onmogelijke opgave. De Canadese band rond zangeres Courtney LaPlante verkent het volledige metalspectrum en mengt het moeiteloos met elektronische invloeden. Daaroverheen legt LaPlante haar indrukwekkende stem, die naadloos schakelt tussen brute screams en loepzuivere zang. “Black Rainbow” bouwde een muur van geluid op die vervolgens instortte als een lawine, en een vloedgolf aan moshpits losmaakte. Spiritbox denderde onverminderd verder en kende geen enkel zwak moment, al sprong “Circle With Me” er toch als hoogtepunt uit. De regen viel met bakken uit de hemel, maar gaf de show net een onverwachte meerwaarde. Het publiek liet zich niet afschrikken, integendeel, de moshpits schakelden nog een versnelling hoger. Het viertal bleef verrassen met muzikale wendingen en had ook visueel alles strak op orde, waardoor het totaalplaatje perfect klopte. Spiritbox bewees zich als een band om in de gaten te houden, en dat niet alleen binnen het metalgenre.

Bullet For My Valentine @ Utopia Stage

Bullet For My Valentine draait al heel wat jaren mee in de metalscene — en zeggen dat de tijd vliegt, is nog zacht uitgedrukt. Twintig jaar geleden bracht de Welshe band hun debuutalbum uit en tot op vandaag herbergt The Poison enkele van hun grootste hits. Omdat Rock am Ring dit jaar in het teken staat van jubilea, bracht het viertal de plaat integraal: van voor naar achter, zonder een enkel nummer over te slaan. Al liet de band even op zich wachten. Een fikse regenbui had de Utopia Stage onder water gezet, waardoor het podium eerst grondig moest worden opgekuist. Een van de kenmerken van een echte klassieker is dat hij moeiteloos de tand des tijds doorstaat en The Poison slaagt glansrijk voor die test. Het terrein stond afgeladen vol en de grootste publieksfavorieten, zoals “Tears Don’t Fall” en “Hand of Blood”, werd luidkeels meegebruld alsof iedereen weer zestien was.

De solo’s van gitaristen Michael Paget en Matt Tuck flitsten een uur lang rond de oren. Tuck bleek daar bovenop ook uitstekend bij stem. Dat konden we helaas niet zeggen van Heaven Shall Burn-zanger Marcus Bischoff, die aan de overkant aan de Mandora Stage na één nummer al de handdoek in de ring moest gooien wegens stemproblemen. Het nieuws verspreidde zich snel over het terrein. Bullet For My Valentine liet zich daardoor niet van de wijs brengen. Het was overigens dit weekend ook twintig jaar geleden dat de band op Rock am Ring voor het eerst speelde; de cirkel was rond. Met een strakke, energieke set en haast perfect geluid joeg ze The Poison als een wervelwind door de boxen. Een nostalgisch hoogtepunt voor de oude garde.

In Flames @ Mandora Stage

Er moet toch iets in het water zitten in Zweden. Het talent dat uit het Scandinavische land blijft opborrelen, is ronduit indrukwekkend. Als grondleggers van de Göteborgse metalscene staat In Flames al decennia in de muziekgeschiedenis gebeiteld. Bijna veertig jaar ver in hun carrière stonden ze als subheadliner op de Mandora Stage, en dat was meer dan terecht. Het was drummen voor een plekje te bemachtigen. Hoewel de band makkelijk had kunnen teren op hun oude hits, koos ze ervoor om opvallend veel nieuw werk te brengen. Bijna de helft van de set kwam uit de recentere albums Foregone en Clayman. Geen nostalgische terugblik dus, maar een hedendaagse, frisse set. Zanger Anders Fridén hield het bij korte bedankjes en vuurde het publiek vakkundig aan. In Flames bewees nog maar eens: ze zijn nog lang niet uitgespeeld.

Rise Against @ Mandora Stage

Voor de vijfde keer stond Rise Against op de affiche van Rock am Ring. De eerste keer dateert intussen van vijftien jaar geleden, en sindsdien heeft de band een hele weg afgelegd. Maar nog nooit stond ze op de hoogste trede. Tot gisterenavond, aan de Mandora Stage. Aan het einde van de zomer verschijnt hun tiende album, Ricochet, maar Tim McIlrath en co speelden het eerder op veilig: je zit nooit fout door de set op gang te trekken met enkele klassiekers. “Under the Knife” en vooral “Give It All” staken meteen de boel in brand – letterlijk, met de vele pyro’s op het podium.

Al snel werd duidelijk dat McIlrath vocaal niet op zijn best was. Gelukkig had de band hun show aangepast aan de headlinerspot, met verlengde intro’s die het publiek wisten op te zwepen. Toch bleef het geheel wat braaf. Behalve de nieuwe single “I Want It All” kregen we alleen vertrouwde nummers. Uiteraard passeerden ook het verplichte emo-moment met “Swing Life Away” en het ingetogen “Hero of War” de revue; meebrulmomenten die moeiteloos het veld stil kregen. De finale liet echter wat te wensen over. “Make It Stop (September’s Children)” kwam niet helemaal binnen. Gelukkig rechtte afsluiter “Savior” nog de rug. Wil Rise Against ooit het hoofdpodium afsluiten, dan zullen ze toch nog een tandje moeten bijsteken.

Slipknot @ Utopia Stage

Slipknot had als headliner van dag twee maar een opdracht: Rock am Ring aan flarden scheuren. Al liet de band het publiek een kwartier in spanning wachten. Wie op pyromanie en chaos had gehoopt, kreeg die in een met staal gewapend vat vol gecontroleerde furie. Alleen: wie goed keek, merkte dat de clown (Shawn Crahan) ontbrak. De band maakte duidelijk dat hij door familiale omstandigheden moest afhaken. Zanger Corey Taylor was opvallend geëngageerd en sprak het publiek meermaals toe met oprechte dankbaarheid. Zijn performance balanceerde tussen maniakale overgave en emotionele precisie. Met gitaristen Jim Root en Mick Thomson als ritmisch raderwerk en een percussiefront dat chirurgischer dan ooit tekeer ging, klonk Slipknot technisch strakker dan bij eerdere passages op het festival.

De set startte furieus met “(sic)” en “People = Shit”, en al snel werd duidelijk dat de band een wall of sound optrok die alle richtingen tegelijk leek uit te schieten. Toch voelde het tempo van het optreden bij momenten gefragmenteerd: herhaaldelijk verdween de band na intermezzo’s kort achter de coulissen, wat de intensiteit uit de set zoog. Zonde, want telkens ze terugkeerden, voelde je dat Slipknot echt wel iets speciaals brengt. “Yen” was zowat het enige moment van relatieve verstilling, onheilspellend en met een bijna theatrale opbouw. Daartegenover stond een opzwepend “Wait and Bleed”, dat het publiek op de rand van hysterie bracht.

De apotheose kwam zoals verwacht bij “Duality”, waarin de massa het refrein moeiteloos overnam, en bij de encore met een wervelende versie van “Spit It Out”. “Surfacing” en “Scissors” maakten het af: rauw, onverbiddelijk, bezeten. Slipknot op Rock am Ring 2025 was niet hun strakste show ooit — daar zorgden de pauzes en de afwezigheid van Crahan voor — maar muzikaal stond het als een huis.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!