Het is ondertussen vijf jaar geleden dat The Amazons door BBC Radio 1 werd getipt als BBC Sound of 2017, een titel waar men over de grote plas geen leugens mee vertelde. Eerste plaat The Amazons kon dat jaar zeker bekoren, met lekker ruige gitaren in nummers als “In My Mind” en “Black Magic“. De toon was duidelijk gezet en op hetzelfde elan was er twee jaar later Future Dust, waar de vettigheid van afdruipt van “Mother“, “Doubt It” en “End of Wonder“. Live zorgden de Britten al vaker voor een degelijke show, waar goed over werd nagedacht. Tijdens de lockdown trachtten ‘The Zons’ hun fans te vermaken door op YouTube games te spelen met livecommentaar, zonder al te veel succes. Gelukkig was dat niet het enige waar ze zich mee bezighielden, want achter de schermen werd album drie voorbereid.
Enkele nummers van dat nieuwe werk brachten ze eerder dit jaar al mee toen ze, naast RHEA, het voorprogramma verzorgden van Royal Blood in de Lotto Arena. De verwachting dat we nog wat stevig gitaargeweld zouden krijgen op de nieuwe plaat werd daar echter de kop ingedrukt. Het werd snel duidelijk dat het viertal toch wat meer pop aan het recept zou toevoegen, wat twijfelachtig is bij een band die de hardere kant van het spectrum genegen is. Bij de eerste singles werd ons vermoeden al bevestigd, met wisselend enthousiasme.
Openen doet How Will I Know If Heaven Will Find Me? met de (titel)song “How Will I Know“, die we deze zomer al voorgeschoteld kregen. We vonden het toen al een nummer dat net iets te hard opgeblonken is om nog mooi te staan tussen het vuilere dat de band ons in het verleden al bracht. De song zweeft ergens tussen een ballad zoals Coldplay ze in 2003 nog bracht en het gemiddelde rocknummer waar er al tig van bestaan. Er is wat zeemzoeterigheid aan gesmeerd en we krijgen het er moeilijk af, hoe hard we ook proberen te krabben. In tegenstelling tot dat nummer heeft “Bloodrush” in de albumversie al een ietwat andere klank gekregen dan toen het in maart voor het eerst werd losgelaten. Het rock-‘n-rollgehalte staat nog niet op het hoogste pitje, maar het geheel klink wel al wat straffer gekruid, mede door het speelse gitaarwerk dat aan het nummer werd toegevoegd. We moeten ook opmerken dat frontman Matt Thomson sterk uit de hoek komt, al blijft het ge-‘oeh-oeh’ een harder stukje waar we moeten doorbijten.
Het tempo daalt drastisch in “Say It Again”, waardoor het soms zelfs moeilijk wordt om de aandacht erbij te houden, wat gelukkig bij “There’s A Light” weer wat wordt rechtgezet. Het nummer bouwt op richting een leuke meezinger (‘I believe there’s a light at the end of the dark / I believe there’s a light in spite of it all’) met een knappe gitaarsolo zonder meer. Halverwege het album worden we eindelijk wakkergeschud door The Zons met “Wait For Me”, waarbij ons hoofd drie minuten lang niet stil te houden is. De drums kicken lekker door, geen enkele seconde is er gitaarstilte en het klinkt even alsof we de eerste platen van de band weer aan het afspelen zijn. Dit is het brute werk dat de voorbije jaren ons beeld van The Amazons schiep en ook het geluid dat we eigenlijk over de volledige plaat heen hadden verwacht.
Van hier af aan maken de jongens hun valse start goed. Het absolute hoogtepunt van het album vinden we bij “One By One”, een nummer waarbij de wagen langzaam optrekt en vervolgens op slinkse wijze enkele versnellingen hoger schakelt. Wat in de eerste minuten nog klinkt alsof Eddie Vedder het schreef (én speelde, want het gehele samenspel zit hier perfect ineen) als addendum bij de Into The Wild-soundtrack, krijgt halverwege met wat echo’s op de gitaar een overgang van jewelste. De jamsessie waar dit uit voortgevloeid is, hadden we graag vanaf de eerste rij meegemaakt. Het zorgt er ook voor dat we het daaropvolgende “Ready For Something” beter begrijpen, omdat het een goede plaats heeft gekregen op het album. Ook dit nummer zuigt je als luisteraar in de juiste vibe en laat je genieten van een lekker samenspel.
Uitbollen gebeurt met “For The Night” en “In The Morning”, twee nummers die rug aan rug staan. Het eerste toont een fragiele kant van de band, waarvoor ze zelfs wat tamboerijnen hebben aangeschaft. Of dit live zou kunnen aanslaan, daar hebben we onze twijfels bij, maar an sich is het zeker geen slecht nummer. Bij “In The Morning” worden de nieuwe popvibes dan weer samengesmolten met het rocken dat de groep gelukkig niet verleerd is – dat hebben ze ons ondertussen toch al duidelijk gemaakt. Hekkensluiter “I’m Not Ready” overtuigt niet, en veel meer valt daar helaas niet over te vertellen.
We brengen een kleine zucht van opluchting naar buiten, want heel even dachten we dat The Amazons een popalbum had gemaakt. Waar het vorige Future Dust sterk begon en langzaam aan kracht verloor, lijkt bij deze derde langspeler het omgekeerde te gebeuren. Pas halverwege wordt het echt interessant en lijkt de motor voldoende heet te staan. Wat ons betreft waren we even blij geweest met een ep waarop we sterkhouders als “Wait For Me”, “One By One” en (als toegift) “Bloodrush” konden vinden. Toch moeten we de neus op de feiten drukken: we hadden meer, anders en beter verwacht van rockers als The Amazons. Het is niet omdat de helft van je prestatie goed is, dat je slaagt in je opzet. De band zal moeten kiezen welke richting ze uitgaat van de twee paden die op dit album worden bewandeld. Wij hebben alvast een voorkeur duidelijk gemaakt.
The Amazons vertrekt volgende week op tournee, waarbij ze het Verenigd Koninkrijk, de Verenigde Staten en daarna enkele Europese steden bezoeken. Voorlopig is hun concert in de Amsterdamse Paradiso het dichtstbijzijnde, maar dat optreden is uitverkocht.
Facebook / Website / Instagram / Twitter
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
