© CPU – Leni Sonck
De laatste dag van Down The Rabbit Hole was aangebroken. Niet iedereen was even fit meer, maar dat mag de pret niet drukken want er stonden een hoop artiesten waar we het hele weekend al naar uit keken onder andere The War On Drugs, Phoebe Bridgers, Goldband, girl in red en St. Vincent.
Arooj Aftab – Fuzzy Lop
© CPU – Leni Sonck
Op de laatste dag van Down The Rabbit werd de Fuzzy Lop geopend door Arooj Aftab. Afgelopen jaar maakte ze Vulture Prince en voor deze plaat won ze een Grammy. Met dit album op zak mocht ze tonen wat voor ongelofelijk talent ze is. De tent vulde zich binnen enkele minuten en toen de gitarist met de eerste noten strooide, wisten we dat dit een speciaal concert ging worden. Natuurlijk is het ook een beetje een vreemde eend in de bijt, maar het was prachtig vanaf de eerste minuten. Alleen met een contrabassist en gitarist zorgde ze ervoor dat we ons in een klein sprookje waande. Toch stond Arooj er wat onwennig bij en zag je soms de verbazing dat de tent zo gevuld staat en ondanks dat het niet zo spannend was, voelde het wel speciaal aan doordat alles gezongen werd in het Pakistaans. We verstonden het niet, maar voelden elke seconde. Tijdens het Engelse “Last Night” kwam er net wat meer energie in en dat maakte het publiek dat uit haar handen at. Het zal ons dan ook niet verbazen als er in de toekomst wat meer Engelse nummers op haar naam komen te staan. Tijdens de laatste nummers van de set werden we toch echt overtuigd van haar talent. Het was sferisch en het nam je echt even mee naar een andere wereld. Vooral haar steengoede muzikanten op het podium deden het optreden nog verder boven zichzelf uitstijgen. Arooj Aftab was dus de perfecte opener voor de laatste dag en het publiek genoot zichtbaar van haar. En om met de woorden van Arooj af te sluiten: ‘make sad music sexy again’.
Dub Inc – Hotot
© CPU – Leni Sonck
De Franse party-starters van Dub Inc werden op het podium losgelaten als loslopende beesten. Al snel werd duidelijk dat ze gebruik wilden maken van de stralende zon die perfect paste bij hun reggaedubmuziek. Het duurde dan ook niet lang vooraleer de jointjes werden aangestoken en er uitgelaten kon worden bewogen. Voor de twee ideale en onvermoeibare leadzangers is dit ondertussen wel een gewoonte. De band treedt ondertussen al meer dan twintig jaar op en kent bijgevolg alle kneepjes van het vak, waardoor ze zo de dansende weide goed konden ontvangen. Dub Inc. kreeg dan ook als gevolg een sit-down en meerdere grondverschuivingen voor elkaar. Vooral door het roepen van het woord ‘Nederland’ werden er duizenden blije gezichten verzameld. De Fransmannen brachten dus een geslaagde reggaedub-fuif, die we vooral zullen onthouden door de momenten waarbij het publiek betrokken werd.
Whispering Sons – Hohot
© CPU – Leni Sonck
In de namiddag was het in de Fuzzy Lop tijd voor twee Belgische trotsen. Als eerste was de intense postpunk van Whispering Sons aan de beurt. Met een geïnteresseerde massa die stond te wachten op het vijftal, begonnen ze aan een sterke show waarbij de no wave-invloeden doorheen de tent gestuurd werden. Met variatie tussen oudere nummers als “Got A Light” en “White Noise” en parels van hun laatste album Several Others, werden de mysterieuze en donkere krachten van de band bloot gelegd. De toekijkende ogen zagen dat het plaatje klopte en daardoor kreeg frontvrouw Fenne Kuppens een extra duwtje in de rug, die ze omzette in prachtig chaotische dansmoves. Met hoogtepunt “Surface” pakte Whispering Sons iedereen in en kregen ze er in een uur een pak fans bij. Na zo’n groots en intens optreden, kunnen we alleen maar dankbaar zijn dat een band als deze de Belgische kleuren vertegenwoordigt.
Goldband – Hotot
© CPU – Leni Sonck
De hype rondom Goldband is enorm. Op dit moment is er geen festival in Nederland en België waar de zingende stukadoors uit Den Haag niet staan. Op Down The Rabbit Hole mogen ze aantreden op het hoofdpodium en we merkten gelijk dat de populariteit van Goldband geen grenzen kent want de wei stond goed gevuld. Sterker nog: het stond misschien even vol als bij de Gorrilaz en Disclosure. Echter was er een klein probleem. Eergisteren brak bandlid Boaz zijn hielbeen op Rock Werchter. Wanneer “De Wereld” gestart werd, stapten er maar twee leden van Goldband het podium op. Maar niks was minder waar, want Boaz was er gewoon bij met een stepje waarop zijn gebroken voet rust. Het was een feestje waar je u tegen zegt op het hoofdpodium met een extreem hoog energielevel. Toch knap om in deze omstandigheden toch zo’n show neer te zetten. Tijdens “Alles Kapot” zong het publiek alles mee en dat zorgde voor een eerste meezingmoment voor Goldband. We merkten dat de band zo ongelooflijk gegroeid is in de afgelopen tijd en dat was te merken tijdens het corona-anthem “De Langste Nacht”. Goldband was klaar om de hele wei te slopen en dat deden ze, van voor naar achter werd er gesprongen en gedanst. Het rustmomentje in de set kwam tijdens “Kinderwens”, een zoetzappig liedje over het willen hebben van kinderen. Die rust werd weer snel vergeten wanneer Milo “Dit Is Voor Jou” aankondigde en dit gezongen werd voor zijn overleden moeder. Een mooiere ode kon hij zich niet bedenken want na de drop veranderde de wei in een zee van dansende mensen. Wat een triomftocht was deze show en daar werd aan het einde nog een schepje bovenop gedaan met “De Stad” waar een mega wall of death bij ontstond, het knallende “Psycho en publieksfavoriet “Witte Was”.
Goldband komt later in het jaar nog terug naar België met op 3 november een passage in de Ancienne Belgique en 24 november in De Roma.
girl in red – Teddy Wilder
© CPU – Leni Sonck
Een paar weken geleden annuleerde girl in red al haar optredens, dus het was even spannend of ze dan wel echt op Down The Rabbit Hole zou gaan spelen, maar niks is minder waar en ze was er gewoon. Echter had ze wel wat last van haar stem en dat was te merken tijdens de set. Ze sprong en rende als een malle over het podium, maar de zang was technisch niet altijd even best. Dit was vooral te horen bij de openingsnummers van de set waar ze wat vaker buiten adem was. En als ze dan een fout maakte, hoorde we een klein scheldwoordje voorbij komen. Toch had girl in red een enorme achterban en al deze fans verzamelden zich op Down The Rabbit Hole voor hun favoriet. Daardoor werden de nummers “we fell in love in october” en “Serotonin” keihard meegezongen. Daarna viel de energie weg en dat kwam pas echt terug bij “Dead Girl In The Pool” waar het feestje echt pas loskwam. Tijdens het laatste nummer “i wanna be your girlfriend” perste ze nog even alles eruit en er ontstond zelfs een heuse wall of death. Toch was het dan knap dat ze het met die energie nog voor elkaar kreeg.
Stikstof – Fuzzy Lop
Als we mogen geloven wat de pers schrijft, doopte Zwangere Guy zich gisteren om tot koning van WOO HAH!. Vandaag kwam hij dat kunstje hier op Down The Rabbit Hole gewoon overdoen, maar dan met zijn Belgisch hiphopcollectief Stikstof. Gorik kwam samen met Jazz, Astrofisiks en DJ Vega als een energiebom op en werden meteen bejubeld door de hele tent. De vertrouwde fans stonden op de eerste rij en lieten zich tijdens elk nummer horen. Maar ook in de rest van de Fuzzy Lop werd er meegeleefd met het Brussels collectief. Zo werd de zaal stil door de emotionele boodschap tijdens “SPIEGELBEELDEN” en werd er in het rond gesprongen bij “GELE BLOKKEN”. Harten werden geraakt, de mensen werden omgetoverd tot wilde beesten en telkens werd er een luid applaus gegeven. Vooral bij “ALLES KAPOT” en slotoffensief “AMBRAS” werden de Groene Heuvels aangevallen door grootse moshpits. Met een dikke glimlach op het gezicht van de drie MC’s en DJ Vega, konden ze met een goed gevoel van het podium gaan.
Phoebe Bridgers – Hotot
© CPU – Leni Sonck
Op voorhand werd er al veel gesproken over het optreden van Phoebe Bridgers. Het goudhaantje was dan ook iets dat hoog op de lijst stond bij menig muziekliefhebber en waar ook wij ontzettend hard naar uitkeken. Gelukkig werden de verwachtingen ingelost, want de Amerikaanse indiester wist iedereen tot haar bezit te krijgen met haar zachte en inpakkende muziek. Vanaf het eerste nummer, “Motion Sickness”, viel er een hoogstaande sfeer over de Groene Heuvels, die verder gezet werd bij “Garden Song”. Bij deze track werd ze voor het eerst ook live ondersteund door haar Nijmeegse tourmanager Jeroen Vrijhoef. Een primeur die bij veel aanwezigen een grote indruk achterliet.
Ook tijdens “Kyoto” konden we rekenen op een sterke samenwerking tussen Phoebe en haar mede-skeletten. Zo ging het publiek gek op de zomerse trompetlijn, terwijl we een aantal seconde later dan weer een intieme pianosolo voorgeschoteld kregen, die zorgde voor een grote stilte. Dat laatste fenomeen werd nog een aantal keer toegepast bij haar breekbare nummers, zoals “Scott Street” en het pure “Moon Song”. Om nog maar te zwijgen over het emotionele “Waiting Room”, dat werd aangevraagd door een grote fan op de eerste rij. Tegen het einde van haar set werden we zo positief overweldigd, dat we nog maar eens doorkregen met wat voor multitalent we te maken hadden. Leuke extra’s, zoals de prachtige visuals en de zeepbellen die over het terrein waaide, zorgden mede voor een hartverwarmend spektakel, dat op spectaculaire wijze werd afgesloten met “I Know The End”. De apocalyps die dat nummer met zich meebracht, deed meerdere festivalbezoekers brullen. Een luid applaus viel op zijn plaats, terwijl wij onze laatste tranen wegpinkten en nog even moesten bekomen van wat we net hadden meegemaakt.
St. Vincent – Teddy Wilder
© CPU – Leni Sonck
De Teddy Widder was goed gevuld voor de Amerikaanse St. Vincent. Afgelopen jaar werd Daddy’s Home uitgebracht en met de tour maakt ze haar opwachting op Down The Rabbit Hole. De tent stond al goed gevuld wanneer we aankwamen en de eerste tonen hoorden van “Down”. Het podium stond goed gevuld met de band die Annie Clark om zich heen had verzameld. Maar liefst drie achtergrondzangeressen staan achter Annie en samen met hen vormden ze een vocale eenheid die echt waanzinnig was. Maar dat was niet het enige: ook de gitarist, drummer en de bassist controleerden hun instrumenten en vooral in “Birth In Reverse” namen de gitarist en de bassist de boel bij de hand. Voor het eerst in de set werd er een nummer van de nieuwe plaat gespeeld. Met een vuige beat werd “Daddy’s Home” ingezet. Het was goed te merken dat Annie het naar haar zin had, want ze kreeg het publiek zeer makkelijk mee vooral tijdens “New York” waar alle woorden die ze zong van voor naar achter werden meegezongen. Na al dat geweld op het podium was het tijd voor een beetje dansen en dat gebeurde bij de nummers “Los Ageless” en “Fast Slow Disco”. Een totaal andere kant van St. Vincent, maar wel een hele lekkere, het ging er namelijk in als koek en er werd uitvoerig gedanst in de tent. Een mooi en toch wel emotioneel moment was tijdens “Cheerleader”. In een tussenstukje vertelde ze hoe erg ze zich zorgen maakt over de situatie in Amerika en daarna gooide ze haar frustratie er heel hard uit tijdens “Cheerleader”. Hier ging de band ook nog even los en er volgde er een mooie battle tussen de gitarist en de drummer. Als laatste nummer werd “The Melting Of The Sun” gespeeld en daarmee liet St. Vincent ons in katzwijm achter. St. Vincent speelde de Teddy plat met een enorm strakke set vol drama, theater en muzikaal geweld.
Amy And The Snifflers – Fuzzy Lop
© CPU – Leni Sonck
Ook Australisch punkrockfenomeen Amyl and The Sniffers kreeg in deze zevende editie van Down The Rabbit Hole een mooi plekje op de line-up. Met hun typerende, rauwe energie besloten ze dan ook om elke seconden die ze aangeboden kregen, te gebruiken. En dat kon rekenen op furieuze enthousiasme, dat zich al snel omzette in een zwetende viering. Zo was het aantal crowdsurfers en moshpits al na tien minuten niet meer te tellen. De vuile punk van het viertal werd op het podium dan ook op een waanzinnige manier vertaald. Nummers als “Guided by Angels” en “Hertz” werden dubbel verstevigd en ingevuld met bizarre riffs en harde schreeuwen. Dit kwam mede door de wilde en luide frontvrouw Amy Taylor die de gevulde tent naar haar toe trok en duidelijk liet zien dat ze haar mannetje wel kan staan. Al vlammend ging ze samen met haar drie sloopkogels sneller en feller door hun set dan eender welke band dat we de afgelopen dagen konden aanschouwen. De krankzinnig actieve show werd na een uur jammer genoeg afgerond, al stond het publiek op dat moment zo scherp dat er nog wel een uur of twee bij zouden mogen.
Mezerg – Teddy Wilder
Om op een perfecte manier de nacht in te duiken, moest je voor de allerlaatste keer aanwezig zijn in de Fuzzy Lop. Daar toverde de eenmansband Mezerg een muzikaal hoogstandje uit zijn hoed. Met zijn handen en voeten gekoppeld aan zijn instrumenten, waaronder de indrukwekkende theremin, maakt hij elektronica vol met gevarieerde funk- en technoritmes. Het kwam eerlijk gezegd allemaal wat traag op gang, maar eenmaal de festivalbezoekers mee waren met het concept, stond de tent voor geen seconde stil. Het Frans muziektalent wist zo iedereen op te zwepen en de dansvoeten voor geen seconde te laten staan. Naargelang het concert vorderde kreeg iedereen steeds meer appreciatie voor Marc Mezergue en werd de stage zelfs te klein voor al het volk dat geïnteresseerd mee kwam feesten. Dat het laatste over dit talent nog niet is gezegd, had iedereen gisterenavond zeker door. Mezerg sloot op een ongewone manier het festival af en stuurde iedereen naar huis met een glimlach van hier tot in Tokio.
The War On Drugs – Hotot
In oktober vorig jaar bracht The War On Drugs hun vijfde album uit en stonden ze ook al in de Sportpaleis en de Ziggo Dome, waar ze al een ongelofelijk goede show gaven. Het duurde enkele albums voordat het zestal doorbrak. Niet geheel volgens verrassing kwamen dan ook de meeste nummers van deze set van het nieuwe album I Don’t Live Here Anymore, aangevuld met The War On Drugs klassiekers.
Het was werkelijk waar een plaatje uit een schilderij wanneer The War On Drugs opende met “Nothing To Find”. Adam Granduciel zijn fanatische stem en de eerste klanken van de gitaar vielen goed op het aardig volle veld voor de Hotot. Al vroeg in de set werd de eerste gitaarsolo al gespeeld en dit werd in goede aarde ontvangen op het veld. De eerste nummers van de set werden gelijk met volle kracht gespeeld en je hoorde dat de band onwijs goed op elkaar was ingespeeld, vooral de samenzang van de hele band zorgde ervoor dat de eerste kippenvel momentjes begonnen te ontstaan. Vooral “Pain” kwam erg binnen wanneer de zon langzamerhand aan het zakken was in het meertje naast het hoofdpodium.
Niet elk nummer viel helemaal lekker, vooral bij “I Don’t Wanna Wait” werd de energie er iets uitgehaald desondanks het geweldig werd gespeeld door de band. Wat The War On Drugs zo goed maakt wanneer ze op het podium staan, is dat de albumversies van de nummers in een soort uitgerekte versie worden gespeeld. Zo ook “Strangest Thing”. Net zoals alle andere nummers werd dit prachtig opgebouwd en verloren we onszelf in het nummer. Zeker naar het einde toe waar de euforie eruit knalde, zorgde dat voor een mooi moment in de set. Zo mooi zelfs dat we overal mensen bij elkaar in de armen vielen om even het contact met elkaar en de muziek te vinden.
Een van de nieuwere nummers die gespeeld werd was “Harmonia’s Dream”. Het nummer zelf ging wat rustig van start, maar richting het einde toe zorgde het toch voor een laag kippenvel op onze armen. Toch kwal de meeste energie uit de oude nummers en vooral bij “Red Eyes” zag je dat de mensen zin hadden om te dansen. Overal zag je groepjes mensen dansen en er ontstond zelfs ergens op een veld een ingestudeerd dansje. Vooral tijdens dit nummer viel het op hoe strak de band is. Een zeer enthousiaste drummer die elke keer met een grote glimlach op het grote scherm verscheen, werkte aanstekelijk. De set werd afgesloten door een drietal nummers: “Under The Pressure”, I Don’t Wanna Live Here Anymore” en “Occasional Rain”.
Het blijft een fantastische band die elke keer weer weet te raken en gaf het beste van zichzelf. Met slechts elf nummers weet de band een goede set neer te zetten. Het ene nummer wat uitgerekter dan de ander, maar wel van hoge kwaliteit. Het is een prachtig slot van een mooie editie van Down The Rabbit Hole 2022.
Alle recensies van Down The Rabbit Hole 2022 lees je hier
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Deze recensies werden geschreven door Luuk Sterk en Robbe van Hool.
