The War On Drugs @ Sportpaleis: Een smakelijke ovenschotel

© Nathan Dobbelaere

Soms is er twijfel als een band een nieuwe plaat uitbrengt: kan ze nog op een hoog niveau blijven presteren? Bij The War On Drugs is er nooit twijfel nodig, want de band brengt altijd kwaliteit. Zo ook op I Don’t Live Here Anymore dat vorig jaar verscheen. Het album toonde gewoon de muzikale sterkte van Adam Granduciel en de zijnen, zonder daarbij volledig te choqueren. Er werd wel voor het eerst samengewerkt met andere bands, wat de dynamiek op de plaat ten goede kwam. Ook live is The War On Drugs nu een zevenkoppig orkest met Eliza Hardy Jones als nieuwste lid. Op de laatste dag van de Europese tournee mocht het Sportpaleis nog eens kennis maken met de kwaliteit van de band. Een set van meer dan twee uur deed ons mijmeren en wegdromen, maar vooral genieten.

Voor we werden verwend door The War On Drugs, mocht Lo Moon de honneurs waarnemen. De Amerikaanse band bracht eerder dit jaar zijn tweede album uit en kon dat haast nergens beter voorstellen dan op tour met The War On Drugs. Enkele jaren geleden stond het viertal al in de Lotto Arena als support van London Grammar, maar nu mochten de Amerikanen het iets grootser aanpakken. Dat de sound van deze band in het begin nogal galmde, is iets wat ieder voorprogramma meemaakt in het Sportpaleis. Eenmaal dat euvel van de baan was, konden we wel genieten van breekbare, grootse anthems die perfect lijken te passen in deze zaal. Hoogtepunt in de set was “Dream Never Dies” dat heel breekbaar binnenkwam, en natuurlijk het geweldige “Loveless” dat met zijn opbouw een toonvoorbeeld van episch is. Lo Moon was dus meer dan een opener; het was de sfeerzetter van de avond.

Stipt om 21 u. kwamen dan de mannen en vrouw van The War On Drugs het podium op. Zonder al te veel poespas zagen we een camera de band het podium op volgen. Al snel ontstond er een breekbare sfeer, want met “Old Skin” werd meteen een gloednieuw nummer voor de leeuwen geworpen. We kregen acht nieuwe nummers te horen, maar bij geen enkele track hadden we het gevoel dat het niet in het geheel paste. The War On Drugs is namelijk getalenteerd in het omvormen van nummers naar een livecontext, waardoor ze rijker en vooral veel voller overkomen. Zo ook de opener die na een breekbaar begin volledig openbarstte.

© Nathan Dobbelaere

Niet veel later volgde met “Pain” al meteen een eerste herkenningspunt in de set. Het is frappant om te zien dat zulke rustige nummers met zoveel enthousiasme onthaald kunnen worden. Het is gewoon een talent van The War On Drugs om luisternummers om te bouwen tot echte anthems. Live kroop er dan ook nog eens wat meer sinecure in het geheel. Met zijn zevenen was er ook ruimte genoeg om te experimenteren. Zo was er altijd een sterke melodie die standhield, maar kregen we, meestal van Granduciel, geweldige gitaarsolo’s om de songs op te vullen. En net daardoor klinkt ieder nummer van The War On Drugs live altijd een tikkeltje anders. De ruimte die ze aan elkaar gaven, zorgde voor een rijke dynamiek waar je maar niet genoeg van kon krijgen.

Ook de toevoeging van een vrouwelijke stem aan het geheel, leek zijn vruchten af te werpen. Zo klonk “I Don’t Wanna Wait” bijvoorbeeld veel cooler door de stem van Eliza Hardy Jones, die een aanvullend laagje toevoegde. Ook dat is iets waar The War On Drugs goed in is: laagjes bouwen. Je kan iedere song van de band zien als een ovenschotel die je vol geduld en verstand in elkaar probeert te steken. Het begint met een basislaag die het fundament van de song blijkt, om dan nadien telkens extra ingrediënten op die basis te leggen. Eenmaal alles samenzit, komt de song dan ook tot een kookpunt en dat zijn meestal de epische eindes die zo strak in elkaar zitten. Het beste voorbeeld hiervan was “Harmonia’s Dream” dat heel rustig begon, maar met zijn krachtige uitschietingen het publiek echt volledig wild kreeg. De ovenschotel smaakte dus.

© Nathan Dobbelaere

Het spreekt ook voor zich dat geen enkel nummer van The War On Drugs onder de vijf minuten afklokte in het Sportpaleis. De band neemt zijn tijd om iedere song te laten groeien. Denk maar aan “Under the Pressure” dat eerst een soort van mysterieuze elektronische waas rond zich kreeg om dan volledig de herkenbare intro mee te krijgen. Bij “Red Eyes” ontstond er ook een soort van wilde euforie telkens het herkenbare refrein zijn riff inzette. Het zijn kleine dingetjes, maar je zag dat iedereen genoot van alle details die telkens naar voor kwamen.

Een van de hoogtepunten binnen de set was de melancholische versie van “Living Proof”. Het nummer was misschien wel het kortste van de set, maar werd door zijn intimiteit toch een van de hoogtepunten. Het Sportpaleis werd nagenoeg stil en de zachte instrumentatie bezorgde ons net geen kippenvel. Het was een mooi moment waarmee The War On Drugs aantoonde dat ook heel intieme muziek zijn plek kan hebben in grote stadions. Ook “I Don’t Live Here Anymore”, waarvoor Lo Moon het podium werd opgeroepen, kon door zijn kleurrijke sound erg hard bekoren. De extra vocals van Lo Moon zorgden dan weer voor een heel rijk en warm geluid, waar we maar geen genoeg van konden krijgen.

© Nathan Dobbelaere

Er was ook visueel wel wat te zien op het podium. Zo konden we telkens gigantische lichtconstructies een soort van kubus zien vormen, die dan openvouwde als het nummer in zijn plooi viel. Er werd ook vuurwerk voorzien bij “Occassional Rain” en zelfs confetti was aanwezig tijdens het krachtige einde van “Under the Pressure”. Je zou het niet zeggen als je gewoon naar de plaat luistert, maar zelfs The War On Drugs is soms een feest. Ook de frontman was heel dankbaar voor het enthousiasme in de zaal, en omdat deze show het einde van de tour was, werd alles met nog meer goesting gespeeld. Je zag de bandleden zich dan ook amuseren met elkaar, wat het spelplezier alleen maar ten goede kwam.

Met een zachte bisronde, waarin vooral “In Reverse” als eerste heel hard binnenkwam, wist The War On Drugs zelfs op het einde nog te ontroeren. Met “Eyes to the Wind” werd voor de zoveelste keer de innerlijke Bruce Springsteen bovengehaald, met als meest opvallende de geweldige saxofoon die voor de sfeer zorgde. Toch was het natuurlijk het geweldige “Thinking of a Place” dat zijn naam alle eer aandeed. Zonder veel druk deed The War On Drugs het nummer opsplitsen in twee delen waarin ze in het midden plots volledig stilvielen om daarna gewoon verder op het elan te gaan. En iedereen in de zaal luisterde vol aandacht en liefde.

Met meerdere ‘thank you’s’ en door de geschiedenis van de band centraal te stellen, kunnen we zeggen dat The War On Drugs heel tevreden was om nog eens in het Sportpaleis te staan. De band is al langer dan vandaag een stadionband, maar bewees nog maar eens waarom ze die naam meer dan waardig is. Een stomende show van boven de twee uren geven die nooit verveelt, kunnen er maar weinig. Zonder al te veel tierlantijntjes en door gewoon de muziek laten spreken, bewijst The War On Drugs dat de groep nog lang niet aan zijn limiet zit. Het is gewoon een genot voor het oor en je kan niet anders dan respect hebben voor de geweldige muzikanten op het podium. Ook nu weer zetten we ons petje af voor The War On Drugs, tot op Rock Werchter!

Setlist:

Old Skin
Pain
An Ocean in Between the Waves
I Don’t Wanna Wait
Victim
Strangest Thing
Red Eyes
Living Proof
Harmonia’s Dream
Come to the City
Rings Fathers Eyes
Under the Pressure
I Don’t Live Here Anymore
Occasional Rain

In Reverse
Eyes to the Wind
Thinking of a Place