Ergens is het altijd jammer als een artiest bij het grote publiek vooral bekend staat om een remix, een cover of een samenwerking die eigenlijk niet binnen diens leefwereld past. Kijk bijvoorbeeld naar Florence + The Machine, dat haar echt grote doorbraak te danken heeft aan Calvin Harris’ remix van “Spectrum (Say My Name)” en haar cover van Candi Statons “You’ve Got The Love“. Het mooie aan bezielster Florence Welch echter is dat dat haar helemaal niets uitmaakt. Sterker nog, ze speelt die nummers live de helft van de tijd niet eens. Ze doet ondertussen al vijftien jaar eigenlijk vooral haar eigen ding. In die tijd groeide de Britse uit tot de frontvrouw van een stadionband en headliner van de grootste festivals die onze planeet rijk is. Een band die ondertussen ook alweer aan zijn vijfde langspeler toe is: Dance Fever.
Doorheen de jaren kregen we telkens een blik in het hoofd van Florence. We waren op een manier zelfs een beetje getuige van een zangeres die op zoek was naar wie ze nu eigenlijk wilde zijn. Waar Lungs nog als een energetisch indiebommetje insloeg, richtte de Britse zich met Ceremonials meer op het dromerige. Met How Big, How Blue, How Beautiful verkende ze dan weer de ietwat commerciëlere kant van het verhaal, om dan met High As Hope tot inkeer te komen. Wie is Florence Welch nu echt, vraag je je na zoveel jaar dan misschien af. Wel, Florence Welch is een artiest, en die past eigenlijk nooit echt in een hokje. En dat is iets waar de zangeres doorheen Dance Fever vrede mee lijkt te nemen.
Florence zou Florence echter niet zijn, als ze in haar antwoorden weer nieuwe vragen vindt. ‘I am no mother, I am no bride, I am king’, klinkt het bijvoorbeeld in openingsnummer “King”, dat het verhaal vertelt van een artieste die het huisje-tuintje-kindjeverhaal nooit lijkt te zullen beleven. Een soort geven en nemen, een zelfverzekerdheid en een angst die hand in hand gaan. En dat is misschien wel de samenvattende gedachte die de rode draad vormt doorheen Dance Fever. Zo zijn het klaarblijkelijk vaak de angsten van de zangeres die een inspiratie vormden voor de nummers, waarna ze die op verschillende manieren onder ogen ziet. In het opgewekte, maar lichtjes cringe “Free” vertelt ze bijvoorbeeld over hoe dansen haar van alle negativiteit kan ontdoen.
Wie Florence + The Machine al eens live aan het werk zag, weet ook wel dat de frontvrouw geen vierkante centimeter van het podium onberoerd laat. Op blote voetjes dartelt ze als een bezetene over het podium, alsof ze gegrepen is door de “Choreomania”, oftewel een zestiende-eeuwse dansplaag. Een minstens even interessant gegeven als het nummer zelf, want zo klein en schattig de track begint, zo groots en bombastisch eindigt het. De logische volgende stap in het verhaal van de Britse, en op die manier eigenlijk ook de geslaagdere versie van “Free”.
Florence klinkt dus nog altijd op haar best wanneer ze groots uit de hoek komt. Dat doet ze doorheen Dance Fever gelukkig met regelmaat, al staan er ook enkele intiemere nummertjes op de tracklist. Waar dat voorheen al wel eens vaker voor een mooi moment zorgde, lukt haar dat deze keer een stukje minder. Zo komen ingetogen tracks als “Girls Against God” of “Back In Town” nogal ongeloofwaardig over, waardoor het ernaar uitziet dat ze niet meteen in het collectieve geheugen zullen blijven hangen. “The Bomb” mist op diezelfde manier bijvoorbeeld helemaal zijn impact en ook single “Heaven Is Here” komt ondanks zijn monstrueuze ingesteldheid nogal bevreemdend over. De videoclip van die laatste werd overigens opgenomen in Oekraïne, alsook dragen de danseressen de Oekraïense nationaliteit; op die manier lijkt dus ook Florence haar standpunt impliciet duidelijk te maken.
Zoals je misschien al had gemerkt is Dance Fever met zijn veertien nummers, en dus bijgevolg een klein uurtje aan muziek, eerder aan de lange kant. Dat komt voor een deel omdat Florence een aantal keer dezelfde boodschap op verschillende manieren probeert over te brengen, en dat lukt de ene keer al wat overtuigender dan de andere. Het voorbeeld “Free”/”Choreomania” haalden we zonet al aan, maar ook “Dream Girl Evil” lijkt op een geslaagdere versie van “Girls Against God”. Niet in het minst omdat de zangeres het een stuk grootser aanpakt. Het gaat in dat opzicht ook vaak om nummers die ze samen schreef met de alom geprezen producer Jack Antonoff (Bleachers, Lorde, St. Vincent, Taylor Swift, Lana Del Rey…). Dat zijn insteek duidelijk hoorbaar is, is dus een understatement. Alleen werkte er nog een andere schrijver/producer mee aan de plaat, en dat komt het geheel niet meteen ten goede.
Bij een aantal tracks had Dave – Wavey Davey – Bayley van Glass Animals ook een vinger in de pap. Op zich zeker leuk en verfrissend, maar het ding is vooral dat die tracks niet meteen in het gehele plaatje van Dance Fever lijken te passen. Het perfecte voorbeeld daarvan is de hitsingle “My Love”, die dankzij zijn beats helemaal anders klinkt dat de rest van de plaat. Ook voor “Morning Elvis” is dat het geval, gezien het Glass Animals-gehalte redelijk hoog ligt. Dat er bij die laatste dan nog een verhaal wordt verteld van die keer dat Florence zo’n stevige kater had dat ze haar tripje naar Graceland moest afzeggen, maakt er alsnog een fijn geheel van.
Volgens heel wat Britse muziekmagazines is Dance Fever nu al een van dé favorieten om bovenaan in de eindejaarslijstjes te eindigen, maar dat vinden wij toch ietwat overdreven. Dat betekent echter niet dat Florence + The Machine vandaag een slechte plaat heeft gemaakt. Integendeel, er staan met pakweg “Choreomania”, “Dream Girl Evil” of “My Love” genoeg nummers op die het tot hoogtepunten in een energieke set kunnen schoppen. Deze vijfde langspeler is uiteindelijk ook een logische volgende stap voor Florence Welch en haar band, al hebben we ook met regelmaat het gevoel dat de Britse meer van hetzelfde heeft gemaakt. Tekstueel blinkt ze daarentegen nog steeds uit zoals enkel zij dat kan, het schoentje wringt gewoon een beetje bij het totaalplaatje. Dat neemt daarentegen niet weg dat Dance Fever zijn naam helemaal waar zal maken op het podium!
Op zondag 26 juni staat Florence + The Machine op het eenmalige dagfestival Rock Werchter Encore.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
