Best Kept Secret (Festivaldag 3): En we leefden nog lang en gelukkig…

© CPU – Joost Van Hoey

De tijd vliegt als je plezier hebt en zo was het opeens al de laatste dag van Best Kept Secret 2022. Zowel op vrijdag als zaterdag zagen we al goede dingen, waardoor de anticipatie voor de slotdag alleen maar groter werd. Daar had iedereen ook goede redenen voor want de absolute headliner Nick Cave & the Bad Seeds, dé publieksfavoriet pur sang, sloot het festival met een twee uur durende show af. Doorheen de dag zagen we o.a. King Gizzard & the Lizard Wizard, Wolf Alice, Sky Ferreira, black midi en Amenra het publiek al opwarmen.

Amenra @ TWO

© CPU – Joost Van Hoey

Eigenlijk leer je op elke toneelschool dat je nooit met je rug naar het publiek mag staan als je jouw verhaal wilt verhalen. Amenra vormt echter een uitzondering op die regel, want frontman Colin H. van Eeckhout gunt het publiek doorgaans een blik op zijn achterkant en toch slaagt hij er in de pijn van zijn nummers op het publiek over te dragen. Amenra als opener was zeker geen evidente keuze, maar maakte zich op Best Kept Secret betaald. Als een van de stevigste namen op de line-up was er heel wat interesse in de extreme metal uit Kortrijk. Uit ervaring wisten we al dat we tijdens hun shows niet zelden overdonderd worden en toch doen ze het elke keer opnieuw. De fragiele, intieme momenten worden opgevolgd door verschroeiende riffs die elke geluidsmuur bleek laat worden en door de krijsen van van Eeckhout nog dieper raken. Iedereen die op de laatste dag al wat moe was, werd op een ontzaglijke manier wakker geschud door Amenra. Goede morgen!

Meskerem Mees @ The Secret

Dat het energielevel op een derde festivaldag al eens durft te dalen, hoeven we niet te vertellen. Toch blijft het muisstil krijgen van The Secret een kunst die niet voor iedereen weggelegd is. Zoals we in België intussen weten, heeft Meskerem Mees deze kunst meer dan onder de knie en zo bleek dus ook bij onze zuiderburen. Gewapend met een stem, gitaar en begeleidende cello wist Mees vooral ontwapenend te werken. Dit niet enkel dankzij die geweldige stem en prachtige songteksten, maar ook dankzij muzikale betovering. Hoewel onze landgenote haar stem elke stilte zou kunnen vullen met verwondering, werd deze reeds gevuld met ingetogen melodieën die volledig de aandacht van het publiek wisten te grijpen. Obligatoir meezingmomentje “Joe” en oorverdovend applaus volgend op de stille zuchtjes na elke laatste noot, waren uiteraard ook opnieuw van de partij. Meskerem Mees stond er met een recept dat we bij ons intussen vanbuiten kennen, maar meer moet dat niet zijn.

black midi @ TWO

© CPU – Joost Van Hoey

Mathrock is een genre dat moeilijk te definiëren valt. Behalve atypische en verassende ritmes zijn er eigenlijk vooral niet te veel regels aan verbonden. Die ongebondenheid is dan ook meteen hetgeen black midi illustreert. Met invloeden van overal en nergens doen ze vooral hun eigen eclectische ding. Ook in de TWO werd dit hoopje chaos met gejuich onthaald, of toch door een deel van het publiek. De onverwachte stops en ritmewissels zorgden voor een zeker gevoel van opmerkbare ongemakkelijkheid binnen de tent. Zo hoorden we heel wat omstaanders zeggen dat ze Black Midi enorm konden smaken, maar niet meteen een duim konden leggen op waarom dat zo was. Wij veronderstellen dat het publiek vooral weggeblazen werd door de indrukwekkende manier waarop deze band op elkaar afgestemd is. We zagen dit weekend wel al eens een gemiste noot passeren in een standaardtempo, maar op dit Britse viertal was geen fout aan te merken. Drummer Morgan Simpson gaf de technici enorm veel werk om de drummicrofoons overeind te houden terwijl de twee frontmannen afwisselend bas en gitaar voor hun rekening namen.

Opmerkelijk was de manier waarop DJ Dairy, ofte Cameron Picton, in het midden van de set tijdens enkele onuitgebrachte nummers de vocals voor zijn rekening nam. Met Geordie Greep weten we vooral stevige en agressieve monologen te incasseren waar Picton net iets fragieler te werk ging. In de momenten waarop het er iets steviger aan toe ging, kreeg deze dynamiek haast iets manisch waardoor de vergelijking met Isaac, ex-vocalist van labelgenoot Black Country, New Road plots niet ver meer was. Om daarna ook zijn instrumentale vaardigheden tentoon te spreiden, zagen we Picton achteloos verschillende stempatronen uitproberen tijdens “John L”. Afsluiten deed de band met “Slow” om vervolgens een tent vol verbaasde gezichten achter te laten. Zo een indrukwekkende chaos hadden we nog niet veel gezien.

Novastar @ ONE

© CPU – Joost Van Hoey

Na The Secret en TWO mocht ook het hoofdpodium met Novastar door een Belgische gevestigde waarde geopend worden. Dat frontman Joost Zwegers’ roots in Sittard liggen, is dan weer een mooi meegenomen Nederlandse connectie. Met ‘Geen lange verhalen hier, zo veel mogelijk spelen’ gaf Zweegers vermoedelijk nog een kleine sneer naar de headliner van gisteren om vervolgens ook die belofte helemaal waar te maken. Als een geoliede machine liep Novastar zijn setlist af die bol stond van grote en minder grote hits. Zo brulde de halfgevulde weide voor ONE het gekende “The Best Is Yet to Come” mee terwijl diezelfde massa vrij ongeïnteresseerd leek bij “Velvet Blue Sky” dat in onze ogen toch over hetzelfde hitpotentieel bezit. We vermoeden dat de goede, o zo herkenbare Novastar-saus die over elk nummer gegooid wordt, zo karakteristiek is waardoor een liveoptreden op zo’n groot podium nogal snel ongeïnspireerd en eentonig wordt. Muzikaal viel er niet veel aan te merken op het optreden van Novastar, maar daar tegenover staat dan dat er een uur lang ook niet veel op te merken was, behalve dan het moment dat Zweegers onder luid gejuich besloot bovenop zijn piano te gaan staan.

EFÉ @ The Secret

© CPU – Joost Van Hoey

‘Normaal ging Spellling hier nu spelen, maar omdat haar crew positief testte op corona, mag ik hier vandaag staan. Hopelijk vinden jullie dat niet erg?’. Zo introduceerde EFÉ zich aan een bescheiden gevulde tent. In het Verenigd Koninkrijk is ze een te ontdekken parel op heel wat affiches zoals die van Glastonbury en we zijn blij dat we een kijkje gingen nemen bij de Ierse zangeres. Tijdens het eerste deel van haar set voelden we dat ze nog wat zoekende was en de passieve houding van het publiek hielp haar niet echt om een punt te maken, vooral omdat ze niet altijd even zuiver haar noten nam. Halfweg de set veranderde dan de dynamiek doordat ze wat meer tempo in haar set bracht. Samen met haar gitarist zorgde ze er dan voor dat er wat gedanst werd, waardoor iedereen ook wat meer in de juiste stemming geraakte. Wanneer het ijs definitief begon te smelten, was de set helaas gedaan. Na vijfentwintig minuten zat het avontuur van EFÉ er al op, maar ondanks een fijn sfeertje op het einde gebeurden er weinig memorabele dingen.

Sampa the Great @ TWO

© CPU – Joost Van Hoey

Als je je set opent met een nummer dat “Energy” heet en dat met zo een bomvol energie weet te doen dat de hele tent vanaf minuut één los gaat, dan weet je dat je groots bent. Sampa the Great voegde die beschrijving dan ook maar meteen toe in haar naam. De Zambiaanse zangeres brengt met haar nummers boodschappen van empowerment voor vrouwen, mensen van kleur en iedereen die het nodig heeft. Dit samen met onder andere haar neef en zus waardoor de band achter de zangeres niet alleen figuurlijk, maar ook vrij letterlijk sterk valt te noemen. Ook de connectie met haar thuisland is er een vol fierheid, zo kondigt ze zichzelf aan als de eerste Zambiaanse groep die Coachella, Sidney Opera House, NPR en nu dus ook Best Kept Secret op hun naam weten te zetten. Met een mengelmoes van talen en een stevige korrel in haar stem droeg ze “Black Girl Magic” op aan haar zusje om haar te overtuigen dat ze de wereld aankan en geloof ons, als Sampa the Great dat zegt, dan is het zo.

Cassandra Jenkins @ The Secret

Cassandra Jenkins hoeft zich na twee zeer gesmaakte albums en heel wat shows nergens meer te bewijzen, want haar naam staat eigenlijk synoniem voor kwaliteit. Haar subtiele en oprechte nummers werden dan ook op een indrukwekkende wijze intiem gehouden, want ze werd vergezeld door een drummer. Haar appreciatie om op podium te staan en haar liefdevolle performance werd met wederzijdse geluksgevoelens beantwoord vanuit het publiek. Althans toch door het publiek dat luisterde, want er werd ook behoorlijk bijgepraat tijdens haar setje. Cassandra Jenkins was alweer fijn om te horen, maar werd op het einde toch iets te veel achtergrondmuziek doordat het voor een festival iets te veel in dezelfde sfeer bleef hangen.

Wolf Alice @ ONE

© CPU – Joost Van Hoey

Huilende wolven bijten niet, maar toch had Wolf Alice ons flink beet. Ze verzekerden ons dat ze graag in Nederland spelen en dat speelplezier kwam ook op dat grote podium over. Zangeres Ellie Rowsell is een ongedwongen frontvrouw die haar rol heel goed uitvoerde en in haar grijze ensemble de show stal voor de rode backdrop. Hun derde langspeler Blue Weekend nam de bovenhand tijdens hun set, maar die dromerigheid werd stevig versterkt door een groots rockgeluid. Enige rustpunt vormde het bloedmooie “The Last Man on Earth”, dat met zijn zachte melodieën en even zachte zang van Rowsell een heerlijke sfeer creëerde. Tien minuutjes vroeger dan voorzien, legden ze de instrumenten aan de kant en doken ze voor een volle weide het meer in. Na deze verfrissende show hadden ze hun verfrissend plonsje ook meer dan verdiend. Tot in het Sportpaleis bij Harry Styles, op het nieuwe Hear Hear of in La Madeleine, want ook in België hebben ze wat data op de agenda staan.

Nilüfer Yanya @ The Secret

Drie jaar geleden wist Nilüfer Yanya schijnbaar uit het niets naar de top van verscheidene eindejaarslijstjes te schieten. Daaropvolgend wist de Britse zangeres met ijzersterke liveshows aan een sneltempo de harten van heel wat muziekliefhebbers te veroveren. Ook in The Secret zette de singer-songwriter deze verovertocht verder. Nilüfer weet zich perfect te onderscheiden door de invloeden van Turkse en klassieke muziek die ze in haar jeugd meekreeg. Echter kregen we met de huidige bezetting, met drummer, pianiste en bassiste, ook invloeden uit de post-rockscene duidelijk te horen. Binnen die gedefinieerde sound weet ze zich perfect te manouvreren, zo kregen we een verassend soulvolle versie van “The Unordained” te horen. Yanya bracht een rustige set waar het publiek op hun beurt dan ook op hun gemak van konden genieten. Soms is muzikaal steengoed zijn gewoon meer dan voldoende.

Sky Ferreira @ TWO

© CPU – Joost Van Hoey

Sky Ferreira lijkt vastberaden om niet veel nieuwe vrienden te maken op de festivals. Nadat ze al op NOS en Primavera aardig te laat kwam en nummers moest schrappen, deed ze ook op Best Kept Secret weinig moeite om op tijd te komen. Met twintig minuten vertraging kwam ze uiteindelijk zonder veel goesting op podium om haar grote terugkeer waar te maken. Het is namelijk al van 2013 geleden dat haar debuutalbum Night Time, My Time uitkwam en de opvolger Masochism (later dit jaar) liet negen jaar op zich wachten. Veel haast zit er dus niet in en met een lichte arrogantie speelde ze in haar verkorte set maar één nieuw nummer, namelijk “Innocent Kind”. Zelfs in comebacksingle “Don’t Forget” had ze blijkbaar geen zin en zo sloeg ze het nummer roerloos over.

Iets meer bescheidenheid zou haar deugd doen, want in de aanvankelijk halflege tent werd duidelijk dat ze duidelijk niet de status heeft die ze zelf denkt te hebben. Zowel qua zang als présence was het een ontzettend teleurstellend optreden, dat naar vergane glorie klonk. De kille sfeer tussen de nummers zei genoeg, dit was met afstand de grootste flop van het hele festival. Hopelijk herpakt ze zich op TW Classic XL, heeft ze tegen dan een nieuwe horloge gevonden en staat ze met wat meer goesting op podium. Anders loopt het waarschijnlijk nog sneller leeg dan op BKS, waar ze eindigde in een zo goed als lege tent. Ronduit gênant.

King Gizzard & the Lizard Wizard @ ONE

© CPU – Joost Van Hoey

Weinig bands die zoveel verschillende stijlen en genres weten te hanteren in zoveel verschillende albums als King Gizzard & the Lizard Wizard. Een liveshow van de Australiërs kan dus bijgevolg altijd voor verrassingen zorgen. Eén constante komt evenwel zo goed als elke show terug: King Gizzard staat garant voor entertainment. De band komt steeds zonder scrupules zich amuseren. Dat werkt aanstekelijk en dat was deze keer niet anders. Over stevige metalnummers als “Gaia”, naar het – aan Warren Ellis van Nick Cave’s Bad Seeds opgedragen – microtonale, oosters klinkende “Straws in the Wind”, elk nummer kon op zijn eigen manier voor een dansende festivalweide en glimlachen op ieders gezicht zorgen.

Het genot was daarnaast ook geheel wederzijds. De eerste rijen toverden zich om tot een gigantische Marie-Louise roeiboot en de band apprecieerde deze praktische humor duidelijk. Afsluiten deden de koningen van het strand van de Beekse Bergen met klassieker “Rattlesnake”, gevolgd door het maar liefst achttien minuten durende “The Dripping Tap” terwijl Stu Mackenzie een verfrissende duik in het meer ging nemen. Als er nog iemand energie over had, was dat na de passage van King Gizzard & the Lizard Wizard zeker het geval niet meer.

The Haunted Youth @ The Secret

Wie bands in The Secret wil zien, moet van de ONE en TWO toch makkelijk tien minuten wandelen rekenen, maar voor The Haunted Youth loonde die voetmars zich dubbel en dik. De tent stond afgeladen vol voor de Hasseltse groep onder leiding van Joachim Liebens en dat terwijl ze pas last-minute aan de affiche werden toegevoegd. De Britse Holly Humberstone moest wegens ziekte haar passage overslaan, wat we oorspronkelijk betreurden, maar in ruil zagen we echter het zoveelste bewijs dat The Haunted Youth heel dicht bij hun internationale doorbraak is. De groep is perfect ingespeeld op elkaar, klinkt behoorlijk overtuigend en bleek de ultieme soundtrack voor de ondergaande zon. We moeten deze intiemere settings met de band koesteren, want met een groter project zoals een debuutalbum zien we ze op grote podia begeesteren.

Mura Masa @ TWO

© CPU – Joost Van Hoey

De grote frustraties over de tenenkrullende set van Sky Ferreira zinderden nog na, maar er was licht aan het einde van de tunnel. De Britse multi-instrumentalist en producer Mura Masa stond namelijk paraat om iedereen weer op te vrolijken met zijn feestelijke producties. Gesteund door zijn immers energieke zangeres Fliss, passeerden oude en nieuwe nummers de revue. Op 16 september verschijnt namelijk zijn nieuwe album demon time, waarmee we al uitgebreid kennis konden maken. De nummers hebben echter nog wat tijd nodig om iedereen even goed mee te krijgen als de oude garde uit zijn discografie. Het waren namelijk de laatste drie nummers die heel de tent nog eens in lichterlaaie zette. “What If I Go?”, “Love$ick” en vooral “Firefly” brachten aardig wat schot in de tent, die duidelijk nog even de dansbenen wou boven halen voor ze naar het hoofdpodium voor die grote meneer gingen. Het recept van Mura Masa blijft al een tijdje ongewijzigd en werkt nog steeds perfect, wat hij ook te danken heeft aan de immens getalenteerde Fliss.

Nick Cave & the Bad Seeds @ ONE

© Ben Houdijk

Nick Cave, een Australiër die eigenlijk geen introductie meer behoeft. De man zijn leven leest als een tragische roman waarvan de voetnoten terug te vinden zijn in de prachtige nummers die hij voortbracht. Voor zo een groot persoon, geen podium te groot en dus mocht Cave met zijn Bad Seeds het hoofdpodium van Best Kept Secret afsluiten. Zonder al te veel poeha trokken de Bad Seeds de set op gang met “Get Ready for Love”. De trend was gezet en het werd meteen duidelijk dat we een intense avond tegemoet zouden gaan. Gelukkig vond Cave tussen de zwaarlijvige momenten ook nog de tijd om af en toe wat luchtigheid over zijn set heen te brengen. Zo zette hij met een kleine glimlach de aanwezige Belgen en Nederlanders tegen elkaar op, huppelde hij over het podium terwijl hij rozen rondstrooide en verkocht hij een emmer die op het podium dienst deed als zitje aan een uitzinnige fan.

De band is perfect op elkaar ingespeeld en weet met perfectionistische uitvoeringen live net dat beetje extra punch te voorzien. Zo kregen we bij “Jubilee Street” een trage opbouw voorgeschoteld die uiteindelijk volledig losbrak in wat men bijna rock-opera kan noemen, zonder zijn stijlvolle uitstraling te verliezen. Met een multi-getalenteerd genie als Warren Ellis zou men eigenlijk ook haast niets anders verwachten. Elk optreden worden we opnieuw verbaasd door het consistente hoge niveau doorheen de gehele discografie. Zo passeerden we langs het dreigende “Red Right Hand” en werden we meegesleurd in de emoties van “The Ship Song”. Met dit veelvoud aan ijzersterke nummers zouden we bijna vergeten dat we in zijn encore nog obligatoir knuffelmoment “Into My Arms” en het prachtige “Ghosteen Speaks” mochten verwachten.

De moeilijke afweging bij een artiest als Nick Cave is de vraag of je nu bent aan het delen in verdriet of het hier misschien om een soort subtiel uitbuiting van leed gaat. Gezien de interactie die de Australiër telkens opzocht met het publiek, neigen we naar de eerste optie. Wat wel zeker is, is het feit dat meneer Cave het nodige respect en bewondering kreeg van het Hilvarenbeekse strand waar zij op hun beurt een afsluiter kregen om van te dromen. Dankuwel, Nick Cave, en tot op TW Classic XL op 25 juni.

Best Kept Secret kende een soevereine achtste editie, waar fans van alternatieve muziek zeker van genoten hebben. Hoe we het festival beleefden? Wat de grote verrassingen en teleurstellingen waren? Waar we volgend jaar op hopen? Dat lees je morgen in onze uitgebreide nabeschouwing.

Geschreven door Simon Van Herzele en Maxim Meyer-Horn.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!