Een gitaar en een warme stem zijn de handelskenmerken van Lianne La Havas. De singer-songwriter begon ooit als backing vocal bij Paloma Faith, maar dat is verleden tijd. Zodra ze zich op haar eigen carrière focuste, wierp dat zijn vruchten af. Ze werd uitgeroepen tot Sound Of 2012 door BBC en iTunes bestempelde haar debuutalbum Is Your Love Big Enough? als album van het jaar. De pure soul en folk werden iets meer geproducet op Blood, het tweede album, en zo wist La Havas een groter publiek te bereiken. Op zowel het eerste als tweede album staan er wat singles die het goed deden, maar sinds 2015 kregen we geen nieuwe muziek meer te horen van La Havas. Eerder dit jaar kwam daar gelukkig verandering in en nu krijgen we een naar zichzelf vernoemd derde album te horen. Het was het wachten waard.
Lianne La Havas (het album, niet de persoon) bestaat uit drie delen. Elk deel focust op een ander aspect van een relatie: van kalverliefde tot de ondergang van de relatie en tot slot het genieten van het alleen en onafhankelijk zijn. “Bittersweet” opent het album en behoort tot geen van de drie delen, maar fungeert eerder als een samenvatting. Het nummer was eveneens de eerste single en misleidde ons een beetje. Het begint met een stevige bas en klinkt een stuk geproduceter dan we gewoon zijn. Ook de typische gitaar van La Havas leek te ontbreken, maar deze is gelukkig wel aanwezig op de andere nummers.
Vanaf het tweede nummer is het duidelijk dat Lianne La Havas verliefd is. ‘Sweet joy when a girl meets a boy, natural chemistry’ klinkt het op “Read My Mind” en wat later stelt ze dat het gewoonweg liefde is. Op “Green Papaya” zingt ze dat ze de liefde wilt bedrijven, maar horen we haar ook nog twijfelen over haar nieuwe vriend. Ze verlangen naar een plaats die ze samen thuis kunnen noemen en dat gaat gepaard met de gitaar die eerder afwezig was. Het getokkel van La Havas voelt vertrouwd aan en de stem is nog zoals we ze ons herinneren van 2015. Het ingetogen nummer wordt steeds warmer en warmer. Op het einde voelen wij ons in ieder geval thuis in Casa La Havas.
Tussen de singles “Can’t Fight” en “Paper Thin” slaat het verhaal om. La Havas heeft het erover dat, ondanks dat haar geliefde het moeilijk heeft, zij ook problemen heeft. Ze weet dat de relatie beter zou kunnen gaan en twijfelt. Op “Please Don’t Make Me Cry” heeft Lianne schrik om gekwetst te worden en net zoals op “Weird Fishes” (cover van Radiohead) is de drum opnieuw wat prominenter aanwezig. Doorheen het album krijg je gevarieerde muziek te horen die zowel een kant van Lianne toont die we al jaren kennen als een nieuwe kant. Hierdoor is de muziek nog steeds herkenbaar afkomstig van La Havas, maar gaat het niet vervelen doordat we het al gehoord hebben op oudere albums. De nieuwe sound klinkt fris, maar is niet verrassend of vernieuwend.
‘I’m not over you, when I cry it’s ‘cause I’m free’ klinkt het op de albumafsluiter. Ook op de laatste drie nummers laat La Havas in haar hart kijken. Waar ze in het begin zong dat ze samen met haar partner een (t)huis zocht en hoopte dat er geen tranen zouden vloeien, zingt ze nu dat er tranen vloeien, omdat ze vrij is en een thuis op haar eentje heeft gevonden. De cirkel is rond, ondanks dat die er niet uitziet zoals La Havas eerder wenste. Op “Seven Times” wenst ze haar ex-partner nog het beste, maar het is vooral het ingetogen “Courage” dat opvalt. Een rustige gitaar en een warme stem doen ons opnieuw beseffen waarom we ooit verliefd werden op deze artieste. Er worden nog wat instrumenten en laagjes toegevoegd op het einde, hoewel het nummer ook zonder die extraatjes overeind had gebleven.
Op Lianne La Havas vertelt de gelijknamige singer-songwriter een liefdesverhaal en dat op een niet-traditionele manier. De rozengeur en maneschijn verdwijnen al snel en moeten plaats maken voor individualiteit en onafhankelijkheid. La Havas toont aan dat ook de tweede helft van een liefdesverhaal mooi kan zijn.
Die mooie, oprechte teksten gaan gepaard met uiterst aangename muziek. De sound van de muzikante is geëvolueerd en klinkt nog afgewerkter dan voordien. Een simpel nummer met slechts een gitaar kan niet meer, er moeten wat dingen toegevoegd worden en dat is jammer. Het pure is verder te zoeken dan op Is Your Love Big Enough?, maar de muziek is gelaagder dan ooit. Dit laatste valt vooral op tijdens de outro’s van “Weird Fishes” en “Sour Flower”. Lianne La Havas is wat bittersweet, doordat het een prachtig album is, maar de puurheid alweer iets verder te zoeken is.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
