© Irene Van Impe
Het ontdekken van nieuwe muziek zit in het DNA van Dansende Beren en zorgt ervoor dat we bijna dagelijks nieuwe artiesten uit binnen- en buitenland in de schijnwerpers plaatsen. Sommige acts laten zelfs zo een diepe indruk achter, dat we hen een extra duwtje in de rug willen geven. In januari stellen we daarom naar jaarlijkse gewoonte onze ‘Grote Beren van Morgen’ voor, een reeks waarmee we acts met veel potentieel in de schijnwerpers zetten en doorheen het jaar wat nauwgezetter volgen.
Na drie succesvolle edities in Antwerpen met onder andere BLUAI, Dressed Like Boys, Ão, ISE, Lézard en Porcelain Id, nodigden we afgelopen maand opnieuw acht opkomende artiesten uit voor een interview. Daarvoor trokken we voor het eerst naar Kunsthal Gent; het decor voor enkele portretten door onze fotografen Lennert Nuyttens en Irene Van Impe. Als laatste stellen we vandaag Benni voor, piekfijne indiefolk uit het zuidelijke deel van het land.
Hoe zou jij je project voorstellen aan iemand die er nog niet vertrouwd mee is?
Ik ben Benni en ik maak indiefolkmuziek. Ik ben singer-songwriter, dus ik schrijf mijn eigen nummers, meestal op gitaar en soms ook op piano.
Wat zijn de basisingrediënten van je muziek? Welke elementen komen vaak terug?
In mijn songteksten praat ik veel over liefde, duidelijk. (lacht) Het gaat vaak om break-upsongs, maar soms zijn het ook gewoon liefdesliedjes. Ik heb het ook veel over mentale gezondheid, en alles wat daarbij komt kijken. Ik praat veel over mijn gevoelens en wat ik meemaak op dat moment. Wanneer ik een lied schrijf, moet het vanuit mijn hart komen – over iets waar ik door aan het gaan ben. Ik schrijf dus veel over wat er gaande is in mijn leven. Wanneer mensen ernaar luisteren, vind ik het heel cool als ze zichzelf er op een bepaalde manier in herkennen.
Hoe is je project ontstaan?
Ik zing al van kinds af aan. Ik zat bij een koor en speelde gitaar in de academie; ik heb daar altijd van gehouden. We zongen altijd countrynummers in de auto van mijn papa, dat was echt cool. Ik ben begonnen met het project toen ik voor tien maanden naar Nieuw-Zeeland ging. Ik begon als straatmuzikante, maar had geen idee dat ik iets met muziek zou gaan doen. Ik was daar gewoon om te werken; kiwi’s oppikken en dat soort dingen.
Toen zag ik een oudere man, erg classy met een grote hoed, optreden op straat en ik dacht: ‘Dat is zó cool.’ Dus ik besliste voor mezelf: waarom niet? Ik moest het proberen… Ik ben erg verlegen, maar ik moest het sowieso proberen! Dus dat deed ik. Toen ik thuiskwam, zei ik iets als: ‘Mama, papa, ik ga niet langer naar de universiteit – verrassing! Ik ga proberen van muziek mijn beroep te maken.’
Ik wist altijd dat ik wilde zingen als een echte muzikant, maar ik dacht altijd dat dat niet mogelijk was en het gewoon bij een hobby zou blijven. Toen ik terugkwam, was ik zo van: ‘Oké, ik heb maar één leven, en ik moet doen wat ik écht wil doen en daar geen spijt van hebben. Als het werkt, is dat supercool. En als het niet zo is, heb je tenminste geprobeerd.’
© Irene Van Impe
Zijn er artiesten waar je inspiratie uit put op muzikaal of tekstueel vlak?
Dat zijn er veel. Ik denk dat Bon Iver een van de grootste invloeden is. Gregory Alan Isakov en Leif Vollebekk ook, zij spelen samen! Verder ook Phoebe Bridgers natuurlijk, Daughter, Patrick Watson – al die grote namen inspireerden me.
Wat zijn tot nu toe de grootste mijlpalen in je carrière?
Ik denk dat het grootste optreden tot nu toe Cirque Royal is geweest, waarbij ik opende voor Coeur de Pirate, een Canadese artieste. Dat was het grootste podium waar ik tot nu toe op gestaan heb; ik denk dat het voor zo’n tweeduizend mensen was. Het was heel indrukwekkend en groots, en ik vond het echt geweldig. Dat gaf me ook wat meer vertrouwen en bekendheid, dus ik vond dat erg leuk.
Welke obstakels of uitdagingen kwamen al op je pad?
Ik ben op dit moment gelukkig, en dan is het moeilijk voor mij om inspiratie te vinden. Dat is makkelijker als je een gebroken hart hebt, of je droevig voelt, dus dat is een beetje frustrerend voor mij. Momenteel ben ik dus aan het werken aan droevige nummers, terwijl ik blij ben – ik schrijf graag sad songs. Ik heb vrolijke nummers geprobeerd, maar dat werkte niet voor mij.
Een goed team vinden, is ook een uitdaging geweest. Intussen heb ik supergoede mensen rondom me, wat heel cool is, maar dat heeft even tijd gekost. Het releasen van de nummers heeft ook eventjes geduurd, maar ik denk dat dat het beste is, zodat we zeker zijn dat alles goed is. Het kan nooit perfect zijn, maar het is het beste dat we konden doen. Die nummers gaan begin 2025 uitkomen, dus ik ben eindelijk gelukkig.
2024 komt tot een einde. Hoe zou je de afgelopen 366 dagen omschrijven?
Intens. Er zijn veel dingen gebeurd die ik me niet had kunnen inbeelden; we tekenden een contract bij het muzieklabel PIAS, wat erg goed nieuws is. Ik had veel dingen gaande in de aanloop naar de release van de eerste nummers, anders had ik geen muziek kunnen schrijven. Ik was al lange tijd aan het project aan het werken, sinds 2019. Tot het voorbije jaar had ik nog geen muziek uitgebracht, wat frustrerend was. Dit jaar zijn er drie nummers uitgebracht, dus dat is goed!
Hoe voelde het om je eerste nummers uit te brengen?
Het is eng, omdat je niet weet wat er gaat gebeuren. Je verwacht het ergste en tegelijkertijd het beste, en maakt daar een film van. Het is eigenlijk heel cool uitgedraaid, omdat ik veel positieve feedback kreeg en denk dat mensen het wel leuk vonden. Ik was dus erg verrast. Ik had verwacht dat al mijn vrienden van mijn kleine dorp enthousiast zouden zijn, maar dit had ik niet zien aankomen, dus ik ben blij. Ik zie dat het blijft groeien, dus daarom wil ik er ook verder mee gaan, natuurlijk.
© Irene Van Impe
Met welke ambitie kijk je naar 2025?
Ik wil wat meer piano leren spelen en zou heel graag meer componeren voor anderen. Een tijdje terug neigde ik meer naar elektromuziek, maar dat wil ik niet langer. Ik zou het erg leuk vinden om binnen het folkgenre voor andere artiesten te werken. Ik denk dat het supercool is om muziek met andere artiesten te delen, want je leert veel van elkaar. Daarnaast lijkt het ook een goede oefening voor mij om songteksten te schrijven voor iemand anders, omdat ik ook graag over dingen wil schrijven die mij niet zozeer beïnvloeden, zodat ik gelukkig kan zijn en nog steeds kan schrijven.
Zijn er al concrete dingen waar je naartoe werkt?
De ep is klaar. Drie nummers zijn al uitgebracht, de rest komt begin 2025 uit. Het is supercool, omdat alles nu klaar is; we hebben een vinylplaat en zijn die aan het testdrukken. We gaan eindelijk iets hebben dat we fysiek kunnen aanraken en zo zijn van: ‘Ah, daar is het!’
Wat is de ultieme droom?
Ik wil een kleine studio in de bossen hebben, waar ik nummers zelf kan opnemen en songteksten voor anderen kan schrijven. Mijn droom is om een kleine tuin te hebben erlangs, met wat groentjes om te kweken in; leven op het randje van de wereld.
De meeste mensen zeggen dat ze graag op Rock Werchter of Glastonbury Festival zouden spelen, en jij zou graag op jezelf in een bos wonen?
Ik zou het geweldig vinden om op een groots podium te staan, maar dat maakt me persoonlijk niet zoveel uit. Het zou supercool zijn, maar gewoon al voor tweehonderd mensen spelen, ze kunnen zien en contact met ze hebben op een kleine locatie vind ik echt leuk. Het zijn twee verschillende dingen en ik zou beide graag doen. Ik zag een concert van Bon Iver op Glastonbury Festival en ik dacht: ‘Dit zou zó cool zijn.’ Maar mijn ene grote droom zou een cabine in de bossen zijn, ja. (lacht) Niet zoals in de horrorfilms, maar een cabine met veel licht en grote ramen, zonder seriemoordenaars.
Fan van Benni? Volg haar project van dichtbij op Instagram en Facebook.
De Grote Beren van Morgen 2025
Woensdag 1 januari: Ciska Ciska
Donderdag 2 januari: Jean Valery
Vrijdag 3 januari: Uwase
Zaterdag 4 januari: De Internationale Grote Beren Van Morgen – Deel 1
Maandag 6 januari: Gull House
Dinsdag 7 januari: FÄM
Woensdag 8 januari: Camille Yembe
Donderdag 9 januari: Plexi Stad
Vrijdag 10 januari: Benni
Foto’s door Irene Van Impe
Interview door Robbe Rooms
Uitgeschreven door Liese Vanherwegen
Speciale dank aan Kunsthal Gent
