De Grote Beren van Morgen 2025: Camille Yembe

Het ontdekken van nieuwe muziek zit in het DNA van Dansende Beren en zorgt ervoor dat we bijna dagelijks nieuwe artiesten uit binnen- en buitenland in de schijnwerpers plaatsen. Sommige acts laten zelfs zo een diepe indruk achter, dat we hen een extra duwtje in de rug willen geven. In januari stellen we daarom naar jaarlijkse gewoonte onze ‘Grote Beren van Morgen’ voor, een reeks waarmee we acts met veel potentieel in de schijnwerpers zetten en doorheen het jaar wat nauwgezetter volgen.

Na drie succesvolle edities in Antwerpen met onder andere BLUAI, Dressed Like Boys, Ão, ISE, Lézard en Porcelain Id, nodigden we afgelopen maand opnieuw acht opkomende artiesten uit voor een interview. Daarvoor trokken we voor het eerst naar Kunsthal Gent; het decor voor enkele portretten door onze fotografen Lennert Nuyttens en Irene Van Impe. De nieuwe Franse-pop revelatie Camille Yembe stelt zich vandaag aan jullie voor.

Hoe zou jij je project aan iemand voorstellen die er nog niet mee vertrouwd is?

Ik zou als eerste vertellen dat dit mijn muzikaal debuut is, want ik heb tot nu toe nog geen muziek uitgebracht. Daarnaast is het bovenal een popproject. Ik zou het zelf ‘nieuwe pop’ durven noemen omdat de invloeden reiken van indierock tot elektro en rap. Ik ben opgegroeid met MCN en MTV, dus ik heb me al vroeg gevoed met alle soorten muziek, wat zich nu ook in mijn eigen muziek weerspiegelt. Van elk genre zit er wel iets in mijn muziek. Qua tekst zijn de thema’s vaak universeel, waardoor ze voor bijna iedereen wel herkenbaar zullen zijn. Ik analyseer mezelf veel in mijn muziek, en daardoor analyseer ik ook wel onze leefwereld, omdat we misschien niet altijd uniek zijn, maar ook heel veel gemeenschappelijk hebben. Menselijkheid staat in ieder geval voorop.

Je hebt al wat basisingrediënten van je muziek gegeven. Wat vat het nog eens allemaal samen?

Het eerste en belangrijkste ingrediënt is dat alles vanuit mijn hart komt. Alles is spontaan en niets is onnodig geïntellectualiseerd. Het komt zoals het komt. Soms begin ik met een compositie en voel ik meteen waar ik naartoe wil omdat de muziek me naar ergens trekt. Soms is het iets elektronischer, dan weer meer rock. Er is niet té veel over nagedacht, op een goede manier. Verder heb ik ook een grote fascinatie voor het schrijven van teksten en woorden. Er is niets mooiers dan verhalen vertellen. En de gedachte dat mensen zelf hun invulling kunnen kiezen, vind ik fascinerend.

Je bracht recent je debuutsingle “Plastique” uit. Welke plek of situatie heeft je geïnspireerd bij het maken van dit nummer?

“Plastique” is een speciaal nummer. Ik was uitgenodigd door een festival en mijn optreden zou daar ook gefilmd worden. Er waren toen al behoorlijk wat nummers geschreven, maar ik voelde dat het nummer dat ik zou willen brengen nog niet bestond. Ik ben dus beginnen schrijven op een ochtend in mijn bed en heb me onder mijn deken in een cocon gezet, zodat alle energie in een gesloten ruimte blijft. Ik ben dan op zoek gegaan naar composities en producties die ik reeds gemaakt had en heb dan een productie gevonden, die me meteen inspireerde. De zin ‘J’ai enfilé une peau en plastique’ kwam meteen in me op en werd uiteindelijk het startpunt, waarna de rest van de tekst gewoon uit mijn hoofd vloeide.

Hoe is het project ontstaan? Op welk moment heb je beseft dat je muziek zou maken?

Ik heb me meer dan twee jaar geleden op de muziek gestort. Dat had vooral te maken met het feit dat ik ontzettend verdrietig was met mijn job. Ik merkte dat ik de wereld aan me voorbij zag gaan en me niet toewijdde aan mijn grote droom: muziek maken. Door mezelf en mijn tijd te investeren in mijn muziek, besefte ik dat ik niets liever wou doen en zo creëerde ik mijn eerste ep, die het levenslicht nooit gezien heeft. Er is dus eigenlijk een mama van de ep die ik als debuut in het voorjaar zal uitbrengen. Die was eigenlijk zo goed als af. Tijdens de lange zoektocht naar de juiste en ambitieuze partners voor de release, heb ik even geen muziek gemaakt en werd ik ziek door het gemis. Zo ben ik begonnen met korte videos op sociale media, die als mini-videoclips ervoor zorgden dat meer en meer mensen mijn muziek ontdekten en ik zo een nieuwe ep in elkaar stak. Ik voelde de urgentie om mijn muziek te delen met de wereld en daaruit is de rest ontstaan.

Heb je in die periode een grote evolutie meegemaakt op tekstueel en muzikaal vlak?

“Plastique” is wel echt het startpunt geweest voor de creatie van de ep. Er waren muzikale invloeden die zo sterk aanvoelden, dat ik ze als basis gebruikte voor de rest van het creatieve proces. Er zijn zelfs nummers die reeds afgewerkt waren, die ik opnieuw leven inblies om ze met de muzikale wereld van “Plastique” te laten werken. Mijn debuutsingle is echt het kloppend hart geworden op zowel muzikaal als tekstueel vlak. Het is dus echt de zuil of het fundament voor hetgeen ik nu uitbreng.

Welke artiesten inspireerden jou bij het maken van je muziek?

Er zijn veel artiesten – net zoals genres – die me doorheen de jaren inspireerden. Op vlak van teksten werd ik tegen mijn zeventiende ontzettend geïnspireerd door Charles Aznavour. Zijn muziek was zeker niet onbekend voor mij, maar op een dag ontdekte ik een optreden van hem op YouTube en was ik meteen van slag. Tot dan is nooit in mij opgekomen welke kracht de Franse taal en woorden op me konden hebben, omdat ik ervoor vooral naar Engelstalige muziek luisterde. Opeens zag ik alle mogelijkheden in woorden en interpretaties in mijn moedertaal, waarmee je zelf zonder de grootste stem mensen kunt raken.

Ook artiesten zoals Little Simz of Kendrick Lamar, die met een totaalpakket van muzikale genialiteit en buitenaardse, visuele creativiteit, een diepe indruk op me maakten, speelden een grote rol in mijn ontwikkeling. Ik hou van artiesten die me een droom verkopen omdat ze me tonen dat je met muziek alle grenzen moet opzoeken om verder te gaan dan enkel de muziek. Hoe presenteer je jezelf? Welke visuele wereld zie ik? Het zijn artiesten die me pushen in mijn eigen proces door mezelf in vraag te stellen.

Als ik dan naar de kracht van optredens kijk, dan denk ik meteen aan RedCar (fka Christine and the Queens). Dat is iemand die zo’n vrijheid uitdrukt op podium, dat ik die zelf ook opzoek als ik op podium sta.

Je hebt nog maar een single uit, maar toch heb je al mooie verwezenlijkingen op je CV staan. Wat is de mooiste mijlpaal in je nog jonge carrière tot nu toe?

Een moment kiezen is moeilijk, maar de release van “Plastique” was echt ontzettend speciaal. Mijn droom werd voor het eerst echt concreet. We hebben er zo lang aan gewerkt en plannen gesmeed, maar voor het eerst ben ik echt tot het eind gegaan en heb ik na jaren werken een creatie op de wereld gezet. Het heeft me daardoor laten inzien dat ik in staat ben om zoiets te doen.

Voor het eerst iets lossen van een persoonlijk project moet toch wel speciaal aangevoeld hebben…

Het is inderdaad speciaal omdat “Plastique” niet meer enkel van mezelf is. Ik observeer de betekenis die mensen aan mijn muziek geven en het raakt me echt om te zien dat het niet alleen voor mezelf een belangrijke betekenis heeft, maar dit nu ook voor anderen zo is. Je persoonlijke verhaal delen met de wereld wordt plots groter dan ikzelf had kunnen dromen.

Het proces tot de eerste release was lang en intens. Welke obstakels voelde je in die periode?

Mijn grootste obstakel was ikzelf, in de zin dat ik soms nog op zoek ben naar mijn zelfvertrouwen. Ik kamp soms met het impostersyndroom. Doordat ik geen muzikale opleiding heb, denk ik soms dat ik niet dezelfde kennis heb als anderen. Het gebrek aan zelfvertrouwen heeft ertoe geleid dat het een tijdje duurde voor ik muziek durfde delen met de wereld en voor mijn eigen project op te komen. Het heeft even geduurd voor ik zag dat ik, ondanks een beperkte muzikale kennis, nog steeds mijn eigen verhaal en talent heb.

Heel dat proces heeft ervoor gezorgd dat de realisatie van mijn project een tijdje duurde, omdat ik de waardering van een professional uit de muziek – wie dat ook mag zijn? – zocht en ik een bepaalde credibility had. In het begin was het financieel aspect ook een echte horde. In de plaats van mezelf voor de volle 100% te kunnen focussen op mijn muziek, was ik eigenlijk enkel bezig met hoe ik de huur zou kunnen betalen, of ik mijn studies zou afronden… Dat heeft in zekere zin ook voor vertraging gezorgd.

Maar je bent er nu… Hoe zou je nu die afgelopen 366 dagen beschrijven?

2024 was een zegening. Ik had altijd gehoopt dat ik zou staan waar ik nu sta, maar het is eindelijk concreet geworden. Voor ik mijn eerste single uitbracht, heb ik ook voor veel andere artiesten geschreven zoals Wizkid, Eva Queen of Tiakola. 2024 heeft me echt getoond dat ik iets kan bereiken en dat alles mogelijk is zolang ik er zelf in geloof.

We hebben het er inderdaad nog niet over gehad, maar je werkte reeds met grote namen uit de Franse muziekwereld. Heeft dit jou geholpen om je eigen geluid ook te vinden?

Het heeft me ontzettend gevoed voor mijn eigen project. Het is niet omdat ik voor anderen schrijf, dat ik daardoor minder inspiratie heb voor mijn eigen project. Integendeel, ik plaats me vaak in anderen hun verhaal en werk aan projecten wiens muziek niet altijd hetgeen is dat ikzelf maak. Hierdoor realiseerde ik dat ik ook andere muziekstijlen aankan en dat stelt me in staat om mijn geest de vrije gang te laten gaan. Ik kan even goed voor Eva Queen of Tiakola schrijven, maar toch komt het ook altijd vanuit mijn hart.

Nu we vooral terugkeken op 2024, is het ook eens tijd om vooruit te kijken. Met welke ambities start je aan 2025?

Ik moet toegeven dat ik me soms wat geneer voor mijn ambities, omdat ik schrik heb dat mijn visie misschien té ambitieus lijkt voor anderen. Als ik nu welwillend zou spreken, zou ik zeggen dat ik grote zalen zou willen vullen en dat ik graag veel mensen wil inspireren met mijn verhaal. Als je de échte, ongefilterde Camille vraagt, dan zou ik zeggen dat ik absoluut de nummer één wil worden. Dat is helemaal niet met een negatieve competitie in gedachten, maar het is iets dat me ongelofelijk motiveert. Ik ga daarin heel ver. (lacht) Features met Burna Boy of Rihanna? Staan op mijn checklist! Velen gaan misschien zeggen dat ik zot ben, maar in mijn hoofd wil ik dé referentie worden voor Franstalige pop. Het is mijn (ambitieuze) visie.

Zijn er dan al specifieke dingen die in je agenda staan voor de eerste maanden van 2025?

Ik werk momenteel met volle overgave aan de visuele wereld van mijn volgende single “ENCORE”. We gaan begin januari meteen filmen. Mijn eerste ep komt begin 2025 uit, dus we werken ontzettend hard aan deze mijlpaal. Daarnaast speel ik op het Hyper Weekend Festival van de Franse radiozender Radiofrance in Parijs en speel ik een paar shows het voorprogramma van Adele Castillon.

Welke droom wil je graag waarmaken?

Het is niet echt een droom, maar een doel: ik wil een gevestigde waarde worden in de Franstalige muziekwereld en tot de eerste namen behoren die mensen citeren als ze aan de Franse (pop)muziek denken, naast bijvoorbeeld een Angèle of een Juliette Armanet. Let’s go for it!

Fan van Camille Yembe en benieuwd wat ze in 2025 allemaal in petto heeft? Volg haar op Instagram en TikTok.

De Grote Beren van Morgen 2025

Woensdag 1 januari: Ciska Ciska
Donderdag 2 januari: Jean Valery
Vrijdag 3 januari: Uwase
Zaterdag 4 januari: De Internationale Grote Beren Van Morgen – Deel 1
Maandag 6 januari: Gull House
Dinsdag 7 januari: FÄM
Woensdag 8 januari: Camille Yembe

Foto’s door Irene Van Impe
Interview door Simon Meyer-Horn
Uitgeschreven door Simon Meyer-Horn
Speciale dank aan Kunsthal Gent