© CPU – Leni Sonck
Wie naar de muziek van Porridge Radio luistert, ondergaat een rollercoaster van emoties. Je wordt meegezogen in de hartverscheurende teksten en performances van frontvrouw Dana Margolin. Dat zou ook later op avond blijken tijdens haar (solo)optreden in de Botanique. Nu, hier in haar kleedkamer, oogt ze relaxed. En lacht het leven haar toe, zo lijkt het. Schijn bedriegt? En wat ís schijn? Tijd voor een openhartig gesprek, waarin Dana helemaal zichtzelf lijkt.
Een paar weken geleden bracht Porridge Radio haar nieuwe album uit: Clouds In The Sky They Will Always Be There For Me. Het werd wederom goed ontvangen door zowel pers als publiek. Een plaat met alweer een lange titel, net als voorganger Waterslide, Diving Board, Ladder to the Sky uit 2022. Uitleggen doet ze hem liever niet: ‘Die titel spreekt toch helemaal voor zich? De wolken die er altijd voor mij zullen zijn…’ Maar wie is ‘mij’? Dana Margolin, de luisteraar, of misschien wel de hele wereld? Dana antwoordt duidelijk, zoals ze in het hele gesprek heel duidelijk zal zijn: ‘Het geldt voor iedereen. Luister, als ik de nummers schrijf, dan gaan die over mij. Maar het is volkomen vrij aan de luisteraar om ze te interpreteren. Om mijn verhalen te spiegelen aan zijn of haar eigen leven.’
Clouds In The Sky They Will Always Be There For Me is het vierde album sinds debuut Rice, Pasta and Other Fillers uit 2016. Dat zijn acht jaar uit het leven van de nu 31-jarige zangeres en gitarist uit Brighton. Acht jaar, beschreven in vierenveertig songs. Leren we daarmee de persoon Dana Magnolin echt kennen? ‘Ik weet natuurlijk niet wat jij exact van mij weet, maar mensen denken mij al snel te kennen. Maar dat is niet zo. In mijn muziek creëer ik een bepaalde wereld en leg ik een focus op enkele gebeurtenissen. Die licht ik dan verder uit. Mijn beste vrienden herkennen zeker wel concrete dingen. Maar het publiek, en ook de journalisten, denken mij meteen helemaal te kennen: ‘She is ‘very intens’ and ‘dramatic’…’ Maar dat is slechts een deel van mij. Dat deel dat op een bepaalde manier naar voren komt in mijn songs en op het podium. Maar een song is slechts één moment, één snapshot, één gevoel, één bepaalde reactie op een gebeurtenis. Doordat ik er een soort spotlight op zet, lijkt het allemaal nóg intenser.’
Dana praat met veel emotie over dit onderwerp. Het lijkt haar echt te raken. ‘Dat betekent trouwens niet dat mijn teksten en emoties niet waar zouden zijn. Ze zijn waar op bepaalde momenten, in bepaalde situaties…’ En juist die heftige emoties brengt ze avond na avond op het podium. Elke avond zingen over verbroken relaties en andere pijnlijke momenten. ‘Dat is inderdaad wel zwaar, ja. Maar het is ook gewoon een performance. Bij elk optreden maak ik opnieuw een verbinding met mijn eigen songs. Bij een nummer van twee jaar geleden kan ik nu een heel andere situatie voor ogen hebben. Maar soms dwalen mijn gedachten ook af. Dat ik zin heb in een zak chips of zo. Of ben ik juist helemaal in het moment en komen alle gevoelens des te harder binnen.’ Over haar publiek denkt ze dan niet te veel na. ‘Iedereen zal het anders beleven. Jij brengt een andere levensbagage mee dan diegene die toevallig naast jou staat. En misschien voel je je vandaag wel heel rot, of juist heel vrolijk. Daar sta ik los van. Ik zal je geen gevoel opdringen… En een boodschap? Nee, hoewel ik natuurlijk wel heel veel zou kúnnen zeggen.’
© Leni Sonck
Het gesprek over haar muziek en haar eigen leven verdiept zich verder. ‘Ik heb echt geen zwaar leven, ook al lijkt dat zo in mijn songs. Sterker nog: Waarover ik schrijf is universeel. Het is niet vreemd, intens, hysterisch of dramatisch. Dat schrijven juist die mensen die mij niet kennen. Ik ben gewoon heel gelukkig en ik voel me bevoorrecht met familie en vrienden om mij heen. En ja, ook dan voel je wel eens pijn, of krijg je liefdesverdriet. Daar schrijf ik dan over.’ Dana vergelijkt haar positie als muzikant met die van mij, als de luisteraar. ‘Jij hoort die songs steeds weer opnieuw en opnieuw. Ik schrijf ze één keer, op één moment, rond één situatie. En tijdens een optreden kruip ik er weer even in, tenminste meestal. Kijk nu hier: ik zit hier en drink koffie met jou. Twee dagen geleden liep ik lachend door Amsterdam. Van die dingen. Vreugde en pijn bestaan gewoon naast elkaar in het leven.’
Toch kiest Dana er bewust voor om juist over de pijn te schrijven. ‘Ja, dat moet ik van mijzelf. Ik moet het kwijt. Ik schrijf ook wel over mooie en gelukkige dingen, maar die songs hoor jij niet. Die vind ik minder goed en die halen de plaat ook niet’, lacht ze. ‘En het is ook niet echt een therapie om over de moeilijke dingen te schrijven. Maar ik gebruik die wel. Er zijn zo veel mogelijkheden om met ‘shit’ om te gaan. Als ik verdrietig ben, dan pak ik mijn gitaar. Als ik gelukkig ben, dan nodig ik al mijn vrienden uit en kook ik een heerlijke maaltijd, snap je? Ook dat is creatief en verbindend. Ik moet gewoon met iets bezig zijn.’
In het gesprek komt ‘de mening van anderen’ vaak terug, zeker ook die van de muziekjournalisten. Het doet haar maar weinig. ‘Nee, alleen als het seksistisch of complete onzin is. Ik lees recensies vaak hardop en dan moet ik eens goed lachen. Over de conclusies die ze denken te kunnen trekken uit mijn muziek. Dat ze een mening geven over hoe ik ben, of zou zijn, als persoon.’ Dana’s mening hierover is in ieder geval glashelder… ‘Maar ik ben blij dat journalisten naar mijn muziek luisteren en erover schrijven. Want er zijn ook goede stukken hoor! Maar de muziekindustrie is gewoon heel grillig, zeker in de UK. Daarom reageer ik nu zo. En de enige review die er echt toe doet, is voor mij de reactie van het publiek.’
© Leni Sonck
Clouds In The Sky They Will Always Be There For Me is in ieder geval omarmd door het publiek. Zoals ook straks zal blijken, Als zij, door omstandigheden gedwongen, solo op het podium zal staan. En elke emotie plaatst alsof het haar op dat moment overkomt. ‘Daarom kan ik ook niet één of twee nummers aanwijzen die nu het meest karakteristiek voor mij zouden zijn. Jij vraagt dat nu gemakkelijk, maar ik heb honderden emoties, elke dag weer. Ik maakt continu dingen mee. Zoals vandaag: een vermoeiende reis in een tourbusje uit Amsterdam. Wat is dan karakteristiek, of wat is kenmerkend? Dat verandert elke seconde. Nee, Ik neem het leven zoals het is.’
En toch… wekt Dana de indruk dat ze door een goede fase van haar leven gaat. En weer echt geniet en kán genieten. ‘Twee jaar geleden stond ik inderdaad nog op het punt om te stoppen met de band. Ik wilde niet meer doorgaan op die manier. Het was een heel lange tournee en ik was ziekelijk, echt doodmoe… Maar ik hou van touren en van optreden. Ook al slaap je heel weinig, eet je misschien dingen die je liever niet zou willen eten en mis je je familie en vrienden… Dat is inderdaad soms zwaar. Maar op tournee is ook samen lachen, iets drinken en een hoop vrolijkheid. En het gaat inderdaad ook een stuk beter met mij. Ik hou van wat ik doe en het geeft me heel veel voldoening. Ik ben gewoon blij dat ik dit allemaal mag doen.’ Schijn bedriegt dus niet, bij Dana Margolin en bij ‘haar’ Porridge Radio. Als je maar beseft dat haar leven meer is. Veel meer dan je na vier intense albums allemaal van haar denkt te weten…
