AlbumsFeatured albumsRecensies

Porridge Radio – Waterslide, Diving Board, Ladder to the Sky (★★★½): Rouw voor de kleine, onbenoembare dingen

En toen kwamen ze bijna uit de lucht vallen, die Porrigde Radio. Het Britse viertal uit Brighton bezat perfect timing.We kregen hun doorbraak Every Bad, een album vol onzekere indierock anthems, op die beruchte 13 maart 2020 voor het eerst te horen. Die soundtrack voor een verwarrend aanbrekend tijdperk was naast zeer toepasselijk voor de tijden, ook gewoon steengoed. Het toverde Porridge Radio (terecht) om tot de nieuwe chouchou’s van de indierockwereld, en een aantal hoogtepuntjes van deze opvolging Waterslide, Diving Board, Ladder To The Sky werden reeds voorgesteld in de Botanique een tijdje terug. Ja, Porridge Radio’s tweede album onder de spotlight werd nogal opgewacht, dat kun je wel zeggen.

Het eist dan ook weinig moeite om jezelf terug in de Every Bad-mindset te verplaatsen, eens de karakteristieke angstige stem van Dana Margolin de woorden ‘Lock all the windows and march up the stairs / And you’re looking to me but I’m so unprepared for it’ zingt. De wankelheid van opener “Back To The Radio” klinkt heerlijk vertrouwd, en al opbouwend zoekt de band naar een eerste hoop stenen om uit de muur die je rond je gevoelens opgesteld hebt te nemen.

De overslaande stem van Margolin en van wanhoop doordrenkte teksten geven nummers als “Trying” en “Birthday Party” een duistere kant. Niet dat Porridge Radio helemaal onvertrouwd is met dat soort kantjes, maar die borrelden dan eerder onder het oppervlak van Every Bad, terwijl zij nu dit nieuwe album helemaal in zijn greep houdt. Het is haast ironisch hoe een leutig te noemen synthaccentje de continue herhaalde tekstlijnen ‘I don’t wanna be loved!’ niet relativeren of verzachten, maar net verscherpen.

End Of Last Year” mag dan wel zachter gezongen zijn, het komt niet minder onzeker en aarzelend uit de pen van Margolin gekropen: ‘Do you remember when we all fell apart / At the end of last year I always break my own heart’. Net als “Rotten” is het een broos nummer, vol triestige levendigheid en catchiness. Er wordt ingespeeld op je emoties met behulp van een oog en oor voor detail en subtiliteit, op een manier die de gemiddelde indierockband niet zou toelaten.

Schoolvoorbeeld hiervan is “Jealousy”. Een simpel, maar doeltreffend pianoriedeltje versterkt niet alleen een eerste stevige opwelling van de gitaren, maar maakt van het geheel ook nog iets meeslepend. Porridge Radio dobbert op Waterslide, Diving Board, Ladder To The Sky wel niet alleen doelloos rond in zijn twijfel, maar bijt ook van zich af. “Splintered” is een traag, bijna gemeen en sarcastisch stukje slackerrock, dat in een viertal minuten de vijf stages van het rouwproces doorloopt. Ontkenning, woede, onderhandeling, depressie en aanvaarding lopen, net zoals doorheen het gehele album, gewoon kriskras door mekaar.

The Rip” zou doen vermoeden dat het misschien een uitzondering zou plaatsen bij dat rouwproces, met een dansbare en zelfs poppy instrumentatie. Maar eens de gitaren slepend en heavy tewerk gaan, is ook dat opklarend vermoeden weer verdwenen. Het meest gevoelsmatig nummer werd dan ook voor het laatste gehouden, met de titeltrack “Waterslide, Diving Board, Ladder To The Sky”. Het gitaarspel is zo kinderlijk eenvoudig maar toch helder en nauwkeurig rakend, dat het doet denken aan iets als “Something In The Way” van op Nirvana’s MTV Unplugged in New York-set. Het is moeilijk te stellen dat het album eindigt met een opbeurende noot, maar alleszins wel een lichtere, begrijpelijkere en meer zuivere noot.

Waterslide, Diving Board, Ladder To The Sky rouwt mee met Dana Margolin en co. om dingen klein en groot; verloren vriendschappen en geliefden, over onzekerheid en frustraties. Porridge Radio verkrijgt hier een groter oog voor detail, laat een zekere ‘coole afstandelijkheid’ zoals op Every Bad grotendeels los, legt zijn ziel helemaal bloot en komt zo tot een diepere waarheid over waarom het in de knoop ligt met zichzelf.

Op 14 augustus staat Porridge Radio op HEAR HEAR, het nieuwe festival op de wei van Pukkelpop. Op 4 december speelt de band in Cactus Club in Brugge.

Facebook / Instagram / Website

Ontdek nog meer muziek op onze Spotify!

177 posts

About author
guess this must be the place
Articles
Related posts
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Eerste namen Absolutely Free Festival: Porridge Radio, King Hannah, Protomartyr en meer!

Nu de festivalzomer alsmaar nadrukkelijker voor de deur staat, kan ook Absolutely Free Festival in Genk niet achterblijven. Het tweedaagse festival in…
2022FeaturesInstagramUitgelicht

De 101 beste singles van 2022

Het jaareinde komt nu echt wel in zicht, maar wij zijn nog lang niet klaar met onze eindejaarslijstjes. Nu we alle albums…
AlbumsRecensies

Motel Radio - The Garden (★★½): Braaf baken van positiviteit

De Amerikaanse indierockgroep Motel Radio is al sinds 2014 actief, maar waarschijnlijk zal de naam bij niet veel mensen een belletje doen…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.