© CPU – Leni Sonck (Archief)
Weinig artiesten kiezen bij het ontroeren van hun publiek zo gedecideerd voor de frontale aanval als Dana Margolin. Met haar band Porridge Radio leverde ze in 2022 een album af dat gevoelens van onbegrip, frustratie en afscheid in een welgemikte kopstoot balde. Waterboard, Diving Slide, Ladder to the Sky is geen ingehouden cultivatie van een gebroken hart, maar is een achtbaan die aan een duizelingwekkende snelheid voortdendert terwijl de wagentjes maar net niet ontsporen. Dit jaar kwam het even mooie Clouds In The Sky They Will Always Be There For Me uit. Margolin wijkt geen centimeter af van haar oprechte stijl: een overslaande stem en ongepolijst muzikaal werk gaan geen emotie uit de weg. De band zoekt er al iets vaker een stijlfiguur, maar het blijft moeilijk om een rauwere indieband te vinden. In de Botanique zou dit alles echter intiem ingepakt moeten worden, omdat Margolin door een noodgeval binnen de band verplicht was om de set solo te spelen. Ze beloofde haar publiek alvast een speciale avond.
ebbb deed het met twee bandleden meer, maar een garantie op succes was dat als voorprogramma hoegenaamd niet. De groep kwam met de juiste allure op, maar de problemen startten eenmaal ze begonnen te spelen. De hyperpop van de groep verzandde van bij het eerste nummer in een chaos van agressief drumwerk, robotachtige backings en een weifelende frontman. Will Rowland deed zichtbaar zijn stinkende best, maar het ontbrak een half uur aan nummers met een coherent idee. Bovenal had de act in de verste verte geen affiniteit met de muziek die Porridge Radio maakt. Vreemde keuze. Het deed allemaal weinig aan underground denken, maar eerder aan een mindere versie van Years & Years. Dat kan niet goed zijn.
Op de tonen van “Sexy Boy” van AIR kwam Margolin op. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat we gedurende het eerste kwartier exact twee keer getwijfeld hebben of de vertimmerde set wel stand zou houden: eenmaal toen de zangeres haar gitaar voor het eerste nummer maar niet gestemd kreeg en eenmaal toen “A Hole In The Ground” als derde nummer van de avond instrumentaal identiek leek aan de twee voorgaande. Twee keer bleek die twijfel compleet onterecht en eigenlijk hadden we dat al bij het openingsnummer moeten weten. Hoe de Britse tijdens “Pieces of Heaven” de flard ’the cold on my inner thigh, an ache deep inside’ fluisterde: magistraal. Margolin speelde haar rauwe stem nog meer uit dan anders. Om te ontroeren, dat zeker, maar eveneens om te wervelen. “Good For You” was een heerlijk cynische wraaksong, terwijl het a capella gebrachte refrein van “You Will Come Home” de tijd verstilde.
Bij zo’n soloshow ben je als artiest verplicht om een ander register open te trekken en dan is het altijd interessant om te zien welke songs uitblinken. In de middenbeuk paste “Wednesday” perfect bij de akoestische setting. Bij het volgende “Jealousy” ging de stop al helemaal van de fles. Hoe een nummer waarin je jezelf zo neerhaalt op zoveel adoratie van een publiek kan rekenen: soms is ironie iets heerlijks. Margolin begon er zelf ook meer en meer zin in te hebben. Tijdens “God Of Everyhting Else” stopte de zangeres niet met lachen. De nieuwe songs die volgden, waren op geen enkele manier een verzwakking van de set. Ze toonden de zangeres meer als observator dan als furie, al was de vergelijking van een ex met ‘een clown op een begrafenis’ wel weer een sneer op Champions League-niveau.
Het muzikale spectrum dat Porridge Radio vanavond toonde, was vrij beperkt. Alle nummers bouwden op vanop dezelfde gitaar die geen oneindigheid aan akkoorden moest brengen. De artieste had het concert tot een makke oefening kunnen laten doodbloeden, maar pakte de show aan met een mix aan professionaliteit en spelplezier waarvoor we enkel ons hoedje kunnen afnemen. In de bisronde liet Margolin de teugels eindelijk wat losser en mocht het publiek de nummers kiezen. “7 Seconds” leverde nog een aandoenlijk moment op waarbij een deel van het publiek, ondanks het afraden van Margolin, maar bleef zoeken naar een juist tempo om mee te klappen. Met “Birthday Party” plaatste de zangeres dan maar zelf een orgelpunt op een speciale, maar mooie avond.
Sommigen hadden misschien gedacht dat een intieme set van Porridge Radio nog zoveel magischer zou zijn dan een bandoptreden. We hadden de razernij aan verschillende emoties daarentegen wel met een begeleidingsband willen zien, maar dat alles doet niets af aan de klasse die vanavond getoond werd. Binnen haar eigen spectrum eerde Porridge Radio haar verleden, heden en toekomst met een vocale oerkracht waar we enkel, in de juiste maat, voor kunnen applaudisseren.
Setlist:
Pieces Of Heaven
I Got Lost
A Hole In The Ground
Good For You
Trying
You Will Come Home
Lavender, Raspberries
Wednesday
Jealousy
Sick Of The Blues
God Of Everything Else
(nieuw nummer)
(nieuw nummer)
Sleeptalker
(nieuw nummer)
Back To The Radio
Born Confused
Sweet
7 Seconds
Birthday Party
